Fraxodi - roztwór do wstrzykiwań

Nadroparyna jest lekiem przeciwzakrzepowym do podawania pozajelitowego, zaliczanym do heparyn drobnocząsteczkowych. Naturalna heparyna z chemicznego punktu widzenia jest wielocukrem – glikozaminoglikanem, występującym w organizmie w ziarnistościach wydzielniczych komórek tucznych. Heparyny drobnocząsteczkowe uzyskiwane są z heparyny poprzez jej częściową depolimeryzację i, co się z tym wiąże, charakteryzują się krótszymi łańcuchami cukrowymi i mniejszą masą cząsteczkową.
Proces krzepnięcia krwi nazywany jest niekiedy kaskadą krzepnięcia, gdyż jest złożony i przebiega wieloma etapami, następującymi jeden po drugim. Po uszkodzeniu naczynia płytki krwi przylepiają do ściany naczynia w okolicy uszkodzenia, a następnie zlepiają między sobą, tworząc pierwotny czop hemostatyczny, który wstępnie hamuje wypływ krwi. Jest on jednak nietrwały i musi ulec wzmocnieniu. W tym celu płytki krwi stymulują lokalną produkcję fibryny (włóknika), który tworzy rozbudowane sieci wzmacniające czop płytkowy. W wyniku tych procesów powstaje skrzep płytkowo-włóknikowy.
Ciekawym zjawiskiem jest mechanizm tworzenia fibryny. Włókna fibryny mają dużą zdolność tworzenia sieci, nie mogą więc znajdować się w naczyniach krwionośnych w gotowej postaci, gdyż zatkałyby te naczynia. Dlatego we krwi znajduje się prekursor fibryny – nieczynne białko zwane fibrynogenem, które w razie potrzeby zostaje przekształcone do fibryny. W procesie tej aktywacji bierze udział kilkanaście białek, tzw. czynników krzepnięcia. Mogą to być białka znajdujące się w osoczu krwi lub zawarte w błonach komórek (tzw. czynnik tkankowy). Czynniki krzepnięcia oznaczane są cyframi rzymskimi i tak, na przykład czynnik I to fibrynogen. Niektóre czynniki krzepnięcia (tzw. zespół protrombiny, czyli czynniki II, VII, IX i X) wytwarzane są w wątrobie, a w procesie tym niezbędny jest udział witaminy K.
Czynniki krzepnięcia podlegają procesom hamowania, np. przez antytrombinę – polipeptyd wytwarzany w wątrobie, który działa hamująco na zaktywowane czynniki krzepnięcia, w tym trombinę (czynnik II) oraz czynniki Xa i IXa. Heparyny drobnocząsteczkowe wywołują efekt przeciwzakrzepowy głównie na drodze przyspieszania reakcji hamowania czynnika Xa przez antytrombinę oraz w znacznie mniejszym stopniu na drodze przyspieszania reakcji hamowania trombiny przez antytrombinę.
Ponieważ heparyny drobnocząsteczkowe mają minimalny wpływ na wyniki oznaczeń laboratoryjnych parametrów krzepnięcia, podczas leczenia nie ma konieczności ich rutynowego monitorowania.
Różne procesy technologiczne wytwarzania heparyn drobnocząsteczkowych powodują, że preparaty różnych producentów charakteryzują się inną masą cząsteczkową, aktywnością przeciwzakrzepową i dawkowaniem; w związku z tym nie należy ich stosować zamiennie przez przeliczenie jednostek międzynarodowych.

Preparat jest wskazany do stosowania w celu leczenia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.

Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u osób:
• z małopłytkowością zależna od nadroparyny w wywiadzie
• z aktywnym krwawieniem lub zwiększonym ryzykiem krwawienia związanym z zaburzeniami hemostazy, z wyjątkiem tych zależnych od rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (ang. DIC), nie wywołanego przez heparynę
• ze zmianami organicznymi zagrażającymi krwawieniem (takie jak czynna choroba wrzodowa żołądka i/lub dwunastnicy)
• po krwotocznym zdarzeniu naczyniowo-mózgowym
• z ostrym zakaźnym zapaleniem wsierdzia
• z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) u osób leczonych z powodu zaburzeń zakrzepowo-zatorowych, niestabilnej dławicy piersiowej lub zawału serca bez załamka Q
• u osób otrzymujących heparynę w dawkach leczniczych, nie zaś profilaktycznych, przeciwwskazane jest stosowanie znieczulenia regionalnego do zabiegów planowych.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.

Preparatu nie należy stosować domięśniowo.

Ze względu na możliwość wystąpienia małopłytkowości wywołanej przez heparynę, podczas stosowania preparatu należy regularnie kontrolować liczbę płytek krwi.

Podczas leczenia mogą wystąpić rzadkie przypadki małopłytkowości, sporadycznie o ciężkim przebiegu, które mogą być związane z zakrzepicą tętniczą lub żylną. Należy rozważyć takie rozpoznanie, jeśli wystąpią następujące objawy:
• małopłytkowość
• jakiekolwiek istotne obniżenie liczby płytek krwi (od 30–50% wartości początkowej)
• narastanie zakrzepicy mimo podawania produktu leczniczego
• rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe (DIC)
• wystąpienie zakrzepicy podczas leczenia.

Zaburzenia te mają prawdopodobnie charakter immunologiczny. Występują zwykle między 5. a 21. dniem od rozpoczęcia leczenia heparyną, a u chorych, u których małopłytkowość wywoływana przez heparynę wystąpiła w przeszłości, mogą się pojawić znacznie wcześniej.

Jeśli wystąpią wyżej opisane objawy, należy przerwać stosowanie preparatu.

W przypadku występowania w wywiadzie małopłytkowości wywołanej przez heparynę (standardową lub drobnocząsteczkową), stosowanie nadroparyny jest możliwe wyłącznie w sytuacjach zdecydowanej konieczności. Należy wtedy uważnie monitorować stan chorego i oznaczać liczbę płytek krwi co najmniej 1 raz na dobę. Jeśli wystąpi małopłytkowość, należy natychmiast przerwać leczenie.

W przypadku wystąpienia małopłytkowości w trakcie leczenia heparyną (standardową lub drobnocząsteczkową), należy rozważyć jej zastąpienie lekiem przeciwzakrzepowym z innej grupy. W przypadku braku możliwości zastosowania takiego preparatu i bezwzględnej konieczności stosowania heparyny, należy rozważyć podanie innej heparyny drobnocząsteczkowej (LMWH), uważnie monitorować stan chorego, oznaczać liczbę płytek krwi co najmniej 1 raz na dobę i prowadzić leczenie możliwie jak najkrócej (opisywano przypadki utrzymywania się małopłytkowości również po zmianie leczenia).

Małopłytkowość wywołana przez heparynę, może wpływać na wyniki testów agregacji płytek krwi in vitro.

Ze względu na zwiększone ryzyko krwawienia, należy zachować ostrożność podczas stosowania nadroparyny wapniowej u osób:
• z zaburzeniami czynności wątroby
• z ciężkim nadciśnieniem tętniczym krwi
• z chorobą wrzodową żołądka i/lub dwunastnicy albo przebytymi w przeszłości innymi zmianami organicznymi zagrażającymi krwawieniem
• z zaburzeniami naczyniowymi naczyniówki i siatkówki oka
• po niedawno przebytej operacji mózgu, rdzenia kręgowego lub oka.

U osób z zaburzeniami czynności nerek należy zachować ostrożność, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia krwawienia.

Decyzję o ewentualnym zmniejszeniu dawki u chorych z klirensem kreatyniny 30–50 ml na minutę podejmuje lekarz, na podstawie indywidualnej oceny ryzyka krwawienia i ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych u danej osoby.

U osób w podeszłym wieku przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić czynność nerek.

Heparyna może hamować wydzielanie aldosteronu przez korę nadnerczy, co może prowadzić do wystąpienia hiperkaliemii. Szczególnie narażone są osoby ze zwiększonym stężeniem potasu we krwi oraz osoby, u których występuje zagrożenie zwiększenia stężenia potasu: chorzy z cukrzycą, przewlekłym zaburzeniem czynności nerek, występującą wcześniej kwasicą metaboliczną lub przyjmujących leki, które mogą zwiększać stężenie potasu (np. inhibitory konwertazy angiotensyny, niesteroidowe leki przeciwzapalne). Należy zachować ostrożność i monitorować chorych pod kątem zwiększenia stężenia potasu.

Ryzyko wystąpienia hiperkaliemii wzrasta wraz z czasem trwania leczenia zwykle jest ona odwracalna.

U osób poddawanych znieczuleniu zewnątrzoponowemu i/lub podpajeczynówkowemu, podawanie heparyny rzadko może być związane z występowaniem krwiaków nadtwardówkowych lub rdzeniowych związanych długotrwałym lub trwałym porażeniem. Ryzyko tych powikłań zwiększa się w przypadku zastosowania cewnika zewnątrzoponowego lub podtwardówkowego lub jednoczesnego podawania leków wpływających na hemostazę, takich jak: niesteroidowe leki przeciwzapalne, leki zapobiegające agregacji płytek krwi lub leki przeciwzakrzepowe. Ryzyko jest także większe w przypadku nakłucia lędźwiowego powodującego uraz lub wykonywanego wielokrotnie.

O zastosowaniu znieczulenia rdzeniowego lub zewnątrzoponowego podczas leczenia heparyną, lekarz zadecyduje po dokładnej indywidualnej ocenie korzyści i potencjalnego ryzyka.

W przypadku wykonywania nakłucia lędźwiowego, znieczulenia rdzeniowego lub zewnątrzoponowego, należy zachować co najmniej 12 godzinny odstęp pomiędzy podaniem preparatu w dawce profilaktycznej lub 24 godzinny odstęp pomiędzy jego podaniem w dawce leczniczej, a wprowadzeniem lub usunięciem cewnika lub igły. W osób pacjentów z zaburzeniami czynności nerek czas ten może zostać wydłużony. Nie należy podawać kolejnej dawki preparatu przez 4 godziny po usunięcia cewnika. Kolejną dawkę można podać po zakończeniu zabiegu.

W celu wykrycia jakichkolwiek objawów uszkodzenia struktur neurologicznych (np. bóle okolicy lędźwiowej, niedobory czuciowe i ruchowe jak drętwienie i osłabienie kończyn dolnych oraz zaburzenie czynności jelit lub pęcherza moczowego) należy uważnie obserwować chorego. W przypadku wystąpienia takich objawów konieczne jest pilne rozpoczęcie leczenia

Jeżeli podejrzewane jest wystąpienie krwiaka rdzeniowego lub nadtwardówkowego, należy w trybie pilnym wykonać badania diagnostyczne i podjąć odpowiednie leczenie, łącznie z dekompresją rdzenia kręgowego.

W przypadku wystąpienia znaczącego lub widocznego krwawienia podczas wprowadzania cewnika, o rozpoczęciu i/lub kontynuowaniu leczenia heparyną lekarz zadecyduje po dokładnej indywidualnej ocenie korzyści i potencjalnego ryzyka.

Ze względu na zwiększone ryzyko krwawienia, w profilaktyce lub leczeniu zaburzeń zakrzepowo-zatorowych i zapobieganiu wykrzepianiu podczas hemodializy, nie należy równolegle stosować kwasu acetylosalicylowego, innych salicylanów, niesteroidowych leków przeciwzapalnych i leków przeciwpłytkowych. Jeśli nie można tego uniknąć, należy uważnie monitorować parametry kliniczne i laboratoryjne chorego.

W badaniach klinicznych dotyczących leczenia niestabilnej dławicy piersiowej i zawału serca bez załamka Q, nadroparyna wapniowa była stosowana jednocześnie z kwasem acetylosalicylowym podawanym w dawce do 325 mg na dobę.

Podczas leczenia bardzo rzadko może wystąpić martwica skóry, poprzedzona plamicą lub plamami rumieniowymi z naciekami i towarzyszącą bolesnością, oraz, w niektórych przypadkach, objawami ogólnymi. W przypadku stwierdzenia martwicy skóry, należy zakończyć stosowanie preparatu.

Informacje o dodatkowych składnikach preparatu:
opakowanie preparatu (osłonka na igłę ampułko-strzykawki) może zawierać gumę lateksową, która może powodować ciężkie reakcje alergiczne.

Preparat ma postać ampułkostrzykawek do podawania podskórnego. Stosuj preparat zgodnie z zaleceniami. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

1 raz na dobę zwykle przez 10 dni. Dawkę należy dostosować do masy ciała pacjenta 171 j.m./kg mc. (0,1 ml/10 kg mc.).

Należy rozpocząć leczenie doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi tak szybko, jak to tylko możliwe, jeśli nie ma przeciwwskazań do ich stosowania. Należy kontynuować podawanie nadroparyny do momentu uzyskania pożądanych wartości INR.

Różne preparaty heparyn drobnocząsteczkowych nie muszą być równoważne z powodu różnej aktywności biologicznej. Należy zwrócić szczególną uwagę na wskazówki dotyczące dawkowania dla każdej heparyny drobnocząsteczkowej.

Ze względu na brak danych, nie należy stosować preparatu u dzieci i młodzieży do 18. roku życia.

U osób w podeszłym wieku, należy uwzględnić możliwość występowania zaburzeń czynności nerek. Należy ocenić czynność nerek przed rozpoczęciem stosowania preparatu i dostosować dawkę.

U osób z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek zmniejszenie dawki nie jest wymagane

U osób z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek, lekarz indywidualnie zdecyduje o zasadności zmniejszenia dawki (dawka powinna być zmniejszona o 25 do 33%).

Stosowanie preparatu u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek jest przeciwwskazane.

Preparat należy podawać podskórnie w się przednio-boczną część brzucha, na zmianę po prawej lub lewej stronie lub w udo. Należy uchwycić kciukiem i palcem wskazującym fałd skóry, a następnie wprowadzić igłę prostopadle w fałd skóry, który należy trzymać palcami przez cały czas podawania preparatu. Ampułkostrzykawki z podziałką ułatwiają podawanie odpowiednich dawek, jeżeli konieczne jest dostosowanie dawki do masy ciała pacjenta.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!
Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, skonsultuj się z lekarzem przed zastosowaniem preparatu.
Preparatu nie należy stosować u kobiet w okresie ciąży, chyba że spodziewane korzyści z leczenia przeważają nad ryzykiem z nim związanym.
Ze względu na brak danych dotyczących przenikania nadroparyny do pokarmu kobiecego, nie zaleca się stosowania tego preparatu u kobiet karmiących piersią.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty. W szczególności skonsultuj się z lekarzem, jeżeli stosujesz którykolwiek z niżej wymienionych leków, ponieważ konieczna może być zmiana dawkowania lub zaprzestanie przyjmowania określonego preparatu.

U osób stosujących doustne leki przeciwzakrzepowe, glikokortykosteroidy o działaniu ogólnym i dekstrany jednocześnie z preparatem, należy zachować ostrożność.

W przypadku rozpoczynania leczenia doustnym lekiem przeciwzakrzepowym u chorych otrzymujących nadroparynę, jej podawanie należy kontynuować do czasu ustabilizowania się docelowej wartości INR.

Salicylany (w tym kwas acetylosalicylowy), niesteroidowe leki przeciwzapalne, a także leki przeciwpłytkowe mogą zwiększać ryzyko wystąpienia krwawienia, dlatego nie należy ich stosować jednocześnie z nadroparyną.

W badaniach klinicznych dotyczących leczenia niestabilnej dławicy piersiowej i zawału mięśnia sercowego bez załamka Q, nadroparyna była stosowana równolegle z kwasem acetylosalicylowym w dawce do 325 mg na dobę.

Jak każdy lek, również Fraxodi może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.
Bardzo często mogą wystąpić: krwawienia o różnej lokalizacji, w tym przypadki krwiaków rdzeniowych, (częściej u chorych z innymi czynnikami ryzyka), małe krwiaki w miejscu podania.

Często mogą wystąpić: zwiększenie aktywności aminotransferaz we krwi (zwykle przemijające), reakcje w miejscu podania.

Rzadko mogą wystąpić: małopłytkowość (w tym wywołana przez heparynę), trombocytoza, wysypka, pokrzywka, rumień, świąd, zwapnienie w miejscu podania (częściej u osób z zaburzeniami gospodarki wapniowo-fosforanowej, np. w niektórych przypadkach przewlekłego zaburzenia czynności niewydolności nerek).

Bardzo rzadko mogą wystąpić: eozynofilia (przemijająca po przerwaniu leczenia), reakcje nadwrażliwości (w tym obrzęk naczynioruchowy i reakcje skórne), reakcja rzekomoanafilaktyczna, przemijająca hiperkaliemia związana z indukowanym heparyną hamowaniem wydzielania aldosteronu, szczególnie u osób z grup ryzyka, priapizm, martwica skóry, zwykle pojawiająca się w miejscu wstrzyknięcia.

Ponadto, z nieznaną częstością, mogą wystąpić: ból głowy, migrena.