Allupol - tabletki

Leczenie wszystkich postaci hiperurykemii, których nie można kontrolować dietą, w tym hiperurykemii wtórnej różnego pochodzenia i powikłań klinicznych stanów przebiegających z hiperurykemią, zwłaszcza jawnej dny moczanowej i nefropatii moczanowej (np. w trakcie leczenia nowotworów). Rozpuszczanie złogów i zapobieganie powstawaniu kamieni moczanowych. Leczenie nawracającej kamicy nerkowej z kamieniami nerkowymi o mieszanym składzie wapniowo-szczawianowym, z towarzyszącą hiperurykemią, gdy leczenie płynami, dietą i innymi metodami nie było skuteczne. Choroby nowotworowe i zespoły mieloproliferacyjne z szybkim obrotem komórkowym, w których zwiększone stężenie moczanów występuje samoistnie lub wywołane jest leczeniem cytotoksycznym. Zaburzenia czynności niektórych enzymów, prowadzące do nadprodukcji moczanów, m.in. fosforybozylotransferazy hipoksantynowo-guaninowej (np. zespół Lescha i Nyhana), glukozo-6-fosfatazy (np. choroba spichrzeniowa glikogenu), syntetazy fosforybozylopirofosforanowej, amidotransferazy fosforybozylopirofosforanowej, fosforybozylotransferazy adeninowej. P.o., 1 ×/d, po posiłku; jeśli dawka wynosi >300 mg/d i wystąpią objawy nietolerancji ze strony przewodu pokarmowego, można ją przyjmować w daw. podz. Dorośli. Leczenie należy rozpocząć od stosowania małej dawki, np. 100 mg/d, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia działań niepożądanych. Początkową dawkę należy zwiększać tylko wtedy, gdy efekt kliniczny nie jest zadowalający. Zwykle: 100–200 mg/d w stanach lekkich, 300–600 mg/d w stanach umiarkowanie ciężkich, 700–900 mg/d w stanach ciężkich. Zakres dawek w przeliczeniu na kg mc. wynosi: 2–10 mg/kg mc./d. Dzieci w wieku <15 lat (zwykle w chorobach nowotworowych, np. białaczkach, i niektórych zaburzeniach enzymatycznych, takich jak zespół Lescha i Nyhana). 10–20 mg/kg mc./d; dawka maks. 400 mg/d. U osób w podeszłym wieku należy stosować najmniejszą dawkę skuteczną. W przypadku ciężkiej niewydolności nerek wskazane może być stosowanie dawki <100 mg/d lub 100 mg w odstępach dłuższych niż 24 h. Jeśli możliwe jest monitorowanie stężenia oksypurynolu w osoczu, to dawkowanie należy ustalić tak, aby jego stężenie wynosiło <100 µmol/l (15,2 mg/l). U osób poddawanych dializom 2–3 ×/tydz. można rozważyć alternatywny sposób dawkowania: 300–400 mg po każdej dializie, bez podawania dodatkowych dawek pomiędzy dializami. U osób z zaburzeniami czynności wątroby zmniejszyć dawkę; na początku leczenia zaleca się okresowe wykonywanie testów czynnościowych wątroby. W leczeniu chorób z intensywnym obrotem moczanowym, np. w chorobach nowotworowych czy w zespole Lescha i Nyhana, lek należy stosować w dawkach z dolnych wartości zakresu dawkowania.

Leczenie wszystkich postaci hiperurykemii, których nie można kontrolować dietą, w tym hiperurykemia wtórna różnego pochodzenia i powikłania kliniczne stanów przebiegających z hiperurykemią, zwłaszcza jawna dna moczanowa, nefropatia moczanowa (np. w trakcie leczenia nowotworów) oraz w celu rozpuszczenia złogów i zapobiegania powstawaniu kamieni moczanowych.
Leczenie nawracającej kamicy nerkowej z kamieniami nerkowymi o mieszanym składzie wapniowo-szczawianowym, z towarzyszącą hiperurykemią, gdy leczenie płynami, dietą i innymi sposobami okazało się nieskuteczne.
Choroby nowotworowe i zespoły mieloproliferacyjne z szybkim obrotem komórkowym, w których zwiększone stężenie moczanów występuje samoistnie lub wywołane jest leczeniem cytotoksycznym.
Zaburzenia czynności niektórych enzymów, prowadzące do nadprodukcji moczanów, np.:
- fosforybozylotransferazy hipoksantynowo-guaninowej (np. zespół Lescha-Nyhana);
- glukozo-6-fosfatazy (np. choroba spichrzeniowa glikogenu);
- syntetazy fosforybozylopirofosforanowej;
- amidotransferazy fosforybozylopirofosforanowej;
- fosforybozylotransferazy adeninowej. 100 mg -

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu.