medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Lek cytostatyczny, antymetabolit należący do analogów puryn. Jest sulfhydrylową pochodną guaniny, która jest przekształcana do kwasu tioguanylowego. Metabolity tioguaniny hamują syntezę puryn de novo oraz interkonwersję nukleotydów purynowych. Tioguanina ulega wbudowaniu do DNA i RNA, co przyczynia się do jej działania cytotoksycznego. Najsilniej działa w fazie S cyklu komórkowego. Wchłanianie tioguaniny po podaniu p.o. jest zróżnicowane, średnio wynosi 30%.
Farmakokinetyka
Po podaniu p.o. dawki 100 mg/m2 pc. tmax wynosi 2–4 h. Tioguanina jest w znacznym stopniu metabolizowana. Metabolizm zachodzi poprzez metylację do 2-amino-6-metylotiopuryny oraz deaminację do 2-hydroksy-6-merkaptopuryny, a następnie utlenianie do kwasu 6-tiomoczowego. 6-tioguanina jest główną tiopuryną obecną przynajmniej przez pierwsze 8 h po podaniu i.v. Przebieg eliminacji leku z osocza ma charakter dwufazowy, t1/2α wynosi 3 h, t1/2β – 5–9 h.
Leczenie białaczki
Leczenie ostrych białaczek, zwłaszcza ostrej białaczki szpikowej i ostrej białaczki limfoblastycznej.
Leczenie przewlekłej białaczki granulocytowej.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu. Biorąc pod uwagę ciężkość chorób, w których lek jest wskazany, brak bezwzględnych przeciwwskazań do stosowania.
Długotrwałe leczenie
Nie zaleca się stosowania w trakcie leczenia podtrzymującego lub w innych schematach długotrwałego, ciągłego leczenia, z powodu dużego ryzyka toksycznego uszkodzenia wątroby, związanego z uszkodzeniem śródbłonka naczyń.
Toksyczne uszkodzenie wątroby
Toksyczne uszkodzenie wątroby obserwowano u dużego odsetka dzieci otrzymujących tioguaninę jako element leczenia podtrzymującego ostrej białaczki limfoblastycznej oraz w innych przypadkach, kiedy stosowane było leczenie ciągłe. Częściej występuje u płci męskiej. Toksycznemu uszkodzeniu wątroby zwykle towarzyszy wystąpienie objawów klinicznych zespołu zamknięcia żył wątrobowych (hiperbilirubinemia, tkliwa hepatomegalia, zwiększenie masy ciała z powodu zatrzymania płynów i wodobrzusza) lub objawów nadciśnienia wrotnego (splenomegalia, małopłytkowość, żylaki przełyku). Zmiany histologiczne obejmują stwardnienie wątrobowowrotne, guzkowy rozrost regeneracyjny wątroby, zmiany typu peliosis hepatis oraz włóknienie okołowrotne wątroby. U pacjentów, u których wystąpią objawy toksycznego uszkodzenia wątroby leczenie należy przerwać. W trakcie leczenia tioguaniną należy regularnie kontrolować morfologię krwi oraz co tydzień parametry czynności wątroby.
Hamowanie czynności szpiku kostnego
Tioguanina hamuje czynność szpiku kostnego, prowadząc do leukopenii, małopłytkowości i rzadziej do niedokrwistości.Podczas indukcji remisji należy monitorować morfologię krwi. Po zakończeniu leczenia występuje dalsze zmniejszenie liczby leukocytów i płytek krwi. W przypadku nadmiernego zmniejszenia liczby leukocytów i płytek krwi należy czasowo przerwać podawanie leku. Zahamowanie czynności szpiku kostnego jest przemijające, jeśli podawanie tioguaniny przerwie się dostatecznie wcześnie.
Merkaptopuryna
Zwykle występuje oporność krzyżowa na merkaptopurynę. Chorzy poddani leczeniu hamującemu czynność szpiku kostnego mogą być bardziej narażenia na występowanie zakażeń.
Hiperurykemia
W fazie indukcji remisji następuje szybki rozpad komórek, co może prowadzić do hiperurykemii, hiperurykozurii i nefropatii moczanowej.
Niedobór metylotransferazy tiopuryny
Chorzy z wrodzonym niedoborem metylotransferazy tiopuryny mogą być bardziej wrażliwi na działanie tioguaniny, a supresja szpiku może wystąpić u nich już po pierwszych dawkach leku.
Niedobór transferazy fosforybozylohipoksantynoguaninowej
U chorych z niedoborem transferazy fosforybozylohipoksantynoguaninowej (katalizuje przemianę tioguaniny do czynnego związku), np. u osób z zespołem Lescha i Nyhana, białaczka może być oporna na działanie tioguaniny, a czasem także na działanie azatiopryny.
Dodatkowe składniki preparatu
Ze względu na zawartość laktozy nie stosować u pacjentów z dziedziczną nietolerancją galaktozy, pierwotnym niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Busulfan
Tioguanina w skojarzeniu z busulfanem może powodować zmiany guzkowe wątroby typu regeneracyjnego, nadciśnienie wrotne i żylaki przełyku.
Aminosalicylany
Hamujący wpływ na czynność szpiku może nasilać równoległe stosowanie pochodnych aminosalicylanów hamujących metylotransferazę tiopuryny (olsalazyna, mesalazyna, sulfasalazyna).
Allopurynol
Równoległe stosowanie allopurynolu nie wymaga zmiany dawkowania tioguaniny (jak ma to miejsce w przypadku 6-merkaptopuryny i azatiopryny).
Szczepionki
W trakcie leczenia nie zaleca się stosowania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje.
Bardzo często: zahamowanie czynności szpiku kostnego, toksyczne uszkodzenie wątroby związane z uszkodzeniem śródbłonka naczyniowego w przypadku stosowania w leczeniu podtrzymującym lub innych schematach ciągłego leczenia.
Często: zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, objawy nietolerancji ze strony przewodu pokarmowego, toksyczne uszkodzenie wątroby w postaci zamknięcia żył wątrobowych w trakcie krótkotrwałego, cyklicznego leczenia.
Rzadko: martwica i perforacja jelit.
Opisano kilka przypadków martwicy centralnej zrazików wątroby, w tym u pacjentów otrzymujących wielolekową chemioterapię, doustne środki antykoncepcyjne, duże dawki tioguaniny i spożywających alkohol. W przypadku przedawkowania nudności, wymioty, złe samopoczucie, wzrost ciśnienia tętniczego i obfite pocenie się.
Przedawkowanie
Toksyczne zahamowanie szpiku kostnego jest bardziej nasilone po przedawkowaniu przewlekłym, niż po przyjęciu nadmiernej pojedynczej dawki tioguaniny. Brak swoistego antidotum, dlatego należy monitorować morfologię krwi i wdrożyć leczenie wspomagające z przetoczeniem preparatów krwi włącznie.
Kategoria D. Tioguanina jest potencjalnie mutagenna i teratogenna. Należy unikać stosowania leku w ciąży, szczególnie w I trymestrze.
Należy zalecić stosowanie skutecznych środków antykoncepcyjnych podczas leczenia któregokolwiek z partnerów.
Kobiety otrzymujące tioguaninę nie powinny karmić piersią.
P.o. Podawanie leku w trakcie lub bezpośrednio po posiłku albo wystąpienie wymiotów mogą zmniejszyć ilość wchłoniętego leku. Dawkowanie zależy od rodzaju i dawki równolegle stosowanych leków cytotoksycznych. Dorośli. Zwykle 100–200 mg/m2 pc. Dzieci. Dawki zbliżone są do dawek stosowanych u dorosłych w przeliczeniu na powierzchnię ciała.
Osoby w podeszłym wieku, zaburzenia czynności nerek i/lub wątroby
Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u osób w podeszłym wieku. Należy rozważyć zmniejszenie dawki u chorych z zaburzeniem czynności nerek i/lub wątroby.
Lek można podawać na różnych etapach leczenia, w krótkotrwałych cyklach. Nie zaleca się stosowania w trakcie leczenia podtrzymującego lub w schematach długotrwałego ciągłego leczenia, z powodu dużego ryzyka hepatotoksyczności.
Nie badano wpływu leku na zdolność kierowania pojazdami mechanicznymi i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.
Wymioty
Stosowanie tioguaniny wiąże się z małym ryzykiem wystąpienia wymiotów; nie zaleca się rutynowego podawania leków przeciwwymiotnych.
Sposób stosowania leku
Lek powinien być stosowany pod nadzorem onkologa klinicznego z odpowiednim doświadczeniem w stosowaniu leków przeciwnowotworowych.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
