Centralne Biuro Antykorupcyjne zatrzymało Mariusza Łapińskiego, ministra zdrowia w latach 2001–2003, kardiologa, profesora Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego.
Były minister zdrowia Mariusz Łapiński. Fot. Sławomir Kamiński / Agencja Gazeta
Jak informuje CBA, do zatrzymań doszło w Gdyni, Warszawie i jednej z podwarszawskich miejscowości. Agenci CBA w czasie prowadzenia śledztwa ustalili, że jedna z zatrzymanych osób, w zamian za rozdział środków publicznych odpowiednim podmiotom, przyjęła korzyść majątkową. Dwie pozostałe osoby były beneficjentem wspomnianych środków i zarazem wręczającymi łapówki. Funkcjonariusze przeszukali mieszkania i gabinety zatrzymanych, tam zabezpieczono dokumenty związane ze sprawą. Podejrzani trafili do białostockiej Prokuratury Apelacyjnej, która jest gospodarzem tego postępowania. Po przesłuchaniu usłyszeli zarzuty o charakterze korupcyjnym.
Zatrzymanie ma związek z działalnością Centrum Inżynierii Biomedycznej Wojskowej Akademii Technicznej, którego szefem jest Łapiński. Oprócz niego zatrzymano także m.in. Jerzego B. To współpracownik Łapińskiego - ustalili reporterzy tvn24.pl.
- Prowadzimy czynności procesowe związane z dwiema osobami, Mariuszem Ł. oraz Jerzym B. W tej chwili to wszystko, co możemy przekazać - powiedział dziennikarzom TVN24 prokurator Krzysztof Wojdakowski, naczelnik pionu przestępczości zorganizowanej i korupcji Prokuratury Apelacyjnej w Białymstoku. Rzecznik białostockiej prokuratury apelacyjnej Janusz Kordulski dodał: - Prowadzimy sprawię dotyczącą wręczania i przyjmowania korzyści majątkowych. Zatrzymane są trzy osoby, jedna z nich jest funkcjonariuszem publicznym.
Łapiński studia medyczne ukończył na warszawskiej Akademii Medycznej w 1984 r. Stopień naukowy doktora nauk medycznych uzyskał w 1990 r., habilitację obronił w 1999 r. Pracował w Katedrze i Klinice Chorób Wewnętrznych i Nadciśnienia Tętniczego Akademii Medycznej w Warszawie. W 1990 r. został kierownikiem Pracowni 24-godzinnego automatycznego pomiaru ciśnienia, a w 1994 r. - kierownikiem Kliniki Dziennej Nadciśnienia Tętniczego. Należał do inicjatorów stworzenia obu tych placówek. W 1997 r. pełnił funkcję doradcy ds. zdrowia premiera Włodzimierza Cimoszewicza.
W 2000 r. został p.o. dyrektora, a po przejściu postępowania konkursowego - dyrektorem największego szpitala klinicznego w Polsce - Samodzielnego Publicznego Centralnego Szpitala Klinicznego Akademii Medycznej Warszawie. W latach 1995–2001 z ramienia ministra skarbu państwa zasiadał w radzie nadzorczej Polfy Kutno S.A.
Działał w Socjalistycznym Związku Studentów Polskich. W 1999 r. został członkiem Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Był współautorem programu partii w zakresie służby zdrowia. W wyborach parlamentarnych w 2001 r. uzyskał mandat poselski z listy SLD-UP z okręgu podwarszawskiego liczbą 7511 głosów. 19 października 2001 r. objął urząd ministra zdrowia w nowo powołanym rządzie Leszka Millera.
Był przeciwnikiem wprowadzonego przez rząd Jerzego Buzka systemu kas chorych, znajdował się w konflikcie z częścią dyrektorów kas (m.in. z Andrzejem Sośnierzem). Jako minister zdrowia doprowadził do zastąpienia kas chorych Narodowym Funduszem Zdrowia. 7 stycznia 2004 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że podstawowe przepisy ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia pozostają sprzeczne z Konstytucją RP.
Został zdymisjonowany 17 stycznia 2003 r., oficjalnie z powodu treści podpisanego bez konsultacji z premierem porozumienia podpisanego ze związkowcami "Solidarności" regionu śląsko-dąbrowskiego, w którym minister zobowiązał się do wystąpienia do rządu o umorzenie pożyczki udzielonej w 2000 r. z budżetu kasom chorych.
Kilka miesięcy później został usunięty z SLD przez sąd partyjny po tym, jak w pobliżu siedziby partii w obecności byłego ministra i jego bliskiego współpracownika Aleksandra Naumana doszło do przepychanek pomiędzy dziennikarzem "Newsweeka" (robiącym wcześniej im zdjęcia), a działaczami młodzieżówki SLD. W grudniu 2003 r. wykluczono go z klubu parlamentarnego Sojuszu Lewicy Demokratycznej po zwołanej konferencji prasowej, na której krytykował działalność nowego ministra zdrowia Leszka Sikorskiego.
Po odejściu z SLD został członkiem Federacyjnego Klubu Parlamentarnego, w którym pełnił funkcję sekretarza. Później pozostał posłem niezrzeszonym. W 2004 r. sugerował, że Marek Belka był tajnym współpracownikiem służb specjalnych PRL.
W 2005 r. nie kandydował do parlamentu. Od 2006 r. pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Krajowej Partii Emerytów i Rencistów. W 2012 r. wrócił do SLD.
