medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Klorazepan to długo działająca pochodna benzodiazepiny (BZD). Wiąże się z receptorem benzodiazepinowym (RBZD), co powoduje określoną reakcję w komórce, czyli jest jego agonistą. RBZD są częścią receptorów zwanych receptorami GABA-A, które mają zdolność wiązania wielu substancji m.in. kwasu -aminomasłowego (GABA). Klorazepan, jak inne BZD, działa pośrednio przez nasilenie zdolności wiązania się GABA z receptorem GABA-A. Ze względu na hamujące czynność komórek nerwowych działanie GABA, BZD wykazują pośrednie działanie hamujące w ośrodkowym układzie nerwowym.
Wskazaniem do stosowania klorazepanu jest krótkotrwałe leczenie w stanach lęku i niepokoju, łagodzenie ostrych objawów alkoholowego zespołu abstynencyjnego. Jest stosowany pomocniczo w padaczce, zwłaszcza z napadami częściowymi złożonymi (dorośli i dzieci po 12. rż.). Leczenie farmakologiczne wskazane jest tylko w sytuacjach, w których objawy są nasilone, zaburzają prawidłowe funkcjonowanie lub są uciążliwe dla pacjenta.
Obecnie lek jest podawany doustnie. Leczenie powinno trwać jak najkrócej (do 4 tyg.–12 tyg. w zależności od preparatu, włączając w to okres zmniejszania dawki). Każde zwiększenie i zmniejszenie dawki powinno być wcześniej skonsultowane z lekarzem prowadzącym. Lek należy odstawiać stopniowo. Lek może zaburzać sprawność psychofizyczną, dlatego w trakcie leczenia nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać urządzeń mechanicznych w ruchu. W trakcie leczenia nie wolno spożywać alkoholu.
Gdy klorazepan jest stosowany przez kilka tygodni, może wystąpić tzw. tolerancja na lek (zmniejszenie jego skuteczności). Długotrwałe stosowanie leku może wywołać fizyczne i psychiczne uzależnienie. Ryzyko uzależnienia zwiększa się wraz z dawką i czasem trwania leczenia. Jest ono większe u osób, które były uzależnione od alkoholu lub leków, oraz u osób z zaburzeniami osobowości. Nagłe odstawienie może wywołać pojawienie się tzw. objawów abstynencji, czyli objawów z odstawienia leku (np. lęk, pobudzenie, zawroty głowy, bóle głowy, bóle mięśniowe, napięcie, drażliwość). Z tej samej przyczyny może również dojść do powstania tzw. zespołu z odbicia, czyli powrotu objawów, z powodu których lek został przepisany (np. zaburzenia snu, napady lęku). Klorazepan może powodować następczą niepamięć (niemożność uczenia się i zapamiętywania nowych informacji), jak również tzw. reakcje paradoksalne, czyli odmienne od spodziewanych jak np. euforia, omamy, niepokój, pobudzenie.
Po podaniu doustnym klorazepan dipotasowy szybko się wchłania z przewodu pokarmowego i w ok. 80% ulega szybkiej przemianie do aktywnego metabolitu N-demetylodiazepamu (nordiazepamu), który ulega kumulacji w organizmie. Maksymalne stężenie w surowicy osiąga 0,5–2 h po podaniu doustnym. Biologiczny okres półtrwania nordiazepamu wynosi 50–75 h. W wątrobie nordiazepam ulega częściowej przemianie do czynnego biologicznie oksazepamu. Klorazepan dipotasowy wydalany jest głównie z moczem (62–67%); z kałem wydala się 15–19% dawki.
Więcej informacji – patrz: opisy preparatów
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
