Aurorix - tabletki powlekane

Substancją czynną preparatu jest moklobemid. Mechanizm jego działania polega na selektywnym i odwracalnym blokowaniu enzymu zwanego monoaminooksydazą typu A. Jej działanie polega na odłączaniu grupy aminowej z cząsteczki serotoniny, noradrenaliny i dopaminy. Działanie przeciwdepresyjnie leku związane jest ze zwiększeniem siły przekazu impulsów za pomocą tych przekaźników. Działanie moklobemidu jest krótkotrwałe i maksymalnie wynosi około 24 godziny. Osiągany efekt nie zależy od obrazu i nasilenia depresji, długości fazy depresyjnej i dotychczasowego leczenia. Stosunkowo lepsze wyniki uzyskuje się u chorych, którzy przebyli więcej faz depresyjnych.

Preparat jest wskazany do stosowania w leczeniu:
· zespołów depresyjnych
· fobii społecznej.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.
Przeciwwskazaniami do stosowania preparatu są również:
· ostry stan splątania
· guz chromochłonny
· równoległe stosowanie: selegiliny, petydyny, dekstrometorfanu, selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), inhibitorów monoaminooksydazy (MAO), trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych; po przerwaniu leczenia inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny, a przed rozpoczęciem leczenia moklobemidem, konieczne jest zachowanie przerwy równej 4–5 okresom biologicznego półtrwania leku lub jego aktywnego metabolitu (zwykle przyjmuje się 14 dni)

Preparatu nie należy stosować u dzieci i młodzieży do 18. roku życia.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.
Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli samobójczych, samookaleczenia i samobójstwa (zdarzenia związane z samobójstwem). Efekty działania preparatu mogą wystąpić dopiero po kilku tygodniach leczenia, niekiedy ten czas jest dłuższy. Chory powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarską aż do momentu poprawy stanu zdrowia. Osoby po próbach samobójczych oraz takie, które przed rozpoczęciem leczenia wykazują znacznego stopnia skłonności samobójcze, powinny być ściśle monitorowane przez lekarza. Również w czasie zmian dawkowania chory powinien być objęty szczególną opieką lekarską. Chorzy oraz osoby z ich otoczenia powinni zwracać uwagę na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.
Chorzy na depresję, u których w obrazie klinicznym dominuje pobudzenie, nie powinni być leczeni moklobemidem albo należy go podawać wyłącznie w skojarzeniu z lekami uspokajającymi (np. pochodnymi benzodiazepiny). Leków uspokajających nie stosować dłużej niż 2-3 tyg.
Podczas stosowania w leczeniu fazy depresyjnej zaburzenia dwubiegunowego może nastąpić przejście do fazy maniakalnej.
Szczególną ostrożność zachować u osób:
· z nadczynnością tarczycy, ze względu na możliwość wzrostu ciśnienia tętniczego
· z padaczką
· z nadciśnieniem
· z nadwrażliwością na tyraminę (podczas leczenia nie powinni oni spożywać dużych ilości tyraminy).
Aby uniknąć nawrotu choroby, preparat należy odstawiać stopniowo.
U osób z niewydolnością wątroby zaleca się stosowanie 1 lub 1/3 dawki zwykle stosowanej.
Moklobemid może zaostrzyć objawy wytwórcze u chorych z depresją w przebiegu schizofrenii lub psychozy schizoafektywnej; nie zaleca się stosowania moklobemidu w tej grupie osób.
Bardzo rzadko może wystąpić hiponatremia (zazwyczaj u osób w podeszłym wieku, prawdopodobnie z powodu nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego).
Preparatów zawierających laktozę nie stosować u osób z dziedziczną nietolerancją galaktozy, pierwotnym niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?
Stosowanie moklobemidu nie upośledza czynności wymagających skupienia uwagi (np. prowadzenie pojazdów mechanicznych). Należy jednak zachować szczególną ostrożność w początkowym okresie leczenia, ze względu na możliwe indywidualne reakcje na lek.

Preparat ma postać tabletek. Przeznaczony jest do stosowania doustnego. Nie przekraczaj zaleconych dawek ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu skonsultuj się z lekarzem.
Zespoły depresyjne.
Dorośli. Doustnie, początkowo 300 mg/dobę w 2 dawkach podzielonych; lekarz może zalecić zwiększenie dawki po upływie 7 dni stosowania. Dawka maksymalna wynosi 600 mg/dobę w 2-3 dawkach podzielonych. U niektórych osób dawkę można zmniejszyć do 150 mg/dobę.
Fobia społeczna.
Dorośli. Doustnie, początkowo 300 mg/dobę w 2 dawkach podzielonych; lekarz może zalecić zwiększenie dawki po upływie 21 dni stosowania. Dawka maksymalna wynosi 600 mg/dobę w 2-3 dawkach podzielonych. Leczenie należy kontynuować przez 8-12 tygodni.
Nie należy stosować preparatu zbyt późno wieczorem. Jeśli dawka podtrzymująca wynosi 150 mg/dobę, można ją przyjmować raz na dobę, rano.
U osób z niewydolnością wątroby zaleca się stosowanie 1 lub 1/3 dawki zwykle stosowanej.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!
Bardzo ważne jest aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży (a także w okresie karmienia piersią) skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.
Preparat może być stosowany w ciąży tylko w przypadku zdecydowanej konieczności.
Nie należy stosować preparatu w okresie karmienia piersią.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.
Przeciwwskazane jest równoległe stosowanie: selegiliny, petydyny, dekstrometorfanu, selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), inhibitorów monoaminooksydazy (MAO), trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych.
Należy unikać równoległego stosowania:
· z lekami sympatykomimetycznymi (efedryna, pseudoefedryna)
· z selektywnymi agonistami receptora serotoninergicznego (tryptany) oraz w ciągu 14 dni od ich odstawienia.
Należy zachować ostrożność stosując równolegle:
· opioidowe leki przeciwbólowe; moklobemid nasila ich działanie, konieczne może być dostosowanie dawek obu leków
· cymetydynę; zwalnia ona metabolizm moklobemidu, lekarz prawdopodobnie zaleci zmniejszenie dawki moklobemidu o połowę
· lewodopę; może nastąpić przełom nadciśnieniowy
· innego leki zwiększające stężenie serotoniny (np. selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne); zachodzi możliwość wystąpienia zespołu serotoninowego
· metoprolol; moklobemid nasila jego działanie hipotensyjne
· ibuprofen i inne niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), moklobemid nasila ich działanie, lekarz prawdopodobnie zaleci zmniejszenie dawki NLPZ

Podczas leczenia moklobemidem nie należy spożywać alkoholu.
Ponieważ w trakcie leczenia może występować nadwrażliwość na tyraminę, pacjentom zaleca się unikanie jedzenia dużych ilości bogatych w nią potraw (czekolada, wędzone mięso i ryby, ser żółty, przetwory soi, wyciąg z drożdży). Zalecane jest przyjmowanie moklobemidu po posiłkach w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa interakcji z tyraminą.

Jak każdy lek, również Aurorix może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.
Obserwowano następujące działania niepożądane leku: zaburzenia snu, pobudzenie, uczucie lęku, niepokój, stany splątania, które ustępowały szybko po przerwaniu leczenia.
Zgłaszało przypadki myśli i zachowań samobójczych podczas leczenia moklobemidem, a także w krótkim czasie po odstawieniu leku.
zawroty głowy, bóle głowy, parestezje, drażliwość, suchość błony śluzowej jamy ustnej, nudności, biegunka, zaparcia, wymioty, zaburzenia widzenia, reakcje skórne, takie jak: wysypka, świąd, pokrzywka, obrzęk, zaczerwienienie (zwłaszcza twarzy).
Obserwowano rzadkie przypadki zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych, które nie powodowały następstw klinicznych.
W bardzo rzadkich przypadkach donoszono o występowaniu hiponatremii.