Seleksypag (opis profesjonalny)

Działanie - Seleksypag

Mechanizm działania
Seleksypag jest selektywnym agonistą receptora prostacykliny (IP), różniącym się od prostacykliny i jej analogów. Jest hydrolizowany przez karboksyloesterazy, ulegając przekształceniu do czynnego metabolitu, działającego ok. 37-krotnie silniej niż związek macierzysty. Seleksypag i jego czynny metabolit są agonistami o wysokim powinowactwie i dużej wybiórczości do receptora IP w porównaniu do innych receptorów prostanoidów: EP1–EP4, DP, FP i TP. Wybiórczość ta jest istotna, ponieważ EP1, EP3, FP i TP są to dobrze opisane receptory skurczowe w przewodzie pokarmowym i naczyniach krwionośnych, a EP2, EP4 i DP1 to receptory pośredniczące w działaniu hamującym na układ odpornościowy.

Stymulacja receptora IP przez seleksypag i czynny metabolit prowadzi do działania rozszerzającego naczynia krwionośne oraz do działania przeciwproliferacyjnego i przeciwzwłóknieniowego. Seleksypag zapobiega remodelingowi serca i płuc w szczurzym modelu tętniczego nadciśnienia płucnego (TNP) i powoduje proporcjonalne zmniejszenie ciśnienia płucnego i obwodowego, wskazując, że rozszerzenie obwodowych naczyń krwionośnych odzwierciedla skuteczność farmakodynamiczną w płucach. Nie powoduje zmniejszenia wrażliwości receptorów IP w warunkach in vitro ani tachyfilaksji w modelach szczurzych.

Farmakodynamika
W badaniu odstępu QT u zdrowych ochotników, wielokrotne podawanie dawek 0,8 mg i 1,6 mg 2 ×/d nie wykazano wpływu na repolaryzację (odstęp QTc) ani przewodnictwo (odstępy PR i QRS), natomiast wykazano łagodne działanie przyspieszające częstość akcji serca.
W badaniach klinicznych 1. i 2. fazy obserwowano niewielkie zmniejszenie stężenia czynnika von Willebranda (vWF) w osoczu po podaniu seleksypagu, jednak wartości stężenia vWF utrzymywały się w granicach normy.
Badanie kliniczne 2. fazy, prowadzone metodą podwójnie ślepej próby, z grupą kontrolną otrzymującą placebo oceniało zmienne hemodynamiczne po 17 tyg. leczenia u pacjentów z TNP z klasą czynnościową II–III wg klasyfikacji WHO, którzy jednocześnie otrzymywali antagonistę receptora endotelinowego (ERA) i/lub inhibitory fosfodiesterazy typu 5. U pacjentów otrzymujących maks. tolerowane dawki seleksypagu (dawka maks. 0,8 mg 2 ×/d) osiągnięto statystycznie istotne średnie zmniejszenie oporu naczyń płucnych o 30,3% (95% CI: -44,7%, -12,2%) oraz zwiększenie wskaźnika sercowego (średni efekt leczenia) o 0,48 l/min/m² (95% CI: 0,13, 0,83) w porównaniu do pacjentów z grupy otrzymującej placebo.
Wpływ seleksypagu na progresję TNP wykazano w wieloośrodkowym, długoterminowym, prowadzonym metodą zdarzeniową, badaniu III fazy (maks. czas ekspozycji wynoszący ok. 4,2 roku), prowadzonym metodą podwójnie ślepej próby z grupą kontrolną otrzymującą placebo, w grupach równoległych, z udziałem 1156 pacjentów z objawowym TNP (z klasą czynnościową I–IV w skali WHO). Leczenie seleksypagiem spowodowało zmniejszenie o 40% (99% CI: 0,46, 0,78) występowania zdarzeń zachorowania lub zgonu do 7 dni po podaniu ostatniej dawki w porównaniu do pacjentów otrzymujących placebo. Korzystne działanie seleksypagu wynikało głównie ze zmniejszenia konieczności hospitalizacji pacjentów w związku z TNP oraz zmniejszenia innych zdarzeń związanych z progresją choroby. Jako drugorzędowy punkt końcowy oceniano wydolność wysiłkową. W wyniku leczenia seleksypagiem mediana wpływu na wykonanie testu 6-minutowego marszu (6MWD), skorygowana dla placebo, wynosiła 12 m w czasie najmniejszego stężenia leku, po 26 tygodniach leczenia (99% CI: 1, 24 m). U pacjentów nieotrzymujących jednocześnie swoistego leczenia w związku z TNP, zmierzony wpływ leczenia, skorygowany dla placebo wynosił 34 m w czasie najmniejszego stężenia leku (99% CI: 10, 63 m).
Ocenę jakości życia przeprowadzono przy użyciu kwestionariusza. Po 26 tyg. leczenia nie stwierdzono istotnego wpływu leczenia w porównaniu do pomiaru początkowego.

Farmakokinetyka
Farmakokinetyka seleksypagu i jego czynnego metabolitu jest liniowa, zarówno po podaniu pojedynczej dawki (do 0,8 mg 2 ×/d), jak i dawek wielokrotnych (do 1,8 mg 2 ×/d). Stan stacjonarny seleksypagu i jego czynnego metabolitu osiągany jest w ciągu 3 dni. Po podaniu wielokrotnym nie występuje kumulacja leku w osoczu ani związku macierzystego, ani czynnego metabolitu.
Lek szybko się wchłania i ulega hydrolizie do czynnego metabolitu za pośrednictwem karboksyloesteraz. t_max seleksypagu i jego czynnego metabolitu wynoszą odpowiednio 1–3 h i 3–4 h. Bezwzględna dostępność biologiczna seleksypagu wynosi ok. 49%. Obecność pokarmu może zmieniać ekspozycję na seleksypag i jego czynny metabolit w różnym stopniu, w zależności od pochodzenia etnicznego. Większa liczba pacjentów zgłaszała występowanie działań niepożądanych po przyjęciu leku na czczo niż po przyjęciu wraz z posiłkiem.
Seleksypag i jego czynny metabolit w znacznym stopniu wiążą się z białkami osocza (łącznie w ok. 99% i w jednakowym zakresie z albuminą i kwaśną alfa-1 glikoproteiną).
Seleksypag ulega szybkiemu wchłanianiu i hydrolizie za pośrednictwem karboksyloesteraz w wątrobie i jelitach do czynnego metabolitu. Metabolizm utleniający głównie za pośrednictwem CYP2C8 i w mniejszym stopniu za pośrednictwem CYP3A4 prowadzi do powstania hydroksylowanych i dealkilowanych pochodnych. UGT1A3 i UGT2B7 uczestniczą w glukuronidacji czynnego metabolitu. Zarówno u zdrowych ochotników, jak i u pacjentów z TNP, po podaniu p.o. ekspozycja w stanie stacjonarnym na czynny metabolit jest ok. 3–4-krotnie większa w porównaniu do związku macierzystego.
t_1/2 seleksypagu wynosi 0,8–2,5 h, zaś jego czynnego metabolitu 6,2–13,5 h. Wydalany głównie z kałem, w mniejszym stopniu z moczem.
Nie obserwowano żadnego klinicznie istotnego wpływu płci, rasy, wieku lub masy ciała na farmakokinetykę seleksypagu i jego czynnego metabolitu zarówno u zdrowych ochotników, jak i u pacjentów z TNP.

Zaburzenia czynności nerek lub wątroby
U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (eGFR <30 ml/min/1,73 m² pc.) obserwowano 1,4–1,7-krotne zwiększenie ekspozycji (c_max i AUC) na seleksypag i jego czynny metabolit.
U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa A lub B w skali Childa i Pugha) ekspozycja na seleksypag była odpowiednio 2-krotnie lub 4-krotnie większa w porównaniu z populacją zdrowych ochotników. Ekspozycja na czynny metabolit pozostawała niemal niezmieniona u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby i była 2-krotnie większa u uczestników z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. W bardzo ograniczonej grupie pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (grupa C w skali Childa i Pugha) ekspozycja na seleksypag i jego czynny metabolit była podobna do ekspozycji u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Szacowana ekspozycja na seleksypag w stanie stacjonarnym u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B w skali Childa i Pugha) w schemacie podawania leku 1 ×/d jest ok. 2-krotnie większa niż u zdrowych ochotników otrzymujących lek w schemacie 2 ×/d, zaś szacowana ekspozycja na czynny metabolit w stanie stacjonarnym u tych pacjentów w schemacie podawania leku 1 ×/d jest zbliżona do ekspozycji u zdrowych ochotników otrzymujących lek w schemacie 2 ×/d. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C w skali Childa i Pugha) wykazano podobną szacunkową ekspozycję w stanie stacjonarnym, jak u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby w schemacie podawania leku 1 ×/d.

Wskazania do stosowania - Seleksypag

Tętnicze nadciśnienie płucne
Długotrwałe leczenie tętniczego nadciśnienia płucnego u dorosłych pacjentów w klasie czynnościowej II–III wg klasyfikacji WHO, w leczeniu skojarzonym u pacjentów, u których występują objawy niepoddające się leczeniu antagonistami receptorów endoteliny i/lub inhibitorami fosfodiesterazy typu 5 lub w monoterapii u pacjentów, u których nie można zastosować tych leków; wykazano skuteczność w idiopatycznym i dziedzicznym nadciśnieniu tętniczym płucnym, nadciśnieniu tętniczym płucnym związanym z chorobami tkanki łącznej lub ze skorygowanymi wrodzonymi prostymi wadami serca.

Przeciwwskazania stosowania - Seleksypag

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, ciężka choroba wieńcowa lub niestabilna dławica piersiowa, zawał serca w ciągu ostatnich 6 mies., niewyrównana niewydolność serca, jeśli chory nie jest pod ścisłym nadzorem lekarskim, ciężkie zaburzenia rytmu serca, zdarzenia naczyniowo-mózgowe (np. przemijający napad niedokrwienny, udar) w ciągu ostatnich 3 mies., wrodzone lub nabyte wady zastawkowe serca z klinicznie istotnymi zaburzeniami czynności serca, niezwiązanymi z nadciśnieniem płucnym, równoległe stosowanie silnych inhibitorów CYP2C8 (np. gemfibrozylu).

Niedociśnienie
Seleksypag rozszerza naczynia krwionośne, co może prowadzić do obniżenia ciśnienia tętniczego. Należy dokładnie rozważyć stosowanie leku u niektórych chorych, np. przyjmujących leki przeciwnadciśnieniowe, z niedociśnieniem spoczynkowym, hipowolemią, bardzo dużym zwężeniem drogi odpływu lewej komory lub dysfunkcją autonomiczną.

Nadczynność tarczycy
U chorych leczonych seleksypagiem obserwowano nadczynność tarczycy. Zaleca się przeprowadzanie badań czynnościowych tarczycy w przypadku wystąpienia objawów podmiotowych lub przedmiotowych nadczynności tarczycy.

Zarostowa choroba żył płucnych
Zgłaszano przypadki wystąpienia obrzęku płucnego podczas podawania leków rozszerzających naczynia (przede wszystkim prostacyklin) pacjentom z zarostową chorobą żył płucnych. W przypadku wystąpienia objawów obrzęku płucnego podczas stosowania seleksypagu należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia zarostowej choroby żył płucnych, a po potwierdzeniu diagnozy, należy przerwać leczenie.

Pacjenci w podeszłym wieku
Doświadczenie kliniczne w zakresie stosowania seleksypagu u pacjentów w wieku >75 lat jest ograniczone, dlatego w tej populacji chorych należy zachować ostrożność.

Zaburzenia czynności wątroby
Ze względu na brak doświadczenia klinicznego, u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C w skali Childa i Pugha) nie należy stosować seleksypagu. Ekspozycja na seleksypag i jego czynne metabolity jest zwiększona u osób z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B w skali Childa i Pugha), dlatego należy zmodyfikować dawkowanie leku.

Zaburzenia czynności nerek
Należy zachować ostrożność podczas dostosowywania dawki u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (eGFR <30 ml/min/1,73 m²). Nie ma doświadczenia w stosowaniu leku u pacjentów poddawanych dializoterapii; stosowanie seleksypagu w tej populacji chorych jest przeciwwskazane.

Kobiety w wieku rozrodczym
Podczas stosowania seleksypagu kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji.

Interakcje - Seleksypag

Seleksypag jest hydrolizowany do czynnego metabolitu przez karboksyloesterazy. Zarówno seleksypag, jak i jego czynny metabolit ulegają metabolizmowi głównie z udziałem CYP2C8 i, w mniejszym stopniu, CYP3A4. Glukuronidacja czynnego metabolitu jest katalizowana przez UGT1A3 i UGT2B7. Seleksypag i jego czynny metabolit są substratami OATP1B1 i OATP1B3. Seleksypag jest słabym substratem glikoproteiny P (P-gp). Czynny metabolit jest słabym substratem białka oporności raka piersi (BCRP).

Warfaryna
Warfaryna nie zmienia farmakokinetyki seleksypagu ani jego czynnego metabolitu.

Inhibitory CYP2C8
W przypadku równoległego stosowania silnego inhibitora CYP2C8 – gemfibrozylu (600 mg 2 ×/d), ekspozycja na seleksypag zwiększała się ok. 2-krotnie, natomiast ekspozycja na czynny farmakologicznie metabolit, który w głównej mierze odpowiada za działanie leku (37-krotnie silniejsze działanie od związku macierzystego), zwiększała się ok. 11-krotnie. Jednoczesne stosowanie seleksypagu z silnymi inhibitorami CYP2C8 jest przeciwwskazane.
Równoległe stosowanie umiarkowanego inhibitora CYP2C8 – klopidogrelu (dawka nasycająca 300 mg lub dawka podtrzymująca 75 mg 1 ×/d), nie miało istotnego wpływu na ekspozycję na seleksypag, lecz zwiększało ekspozycję na jego czynny farmakologicznie metabolit ok. 2,2 i 2,7 raza, po podaniu odpowiednio dawki nasycającej i podtrzymującej. W przypadku jednoczesnego podawania umiarkowanych inhibitorów CYP2C8 (np. klopidogrelu, deferazyroksu i teryflunomidu) należy zmodyfikować dawkowanie seleksypagu, zmniejszając jego dawkę do 1 dawki/d. Do podawania 2 dawek/d należy powrócić po zakończeniu stosowania umiarkowanego inhibitora CYP2C8.

Induktory CYP2C8
Ryfampicyna (induktor CYP2C8 i enzymów UGT) w dawce 600 mg 1 ×/d nie zmieniała ekspozycji na równolegle stosowany seleksypag, natomiast ekspozycja na jego czynny farmakologicznie metabolit zmniejszała się o 50%. W przypadku jednoczesnego podawania induktorów CYP2C8 (np. ryfampicyny, karbamazepiny, fenytoiny) konieczna może być modyfikacja dawkowania seleksypagu.

Inhibitory UGT1A3 i UGT2B7
Nie badano wpływu silnych inhibitorów UGT1A3 i UGT2B7 (np. kwas walproinowy, probenecyd, flukonazol) na ekspozycję na seleksypag i jego czynne metabolity. Zaleca się zachowanie ostrożności, ponieważ nie można wykluczyć potencjalnych interakcji.

Inhibitory i induktory CYP3A4
W przypadku równoległego stosowania silnego inhibitora CYP3A4 – lopinawiru z rytonawirem (400 mg/100 mg 2 ×/d), ekspozycja na seleksypag wzrastała ok. 2-krotnie, natomiast ekspozycja na jego czynny farmakologicznie metabolit pozostawała niezmieniona. Ponieważ czynny metabolit w przeważającym stopniu odpowiada za działanie farmakologiczne leku, interakcja ta nie jest istotna klinicznie. Ponadto fakt, że silny inhibitor CYP3A4 nie wpłynął na farmakokinetykę czynnego metabolitu seleksypagu dowodzi, że szlak CYP3A4 nie ma znaczenia klinicznego w jego eliminacji, zatem nie należy spodziewać się wpływu leków indukujących CYP3A4 na farmakokinetykę czynnego metabolitu.

Specjalne terapie stosowane w leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego (TNP)
W badaniu 3. fazy, z grupą kontrolną otrzymującą placebo, prowadzonym u pacjentów z TNP, stosowanie seleksypagu w skojarzeniu zarówno z antagonistą receptora dla endoteliny, jak i inhibitorem PDE-5 powodowało zmniejszenie o 30% ekspozycji na czynny metabolit seleksypagu.

Inhibitory transporterów
W obecności silnego inhibitora OATP (OATP1B1 i OATP1B3) i P-gp – lopinawiru z rytonawirem (400 mg/100 mg 2 ×/d) ekspozycja na seleksypag zwiększała się ok. 2-krotnie, natomiast ekspozycja na czynny metabolit seleksypagu pozostawała niezmieniona. Ponieważ czynny metabolit w przeważającym stopniu odpowiada za działanie farmakologiczne leku, interakcja ta nie jest istotna klinicznie.

Wpływ seleksypagu na działanie innych leków
Seleksypag i jego czynny metabolit nie hamują ani nie indukują enzymów cytochromu P-450 i białek transportowych w stężeniach klinicznie istotnych.

Leki przeciwzakrzepowe, inhibitory agregacji płytek
Seleksypag jest inhibitorem agregacji płytek in vitro. W badaniu 3. fazy, kontrolowanym placebo, prowadzonym u pacjentów z tętniczym nadciśnieniem płucnym, nie stwierdzono zwiększonego ryzyka krwawienia w grupie otrzymującej seleksypag w porównaniu do grupy otrzymującej placebo, w tym u pacjentów otrzymujących seleksypag z lekami przeciwzakrzepowymi (takimi jak heparyna, leki przeciwzakrzepowe pochodne kumaryny) lub inhibitorami agregacji płytek. W badaniu prowadzonym z udziałem zdrowych ochotników seleksypag (0,4 mg 2 ×/d) nie zmieniał ekspozycji na S-warfarynę (substrat CYP2C9) lub R-warfarynę (substrat CYP3A4) po podaniu pojedynczej dawki warfaryny (20 mg). Seleksypag nie wpływał działanie farmakodynamiczne warfaryny (nie zmieniał wartości INR).

Substraty CYP3A4
W stanie stacjonarnym, po zwiększeniu dawki seleksypagu do 1,6 mg 2 ×/d nie zaobserwowano klinicznie istotnej zmiany w ekspozycji na midazolam, wrażliwy substrat jelitowy i wątrobowy izoenzymu CYP3A4 lub jego metabolit, 1-hydroksymidazolam. Nie ma konieczności dostosowania dawkowania w przypadku równoległego stosowania seleksypagu i substratów CYP3A4.

Hormonalne środki antykoncepcyjne
Nie prowadzono specyficznych badań interakcji z hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi, jednak, ponieważ seleksypag nie wywiera wpływu na ekspozycję substratów izoenzymu CYP3A4 (R-warfaryna i midazolam) ani substratu izoenzymu CYP2C9 (S-warfaryna), nie przewiduje się zmniejszenia skuteczności hormonalnych środków antykoncepcyjnych.

Działania niepożądane - Seleksypag

Do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych należą: ból głowy, biegunka, nudności i wymioty, ból szczęki, ból mięśni, ból w kończynach, ból stawów i nagłe zaczerwienienia twarzy. Te reakcje występują częściej podczas fazy dobierania dawki. Większość tych działań niepożądanych ma łagodne lub umiarkowane nasilenie.

Bardzo często: ból głowy, nagłe zaczerwienienie twarzy, niezakaźne zapalenie jamy nosowo-gardłowej, biegunka, nudności, wymioty, ból szczęk, ból mięśni, ból stawów, ból kończyn.

Często: niedokrwistość, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, nadczynność tarczycy, zmniejszenie stężenia hormonu tyreotropowego, zmniejszone łaknienie, zmniejszenie masy ciała, niedociśnienie, niedrożność nosa, ból brzucha, niestrawność, wysypka, pokrzywka, rumień, ból.

Niezbyt często: tachykardia zatokowa.

Przedawkowanie
Istnieją doniesienia o pojedynczych przypadkach przedawkowania (do 3,2 mg seleksypagu); jedynymi zgłaszanymi objawami były łagodne, przemijające nudności. Leczenie objawowe i podtrzymujące. Dializa jest prawdopodobnie nieskuteczna, ze względu na silne wiązanie się seleksypagu i jego czynnego metabolitu z białkami osocza.

Ciąża i laktacja - Seleksypag

Ciąża
Brak danych dotyczących stosowania leku w czasie ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji podczas stosowania seleksypagu. Nie zaleca się stosowania leku u kobiet w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej metody antykoncepcji.

Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy seleksypag lub jego metabolity przenikają do pokarmu kobiecego. W badaniach na zwierzętach stwierdzono, że seleksypag i jego metabolity przenikają do mleka samic szczura. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dziecka karmionego piersią. Nie należy stosować seleksypagu u kobiet karmiących piersią.

Dawkowanie - Seleksypag

P.o. z posiłkiem; tabletki połykać w całości.

Początkowo 0,2 mg 2 ×/d, następnie dawkę zwiększać o 0,2 mg 2 ×/d zazwyczaj w odstępach 1 tyg. do maks. dawki tolerowanej. Dawka podtrzymująca wynosi 0,2–1,6 mg 2 ×/d; dawka maks. 1,6 mg 2 ×/d. Na początku leczenia i po każdym zwiększeniu dawki zaleca się przyjmowanie pierwszej dawki wieczorem. Działania niepożądane mogące wystąpić po zwiększeniu dawki zwykle są przemijające i można je ograniczyć stosując leczenie objawowe. Jeśli chory nie toleruje zwiększonej dawki, należy ją zmniejszyć do poprzednio stosowanej. U pacjentów, u których ograniczenie zwiększania dawki było spowodowane innymi przyczynami niż działania niepożądane można rozważyć podjęcie kolejnej próby zwiększenia dawki do największej tolerowanej. W przypadku przerwy w przyjmowaniu leku trwającej co najmniej 3 dni, należy ponownie rozpocząć podawanie leku w mniejszej dawce, a następnie ją stopniowo zwiększać. Choć nie obserwowano ostrego efektu „z odbicia” po nagłym odstawieniu leku, zaleca się podczas kończenia leczenia seleksypagiem, stopniowe zmniejszanie jego dawek podczas równoległego wprowadzenia leku alternatywnego.

Umiarkowane inhibitory CYP2C8
W przypadku jednoczesnego podawania umiarkowanych inhibitorów CYP2C8 (np. klopidogrelu, deferazyroksu, teryflunomidu) należy zmniejszyć częstość podawania seleksypagu do 1 dawki/d. W przypadku złej tolerancji należy rozważyć leczenie objawowe i/lub zmniejszenie dawki. Do podawania 2 dawek/d należy powrócić po zakończeniu leczenia inhibitorem CYP2C8.

Osoby w podeszłym wieku
Nie ma konieczności dostosowania dawki u osób w podeszłym wieku; ze względu na ograniczone doświadczenie kliniczne u osób w wieku >75 lat należy zachować ostrożność.

Zaburzenia czynności wątroby lub nerek
Nie należy stosować u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. W przypadku osób z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B w skali Childa i Pugha), dawka początkowa powinna wynosić 0,2 mg 1 ×/d; następnie dawkę należy zwiększać o 0,2 mg 1 ×/d w odstępach 1 tyg. aż do maks. dawki tolerowanej. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby ani z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Nie jest też konieczna zmiana dawki początkowej u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (eGFR <30 ml/min/1,73 m²), jednak dostosowywanie dawki należy u tych pacjentów przeprowadzać ostrożnie.

Uwagi dla Seleksypag

Seleksypag wywiera niewielki wpływ na zdolność do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas rozważania zdolności pacjenta do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn należy uwzględnić jego stan kliniczny i profil reakcji na seleksypag (na przykład bóle głowy, niedociśnienie).

Preparaty na rynku polskim zawierające seleksypag