Uptravi - tabletki powlekane

Proces krzepnięcia krwi nazywany jest niekiedy kaskadą krzepnięcia, gdyż jest złożony i przebiega wieloma etapami, następującymi jeden po drugim. Po uszkodzeniu naczynia płytki krwi przylepiają do ściany naczynia w okolicy uszkodzenia, a następnie zlepiają między sobą, tworząc pierwotny czop hemostatyczny, który wstępnie hamuje wypływ krwi. Jest on jednak nietrwały i musi ulec wzmocnieniu. W tym celu płytki krwi stymulują lokalną produkcję fibryny (włóknika), który tworzy rozbudowane sieci wzmacniające czop płytkowy. W wyniku tych procesów powstaje skrzep płytkowo-włóknikowy.
Procesy formowania zakrzepów patologicznych mogą prowadzić do zawału serca, udaru i zakrzepicy naczyń obwodowych. Aby zapobiegać tym zdarzeniom opracowano leki hamujące agregację płytek krwi. Leki te mogą działać na drodze różnych mechanizmów i wykazywać addycyjny (sumujący się) efekt działania.
Seleksypag jest selektywnym, nieprostanoidowym agonistą receptora IP, różniącym się od prostacykliny i jej analogów. W procesie hydrolizy powstaje z niego w organizmie czynny metabolit, o działaniu 37-krotnie silniejszym niż związek macierzysty. Obie substancje mają duże powinowactwo do receptora IP i selektywnie się z nim wiążą. Stymulacja receptora IP przez seleksypag i czynny metabolit prowadzi do rozszerzenia naczyń krwionośnych oraz do działania przeciwproliferacyjnego i przeciwzwłóknieniowego. W badaniach na zwierzętach, seleksypag zapobiega przebudowie serca i płuc , z także powoduje proporcjonalne zmniejszenie ciśnienia płucnego i obwodowego, co oznacza, że rozszerzenie obwodowych naczyń krwionośnych odzwierciedla skuteczność farmakodynamiczną w płucach.
Korzystne działanie preparatu wynika głównie ze zmniejszenia konieczności hospitalizacji chorych w związku z tętniczym nadciśnieniem płucnym oraz zmniejszenia innych zdarzeń związanych z postępem choroby. Seleksypag może być podawany doustnie, co pozwala na uniknięcie uciążliwych dla chorych działań niepożądanych wynikających z innych dróg podania.

Preparat jest wskazany do stosowania w długotrwałym leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego (TNP) u dorosłych chorych z klasą czynnościową II–III według klasyfikacji WHO:

• w leczeniu skojarzonym u osób, u których występują objawy niepoddające się leczeniu antagonistami receptorów i/lub inhibitorami fosfodiesterazy typu 5
• w monoterapii u chorych, którzy nie kwalifikują się do stosowania u nich tych leków.

Preparat jest skuteczny u osób z tętniczym nadciśnieniem płucnym, w tym TNP idiopatycznym i dziedzicznym, TNP związanym z chorobami tkanki łącznej oraz TNP związanym ze skorygowanymi wrodzonymi prostymi wadami serca.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.

Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u osób:
• z ciężką chorobą wieńcową lub niestabilną dławicą piersiową
• u których w ciągu ostatnich 6 miesięcy wystąpił zawał serca
• z niewyrównaną niewydolnością krążenia, jeśli chory nie jest pod ścisłą obserwacją lekarza
• z ciężką arytmią
• u których w ciągu ostatnich 3 miesięcy wystąpiły zdarzenia mózgowo-naczyniowe (np. przemijający napad niedokrwienny, udar)
• z wrodzonymi lub nabytymi wadami zastawkowymi z towarzyszącymi im klinicznie istotnymi zaburzeniami czynności serca, niezwiązanymi z nadciśnieniem płucnym
• jednocześnie stosujących silne inhibitory CYP2C8 (np. gemfibrozyl).

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.

Preparat ma własności rozszerzające naczynia krwionośne, co może prowadzić do obniżenia ciśnienia krwi. Należy zachować ostrożność u osób z chorobami współistniejącymi, dla których może być to niekorzystne (np. chorzy przyjmujący leki przeciwnadciśnieniowe lub z niedociśnieniem spoczynkowym, hipowolemią, ciężkim zwężeniem drogi odpływu lewej komory lub dysfunkcją autonomiczną).

Podczas leczenia może wystąpić nadczynność tarczycy. W przypadku jej podejrzenia należy wykonać odpowiednie badania diagnostyczne.

Podczas podawania leków rozszerzających naczynia (przede wszystkim prostacyklin) osobom z zarostową chorobą żył płucnych, może wystąpić obrzęk płucny. W takim przypadku należy przerwać leczenie.

Ze względu na brak doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania preparatu u osób po 75 roku życia, należy zachować ostrożność.

Preparatu nie należy stosować u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U osób z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby preparat należy podawać 1 raz na dobę.

Należy zachować ostrożność podczas ustalania dawki u chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Nie należy stosować preparatu u osób dializowanych.

Kobiety w wieku rozrodczym podczas leczenia powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji.

Preparat ma postać tabletek do stosowania doustnego. Stosuj preparat zgodnie z zaleceniami. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Lekarz indywidualnie dobiera dawkę dla każdego chorego.

Zalecana dawka początkowa wynosi 200 µg 2 razy na dobę, co ok. 12 godzin. Dawkę należy zwiększać o 200 µg podawanych 2 razy na dobę, zwykle w odstępach tygodniowych. Na początku leczenia i przy każdym zwiększeniu dawki zaleca się przyjmowanie pierwszej dawki wieczorem. Podczas zwiększania dawki mogą wystąpić działania niepożądane (takie jak ból głowy, biegunka, nudności i wymioty, ból szczęki, ból mięśni, ból w kończynach, ból stawów i nagłe zaczerwienienie twarzy). Zwykle są one przemijające i można je ograniczyć stosując leczenie objawowe. Jeśli objawy nie ustępują, należy zmniejszyć dawkę do poprzedniej, dobrze tolerowanej. Dawka podtrzymująca może wynosić 200 do 1600 µg 2 razy na dobę. Należy utrzymać największą tolerowaną dawkę stosowaną w okresie dobierania dawki. Jeśli wraz z upływem czasu leczenie przestaje być tolerowane przez chorego, należy rozważyć zastosowanie leczenia objawowego i/lub zmniejszenie dawki do poprzedniej tolerowanej dawki.

W przypadku pominięcia dawki preparatu, należy przyjąć ją tak szybko, jak to możliwe. Nie należy przyjmować pominiętej dawki, jeśli kolejna planowa dawka ma być przyjęta w ciągu mniej niż 6 godzin.

Jeśli pominięto przyjmowanie preparatu przez 3 dni lub dłużej, należy ponownie rozpocząć podawanie go w mniejszej dawce, a następnie ją zwiększyć.

Nie należy gwałtownie przerywać leczenia, preparat należy odstawiać stopniowo.

W przypadku równoległego stosowania umiarkowanych inhibitorów CYP2C8 (np. klopidogrelu,

deferazyroksu i teryflunomidu), preparat należy podawać 1 raz na dobę i rozważyć dostosowanie dawki w zależności od tolerancji chorego. Po zakończeniu stosowania umiarkowanego inhibitora CYP2C8, należy powrócić do wcześniejszego dawkowania.

U osób w podeszłym wieku nie ma konieczności modyfikacji dawkowania. Należy zachować ostrożność u osób po 75. roku życia.

Preparatu nie należy stosować u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. W przypadku chorych z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby, dawka początkowa preparatu powinna wynosić 200 µg 1 na dobę. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u osób z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby.

U osób z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek, nie ma konieczności modyfikacji dawkowania. W przypadku osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek zmiana dawki początkowej nie jest konieczna; należy zachować szczególną ostrożność podczas dobierania dawki.

Nie zaleca się stosowania preparatu u dzieci i młodzieży do 18. roku życia.

Tabletki należy stosować doustnie rano i wieczorem, najlepiej z posiłkiem, w całości, popijając wodą. Pierwszą zwiększoną dawkę na początku każdej fazy zwiększania dawki, należy przyjąć wieczorem. Tabletek nie należy dzielić, kruszyć ani żuć.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!
Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, skonsultuj się z lekarzem przed zastosowaniem preparatu.

Ze względu na brak danych, nie zaleca się stosowania preparatu u kobiet w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej metody antykoncepcji.

Nie wiadomo, czy seleksypag lub jego metabolity przenikają do pokarmu kobiecego. Nie zaleca się stosowania preparatu w czasie karmienia piersią.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty. W szczególności skonsultuj się z lekarzem, jeżeli stosujesz którykolwiek z niżej wymienionych leków, ponieważ konieczna może być zmiana dawkowania lub zaprzestanie przyjmowania określonego preparatu.

Równoległe stosowanie warfaryny nie wpływa na działanie seleksypagu.
Równoległe stosowanie preparatu z silnymi inhibitorami CYP2C8 (np. gemfibrozyl) jest przeciwwskazane.

W przypadku jednoczesnego podawania umiarkowanych inhibitorów izoenzymu CYP2C8 (np. klopidogrel, deferazyroks i teryflunomid) z seleksypagiem, należy podawać seleskypag 1 raz na dobę. Po zakończeniu jednoczesnego podawania umiarkowanego inhibitora CYP2C8 należy powrócić do dawkowania 2 razy na dobę.
Podczas jednoczesnego podawania induktorów CYP2C8 (np. ryfampicyny, karbamazepiny, fenytoiny) i seleksypagu, może być konieczna modyfikacja dawkowania seleksypagu.

Należy zachować ostrożność podczas równoległego stosowania seleksypagu i silnych inhibitorów UGT1A3 i UGT2B7 (kwas walproinowy, probenecyd i flukonazol); nie można wykluczyć wystąpienia między nimi interakcji.

Seleksypag i jego czynny metabolit nie hamują ani nie indukują izoenzymów cytochromu P450 i białek transportowych.

U osób stosujących seleksypag równolegle z lekami przeciwzakrzepowymi (takimi jak heparyna, leki przeciwzakrzepowe pochodne kumaryny) lub inhibitorami agregacji płytek, nie stwierdzono zwiększonego ryzyka występowania krwawień.

Jak każdy lek, również Uptravi może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Bardzo często mogą wystąpić: ból głowy, nagłe zaczerwienienie twarzy, zapalenie jamy nosowo-gardłowej (nie związane z zakażeniem), biegunka, nudności, wymioty, ból szczęk, ból mięśni, ból stawów, ból w kończynach.

Często mogą wystąpić: niedokrwistość, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, nadczynność tarczycy, zmniejszenie stężenia hormonu tyreotropowego, zmniejszenie łaknienia, zmniejszenie masy ciała, niedociśnienie, niedrożność nosa, ból brzucha, wysypka, pokrzywka, rumień, ból.

Niezbyt często może wystąpić tachykardia zatokowa.