medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Burosumab to rekombinowane ludzkie przeciwciało monoklonalne (IgG1), które wiąże się z czynnikiem wzrostu fibroblastów 23 (FGF23), hamując jego aktywność. W wyniku hamowania FGF23, burosumab zwiększa kanalikowe wchłanianie zwrotne fosforanów w nerkach oraz stężenie 1,25-dihydroksywitaminy D w surowicy.
W badaniach klinicznych zaobserwowano, że podawanie burosumabu u pacjentów z hipofosfatemią sprzężoną z chromosomem X (XLH) powodowało szybsze gojenie krzywicy, zwiększenie stężenia fosforanów w surowicy i maks. resorpcji kanalikowej fosforanów TmP/GFR oraz zmniejszenie całkowitej aktywności ALP, a także, w przypadku osób dorosłych, zmniejszenie bólu, sztywności i zwiększenie sprawności fizycznej (w ocenie pacjenta), natomiast w przypadku dorosłych osób z osteomalacją onkogeniczną (TIO) powodowało zwiększenie stężenia fosforanów w surowicy oraz zmniejszenie liczby złamań i pseudozłamań obserwowanych na obrazach kości i na zdjęciach rentgenowskich. Nie przeprowadzono badań klinicznych z zastosowaniem burosumabu u dzieci i młodzieży z TIO.
Po podaniu s.c. u pacjentów z XLH i TIO obserwuje się bezpośrednią zależność farmakokinetyczno-farmakodynamiczną między stężeniem burosumabu i zwiększeniem stężenia fosforanów w surowicy. Leczenie burosumabem nie powodowało poposiłkowego przekroczenia właściwej dla wieku górnej granicy normy stężenia fosforanów w surowicy ani stężenia wapnia w surowicy u żadnego uczestnika badań cząstkowych wśród dzieci i młodzieży oraz osób dorosłych.
Farmakokinetyka
Według analizy farmakokinetyki populacyjnej parametry farmakokinetyczne burosumabu były podobne u pacjentów z XLH i TIO.
Wchłanianie burosumabu z miejsc wstrzyknięcia s.c. do krwiobiegu jest niemal całkowite. Po podaniu s.c. mediana tmax burosumabu w surowicy wynosi ok. 7–13 dni. Burosumab charakteryzuje się niezmienną w czasie farmakokinetyką, która wykazuje liniową zależność od dawki w zakresie dawek podskórnych 0,1–2 mg/kg mc. Jako natywna immunoglobulina, burosumab składa się wyłącznie z aminokwasów i węglowodanów, więc jego wydalanie z udziałem mechanizmów metabolizmu wątrobowego jest mało prawdopodobne. Oczekuje się, że metabolizm i eliminacja tego związku będą przebiegały w szlakach typowych dla immunoglobulin, skutkując degradacją do niewielkich peptydów i pojedynczych aminokwasów. t1/2 w końcowej fazie eliminacji mieści się w zakresie ok. 16–19 dni. Biorąc pod uwagę szacunkowe wartości t1/2, szacowany czas do osiągnięcia plateau ekspozycji w stanie stacjonarnym wynosi ok. 67 dni. Po podaniu dawek wielokrotnych u dzieci i młodzieży obserwowane cmin ustabilizowało się po 8 tyg. od rozpoczęcia leczenia.
Nie zaobserwowano istotnej różnicy we właściwościach farmakokinetycznych lub farmakodynamicznych u dzieci i młodzieży w porównaniu z populacją osób dorosłych. Klirens i objętość dystrybucji burosumabu zależą od masy ciała. Populacyjne analizy farmakokinetyczne z wykorzystaniem danych na temat dzieci i młodzieży oraz osób dorosłych z XLH i osób dorosłych z TIO wskazywały, że wiek, płeć, rasa, pochodzenie etniczne, początkowe stężenie albumin w surowicy, początkowa aktywność ALP lub ALT w surowicy, początkowy klirens kreatyniny ≥49,9 ml/min nie były istotnymi czynnikami wpływającymi na farmakokinetykę burosumabu.
Leczenie hipofosfatemii sprzężonej z chromosomem X (XLH) u dzieci i młodzieży w wieku 1–17 lat z chorobą kości potwierdzoną w badaniach radiograficznych oraz u osób dorosłych.
Leczeniu hipofosfatemii sprzężonej z czynnikiem FGF23 w onkogenicznej osteomalacji związanej z fosfaturowymi guzami mezenchymalnymi, których nie można poddać leczniczej resekcji albo zlokalizować, u dzieci i młodzieży w wieku 1–17 lat oraz u osób dorosłych.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, równoległe podawanie doustnych fosforanów i aktywnych analogów witaminy D, stężenie fosforanów w surowicy na czczo powyżej górnej granicy normy odpowiedniej dla wieku, ciężkie zaburzenia czynności nerek lub schyłkowa niewydolność nerek.
Identyfikowalność
W celu poprawienia identyfikowalności leków biologicznych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego preparatu w dokumentacji pacjenta.
Mineralizacja ektopowa
Odnotowano przypadki mineralizacji ektopowej, objawiającej się wapnicą nerek, u pacjentów z XLH leczonych doustnie fosforanami i aktywnymi analogami witaminy D. Należy odstawić te leki na co najmniej 1 tydz. przed rozpoczęciem leczenia burosumabem. Zaleca się monitorowanie objawów przedmiotowych i podmiotowych wapnicy nerek, np. za pomocą badania USG nerek, na początku leczenia i co 6 mies. przez pierwszych 12 mies. leczenia, a następnie 1 ×/ rok. Zaleca się monitorowanie aktywności fosfataz alkalicznych, stężenia wapnia, parathormonu i kreatyniny w osoczu co 6 mies. (co 3 mies. u dzieci w wieku 1–2 lat) lub zgodnie ze wskazaniami. Zaleca się także monitorowanie stężenia wapnia i fosforanów w moczu co 3 mies.
Hiperfosfatemia
Ze względu na ryzyko hiperfosfatemii, należy monitorować stężenie fosforanów w surowicy na czczo. Aby zmniejszyć ryzyko mineralizacji ektopowej, zaleca się dążenie do docelowego stężenia fosforanów w surowicy na czczo mieszczącego się w dolnej części zakresu prawidłowego odpowiedniego dla wieku. Może być konieczne przerwanie podawania leku i/lub zmniejszenie dawki. Zaleca się okresowe przeprowadzanie pomiarów poposiłkowego stężenia fosforanów w surowicy. Aby zapobiec hiperfosfatemii, u pacjentów z osteomalacją onkogeniczną leczonych z powodu nowotworu pierwotnego, należy przerwać leczenie burosumabem. Po zakończeniu leczenia guza pierwotnego, leczenie burosumabem można wznowić tylko wtedy, gdy stężenie fosforanów w surowicy pozostaje poniżej dolnej granicy normy.
Stężenie parathormonu w surowicy
W czasie leczenia z zastosowaniem burosumabu, u niektórych pacjentów z XLH obserwowano przypadki zwiększenia stężenia parathormonu w surowicy. Zaleca się okresowe pomiary stężenia parathormonu w surowicy.
Reakcje w miejscu wstrzyknięcia
Podanie burosumabu może skutkować miejscowymi ciężkimi reakcjami w miejscu wstrzyknięcia. W przypadku ich wystąpienia należy przerwać podawanie burosumabu i rozpocząć odpowiednie leczenie farmakologiczne.
Nadwrażliwość
W przypadku wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości konieczne jest przerwanie stosowania burosumabu i rozpoczęcie odpowiedniego leczenia farmakologicznego.
Substancje pomocnicze
Preparat burosumabu zawiera sorbitol w ilości 45,91 mg/ml.
Doustne fosforany i analogi witaminy D
Jednoczesne podawanie burosumabu z doustnymi fosforanami i aktywnymi analogami witaminy D jest przeciwwskazane, gdyż może skutkować zwiększeniem ryzyka wystąpienia hiperfosfatemii i hiperkalcemii.
Kalcymimetyki
Należy zachować ostrożność, stosując burosumab w skojarzeniu z lekami z grupy kalcymimetyków (lekami, które wywołują aktywację receptora wapniowego). Równoczesne podawanie tych leków z burosumabem nie było przedmiotem badań klinicznych i może potencjalnie prowadzić do zaostrzenia hipokalcemii.
Niezgodności farmaceutyczne
Ze względu na brak badań dotyczących zgodności preparatu burosumabu, nie należy mieszać go z innymi preparatami leczniczymi.
Działania niepożądane u dzieci i młodzieży w wieku 1–17 lat z XLH
Bardzo często: ropień zęba (w tym także zakażenie zęba, ból zęba), kaszel (w tym także kaszel z odkrztuszaniem), ból głowy, zawroty głowy (w tym także wysiłkowe zawroty głowy), wymioty, biegunka, nudności, zaparcia, próchnica zębów, wysypka (w tym także wysypka rumieniowata, uogólniona wysypka, wysypka ze świądem, wysypka grudkowo-plamista i wysypka krostkowa), ból mięśni, ból kończyn, gorączka, reakcje w miejscu wstrzyknięcia (w tym rumień, świąd, obrzęk, ból, wysypka, zasinienie, przebarwienie, uczucie dyskomfortu, krwiak, krwotok, stwardnienie, skaza oraz pokrzywka), zmniejszenie stężenia witaminy D.
Z nieznaną częstością: zwiększone stężenie fosforanów we krwi (w tym także hiperfosfatemia).
Działania niepożądane u dorosłych z XLH i TIO
Bardzo często: zakażenie zęba (w tym także ropień zęba, ból zęba), ból głowy (w tym także dyskomfort w obrębie głowy), zawroty głowy, zespół niespokojnych nóg, zaparcia, ból pleców, kurcze mięśni, reakcje w miejscu wstrzyknięcia (w tym rumień, świąd, obrzęk, ból, wysypka, zasinienie, odbarwienie, uczucie dyskomfortu, krwiak, krwotok, stwardnienie, skaza, pokrzywka, nadwrażliwość, stan zapalny), zmniejszenie stężenia witaminy D (w tym także niedobór witaminy D, zmniejszenie stężenia 25-hydroksycholekalcyferolu we krwi).
Często: wysypka (w tym także wysypka grudkowa i wysypka rumieniowa), zwiększone stężenie fosforanów we krwi (w tym także hiperfosfatemia).
Przedawkowanie
Brak doświadczenia klinicznego dotyczącego przedawkowania burosumabu. W przypadku przedawkowania zaleca się przerwanie stosowania burosumabu i monitorowanie odpowiedzi biochemicznej.
Ciąża
Brak danych, lub są one ograniczone, dotyczących stosowania burosumabu u kobiet w ciąży. Burosumab nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej metody antykoncepcji.
Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy burosumab lub jego metabolity przenikają do pokarmu kobiecego, nie można wykluczyć ryzyka dla noworodków i dzieci. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią czy podawanie burosumabu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.
Należy przerwać stosowanie doustnych fosforanów i aktywnych analogów witaminy D (np. kalcytriolu) 1 tydz. przed rozpoczęciem leczenia burosumabem. Można rozpocząć lub kontynuować zastępowanie lub uzupełnianie witaminy D (w postaci nieaktywnej) zgodnie z wytycznymi, jednocześnie monitorując stężenie wapnia i fosforanów w surowicy. W chwili rozpoczęcia leczenia stężenie fosforanów w surowicy na czczo powinno być poniżej zakresu prawidłowego, odpowiedniego dla wieku.
Aby zmniejszyć ryzyko mineralizacji ektopowej, zaleca się dążenie do osiągnięcia stężenia fosforanów w surowicy na czczo mieszczącego się w dolnej części zakresu prawidłowego, odpowiedniego dla wieku. Jeśli pacjent pominie dawkę, należy jak najszybciej wznowić podawanie leku w przepisanej dawce.
Dostępne dane na temat pacjentów w wieku >65 lat są ograniczone. Nie określono w badaniach klinicznych bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności u dzieci w wieku do ukończenia 1. rż. Po osiągnięciu przez pacjenta wieku 18 lat należy zmienić dawkę i schemat dawkowania na stosowane u osób dorosłych.
Podawać s.c., w górną część ramienia, brzuch, pośladek lub udo. Dawkę obliczoną na podstawie masy ciała należy zaokrąglić do najbliższej wielokrotności 10 mg. Jeśli to konieczne, lek może być podany do 3 dni przed lub po dniu zaplanowanego podania dawki.
Dawkowanie w XLH u dorosłych oraz u dzieci i młodzieży w wieku 1–17 lat.
Dorośli i młodzież w wieku 18 lat. Zalecana dawka początkowa 1 mg/kg mc. co 4 tyg., dawka maks. 90 mg. Należy oznaczać stężenie fosforanów w surowicy na czczo co 2 tyg. w 1. mies. leczenia, następnie co 4 tyg. przez kolejne 2 mies., a następnie według potrzeb, należy je także oznaczać 2 tyg. po dowolnej zmianie dawkowania. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy oznaczać 2 tyg. po poprzedniej dawce; jeśli mieści się w granicach normy, należy kontynuować podawanie tej samej dawki. Jeśli jest powyżej górnej granicy normy, należy wstrzymać podanie kolejnej dawki i ponownie zbadać stężenie fosforanów w surowicy w ciągu 2 tyg. Ponowne włączenie leczenia, z zastosowaniem 1/2 pierwotnie stosowanej dawki początkowej (maks. 40 mg), co 4 tyg., jest możliwe, gdy stężenie fosforanów w surowicy zmniejszy się do wartości poniżej dolnej granicy normy.
Dzieci i młodzież w wieku 1–17 lat. Zalecana dawka początkowa 0,8 mg/kg mc. co 2 tyg., dawka maks. 90 mg. Należy oznaczać stężenie fosforanów w surowicy na czczo co 2 tyg. przez pierwsze 3 mies. leczenia, a następnie według potrzeb, należy je również oznaczać 4 tyg. po dowolnej zmianie dawkowania. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy na czczo mieści się w prawidłowym zakresie, nie należy zmieniać stosowanej dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy na czczo jest poniżej dolnej granicy normy, można stopniowo zwiększać dawkę o 0,4 mg/kg mc. do uzyskania maks. dawki 2 mg/kg mc. (maks. 90 mg). W takim przypadku stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy oznaczyć 2 tyg. po dostosowaniu dawki. Ne należy zmieniać dawki częściej niż co 4 tyg. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy na czczo jest powyżej górnej granicy normy, należy wstrzymać podanie kolejnej dawki i ponownie zbadać stężenie fosforanów w surowicy w ciągu 2 tyg. Ponowne włączenie leczenia, z zastosowaniem 1/2 pierwotnie stosowanej dawki początkowej, jest możliwe, gdy stężenie fosforanów w surowicy będzie poniżej zakresu prawidłowego.
Dawkowanie w onkogenicznej osteomalacji (TIO) u dorosłych oraz u dzieci i młodzieży w wieku 1–17 lat.
Dorośli i młodzież w wieku 18 lat. Zalecana dawka początkowa 0,3 mg/kg mc. co 4 tyg., dawka maks. 90 mg. Należy oznaczać stężenie fosforanów w surowicy na czczo co 2 tyg. przez pierwsze 3 mies. leczenia, a następnie według potrzeb; jeśli mieści się w granicach normy, należy kontynuować podawanie tej samej dawki. Stężenie fosforanów w surowicy należy również oznaczać 2 tyg. po każdej zmianie dawkowania. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest poniżej dolnej granicy normy, dawkę można stopniowo zwiększać co 4 tyg.; początkowo o 0,3 mg/kg mc., a następnie, zależnie od odpowiedzi na leczenie, stopniowo o 0,2–0,5 mg/kg mc. do dawki maks. 2 mg/kg mc. (maks. dawka 180 mg). W przypadku, gdy stężenie fosforanów w surowicy nadal pozostaje poniżej dolnej granicy normy, pomimo podawania dawki maks. co 4 tyg., poprzednią dawkę można podzielić i podawać co 2 tyg., zwiększając stopniowo według potrzeb, aż do dawki maks. 2 mg/kg co 2 tyg. (dawka maks. 180 mg). Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest powyżej górnej granicy normy, należy wstrzymać podanie kolejnej dawki i ponownie oznaczyć stężenie fosforanów w surowicy na czczo w ciągu 2 tyg. Leczenie można ponownie włączyć, gdy stężenie fosforanów w surowicy będzie poniżej dolnej granicy normy, z zastosowaniem 1/2 wcześniej stosowanej dawki podawanej co 4 tyg. Jeśli stężenie pozostaje poniżej prawidłowego zakresu po ponownym włączeniu leczenia, dawkę można odpowiednio dostosować.
Dzieci i młodzież. 1–12 lat: zalecana dawka początkowa 0,4 mg/kg mc. co 2 tyg. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest poniżej dolnej granicy normy, dawkę można stopniowo zwiększać; początkowo o 0,6 mg/kg mc., następnie, zależnie od odpowiedzi na leczenie, stopniowo zwiększać o 0,5 mg/kg mc. do uzyskania dawki maks. 2 mg/kg mc. co 2 tyg. Dawka maks. 90 mg. Nie należy dostosowywać dawki częściej niż co 4 tyg. 13–17 lat: zalecana dawka początkowa 0,3 mg/kg mc. co 2 tyg. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest poniżej dolnej granicy normy, dawkę można stopniowo zwiększać; początkowo o 0,3 mg/kg mc., a następnie, zależnie od odpowiedzi na leczenie, stopniowo zwiększać o 0,2–0,5 mg/kg mc., do dawki maks. 2 mg/kg mc. co 2 tyg. Dawka maks. 180 mg. Nie należy dostosowywać dawki częściej niż co 4 tyg. U dzieci i młodzieży w wieku 1–17 lat, po rozpoczęciu leczenia należy oznaczać stężenie fosforanów w surowicy na czczo co 2 tyg. przez 1. mies., co 4 tyg. przez kolejne 2 mies., a następnie według potrzeb, należy je również oznaczać 2 tyg. po każdym dostosowaniu dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy mieści się w granicach normy, należy kontynuować podawanie tej samej dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest powyżej górnej granicy normy, należy wstrzymać podanie kolejnej dawki i ponownie oznaczyć stężenie fosforanów w surowicy na czczo w ciągu 2 tyg. Leczenie można ponownie włączyć, gdy stężenie fosforanów w surowicy będzie poniżej dolnej granicy normy, z zastosowaniem 1/2 wcześniej stosowanej dawki. Stężenie fosforanów należy oznaczyć po 2 tyg. od dostosowania dawki, jeśli pozostaje poniżej prawidłowego zakresu po ponownym włączeniu leczenia, dawkę można odpowiednio dostosować.
Jeśli pacjent, niezależnie od wieku, jest poddawany leczeniu pierwotnego guza (resekcji lub radioterapii), podawanie leku należy przerwać. Po zakończeniu leczenia guza pierwotnego, przed ponownym rozpoczęciem leczenia, należy ponownie oznaczyć stężenie fosforanów w surowicy; jeśli pozostaje poniżej dolnej granicy normy, leczenie należy wznowić z zastosowaniem pierwotnej dawki początkowej. Jeśli nie obserwuje się istotnej poprawy biochemicznych lub klinicznych markerów odpowiedzi pomimo podawania dawki maks., leczenie należy przerwać.
Po podaniu burosumabu mogą wystąpić zawroty głowy, może on wywierać niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
