medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Szczepionka do czynnego uodpornienia przeciw Haemophilus influenzae typu b. Zawiera wysoko oczyszczony polisacharyd otoczkowy w formie fosforanu polirybozylorybitolu (PRP) Haemophilus influenzae typu b (Hib) kowalencyjnie sprzężony z nośnikiem, którym może być toksoid tężcowy (PRP-T) lub białko błonowe meningokoków (PRP-OMPC). Ochronne miano przeciwciał występuje u 95–100% dzieci, które otrzymały szczepienie pierwotne i u 100% po dawce uzupełniającej.
Czynne uodparnianie przeciwko zakażeniom Haemophilus influenzae typu b
Do czynnego uodporniania dzieci od 6. tyg. życia przeciwko zakażeniom Haemophilus influenzae typu b w celu zapobiegania m.in. zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych, posocznicy, zapaleniu nagłośni, zapaleniu stawów, zapaleniu tkanki łącznej.
Stosowana również u dzieci po 5. rż. i dorosłych z niedoborami odporności oraz z chorobami przewlekłymi związanymi ze zwiększonym ryzykiem zachorowania na zakażenia wywołane przez Haemophilus influenzae typu b (wskazanie niezarejestrowane w Polsce).
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu oraz u osób wykazujących objawy nadwrażliwości po wcześniejszych szczepieniach szczepionkami przeciwko Hib. Ostre choroby przebiegające z gorączką. Nie podawać i.v.
Małopłytkowość, zaburzenia krzepnięcia
Chorym z małopłytkowością lub zaburzeniami krzepliwości krwi szczepionkę należy podawać s.c. ze względu na możliwość krwawień po podaniu szczepionki i.m.
Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych
Ze względu na wydalanie otoczkowego antygenu polisacharydowego z moczem wykrywanie antygenu u chorych podejrzanych o zakażenie Haemophilus influenzae typu b przez 1–2 tyg. po szczepieniu może nie mieć wartości diagnostycznej.
HIV
Zakażenia HIV nie uważa się za przeciwwskazanie do podania szczepionki.
Osoby z upośledzoną odpornością
U osób z upośledzoną odpornością odpowiedź immunologiczna na szczepienie może być ograniczona.
Inne choroby
Szczepionka nie zabezpiecza przed zakażeniem innymi typami Haemophilus influenzae ani przed zapaleniem opon mózgowych wywołanym przez inne drobnoustroje.
Szczepionki sprzężone z toksoidem tężcowym nie uodporniają przeciw tężcowi, a szczepionek zawierających białko błonowe meningokoków nie należy uważać za czynnik uodporniający przeciw zakażeniom meningokokami.
Leki immunosupresyjne
Leki immunosupresyjne mogą zmniejszać skuteczność szczepienia.
Inne szczepionki
Szczepionkę można podać w oddzielnej iniekcji równocześnie ze szczepieniem przeciw błonicy, tężcowi, krztuścowi, polio i WZW typu B, różyczce, odrze i śwince. W jednej iniekcji ze szczepieniem przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi można podać szczepionkę Hiberix po połączeniu jej w jednej strzykawce ze szczepionką Infanrix DTPa, który stanowi wówczas rozpuszczalnik dla preparatu Hiberix. Różne szczepionki podawane pozajelitowo należy wstrzykiwać w różne miejsca.
Miejscowe: zaczerwienienie, obrzęk i ból.
Ogólne: gorączka, niepokój ruchowy, nietypowy i/lub długotrwały płacz, złe samopoczucie, wymioty, biegunka, ból głowy, utrata łaknienia. Bardzo rzadko reakcje alergiczne.
Kategoria C. Brak odpowiednich badań.
I.m., w wybranych przypadkach (np. u chorych z małopłytkowością i zaburzeniami krzepliwości krwi) s.c.
Szczepienie pierwotne u dzieci w 2.–6. mż. obejmuje 3 iniekcje w odstępach przynajmniej 4 tyg.; dawkę uzupełniającą należy podać w 2. rż.
Szczepienie pierwotne u dzieci w 6.–12. mż. obejmuje 2 iniekcje w odstępach przynajmniej 4 tyg.; dawkę uzupełniającą należy podać w 2. rż.
Dzieci w 1.–5. rż., jeśli nie były wcześniej szczepione: 1 dawka 0,5 ml. Patrz też: „Program szczepień ochronnych”.
Warunki przechowywania
Przechowywać w temp. 2–8°C.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
