Depepsit Met - tabletki o zmodyfikowanym uwalnianiu

Preparat złożony zawierający 2 substancje czynne o działaniu hipoglikemizującym: sitagliptynę i metforminę. Mechanizm działania obu substancji czynnych jest odmienny, a ich wspólne zastosowanie ma na celu poprawę kontroli stężenia glukozy we krwi w przebiegu cukrzycy typu 2 (dawniej stosowano termin „cukrzyca insulinoniezależna”).

Sitagliptyna, doustny lek przeciwcukrzycowy wpływający na stężenie hormonów inkretynowych, tj. peptydów zwiększających poposiłkowe wydzielanie insuliny przez komórki beta trzustki. Hormony inkretynowe produkowane są przez komórki jelita cienkiego w odpowiedzi na glukozę. Należą do nich glukagonopodobny peptyd-1 (GLP-1) i zależny od glukozy peptyd insulinotropowy (GIP). Oba hormony są szybko inaktywowane przez enzym peptydazę dipeptydylową-4 (DPP-4). Działanie sitagliptyny polega na zahamowaniu aktywności DPP-4. Skutkiem działania leku jest więc zwiększenie stężenia hormonów inkretynowych, co skutkuje zwiększeniem uwalniania insuliny w odpowiedzi na glukozę. Regulacji podlega także wydzielanie glukagonu. W konsekwencji u chorych na cukrzycę typu 2 poprawia się kontrola glikemii poprzez zmniejszenie stężenia glukozy we krwi na czczo oraz po posiłku.

Po podaniu doustnym sitagliptyna jest szybko wchłaniana, a jej dostępność biologiczna wynosi 87%. Maksymalne stężenie sitagliptyny we krwi uzyskiwane jest w ciągu 1–4 godzin po przyjęciu preparatu. Metabolizm leku ma drugorzędne znaczenie; sitagliptyna metabolizowana jest z udziałem izoenzymu 3A4 przy współudziale izoenzymu 2C8 cytochromu P450. Sitagliptyna wydalana jest głównie z moczem (87%), przede wszystkim w postaci niezmienionej, w mniejszym stopniu z kałem (13%). U chorych z zaburzeniami czynności nerek zalecane jest dostosowanie dawki.

Drugą substancją czynną preparatu jest metformina, doustny lek przeciwcukrzycowy z grupy pochodnych biguanidu. Metformina zmniejsza wytwarzanie glukozy w wątrobie poprzez hamowanie procesów glukoneogenezy i glikogenolizy, zwiększa obwodowy wychwyt glukozy i jej zużycie oraz opóźnia jelitowe wchłanianie glukozy. Nasila wewnątrzkomórkową syntezę glikogenu oraz zwiększa zdolności transportowe białek odpowiedzialnych za transport glukozy przez błonę komórkową. Metformina nie pobudza wydzielania insuliny i tym samym nie powoduje hipoglikemii. Stabilizuje masę ciała lub wpływa na jej umiarkowane zmniejszenie. Metformina, w postaci o natychmiastowym uwalnianiu, korzystnie wpływa na metabolizm lipidów (zmniejsza stężenie cholesterolu całkowitego, cholesterolu frakcji LDL oraz stężenie trójglicerydów). Podobne działanie nie zostało potwierdzone dla postaci o przedłużonym uwalnianiu. U dorosłych z nadwagą, stosowana jako lek pierwszego rzutu zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań związanych z cukrzycą.

Po podaniu doustnym postaci o natychmiastowym uwalnianiu maksymalne stężenie metforminy we krwi uzyskiwane jest po około 2,5 godzinach, a w przypadku postaci o przedłużonym uwalnianiu – po około 7 godzinach. Metformina nie jest metabolizowana w wątrobie, wydalana z moczem w postaci niezmienionej. W przypadku zaburzeń czynności nerek wydalanie metforminy zmniejsza się, co prowadzi do zwiększenia jej stężenia w osoczu.

Preparat jest wskazany w leczeniu cukrzycy typu 2 u dorosłych, w celu poprawy kontroli glikemii, wraz z dietą i ćwiczeniami fizycznymi:

• u chorych, u których glikemia jest niewystarczająco kontrolowana pomimo stosowania maksymalnej tolerowanej dawki metforminy w monoterapii lub u chorych już przyjmujących sitagliptynę w skojarzeniu z metforminą

• w skojarzeniu z pochodną sulfonylomocznika u chorych, u których glikemia jest niewystarczająco kontrolowana pomimo stosowania maksymalnej tolerowanej dawki metforminy i pochodnej sulfonylomocznika

• w skojarzeniu z pochodną tiazolidynodionu (agonistą receptora PPAR-g) u chorych, u których glikemia jest niewystarczająco kontrolowana pomimo stosowania maksymalnej tolerowanej dawki metforminy i pochodnej tiazolidynodionu

• w skojarzeniu z insuliną w przypadku, gdy stosowanie stałej dawki insuliny i metforminy nie jest wystarczające do uzyskania odpowiedniej kontroli glikemii.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.

Przeciwwskazane jest stosowanie preparatu w przypadku:

• ostrej kwasicy metabolicznej każdego rodzaju (w tym kwasicy ketonowej związanej z cukrzycą, kwasicy mleczanowej)

• stanu przedśpiączkowego w cukrzycy

• ciężkich zaburzeń czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego GFR mniejszy niż 30 ml/min)

• ostrych stanów wiążących się z ryzykiem zaburzenia czynności nerek, takich jak: odwodnienie, ciężkie zakażenie, wstrząs, donaczyniowe podanie środków kontrastowych zawierających jod

• ostrych lub przewlekłych chorób mogących powodować niedotlenienie tkanek, takich jak: niewydolność serca, niewydolność oddechowa, niedawno przebyty zawał serca, wstrząs

• zaburzeń czynności wątroby

• ostrego zatrucia alkoholem, choroby alkoholowej.

Nie należy stosować preparatu u kobiet w ciąży ani u kobiet w okresie karmienia piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.

Nie należy stosować preparatu u chorych na cukrzycę typu 1 ani w leczeniu kwasicy ketonowej w przebiegu cukrzycy.

Wśród działań niepożądanych preparatu może wystąpić ostre zapalenie trzustki, które wymaga zaprzestania stosowania preparatu. Jeżeli wystąpi uporczywy, silny ból brzucha należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem, ponieważ objawy te mogą świadczyć o wystąpieniu ostrego zapalenia trzustki. Objawy zwykle ustępują po zaprzestaniu stosowania preparatu; bardzo rzadko może jednak wystąpić martwicze lub krwotoczne zapalenie trzustki zakończone zgonem. W przypadku potwierdzenia ostrego zapalenia trzustki nie należy ponownie rozpoczynać stosowania preparatu. Należy zachować ostrożność u chorych, u których kiedykolwiek wcześniej stwierdzono zapalenie trzustki.

Bardzo rzadko, w okresie stosowania preparatu może dojść do wystąpienia kwasicy mleczanowej. Kwasica mleczanowa to poważne powikłanie metaboliczne, które może stanowić zagrożenie życia i które wymaga natychmiastowego leczenia. Zwiększone ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej dotyczy chorych na cukrzycę ze znaczną niewydolnością nerek lub ostrym pogorszeniem czynności nerek. Pogorszenie czynności nerek prowadzi do kumulacji metforminy, co zwiększa ryzyko kwasicy mleczanowej. Pozostałe czynniki ryzyka obejmują: niewystarczającą kontrolę stężenia glukozy we krwi, ketozę, nadużywanie alkoholu, długotrwałe głodzenie, niewydolność wątroby, podeszły wiek, posocznicę, choroby układu oddechowego oraz niedotlenienie tkanek z jakiegokolwiek powodu (np. niewyrównana niewydolność serca, zawał serca).

Szczególną ostrożność należy zachować po rozpoczęciu przyjmowania leków, które mogą wpływać na pogorszenie czynności nerek, w tym: leków przeciwnadciśnieniowych, moczopędnych lub niesteroidowych leków przeciwzapalnych.

W przypadku odwodnienia (np. skutkiem ciężkiej biegunki, wymiotów, gorączki lub zmniejszonej podaży płynów) należy przerwać stosowanie preparatu i skonsultować się z lekarzem.

Charakterystyczne objawy kwasicy mleczanowej obejmują duszność, ból brzucha, kurcze mięśni, ciężkie osłabienie i wyczerpanie (astenia), obniżenie temperatury ciała (hipotermia) i śpiączkę. W przypadku wystąpienia ww. objawów należy podejrzewać kwasicę mleczanową, przerwać stosowanie preparatu i niezwłocznie szukać pomocy medycznej. Leczenie wymaga szybkiej hospitalizacji chorego.

W badaniach laboratoryjnych stwierdza się zmniejszenie pH krwi, zwiększenie stężenia mleczanów we krwi, zaburzenia stężenia kationów i anionów oraz zwiększenie stosunku stężenia mleczanów do pirogronianów.

Przed rozpoczęciem stosowania preparatu oraz regularnie w trakcie leczenia zalecana jest kontrola czynności nerek. U chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego GFR mniejszy niż 30 ml/min) stosowanie preparatu jest przeciwwskazane. W razie występowania stanów wpływających na czynność nerek, należy skonsultować się z lekarzem, który oceni czy konieczne jest zaprzestanie stosowania preparatu (metforminy).

Jeżeli preparat stosowany jest w skojarzeniu z pochodną sulfonylomocznika i/lub z insuliną może wystąpić hipoglikemia. Aby zmniejszyć ryzyko hipoglikemii, konieczne może być zmniejszenie stosowanej dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny, zgodnie z zaleceniami lekarza.

Stosowanie preparatu może być związane z wystąpieniem ciężkich reakcji nadwrażliwości, obejmujących obrzęk naczynioruchowy, reakcje anafilaktyczne oraz ciężkie zmiany skórne, w tym zespół Stevensa i Johnsona. Reakcje te występują zwykle w ciągu 3 miesięcy po rozpoczęciu stosowania preparatu, w niektórych przypadkach już po przyjęciu pierwszej dawki. W przypadku podejrzenia wystąpienia reakcji nadwrażliwości związanych ze stosowaniem preparatu należy niezwłocznie przerwać jego stosowanie i natychmiast skonsultować się z lekarzem. Lekarz może zalecić inny, alternatywny sposób leczenia cukrzycy.

U chorych przyjmujących preparat może wystąpić pemfigoid pęcherzowy (przewlekła pęcherzowa choroba skóry). W przypadku podejrzenia pemfigoidu należy przerwać stosowanie preparatu i niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Przed zabiegiem chirurgicznym w znieczuleniu ogólnym, podpajęczynówkowym lub zewnątrzoponowym stosowanie preparatu powinno zostać przerwane i wznowione nie wcześniej, niż po upływie 48 godzin po zabiegu lub po powrocie do żywienia doustnego, pod warunkiem potwierdzenia przez lekarza prawidłowej czynności nerek. Nie należy przerywać stosowania preparatu bez konsultacji z lekarzem.

Donaczyniowe podawanie środków kontrastowych zawierających jod podczas badań radiologicznych może spowodować wystąpienie niewydolności nerek i kumulację metforminy oraz zwiększać ryzyko kwasicy mleczanowej. Przed wykonaniem badania stosowanie preparatu powinno zostać przerwane i wznowione nie wcześniej niż po upływie 48 godzin po badaniu, pod warunkiem potwierdzenia przez lekarza prawidłowej czynności nerek. Przed wykonaniem badania należy skonsultować się z lekarzem; lekarz określi kiedy przerwać stosowanie preparatu i kiedy może ono zostać wznowione.

Jeżeli u chorych z uprzednio dobrze kontrolowaną cukrzycą typu 2, w trakcie stosowania preparatu wyniki badań laboratoryjnych wykażą nieprawidłowości lub wystąpią objawy choroby, zwłaszcza niesprecyzowane i słabo określone, należy niezwłocznie wykonać badania w kierunku kwasicy ketonowej lub kwasicy mleczanowej. Badanie powinno obejmować: stężenie elektrolitów i ketonów w surowicy, stężenie glukozy we krwi, odczyn pH krwi oraz stężenia mleczanów, pirogronianów i metforminy. Jeżeli wystąpi którykolwiek z ww. rodzajów kwasicy, należy przerwać stosowanie preparatu i natychmiast wdrożyć odpowiednie leczenie.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Nie stwierdzono istotnego wpływu preparatu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn. Należy jednak wziąć pod uwagę, że preparat może powodować wystąpienie hipoglikemii, jeżeli stosowany jest w skojarzeniu z insuliną lub pochodną sulfonylomocznika. W przypadku wystąpienia hipoglikemii sprawność psychofizyczna, w tym szybkość reakcji może być zaburzona. Może to stanowić zagrożenie podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń/maszyn.

Ponadto, należy wziąć pod uwagę, że preparat może powodować wystąpienie zawrotów głowy i senności, które mogą upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn.

Preparat ma postać tabletek o zmodyfikowanym uwalnianiu do stosowania doustnego. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Dorośli z prawidłową czynnością nerek (GFR nie mniejszy niż 90 ml/min):

zwykle stosowana dawka powinna zapewnić dostarczenie 100 mg sitagliptyny 1 raz na dobę i metforminy w dawce takiej samej lub podobnej do dawki przyjmowanej poprzednio; lekarz dostosuje dawkowanie indywidualnie, w zależności od tolerancji, skuteczności działania i stosowanego dotychczas schematu leczenia. Dobowa maksymalna dawka sitagliptyny wynosi 100 mg.

Jeżeli preparat stosowany jest w skojarzeniu z insuliną lub pochodną sulfonylomocznika, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia hipoglikemii, konieczne może być zmniejszenie dawki insuliny lub pochodnej sulfonylomocznika.

Specjalne grupy chorych:

Dawkę należy dostosować w zależności od czynności nerek. Wartość GFR należy oznaczyć przed rozpoczęciem leczenia, a następnie co najmniej 1 raz na rok; u chorych ze zwiększonym ryzykiem dalszego pogorszenia czynności nerek oraz u osób w podeszłym wieku czynność nerek należy oceniać częściej, np. co 3–6 miesięcy. Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u chorych z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego GFR równy 60 ml/min lub większy).

W przypadku umiarkowanych zaburzeń czynności nerek (GFR mniejszy niż 60 ml/min) odpowiednie zmniejszenie dawki zaleci lekarz (szczegółowe informacje: patrz zarejestrowane materiały producenta). U chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR mniejszy niż 30 ml/min) stosowanie preparatu jest przeciwwskazane.

U chorych z zaburzeniami czynności wątroby stosowanie preparatu jest przeciwwskazane.

U chorych w podeszłym wieku (po 65. roku życia) należy zachować ostrożność; ustalając dawkę lekarz weźmie pod uwagę czynność nerek. Należy zachować ostrożność u chorych w podeszłym wieku, ze względu na występujące częściej w tej grupie wiekowej zaburzenia czynności nerek. Konieczne jest systematyczne monitorowanie czynności nerek w celu zapobiegania kwasicy mleczanowej.

Nie należy stosować preparatu u dzieci i młodzieży do ukończenia 18. roku życia.

Sposób stosowania:

Tabletki należy przyjmować 1 raz na dobę, podczas posiłku; połykać w całości (nie rozgryzać, nie kruszyć, nie dzielić, nie żuć) popijając szklanką wody.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Nie stosować preparatu u kobiet w ciąży ani u kobiet w okresie karmienia piersią.

Jeżeli w okresie stosowania preparatu kobieta zajdzie w ciążę, powinna jak najszybciej skonsultować się z lekarzem, który zaleci zmianę sposobu leczenia cukrzycy (przejście na odpowiednie dawki insuliny).

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Interakcje dotyczące metforminy:

Podczas leczenia metforminą nie należy spożywać alkoholu ani przyjmować preparatów zawierających alkohol. W przypadku zatrucia alkoholem zwiększa się ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej, zwłaszcza w przypadku głodzenia, niedożywienia lub zaburzeń czynności wątroby.

Donaczyniowe podawanie środków kontrastowych zawierających jod może być przyczyną niewydolności nerek, co może skutkować kumulacją metforminy i zwiększeniem ryzyka kwasicy mleczanowej. Stosowanie preparatu powinno zostać przerwane przed badaniem obrazowym i wznowione nie wcześniej, niż po upływie 48 godzin po badaniu, pod warunkiem potwierdzenia przez lekarza prawidłowej czynności nerek. Należy ściśle przestrzegać zaleceń lekarza.

Inhibitory konwertazy angiotensyny (inhibitory ACE), antagoniści receptora angiotensyny II, leki moczopędne, zwłaszcza diuretyki pętlowe (np. furosemid), niesteroidowe leki przeciwzapalne, w tym selektywne inhibitory COX 2, mogą zwiększać ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej skutkiem możliwego zaburzenia czynności nerek. Konieczne jest monitorowanie czynności nerek.

Leki w postaci kationów, takie jak: ranolazyna, cymetydyna, dolutegrawir, trimetoprim, wandetanib, izawukonazol, mogą współzawodniczyć z metforminą o ten sam system transportu w kanalikach nerkowych, upośledzając wzajemnie swoje wydalanie (możliwe zwiększenie stężenia metforminy we krwi i zwiększenie ryzyka kwasicy mleczanowej). Zaleca się zachowanie ostrożności podczas równoległego stosowania tych leków z metforminą i ścisłą kontrolę glikemii; w razie potrzeby lekarz dostosuje dawkowanie metforminy.

Glikokortykosteroidy (stosowane ogólnie lub miejscowo), sympatykomimetyki (w tym beta2 mimetyki) i leki moczopędne mogą wykazywać działanie przeciwstawne do metforminy, tj. hiperglikemizujące. Podczas ich stosowania należy częściej kontrolować stężenie glukozy we krwi, szczególnie na początku leczenia. W razie potrzeby lekarz dostosuje dawkę leku przeciwcukrzycowego w okresie stosowania ww. leków i ponownie, po zakończeniu ich stosowania.

Jeżeli metformina stosowana jest w skojarzeniu z insuliną lub lekiem zwiększającym wydzielanie insuliny (np. pochodną sulfonylomocznika), konieczne może dostosowanie dawki tych leków, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia hipoglikemii.

Inhibitory ACE mogą zmniejszać stężenie glukozy we krwi; konieczne może być dostosowanie dawki leku przeciwcukrzycowego zarówno podczas stosowania inhibitorów ACE jak i po ich odstawieniu.

Interakcje dotyczące sitagliptyny:

Ryzyko wystąpienia istotnych klinicznie interakcji sitagliptyny z innymi lekami jest niewielkie.

Metabolizm sitagliptyny z udziałem izoenzymu 3A4 oraz 2C8 cytochromu P450 u chorych z prawidłową czynnością nerek ma niewielki wpływ na klirens leku, ale może być istotny w eliminacji sitagliptyny u chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub ich schyłkową niewydolnością. W takiej sytuacji, u chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub ze schyłkową niewydolnością nerek, leki silnie hamujące aktywność izoenzymu 3A4 cytochromu P450 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir, klarytromycyna) mogą zmieniać farmakokinetykę sitagliptyny.

Nie stwierdzono znaczących klinicznie interakcji z cyklosporyną (zaobserwowane zwiększenie ekspozycji na sitagliptynę nie zostało uznane za znaczące klinicznie).

Sitagliptyna ma niewielki wpływ na stężenie digoksyny w osoczu krwi; w przypadku równoległego stosowania tych leków należy uważnie monitorować chorych, u których istnieje ryzyko zatrucia digoksyną.

Sitagliptyna nie powoduje znaczących zmian farmakokinetyki metforminy, gliburydu, simwastatyny, rozyglitazonu, warfaryny ani doustnych środków antykoncepcyjnych.

Jak każdy lek, również Depepsit Met może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Często: hipoglikemia u osób stosujących równolegle z preparatem insulinę lub pochodne sulfonylomocznika, nudności, wzdęcia, wymioty. Niezbyt często: senność, biegunka, zaparcia, bóle brzucha, świąd. Rzadko: małopłytkowość. Z nieznaną częstością możliwe: bóle stawów i mięśni, artropatia, bóle pleców i kończyn, zaburzenia czynności nerek, ostra niewydolność nerek, śródmiąższowa choroba płuc, ostre zapalenie trzustki, martwicze lub krwotoczne zapalenie trzustki (niekiedy zakończone zgonem), wysypka, pokrzywka, zapalenie naczyń skóry, reakcje nadwrażliwości, w tym obrzęk naczynioruchowy i reakcje anafilaktyczne, ciężkie reakcje skórne, w tym zespół Stevensa i Johnsona, pemfigoid pęcherzowy.

Możliwe dodatkowe działania niepożądane związane ze stosowaniem metforminy: metaliczny posmak w ustach, kwasica mleczanowa, zaburzenia czynności wątroby, zapalenie wątroby, niedobór witaminy B12 (może to prowadzić do rozwoju niedokrwistości megaloblastycznej).

Ponadto, w leczeniu skojarzonym z innymi lekami przeciwcukrzycowymi mogą wystąpić: zaparcia, obrzęki obwodowe, bóle głowy, suchość w ustach.

Możliwe także działania niepożądane, dla których nie potwierdzono związku przyczynowego ze stosowaniem preparatu: zakażenia górnych dróg oddechowych, zapalenie błony śluzowej jamy nosowo-gardłowej, zapalenia kości i stawów, ból kończyn.