Semaglutyd (opis profesjonalny)

Działanie - Semaglutyd

Mechanizm działania
Analog ludzkiego glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1), hormonu inkretynowego, charakteryzujący się homologią z ludzkim GLP-1 w 94%. Semaglutyd wybiórczo wiąże się z receptorem GLP-1 i go aktywuje, podobnie jak natywny GLP-1. Receptory GLP-1 występują w trzustce, mózgu, sercu, naczyniach krwionośnych, układzie immunologicznym i nerkach. GLP-1 działa wielokierunkowo w zakresie regulowania łaknienia, stężenia glukozy oraz czynności układu sercowo-naczyniowego. Jego wpływ na stężenie glukozy i apetyt jest związany z receptorami GLP-1 znajdującymi się w trzustce i mózgu. Semaglutyd w sposób zależny od stężenia glukozy reguluje trzustkowe wydzielanie insuliny i glukagonu. Lek poprawia kontrolę glikemii przez zmniejszanie stężenia glukozy we krwi na czczo i po posiłkach. Zmniejsza stężenie glukozy we krwi również przez opóźnianie w niewielkim stopniu opróżniania żołądka. Podczas leczenia semaglutydem szybkość wydzielania insuliny u pacjentów z cukrzycą typu 2 jest porównywalna do szybkości wydzielania insuliny u osób zdrowych. Lek podczas hipoglikemii zmniejsza wydzielanie insuliny, nie osłabiając wydzielania glukagonu. Mechanizm działania semaglutydu jest niezależny od drogi podania. Semaglutyd zmniejsza masę ciała i masę tłuszczową w wyniku zmniejszenia podaży kalorii, w tym hamowania łaknienia, również na pokarmy wysokotłuszczowe. W badaniach klinicznych wykazano, że semaglutyd wywiera korzystny wpływ na stężenie lipidów w osoczu, obniża skurczowe ciśnienie krwi oraz zmniejsza stany zapalne. W badaniach na zwierzętach semaglutyd zmniejszał rozwój miażdżycy tętnic poprzez zapobieganie rozwojowi blaszki miażdżycowej i zmniejszanie stanu zapalnego blaszki.

Badania kliniczne
U pacjentów z cukrzycą typu 2 leczenie semaglutydem p.o. powodowało względne zmniejszenie stężenia glukozy w porównaniu do placebo o 22% na czczo oraz o 29% po posiłkach, a leczenie semaglutydem s.c. – o 22% na czczo oraz o 37% 2 h po posiłkach.
W porównaniu do placebo semaglutyd poprawiał pierwszą i drugą fazę wydzielania insuliny, powodując odpowiednio trzykrotny i dwukrotny wzrost wydzielania oraz zwiększał maksymalną zdolność wydzielania w komórkach beta u pacjentów z cukrzycą typu 2. Ponadto w porównaniu do placebo semaglutyd zwiększał stężenie insuliny na czczo.
U pacjentów z cukrzycą typu 2 semaglutyd p.o. powodował względne zmniejszenie stężenia glukagonu po posiłkach w porównaniu do placebo o 29%.powodował następujące względne zmniejszenie stężenia glukagonu w porównaniu do placebo: na czczo o 8–21%, po posiłkach o 14–15% i średnie stężenie glukagonu w ciągu 24 h o 12%.Semaglutyd zmniejszał duże stężenia glukozy we krwi poprzez pobudzenie wydzielania insuliny i zmniejszenie wydzielania glukagonu w sposób zależny od stężenia glukozy. Podczas leczenia semaglutydem szybkość wydzielania insuliny u pacjentów z cukrzycą typu 2 była porównywalna do szybkości wydzielania insuliny u osób zdrowych. Podczas wywołanej hipoglikemii semaglutyd w porównaniu do placebo nie zmienił przeciwregulacyjnych odpowiedzi w postaci zwiększonego stężenia glukagonu i nie zaburzał zmniejszenia stężenia peptydu C u pacjentów z cukrzycą typu 2.
Semaglutyd powodował niewielkie opóźnienie we wczesnym poposiłkowym opróżnianiu żołądka, zmniejszając tym samym szybkość, z jaką glukoza pojawia się w krwiobiegu po posiłku.
W porównaniu z placebo semaglutyd powodował zmniejszenie przyjmowania kalorii w 3 kolejnych dowolnie złożonych posiłkach o 18–35%. Pozostawało to w zgodności z wywołanym przez semaglutyd hamowaniem apetytu na czczo i po posiłkach, lepszą kontrolą spożywania posiłków, mniejszą liczbą epizodów nagłego głodu oraz względnie mniejszą ochotą na pokarmy wysokotłuszczowe.
Semaglutyd zmniejsza apetyt, zwiększając uczucie pełności i sytości, i jednocześnie zmniejsza łaknienie i ilość spożywanego następnie pokarmu. W badaniu fazy I wartość energetyczna dowolnego posiłku była o 35% mniejsza podczas stosowania semaglutydu w porównaniu z placebo po 20 tyg. podawania. Do osiągnięcia tego efektu przyczyniła się też lepsza kontrola łaknienia, mniejsza ilość napadów głodu i względnie niższa preferencja pokarmów wysokotłuszczowych. Podczas leczenia semaglutydem uzyskano większe, istotne klinicznie i trwałe zmniejszenie masy ciała w porównaniu z placebo u pacjentów z otyłością lub nadwagą i co najmniej jedną współistniejącą chorobą związaną z nieprawidłową masą ciała. Ponadto, w ramach różnych badań, zmniejszenie masy ciała o ≥5%, ≥10%, ≥15% i ≥20% uzyskano u większego odsetka pacjentów przyjmujących semaglutyd w porównaniu z pacjentami otrzymującymi placebo. Zmniejszenie masy ciała było niezależne od występowania objawów ze strony układu pokarmowego, takich jak nudności, wymioty lub biegunka.
Semaglutyd w porównaniu do placebo zmniejszał stężenia na czczo triglicerydów i cholesterolu we frakcji lipoprotein o bardzo małej gęstości (VLDL) odpowiednio o 19% i 20% (p.o.) oraz 12% i 21% (s.c.). Poposiłkowa odpowiedź w postaci zmiany stężenia triglicerydów i cholesterolu VLDL po spożyciu wysokotłuszczowego posiłku uległa zmniejszeniu odpowiednio o 24% i 21% (p.o.) i >40% (s.c.). Stężenie ApoB48 było mniejsze zarówno na czczo, jak i po posiłku, odpowiednio o 25% i 30% (p.o.).
Leczenie semaglutydem skutkowało obniżeniem skurczowego ciśnienia tętniczego o 2–7 mm Hg.Wpływ semaglutydu na repolaryzację serca analizowano w szczegółowym badaniu QTc. Semaglutyd w dawkach do 1,5 mg s.c. w stanie równowagi nie wydłużał odstępów QTc.U osób niechorujących na cukrzycę z BMI >30, przyjmowanie 2,4 mg semaglutydu s.c. 1 ×/tydz. wraz ze zmianą stylu życia powodowało trwałą, klinicznie istotną redukcję masy ciała (w grupie badanej średnio o 14,9%, w grupie placebo o 2,4%).

Farmakokinetyka
Profil farmakokinetyczny semaglutydu, charakteryzujący się długotrwałym działaniem umożliwiającym podawanie 1 ×/tydz., jest związany z tworzeniem wiązania z albuminami co prowadzi do zmniejszenia klirensu nerkowego leku oraz jego ochrony przed rozkładem metabolicznym; semaglutyd jest odporny na rozkład przez dipeptydylopeptydazę 4.Po podaniu s.c. t_max wynosi 1–3 dni, a bezwzględna dostępność biologiczna – 89%. Stan stacjonarny jest osiągany po 4–5 tyg. podawania leku. Ekspozycja na semaglutyd dla dawek 0,5 mg i 1 mg jest proporcjonalna do dawki i jest podobna po podaniu s.c. w brzuch, udo lub ramię.
Po podaniu p.o. semaglutyd wykazuje małą całkowitą dostępność biologiczną (ok. 1%) i zmienne wchłanianie (współczynnik zmienności ok. 100%). Codzienne podawanie zgodnie z zalecanym dawkowaniem, w połączeniu z długim t_1/2, zmniejsza dobowe wahania ekspozycji. Stabilne stężenie osiągano po 4–5 tyg. podawania leku 1 ×/d. Na podstawie danych z badań in vitro ustalono, że sól sodowa kwasu salkaprozowego ułatwia wchłanianie semaglutydu. Lek wchłania się głównie w żołądku; wchłanianie zmniejsza się, jeśli lek zostanie przyjęty wraz z posiłkiem lub dużą ilością wody; przedłużone pozostawanie na czczo po przyjęciu dawki powoduje zwiększenie wchłaniania. Farmakokinetyka leku jest liniowa, t_max wynosi 1 h. Semaglutyd wiąże się z białkami osocza w >99%. Metabolizm jest intensywny, zachodzi na drodze rozkładu proteolitycznego, a następnie β-oksydacji łańcucha bocznego kwasu tłuszczowego. Przypuszcza się, że w metabolizmie leku uczestniczy obojętna endopeptydaza. Semaglutyd ulega wydaleniu głównie z moczem (ok. 2/3 dawki) i kałem (ok. 1/3 dawki). Ok. 3% dawki ulega wydaleniu z moczem w postaci niezmienionej. t_1/2 w fazie eliminacji wynosi ok. 1 tydz. i w związku z tym lek prawdopodobnie pozostaje we krwi przez ok. 5–7 tyg. po podaniu ostatniej dawki. Wiek, płeć, rasa, zaburzenia czynności nerek lub wątroby ani choroby górnego odcinka przewodu pokarmowego (refluks żołądkowy, zapalenie żołądka) nie mają istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę semaglutydu. Większa masa ciała jest związana z mniejszą ekspozycją; w badaniach klinicznych odpowiednią ekspozycję ogólnoustrojową osiągnięto u pacjentów z masą ciała w zakresie 40–188 kg.

Zmiana leczenia p.o. i s.c.
Ze względu na dużą zmienność farmakokinetyczną semaglutydu podawanego p.o., nie można przewidzieć, jaki będzie rezultat zmiany leczenia z p.o. na s.c. Ekspozycja po podaniu semaglutydu p.o. w dawce 14 mg 1×/d jest porównywalna do ekspozycji semaglutydu podawanego s.c. w dawce 0,5 mg 1 ×/tydz. Nie ustalono dawki p.o. odpowiadającej dawce 1 mg semaglutydu podawanego s.c.

Wskazania do stosowania - Semaglutyd

Cukrzyca typu 2
Niedostatecznie kontrolowana cukrzyca typu 2 w skojarzeniu z odpowiednią dietą i wysiłkiem fizycznym: w monoterapii, u pacjentów, u których stosowanie metforminy jest niewskazane ze względu na nietolerancję lub istniejące przeciwwskazania, lub w skojarzeniu z innymi lekami stosowanymi w leczeniu cukrzycy.

Kontrola masy ciała
Kontrola masy ciała, wraz z dietą o zmniejszonej wartości kalorycznej i zwiększonym wysiłkiem fizycznym, u dorosłych, u których początkowa wartość wskaźnika BMI wynosi ≥30 kg/m2 lub mieści się w zakresie 27–<30 kg/m2, ale dodatkowo występuje przynajmniej jedna choroba współistniejąca, związana z nieprawidłową masą ciała (np. zaburzenia gospodarki węglowodanowej – stan przedcukrzycowy lub cukrzyca typu 2, nadciśnienie tętnicze, dyslipidemia, obturacyjny bezdech senny lub choroba sercowo-naczyniowa). Kontrola masy ciała, wraz z dietą o zmniejszonej wartości kalorycznej i zwiększonym wysiłkiem fizycznym w celu kontroli masy ciała u młodzieży w wieku ≥12 lat z otyłością (BMI ≥95 percentyla zgodnie z siatką centylową dla danej płci i wieku) oraz masą ciała >60 kg.

Przeciwwskazania stosowania - Semaglutyd

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu.

Identyfikowalność
W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego preparatu.

Droga podania
Preparatu do stosowania s.c. nie podawać i.v. ani i.m.

Cukrzyca typu 1, cukrzycowa kwasica ketonowaNie stosować u chorych na cukrzycę typu 1 ani w leczeniu cukrzycowej kwasicy ketonowej. U pacjentów przyjmujących insulinę zgłaszano występowanie cukrzycowej kwasicy ketonowej w wyniku gwałtownego przerwania podawania lub zmniejszenia dawki insuliny po rozpoczęciu leczenia agonistą receptora GLP-1.

Cukrzyca typu 2
Nie należy stosować semaglutydu jako zamiennika insuliny.

Zastoinowa niewydolność serca
Nie ma doświadczenia w stosowaniu leku u osób z zastoinową niewydolnością serca klasy IV wg NYHA, dlatego nie zaleca się stosowania leku w tej grupie chorych.

Operacje bariatryczne
Nie ma doświadczenia w leczeniu semaglutydem pacjentów po operacji bariatrycznej.

Działania niepożądane ze strony układu pokarmowego
Stosowanie agonistów receptora GLP-1 może wiązać się z występowaniem działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego. Należy mieć to na uwadze u osób z zaburzeniami czynności nerek, ponieważ nudności, wymioty i biegunka mogą spowodować odwodnienie, które może przyczynić się do pogorszenia czynności nerek. Należy poinformować pacjenta o konieczności podejmowania odpowiednich działań, zapobiegających odwodnieniu.

Ostre zapalenie trzustki
Podczas stosowania agonistów receptora GLP-1 obserwowano występowanie ostrego zapalenia trzustki. Należy poinformować pacjentów o charakterystycznych objawach ostrego zapalenia trzustki. W razie podejrzenia zapalenia trzustki zaprzestać podawania leku; w przypadku potwierdzenia rozpoznania ostrego zapalenia trzustki nie powinno się wznawiać leczenia. Stosować ostrożnie u osób z zapaleniem trzustki w wywiadzie. W przypadku braku innych przedmiotowych i podmiotowych objawów ostrego zapalenia trzustki, samo zwiększenie aktywności enzymów trzustkowych nie świadczy o wystąpieniu ostrego zapalenia trzustki.

Leczenie skojarzone; hipoglikemia
W przypadku stosowania w skojarzeniu z pochodną sulfonylomocznika lub insuliną, należy rozważyć zmniejszenie ich dawki, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia hipoglikemii.

Leczenie skojarzone; retinopatia cukrzycowa
U pacjentów z retinopatią cukrzycową leczonych insuliną i semaglutydem podawanym s.c. zaobserwowano zwiększone ryzyko wystąpienia powikłań retinopatii cukrzycowej; ryzyka takiego nie można wykluczyć również podczas podawania leku p.o. Podczas stosowania semaglutydu u pacjentów z retinopatią cukrzycową leczonych insuliną należy zachować ostrożność. Takich pacjentów należy uważnie obserwować i prowadzić leczenie zgodnie z wytycznymi klinicznymi. Nagła poprawa kontroli glikemii może wiązać się z czasowym nasileniem retinopatii cukrzycowej, ale nie można wykluczyć innych mechanizmów. Długotrwała kontrola glikemii zmniejsza ryzyko retinopatii cukrzycowej. Nie ma doświadczenia w leczeniu dawką s.c. 2 mg 1 ×/tydz. osób chorych na cukrzycę typu 2 z niekontrolowaną lub potencjalnie niestabilną retinopatią cukrzycową, dlatego nie zaleca się stosowania tej dawki w tej grupie pacjentów. Brak danych na temat stosowania semaglutydu w celu kontroli masy ciała u osób z cukrzycą typu 2 i niekontrolowaną lub potencjalnie niestabilną retinopatią cukrzycową; nie zaleca się stosowania.

Odpowiedź na leczenie
Jeśli odpowiedź na leczenie semaglutydem podawanym p.o. jest słabsza niż oczekiwano, należy zwrócić uwagę na to, że wchłanianie semaglutydu jest bardzo zmienne osobniczo i może być bardzo małe (u 2–4% pacjentów brak ekspozycji); podobnie mała jest całkowita dostępność biologiczna semaglutydu. W celu uzyskania optymalnego działania leku zaleca się przestrzeganie schematu dawkowania.

Niebadane grupy pacjentów
Nie oceniono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności działania semaglutydu podawanego w celu kontroli masy ciała u pacjentów: stosujących inne leki w celu kontroli masy ciała, z cukrzycą typu 1, z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby, z zastoinową niewydolnością serca klasy IV wg klasyfikacji NYHA; nie zaleca się stosowania.Dostępne są ograniczone dane dotyczące stosowania semaglutydu podawanego w celu kontroli masy ciała u pacjentów: w wieku ≥75 lat, z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby, z nieswoistym zapaleniem jelit, z gastroparezą cukrzycową; należy zachować ostrożność.

Dzieci i młodzież
Nie określono bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania leku u osób w wieku <18 lat w leczeniu cukrzycy typu 2. Nie określono bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania leku u dzieci w wieku <12 lat w kontrolowaniu masy ciała.

Interakcje - Semaglutyd

Inni agoniści receptora GLP-1
Nie stosować semaglutydu równolegle z innymi agonistami receptora GLP-1. Chociaż nie badano takiego skojarzenia, jest prawdopodobne zwiększenie ryzyka działań niepożądanych wynikających z przedawkowania.

Pochodne sulfonylomocznika, insulina
W przypadku stosowania w skojarzeniu z pochodną sulfonylomocznika lub insuliną, należy rozważyć zmniejszenie ich dawki, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia hipoglikemii. Nie badano stosowania semaglutydu, jak leku przeciw otyłości, u osób leczonych insuliną.

Wpływ na opróżnianie żołądka, paracetamol
Jak wskazuje ocena farmakokinetyki paracetamolu podczas badania wykonanego po spożyciu standardowego posiłku, semaglutyd opóźnia opróżnianie żołądka. Wartości AUC_0-60min oraz c_max paracetamolu zmniejszyły się odpowiednio o 27% i 23% po jednoczesnym zastosowaniu 1 mg semaglutydu. Całkowita ekspozycja na paracetamol (AUC_0-5h) nie uległa zmianie. Nie zaobserwowano istotnego klinicznie wpływu na szybkość opróżniania żołądka podczas stosowania dawki 2,4 mg semaglutydu przez 20 tyg., prawdopodobnie z powodu efektu tolerancji. Nie ma konieczności dostosowywania dawki paracetamolu w przypadku podawania go jednocześnie z semaglutydem. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania semaglutydu u pacjentów otrzymujących doustnie leki wymagające szybkiego wchłaniania w przewodzie pokarmowym.

Tyroksyna
Po podaniu lewotyroksyny w dawce pojedynczej, całkowita ekspozycja (AUC) na tyroksynę (skorygowana z uwzględnieniem poziomów endogennych) zwiększyła się o 33%, c_max pozostało niezmienione. Podczas równoległego stosowania należy rozważyć monitorowanie czynności tarczycy.

Atorwastatyna, digoksyna, metformina, warfaryna, furosemid
Całkowita ekspozycja (AUC) na paracetamol, atorwastatynę, digoksynę, metforminę, furosemid lub warfarynę nie zmieniła się w sposób istotny klinicznie po jednoczesnym podaniu każdego z tych leków z semaglutydem. Wartość c_max atorwastatyny zmniejszyła się o 38%, co zostało ocenione jako nieistotne klinicznie. Wartość c_max metforminy nie uległa zmianie. Semaglutyd nie zmienia w sposób klinicznie istotny farmakodynamiki warfaryny, po rozpoczęciu leczenia semaglutydem u pacjentów przyjmujących warfarynę lub inne pochodne kumaryny zaleca się jednak częstsze monitorowanie INR.

Rozuwastatyna
W przypadku równoległego stosownania rozuwastatyny z semaglutydem, wartość AUC rozuwastatyny zwiększyła się o 41% [90% CI: 24; 60], jednak ze względu na duży indeks terapeutyczny rozuwastatyny zmienność ekspozycji jest uznawana za nieistotną klinicznie.

Doustne środki antykoncepcyjne
W przypadku równoległego podawania, semaglutyd nie zmieniał istotnie całkowitej ekspozycji na etynyloestradiol i lewonorgestrel (preparat złożony zawierający 0,03 mg etynyloestradiolu i 0,15 mg lewonorgestrelu). Ekspozycja na etynyloestradiol nie uległa zmianie, natomiast ekspozycja na lewonorgestrel w stanie równowagi zwiększyła się o 20%. c_max żadnego ze związków nie uległo zmianie. Nie przewiduje się osłabienia działania doustnych środków antykoncepcyjnych w wyniku ich jednoczesnego stosowania z semaglutydem.

Omeprazol
Nie zaobserwowano klinicznie istotnej zmiany wartości AUC ani c_max semaglutydu w przypadku jednoczesnego przyjmowania z omeprazolem.

Inne leki doustne
W badaniu dotyczącym farmakokinetyki semaglutydu podawanego p.o. jednocześnie z pięcioma innymi tabletkami wartość AUC semaglutydu zmniejszyła się o 34%, a wartość c_max o 32%. Dane te sugerują, że obecność w żołądku wielu tabletek podanych jednocześnie z semaglutydem wpływa na jego wchłanianie. Po przyjęciu semaglutydu w postaci p.o. należy odczekać 30 min przed przyjęciem innych preparatów doustnych.

Działania niepożądane - Semaglutyd

Cukrzyca typu 2. S.c., p.o.

Bardzo często: hipoglikemia (podczas leczenia skojarzonego z insuliną lub pochodną sulfonylomocznika), nudności, biegunka.

Często: hipoglikemia (podczas leczenia skojarzonego z innymi doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi niż pochodne sulfonylomocznika), zmniejszenie apetytu, zawroty głowy, powikłania wynikające z retinopatii cukrzycowej, wymioty, ból brzucha, wzdęcie brzucha, zaparcie, niestrawność, zapalenie żołądka, choroba refluksowa przełyku, odbijanie się (niezbyt często po podaniu p.o.), nadmierne wytwarzanie gazów jelitowych, kamica żółciowa (niezbyt często po podaniu p.o.), zmęczenie, zwiększona aktywność lipazy i/lub amylazy, zmniejszenie masy ciała (niezbyt często po podaniu p.o.).

Niezbyt często: nadwrażliwość, zwiększenie częstotliwości rytmu serca, ostre zapalenie trzustki (rzadko po podaniu p.o.), zaburzenia smaku, a po podaniu s.c. również reakcje w miejscu wstrzyknięcia.

Rzadko: reakcja anafilaktyczna.

Z nieznaną częstością: niedrożność jelit, a po podaniu s.c. również obrzęk naczynioruchowy.

Kontrola masy ciała. S.c.

Bardzo często, głównie w okresie zwiększania dawki: ból głowy, wymioty, biegunka, zaparcia, nudności, ból brzucha, zmęczenie.

Często, głównie w okresie zwiększania dawki: zawroty głowy, zaburzenia smaku, zapalenie żołądka, choroba refluksowa przełyku, dyspepsja, odbijanie się, nadmierne wytwarzanie gazów jelitowych, wzdęcie brzucha; ponadto: hipoglikemia u osób z cukrzycą typu 2, retinopatia cukrzycowa u osób z cukrzycą typu 2, kamica żółciowa, wypadanie włosów, reakcje w miejscu wstrzyknięcia.

Niezbyt często: niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, przyspieszenie częstości akcji serca, ostre zapalenie trzustki, opóźnione opróżnianie żołądka, zwiększona aktywność amylazy, zwiększona aktywność lipazy.

Rzadko: reakcja anafilaktyczna, obrzęk naczynioruchowy.

Z nieznaną częstością: niedrożność jelit.

Przedawkowanie
Najczęstszym działaniem niepożądanym w przypadku przedawkowania w trakcie badań klinicznych były nudności i inne zaburzenia żołądkowo-jelitowe, mogące prowadzić do odwodnienia. Brak swoistej odtrutki. W razie przedawkowania stosować leczenie objawowe. Konieczna może być przedłużona obserwacja pacjenta z uwagi na długi t_1/2 semaglutydu.

Ciąża i laktacja - Semaglutyd

Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Ze względu na ograniczone dane dotyczące stosowania semaglutydu u kobiet w ciąży, nie należy go stosować w tej grupie pacjentek. Należy przerwać stosowanie leku w razie zajścia w ciążę oraz co najmniej 2 mies. przed planowaną ciążą z uwagi na długi t_1/2 semaglutydu.

Kobietom w wieku rozrodczym zaleca się stosowanie antykoncepcji w trakcie leczenia semaglutydem.

Semaglutyd przenika do mleka szczurów. Nie należy stosować semaglutydu w okresie karmienia piersią, gdyż nie można wykluczyć ryzyka dla dziecka karmionego piersią.

Dawkowanie - Semaglutyd

Cukrzyca

S.c., w brzuch, udo lub ramię, niezależnie od posiłku. Podawać 1 ×/tydz., tego samego dnia każdego tyg. Dzień tygodnia, w którym podaje się lek, można w razie potrzeby zmienić, pod warunkiem, że odstęp pomiędzy dawkami wynosi co najmniej 3 dni (>72 h).Początkowo 0,25 mg 1 ×/tydz., po 4 tyg. dawkę należy zwiększyć do 0,5 mg 1 ×/tydz. Następnie w razie potrzeby dawkę można zwiększać w odstępach co najmniej 4 tyg. do 1 mg 1 ×/tydz., a następnie do 2 mg 1 ×/tydz. Dawki 0,25 mg 1 ×/tydz. nie należy stosować jako dawki podtrzymującej; nie zaleca się podawania dawek >2 mg 1 ×/tydz.

P.o., na pusty żołądek, o dowolnej porze dnia; tabletki połykać w całości; co najmniej przez 30 min od przyjęcia leku nie należy spożywać posiłków ani napojów.Początkowo 3 mg 1 ×/d przez 1 mies., następnie dawkę zwiększyć do 7 mg 1 ×/d. W razie potrzeby w celu dodatkowej poprawy kontroli glikemii po kolejnym miesiącu dawkę można zwiększyć do 14 mg 1 ×/d. Ze względu na brak danych, nie zaleca się podawania 2 tabl. 7 mg zamiast 1 tabl. 14 mg.

Pominięcie dawki
W przypadku pominięcia dawki s.c., jeśli nie upłynęło jeszcze 5 dni od dnia, w którym należało podać lek, należy ją podać jak najszybciej. Jeśli upłynęło więcej niż 5 dni, nie należy przyjmować pominiętej dawki, zaś kolejną dawkę należy podać w ustalonym uprzednio dniu. W każdym przypadku można następnie powrócić do ustalonego wcześniej schematu dawkowania 1 ×/tydz.
W przypadku pominięcia dawki p.o., nie należy przyjmować pominiętej dawki, a kolejną dawkę należy przyjąć następnego dnia.

Leczenie skojarzone
W przypadku dołączenia semaglutydu do dotychczasowego leczenia metforminą i/lub pochodną tiazolidynodionu dotychczasowe dawki tych leków mogą pozostać niezmienione. W przypadku dołączenia semaglutydu do dotychczasowego leczenia pochodną sulfonylomocznika lub insuliną należy rozważyć zmniejszenie dawki tych leków w celu zmniejszenia ryzyka hipoglikemii. Dawkę insuliny zaleca się zmniejszać stopniowo. Stosowanie leku nie wymaga dodatkowej kontroli glikemii; kontrola glikemii może być konieczna w celu dostosowania dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny.

Zaburzenia czynności nerek i/lub wątroby, osoby w podeszłym wieku
Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi, umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek; nie zaleca się stosowania u osób z chorobą nerek w stadium końcowym. Nie ma konieczności modyfikacji dawki u osób w podeszłym wieku lub z zaburzeniami czynności wątroby, jednak dane dotyczące stosowania leku u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone – należy zachować ostrożność.

Kontrola masy ciała

S.c. w brzuch, udo lub ramię, 1 ×/tydz. o dowolnej porze dnia, niezależnie od posiłku. Dzień tygodnia, w którym podaje się lek, można w razie potrzeby zmienić, pod warunkiem, że odstęp pomiędzy dawkami wynosi co najmniej 3 dni (>72 h).

Dorośli
Początkowo 0,25 mg/tydz. przez 4 tyg., następnie 0,5 mg/tydz. w 5.–8. tyg., 1 mg/tydz. w 9.–12. tyg., 1,7 mg/tydz. w 13.–16. tyg., od 17. tyg. dawka podtrzymująca 2,4 mg/tydz.
W przypadku wystąpienia poważnych objawów ze strony przewodu pokarmowego, należy rozważyć opóźnienie zwiększenia dawki lub powrót do poprzednio stosowanej dawki do czasu, aż objawy ulegną złagodzeniu.
Nie zaleca się stosowania dawek >2,4 mg/tydz.

Młodzież
U młodzieży w wieku ≥12 lat stosuje się podobny harmonogram zwiększania dawki jak u osób dorosłych, dawkę należy zwiększać do dawki podtrzymującej 2,4 mg/tydz. lub maks. dawki tolerowanej. Leczenie należy przerwać i poddać ocenie, jeśli nie osiągnięto zmniejszenia BMI co najmniej o 5% po 12 tyg. stosowania dawki 2,4 mg/tydz. lub maks. dawki tolerowanej.

Pominięcie dawki
W przypadku pominięcia dawki, jeśli nie upłynęło jeszcze 5 dni od dnia, w którym należało podać lek, należy ją podać jak najszybciej. Jeśli upłynęło więcej niż 5 dni, nie należy przyjmować pominiętej dawki, zaś kolejną dawkę należy podać w ustalonym uprzednio dniu. W każdym przypadku można następnie powrócić do ustalonego wcześniej schematu dawkowania 1 ×/tydz. Jeżeli pominięto więcej dawek, wznawiając leczenie należy rozważyć zmniejszenie dawki.

Leczenie skojarzone
Rozpoczynając stosowanie leku u pacjentów z cukrzycą typu 2 należy rozważyć zmniejszenie dawki jednocześnie podawanej insuliny lub substancji zwiększających jej wydzielanie (np. pochodne sulfonylomocznika) w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia hipoglikemii.

Zaburzenia czynności nerek i/lub wątroby, osoby w podeszłym wieku, dzieci
Nie jest konieczne dostosowanie dawki w zależności od wieku; doświadczenie dotyczące stosowania leku u osób w wieku ≥75 lat jest ograniczone; nie można wykluczyć zwiększonej wrażliwości na lek u niektórych osób w podeszłym wieku.
Nie ma konieczności dostosowania dawki w przypadku łagodnych i umiarkowanych zaburzeń czynności nerek lub wątroby. Ze względu na ograniczone dane nie zaleca się stosowania u chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min).
Nie określono skuteczności ani bezpieczeństwa stosowania u dzieci w wieku <12 lat.

Uwagi dla Semaglutyd

Lek nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W przypadku leczenia skojarzonego z pochodną sulfonylomocznika lub insuliną należy poinformować pacjenta o konieczności zapobiegania hipoglikemii podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Preparaty na rynku polskim zawierające semaglutyd