medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanzim działania
Analog ludzkiego hormonu wzrostu zmodyfikowany genetycznie tak, aby działał jak antagonista receptora hormonu wzrostu. Pegwisomant jest wysoce wybiórczy dla receptora hormonu wzrostu i nie reaguje krzyżowo z receptorami dla innych cytokin, w tym z receptorem dla prolaktyny. Zahamowanie działania hormonu wzrostu prowadzi do zmniejszenia stężenia insulinopodobnego czynnika wzrostu I (IGF-I) w surowicy, jak również innych powstających w wyniku stymulacji hormonalnej białek, takich jak wolne IGF-I, wrażliwa na działanie kwasu podjednostka IGF-I (ALS) i białko wiążące insulinopodobny czynnik wzrostu 3 (IGFBP-3).
Farmakokinetyka
Po podaniu s.c. wchłanianie preparatu jest powolne i wydłużone. tmax wynosi 33–77 h. Stopień wchłaniania po podaniu s.c. stanowi 57% odpowiedniej dawki podanej i.v. Klirens nerkowy pegwisomantu stanowi mniej niż 1% całkowitego klirensu leku. Pegwisomant jest wolno usuwany z surowicy; średni t1/2 wynosi 74–172 h. Nie badano metabolizmu pegwisomantu. Farmakokinetyka pegwisomantu jest podobna u zdrowych ochotników i u pacjentów z akromegalią, zaobserwowano jednak, że pacjenci z większą masą ciała mają większy klirens leku i mogą wymagać większych jego dawek.
Leczenie akromegalii
Leczenie chorych na akromegalię, u których reakcja na leczenie operacyjne i/lub radioterapię była niewystarczająca i u których odpowiednie leczenie analogami somatostatyny nie powodowało normalizacji IGF-I lub nie tolerowali oni takiej terapii.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu.
Dzieci
Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania u dzieci i młodzieży.
Zaburzenia czynności wątroby i/lub nerek
Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania u chorych z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby.
Kontrola wielkości guza
Leczenie pegwisomantem nie zmniejsza rozmiarów guza wydzielającego hormon wzrostu, dlatego wszyscy leczeni powinni pozostawać pod ścisłą kontrolą, aby zaobserwować ewentualny jego rozrost.
Monitorowanie stężenia IGF-I w surowicy
Pegwisomant jest silnym antagonistą hormonu wzrostu; jego stosowanie może spowodować niedobór hormonu wzrostu, mimo że obserwowane stężenia hormonu wzrostu będą zwiększone. Należy monitorować stężenia IGF-I w surowicy i utrzymywać je w zakresie odpowiednim do wieku poprzez dostosowanie dawek leku.
Zwiększenie aktywności ALT i AST
Przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć wartości parametrów czynności wątroby (AST, ALT, stężenie bilirubiny całkowitej w surowicy i aktywność fosfatazy alkalicznej), należy również wykluczyć choroby przebiegające z zastojem żółci u pacjentów ze zwiększoną aktywnością ALT i AST oraz u pacjentów leczonych wcześniej analogami somatostatyny. Jeśli objawy choroby wątroby się utrzymują, należy przerwać podawanie pegwisomantu. Jeśli początkowe wartości parametrów czynności wątroby są prawidłowe, aktywność ALT i AST należy kontrolować co 4–6 tyg. przez pierwszych 6 mies. leczenia oraz zawsze u pacjentów z objawami sugerującymi zapalenie wątroby. Jeśli początkowe wartości parametrów czynności wątroby są zwiększone, ale nie przekraczają 3-krotnie górnej granicy normy, czynność wątroby podczas leczenia należy kontrolować 1 ×/mies. co najmniej przez rok od rozpoczęcia leczenia, a następnie 2 razy w kolejnym roku. Jeśli początkowe wartości parametrów czynności wątroby przekraczają >3-krotnie górną granicę normy, nie należy rozpoczynać leczenia, dopóki nie zostanie ustalona przyczyna zaburzeń czynności wątroby; należy wykluczyć kamicę żółciową lub przewodową (szczególnie u pacjentów leczonych w przeszłości analogami somatostatyny); w przypadku decyzji o rozpoczęciu leczenia, chorego należy ściśle monitorować pod kątem wystąpienia zaburzeń czynności wątroby. Szczegółowe informacje dotyczące postępowania w przypadku, gdy podczas leczenia nastąpi zwiększenie wartości parametrów czynności wątroby lub wystąpią inne objawy przedmiotowe lub podmiotowe świadczące o zaburzeniach czynności wątroby – patrz: zarejestrowane materiały producenta.
Hipoglikemia
U chorych na cukrzycę leczonych insuliną lub doustnymi lekami hipoglikemizującymi występuje zwiększone ryzyko hipoglikemii. W takim przypadku może zaistnieć potrzeba zmniejszenia dawek insuliny lub doustnych leków hipoglikemizujących u pacjentów z cukrzycą i z akromegalią.
Antykoncepcja
Zmniejszenie stężenia IGF-I sprzyja poprawie stanu ogólnego pacjentów i może prowadzić do zwiększenia płodności pacjentek, dlatego w razie potrzeby należy polecić im stosowanie odpowiednich metod antykoncepcji.
Nie prowadzono badań dotyczących interakcji pegwisomantu z innymi produktami leczniczymi. Należy rozważyć zasadność kontynuowania leczenia analogami somatostatyny.
Inne leki stosowane w akromegalii
Nie prowadzono na dużą skalę badań dotyczących stosowania pegwisomantu w skojarzeniu z innymi lekami stosowanymi w leczeniu akromegalii.
Leki przeciwcukrzycowe
W przypadku równoległego stosowania pegwisomantu i insuliny lub doustnych leków hipoglikemizujących może być konieczne zmniejszenie dawek tych leków.
Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych
Pegwisomant może reagować krzyżowo w testach służących do oznaczania stężeń hormonu wzrostu dostępnych na rynku. Ze względu na fakt, że stężenia w surowicy terapeutycznie skutecznych dawek leku są 100–1000 razy większe od stężeń hormonu wzrostu w surowicy pacjentów z akromegalią, pomiary stężenia hormonu wzrostu za pomocą testów komercyjnych w czasie leczenia będą dawać wyniki fałszywie dodatnie. Nie należy monitorować ani dostosowywać terapii pegwisomantem na podstawie stężenia hormonu wzrostu oznaczonego za pomocą tych testów.
W badaniach klinicznych większość działań niepożądanych miała nasilenie łagodne lub umiarkowane, była przemijająca i niewymagająca przerwania leczenia.
Bardzo często: ból głowy, ból stawów, biegunka.
Często: hipercholesterolemia, hiperglikemia, hipoglikemia, zwiększenie masy ciała, niezwykłe sny, senność, senność, drżenie, zawroty głowy, niedoczulica, bolesność gałki ocznej, obrzęki obwodowe, nadciśnienie tętnicze, duszność, wymioty, zaparcia, nudności, uczucie pełności w jamie brzusznej, niestrawność, wzdęcia, nieprawidłowe wartości testów czynności wątroby, nadmierne pocenie się, kontuzje, świąd, wysypka, bóle mięśni, zapalenie stawów, krwiomocz, odczyny miejscowe w miejscu wstrzyknięcia (w tym reakcja nadwrażliwości w miejscu podania), krwiaki i krwawienia w miejscu wstrzyknięcia, przerost tkanek w miejscu wstrzyknięcia (np. lipohipertrofia), zespół grypopodobny, zmęczenie, osłabienie, gorączka.
Niezbyt często: małopłytkowość, leukopenia, leukocytoza, skaza krwotoczna, reakcje nadwrażliwości, hipertriglicerydemia, napady paniki, krótkotrwała utrata pamięci, apatia, splątanie, zaburzenia snu, zwiększenie libido, narkolepsja, migrena, zaburzenia smaku, zaburzenia widzenia, choroba Méniere’a, guzki krwawnicze odbytu, hipersekrecja gruczołów ślinowych, suchość w jamie ustnej, zaburzenia ze strony zębów, obrzęk twarzy, suchość skóry, skłonność do siniaków, poty nocne, rumień, pokrzywka, białkomocz, wielomocz, zaburzenia czynności nerek, zmienione samopoczucie, zaburzenia gojenia, uczucie głodu.
Z nieznaną częstością: reakcja anafilaktyczna, reakcja anafilaktoidalna, rozdrażnienie, skurcz krtani, obrzęk naczynioruchowy.
Inne
U ok. 17% pacjentów obserwowano pojawienie się niskich mian przeciwciał przeciwko hormonowi wzrostu; znaczenie kliniczne tej reakcji nie zostało ustalone.
Przedawkowanie
W przypadku przedawkowania podawanie leku należy przerwać do momentu, kiedy stężenia IGF-I powrócą do normy lub nieco ponad wartości prawidłowego stężenia.
Brak danych klinicznych dotyczących wpływu pegwisomantu na przebieg ciąży. Potencjalne ryzyko wpływu na przebieg ciąży, rozwój zarodka i płodu, poród i rozwój noworodka nie jest znane, dlatego pegwisomantu nie należy stosować w ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne.
Nie badano przenikania pegwisomantu do mleka zwierząt. Nie wiadomo czy pegwisomant przenika do pokarmu kobiecego, dlatego nie należy go stosować w okresie karmienia piersią lub karmienie piersią należy przerwać.
S.c. Należy codziennie zmieniać miejsce wstrzyknięcia, aby zapobiec lipohipertrofii.
Dorośli i chorzy w podeszłym wieku. Początkowo 80 mg pod nadzorem lekarza, następnie 10 mg 1 ×/d. Dawki należy dostosowywać na podstawie stężenia IGF-I w surowicy, które należy określać co 4–6 tyg. i odpowiednio zwiększać dawkę o 5 mg/d, tak aby utrzymywać stężenia IGF-I w zakresie właściwym dla wieku i uzyskać optymalną odpowiedź terapeutyczną. Dawka maks. wynosi 30 mg/d.
Przechowywanie
Fiolki z proszkiem przechowywać w lodówce w temp. 2–8°C; nie zamrażać; przechowywać w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem. Ampułkostrzykawki przechowywać w temp. <30°°C lub w lodówce w temp. 2–8°C; nie zamrażać. Po rozpuszczeniu preparat należy natychmiast zużyć.
Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu leku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
