medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Pochodna bipirydyny o działaniu inotropowododatnim i rozszerzającym naczynia krwionośne. Jest wybiórczym inhibitorem fosfodiesterazy typu III. Zwiększa stężenie cAMP w m. sercowym i mięśniach naczyń, co prowadzi do zwiększenia dostępności jonów wapnia w komórkach m. sercowego i zwiększenia siły skurczu m. sercowego oraz zmniejszenia dostępności jonów wapnia w komórkach mięśni naczyń i rozkurczu naczyń. Oprócz zwiększania kurczliwości mięśnia sercowego, milrynon poprawia czynność rozkurczową, na co wskazuje poprawa relaksacji mięśnia lewej komory w okresie rozkurczowym, a ponadto zmniejsza opór w krążeniu płucnym. U chorych z zastoinową niewydolnością serca zwiększa objętość wyrzutową i pojemność minutową serca. Nie wpływa znacząco na częstotliwość rytmu serca ani zapotrzebowanie na tlen. Nie wpływa na wrażliwość białek włókien mięśniowych na jony wapnia, receptory β-adrenergiczne, nie hamuje pompy sodowo-potasowej zależnej od ATP.
Farmakokinetyka
Lek podawany i.v., stopień wiązania z białkami wynosi >70%. Wydalany głównie z moczem w postaci niezmienionej (83%) oraz jako O-glukuronian (12%). t1/2 wynosi 2,3–2,6 h. U zdrowych osób wydalanie milrynonu z moczem odbywa się szybko; ok. 60% podanej dawki jest wydalane w ciągu 2 h i ok. 90% po 8 h od podania. Farmakokinetyka leku u chorych w podeszłym wieku nie różni się istotnie od farmakokinetyki u osób młodszych. Milrynon jest szybciej eliminowany z ustroju dzieci niż dorosłych, jednak niemowlęta mają istotnie mniejszy klirens niż dzieci, a klirens u wcześniaków jest jeszcze mniejszy. Z powodu większego klirensu stężenia osoczowe milrynonu w stanie stacjonarnym były mniejsze u dzieci niż u dorosłych. Średni końcowy t1/2 wynosi 2–4 h u niemowląt i dzieci oraz 10 h u wcześniaków.
Niewydolność serca
Krótkotrwałe leczenie niewydolności krążenia u dorosłych, w tym zespołów małego rzutu po operacjach kardiochirurgicznych.
Krótkotrwałe leczenie (do 48 h) ciężkiej zastoinowej niewydolności serca u dorosłych, opornej na konwencjonalne leczenie podtrzymujące (glikozydy nasercowe, leki moczopędne, leki rozszerzające naczynia i/lub inhibitory ACE).
Krótkotrwałe (do 35 h) leczenie dzieci z ciężką zastoinową niewydolnością serca niereagującą na konwencjonalne leczenie podtrzymujące (glikozydy nasercowe, leki moczopędne, leki rozszerzające naczynia i/lub inhibitory ACE), oraz krótkotrwałe (do 35 h) leczenie dzieci z ostrą niewydolnością serca, w tym w zespołów małego rzutu po operacjach kardiochirurgicznych.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, ciężka hipowolemia.
Podczas leczenia milrynonem należy dokładnie monitorować ciśnienie tętnicze, częstotliwość rytmu serca, stan kliniczny, EKG, równowagę wodno-elektrolitową i czynność nerek (np. stężenie kreatyniny w surowicy krwi). W związku z ryzykiem wystąpienia małopłytkowości lub niedokrwistości, należy ściśle monitorować wyniki badań laboratoryjnych u pacjentów ze zmniejszoną liczbą płytek krwi lub zmniejszoną ilością hemoglobiny.
U osób z ciężką postacią zwężenia zastawki aorty lub tętnicy płucnej oraz z przerostowym zwężeniem podzastawkowym aorty, milrynon nie może zastąpić chirurgicznego usunięcia zwężenia. Tak jak inne leki o działaniu inotropowym dodatnimi i/lub rozszerzającym naczynia krwionośne milrynon może nasilać objawy zwężenia drogi odpływu krwi u pacjentów z przerostowym zwężeniem podzastawkowym aorty. Stosowanie leków o działaniu inotropowym dodatnim w ostrej fazie zawału serca może prowadzić do niepożądanego zwiększenia zużycia tlenu przez mięsień sercowy (MVO2), dlatego podając milrynon pacjentom w ostrej fazie zawału serca należy zachować dużą ostrożność. Milrynon nie zwiększa MVO2 u chorych z przewlekłą niewydolnością serca.
Zaburzenia rytmu serca
W czasie leczenia u pacjentów z grupy dużego ryzyka obserwowano komorowe i nadkomorowe zaburzenia rytmu serca; u niektórych chorych milrynon zwiększał częstość komorowych skurczów dodatkowych, w tym częstoskurczu komorowego. Ponieważ skłonność do wystąpienia zaburzeń rytmu serca spowodowana niewydolnością krążenia może się nasilać podczas leczenia, chorych należy uważnie monitorować; w razie wystąpienia zaburzeń rytmu serca leczenie należy przerwać. U chorych z trzepotaniem lub migotaniem przedsionków milrynon może zwiększyć częstotliwość rytmu komór; u chorych tych może być wskazane początkowe podanie glikozydów naparstnicy lub innych leków wydłużających czas przewodzenia w węźle przedsionkowo-komorowym.
Niedociśnienie tętnicze
Ze względu na możliwość obniżenia ciśnienia tętniczego przez milrynon na skutek rozszerzenia naczyń krwionośnych, należy zachować ostrożność stosując lek u osób z niedociśnieniem tętniczym, a w przypadku nadmiernego obniżenia ciśnienia tętniczego po podaniu leku należy przerwać jego stosowanie;ewentualne wznowienie podawania może nastąpić po normalizacji ciśnienia tętniczego; należy wówczas stosować mniejszą dawkę.
Wcześniejsze leczenie moczopędne
Ostrożnie stosować w przypadku wcześniejszego intensywnego leczenia moczopędnego, kontrolując ciśnienie tętnicze, częstość rytmu serca i objawy kliniczne. Konieczne może być zmniejszenie dawek stosowanych równolegle leków moczopędnych.
Hipokaliemia
Utrata potasu związana z nasileniem diurezy może zwiększać ryzyko zaburzeń rytmu serca, szczególnie u osób leczonych glikozydami naparstnicy. Przed rozpoczęciem stosowania milrynonu należy wyrównać ewentualną hipokaliemię, a później kontrolować stężenie potasu w surowicy.
Niewydolność nerek
U chorych z niewydolnością nerek należy dostosować dawkowanie.
Wynaczynienie
Należy unikać podania poza naczynie, ze względu na przypadki odczynów w miejscu wstrzyknięcia.
Noworodki, niemowlęta i starsze dzieci
U noworodków po operacjach na otwartym sercu w czasie leczenia milrynonem należy monitorować tętno, rytm serca, ciśnienie tętnicze w krążeniu ogólnym poprzez cewnik w tętnicy pępowinowej lub cewnik obwodowy, centralne ciśnienie żylne, wskaźnik sercowy, rzut serca, opór naczyniowy w krążeniu ogólnym, ciśnienie w tętnicy płucnej oraz ciśnienie w przedsionkach serca; należy również wykonać odpowiednie badania laboratoryjne (liczba płytek krwi, stężenie potasu w surowicy, badania czynnościowe wątroby i nerek). Częstotliwość oceny zależy od wartości wyjściowych; konieczna jest ocena reakcji noworodka na zmiany w leczeniu. Brak danych dotyczących stosowania leku u dzieci z niewydolnością nerek – nie zaleca się podawania. U dzieci i młodzieży leczenie można rozpocząć jedynie, gdy pacjent jest stabilny hemodynamicznie. Zachować ostrożność u noworodków z czynnikami ryzyka krwawienia komorowego (np. wcześniaków, noworodków o małej masie urodzeniowej), ze względu na ryzyko wystąpienia małopłytkowości. Dane kliniczne wskazują, że małopłytkowość związana ze stosowaniem milrynonu występuje częściej u dzieci niż u dorosłych. W badaniach klinicznych milrynon wydawał się zwalniać zamykanie przewodu tętniczego u dzieci, dlatego w przypadkach, gdy pożądane jest zastosowanie milrynonu u wcześniaków i noworodków z przetrwałym przewodem tętniczym lub zagrożonych wystąpieniem przetrwałego przewodu tętniczego, należy dokładnie ocenić stosunek korzyści do ryzyka.
Niezgodności farmaceutyczne
Nie mieszać z furosemidem lub bumetanidem w jednym zestawie do wlewów (wytrącenie osadu). Nie rozcieńczać w roztworze wodorowęglanu sodu. Ze względu na ograniczone dane milrynonu nie należy mieszać z innymi lekami w jednym zestawie do wlewów.
Leki moczopędne
Podczas leczenia milrynonem może być konieczne zmniejszenie dawki równolegle stosowanego leku moczopędnego.
Leki o działamniu inootropowym dodatnim
Równoczesne stosowanie innych leków o działaniu inotropowym dodatnim nasila ten efekt.
Często: komorowe skurcze dodatkowe, nieutrwalony lub utrwalony częstoskurcz komorowy, nadkomorowe zaburzenia rytmu serca, niedociśnienie tętnicze, bóle głowy, na ogół o łagodnym lub umiarkowanym nasileniu.
Niezbyt często: migotanie komór, dławica piersiowa, małopłytkowość (u niemowląt i dzieci, ryzyko wystąpienia małopłytkowości istotnie wzrasta wraz z czasem trwania infuzji; dane kliniczne sugerują, że związana ze stosowaniem milrynonu małopłytkowość występuje częściej u dzieci niż u dorosłych), nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby, drżenia, hipokaliemia.
Bardzo rzadko: zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes, wstrząs anafilaktyczny, skurcz oskrzeli, reakcje skórne, np. wysypka.
Z nieznaną częstością: zmniejszenie liczby czerwonych krwinek i/lub stężenia hemoglobiny, odczyn w miejscu podania, niewydolność nerek, wtórna do współistniejącego niedociśnienia tętniczego, a u dzieci – krwawienie dokomorowe oraz przetrwały przewód tętniczy.
Częstość występowania komorowych i nadkomorowych zaburzeń rytmu serca nie była związana z dawką leku i jego stężeniem we krwi. Zagrażające życiu zaburzenia rytmu serca są często związane z takimi stanami jak: występujące wcześniej zaburzenia rytmu serca, zaburzenia metaboliczne, nieprawidłowe stężenie digoksyny we krwi, założenie cewnika.
Brak długoterminowych danych dotyczących stosowania u dzieci i młodzieży.
Przedawkowanie
Po przedawkowaniu może wystąpić obniżenie ciśnienia tętniczego z zaburzeniami rytmu serca. Leczenie objawowe, brak swoistego antidotum.
Badania na zwierzętach nie potwierdziły szkodliwego działania leku na płód, jednak bezpieczeństwo stosowania u kobiet w ciąży nie zostało ustalone. Z tego względu lek może być stosowany w okresie ciąży jedynie w przypadku, gdy spodziewane korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią, czy nie stosować leku u kobiety karmiącej, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.
Dorośli
Początkowo dawka nasycająca 50 µg/kg mc. i.v. co najmniej przez 10 min, następnie dawka podtrzymująca 0,375–0,75 µg/kg mc./min w ciągłym wlewie i.v.; dawka maks. 1,13 mg/kg mc./d. W krótkotrwałym leczeniu niewydolności krążenia, w tym zespołów małego rzutu po operacjach kardiochirurgicznych nie stosować dłużej niż 5 dni; w leczeniu ciężkiej zastoinowej niewydolności serca opornej na konwencjonalne leczenie podtrzymujące – do 48 h.
Zaburzenia czynności nerek
U osób z niewydolnością nerek dawka nasycająca się nie zmienia, dawkę podtrzymującą dostosować w zależności od klirensu kreatyniny: w przypadku, gdy klirens kreatyniny wynosi 5 ml/min/1,73 m2 lek podaje się z szybkością 0,20 µg/kg mc./min; 10 ml/min/1,73 m2 – 0,23 µg/kg mc./min; 20 ml/min/1,73 m2 – 0,28 µg/kg mc./min; 30 ml/min/1,73 m2 – 0,33 µg/kg mc./min; 40 ml/min/1,73 m2 – 0,38 µg/kg mc./min; 50 ml/min/1,73 m2 – 0,43 µg/kg mc./min.
Osoby w podeszłym wieku
Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u osób w podeszłym wieku.
Niemowlęta i dzieci
Dawka nasycająca 50–75 µg/kg mc. i.v. przez 30–60 min, następnie 0,25–0,75 µg/kg mc./min w ciągłym wlewie i.v. trwającym do 35 h; należy wziąć pod uwagę wyniki badań farmakokinetycznych. W badaniach klinicznych u niemowląt i dzieci <6 lat po operacji naprawczej wrodzonej wady serca dawka nasycająca 75 µg/kg mc. i.v. w ciągu 60 min, a następnie dawka 0,75 µg/kg mc./min we wlewie i.v. trwającym 35 h istotnie zmniejszyły ryzyko rozwoju zespołu małego rzutu serca. U wcześniaków i noworodków z przetrwałym przewodem tętniczym lub zagrożonych wystąpieniem przetrwałego przewodu tętniczego należy dokładnie ocenić stosunek korzyści z leczenia do ryzyka z nim związanego.
Zaburzenia czynności nerek
Ze względu na brak badań nie zaleca się stosowania u dzieci z zaburzeniami czynności nerek.
Leku nie należy stosować w przypadku stwierdzenia strąceń lub zmiany barwy roztworu.
Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu milrynonu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
