medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Syntetyczny antybiotyk o aktywności antymitotycznej i cytostatycznej należący do grupy antracyklin. Idarubicyna wbudowuje się w strukturę DNA, wchodzi w interakcje z topoizomerazą II i hamuje syntezę kwasów nukleinowych. Działa najaktywniej w fazie S. Jest silnie lipofilna, co powoduje jej zwiększony wychwyt przez komórki.
Farmakokinetyka
Po podaniu p.o. tmax wynosi 2–4 h, t1/2 – 10–35 h; dostępność biologiczna – 18–39%. Po podaniu i.v. t1/2 wynosi 11–25 h. Maks. stężenie w komórkach występuje kilka minut po wstrzyknięciu. Lek przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego. Idarubicyna jest metabolizowana do czynnego metabolitu – idarubicynolu, którego t1/2 wynosi 41–69 h; jest on mniej kardiotoksyczny niż idarubicyna. Lek jest wydalany z żółcią i moczem, głównie w postaci idarubicynolu. Stężenia idarubicyny i idarubicynolu w komórkach jądrzastych krwi i szpiku są ponad 100-krotnie większe niż stężenia w osoczu.
Ostra białaczka
Ostra białaczka nielimfoblastyczna u dorosłych jako lek I rzutu oraz po niepowodzeniu innej terapii lub po nawrotach choroby.
Ostra białaczka limfoblastyczna u dorosłych i dzieci jako lek II rzutu.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, inne antracykliny lub antracenodiony, ciężka niewydolność serca, nerek lub wątroby, niedawno przebyty zawał serca, ciężkie zaburzenia rytmu serca, supresja szpiku po uprzednio stosowanej chemio- lub radioterapii. Nie stosować u osób uprzednio leczonych maks. dawką kumulacyjną idarubicyny, innych antracyklin lub antracenodionów.
Działanie kardiotoksyczne
Choroba serca i uprzednie leczenie antracyklinami w dużych dawkach kumulacyjnych lub leczenie innymi potencjalnie kardiotoksycznymi lekami są czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia działania kardiotoksycznego. Toksyczny wpływ na m. sercowy w postaci zakończonej zgonem niewydolności krążenia, ostrych zagrażających życiu zaburzeń rytmu lub innych objawów kardiomiopatii może się objawić w trakcie leczenia lub kilka tygodni po jego zakończeniu. Wskazane jest wówczas leczenie glikozydami naparstnicy i lekami moczopędnymi oraz ograniczenie podaży sodu i leczenie spoczynkowe. Ryzyko wystąpienia tego rodzaju powikłań kardiotoksycznych może być większe w przypadku jednoczesnego lub uprzedniego napromieniania okolicy śródpiersiowej albo leczenia innymi potencjalnie kardiotoksycznymi lekami oraz u chorych w szczególnej sytuacji klinicznej w wyniku samej choroby podstawowej. Przed rozpoczęciem leczenia i w jego trakcie należy wykonać EKG lub echokardiogram i ocenę frakcji wyrzutowej lewej komory.
Mielosupresja
Mielosupresja występuje u wszystkich chorych, którzy otrzymali terapeutyczną dawkę leku; konieczne jest dokładne monitorowanie parametrów hematologicznych.
Wtórne białaczki
Donoszono o przypadkach wtórnych białaczek u chorych leczonych antracyklinami.
Zaburzenia czynności wątroby i/lub nerek
Ponieważ upośledzenie czynności wątroby i/lub nerek może mieć wpływ na eliminację idarubicyny, należy ocenić czynność nerek i wątroby przed rozpoczęciem leczenia i w jego trakcie. Zaleca się zaprzestanie leczenia, jeśli stężenie bilirubiny i/lub kreatyniny w surowicy przekracza 2 mg/100 ml.
Stężenie kwasu moczowego
Na skutek szybkiego rozpadu komórek białaczkowych może dojść do zwiększenia stężenia kwasu moczowego we krwi, dlatego należy je monitorować w trakcie leczenia.
Zakażenia
Przed rozpoczęciem leczenia należy także opanować wszystkie zakażenia układowe.
Właściwości mutagenne, właściwości karcinogenne
Idarubicyna wykazuje właściwości mutagenne i karcinogenne.
Działanie mielosupresyjne
Nasilenie działania mielosupresyjnego w przypadku stosowania idarubicyny w leczeniu skojarzonym w schematach zawierających leki o podobnych właściwościach.
Roztwory o odczynie zasadowym
Należy unikać dłuższego kontaktu z jakimkolwiek roztworem o odczynie zasadowym, gdyż może to spowodować inaktywację leku.
Niezgodności
Ze względu na niezgodność idarubicyny nie należy podawać z innymi lekami.
Leki wpływające na czynność wątroby
Stosowanie leków wpływających na czynność wątroby może mieć wpływ na działanie równolegle stosowanej idarubicyny.
Szczepionki
Unikać szczepienia za pomocą preparatów zawierających żywe lub żywe atenuowane drobnoustroje; można podawać szczepionki inaktywowane, ale reakcja na nie może być osłabiona.
Mielosupresja (leukopenia, niedokrwistość, neutropenia i małopłytkowość) o dużym nasileniu, kardiotoksyczność (zaburzenia rytmu serca, zastoinowa niewydolność serca).
Ponadto: przejściowa utrata włosów (u większości chorych), silne nudności i wymioty, zapalenie błon śluzowych (zazwyczaj w obrębie jamy ustnej, 3–10 dni po rozpoczęciu leczenia), zapalenie przełyku, biegunka, ból brzucha, zapalenie okrężnicy, krwawienie z przewodu pokarmowego, gorączka, dreszcze, osutka, zwiększenie stężenia bilirubiny i aktywności enzymów wątrobowych, zwiększona podatność na zakażenia wirusowe i bakteryjne, bardzo rzadko ciężkie zakażenia, wtórna białaczka, anafilaksja, anoreksja, odwodnienie, hiperurykemia, blok przedsionkowo-komorowy, blok odnogi pęczka Hisa, zapalenie m. sercowego, zapalenie osierdzia, krwotok, uderzenia gorąca, zapalenie żył, wstrząs, zakrzepowe zapalenie żył, powikłania zakrzepowo-zatorowe, rumień dystalnych części ciała, podrażnienie lub nadwrażliwość skóry, toksyczność miejscowa, wysypka, świąd, hiperpigmentacja skóry lub paznokci, czerwone zabarwienie moczu 1–2 dni po podaniu.
Przedawkowanie
Po podaniu bardzo dużych dawek idarubicyny można oczekiwać wystąpienia w ciągu 24 h objawów ostrej kardiotoksyczności oraz w ciągu 1–2 tyg. silnej mielosupresji. W takiej sytuacji należy stosować leczenie podtrzymujące. Późną niewydolność serca po przedawkowaniu antracyklin obserwowano do kilku miesięcy po ich podaniu. Idarubicyna jest przyczyną czerwonego zabarwienia moczu 1–2 dni po podaniu. Wynaczynienie leku powoduje nasiloną miejscową martwicę tkanek.
Kategoria D. Nie stosować w okresie ciąży.Kobietom w wieku rozrodczym oraz mężczyznom leczonym idarubicyną zaleca się stosowanie skutecznych metod antykoncepcji.
W trakcie leczenia przerwać karmienie piersią.
I.v. Istnieje wiele schematów dawkowania.
Ostra białaczka nielimfoblastyczna
Dorośli: 12 mg/m2 pc./d przez 3 dni w skojarzeniu z cytarabiną. Inny schemat (monoterapia i leczenie skojarzone): 8 mg/m2 pc./d przez 5 dni.
Ostra białaczka limfoblastyczna
Dorośli: 12 mg/m2 pc./d przez 3 dni. Dzieci: 10 mg/m2 pc./d przez 3 dni. W odniesieniu do innych antracyklin na ogół stosuje się redukcję dawki o 50%, jeśli stężenie bilirubiny i kreatyniny mieści się w przedziale 1,2–2 mg/100 ml.
Wymioty
Ze stosowaniem idarubicyny wiąże się umiarkowane ryzyko wystąpienia wymiotów; zaleca się zapobiegawcze stosowanie antagonisty receptora serotoninowego i deksametazonu.
Warunki przechowywania
Przygotowany roztwór zachowuje stabilność przez 48 h w temp. 2–8°C, a przez 24 h w temperaturze pokojowej; zaleca się jednak, aby nie przechowywać roztworu w temp. 2–8°C dłużej niż 24 h.
Sposób podawania preparatu
Lek powinien być podawany pod nadzorem onkologa klinicznego z odpowiednim doświadczeniem w stosowaniu leków przeciwnowotworowych.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
