medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Niraparyb jest inhibitorem enzymów polimerazy poli(ADP-rybozy): PARP 1 i PARP 2, które uczestniczą w procesach naprawy DNA. W badaniach in vitro wykazano, że cytotoksyczne działanie niraparybu może zachodzić w mechanizmie hamowania aktywności enzymatycznej PARP i promocji tworzenia kompleksów DNA, co prowadzi do uszkodzeń DNA, a w konsekwencji do apoptozy i śmierci komórek. Nasilenie działania cytotoksycznego niraparybu obserwowano w liniach komórek nowotworowych niezależnie od zaburzeń ekspresji genów supresorowych nowotworów – BRCA1 i BRCA2. Przeprowadzono badania surowiczego raka jajnika o niskim stopniu zróżnicowania przeszczepianego ortotopowo i hodowanego u myszy po pobraniu ksenograftu nowotworu od dawcy ludzkiego (PDX). Wykazano, że niraparyb hamuje wzrost nowotworów z mutacją BRCA1 i BRCA2, z mutacją BRCA typu „dzikiego” z niedoborem rekombinacji homologicznej (HR) oraz w nowotworach BRCA typu „dzikiego” bez wykrywalnego niedoboru HR.
Skuteczność i bezpieczeństwo leczenia podtrzymującego 1. rzutu w raku jajnika niraparybem oceniono w badaniu fazy III kontrolowanym placebo, prowadzonym metodą podwójnie ślepej próby, w którym uczestniczyły pacjentki z częściową lub pełną odpowiedzią po ukończeniu chemioterapii 1. rzutu opartej na pochodnych platyny. Wykazano statystycznie istotną poprawę czasu przeżycia wolnego od progresji choroby u pacjentek stosujących niraparyb w porównaniu do placebo zarówno w populacji z niedoborem HR jak i populacji ogólnej.
Skuteczność i bezpieczeństwo niraparybu w leczeniu podtrzymującym w nawrotowym raku jajnika oceniono w badaniu fazy III z randomizacją, metodą podwójnie ślepej próby z grupą kontrolną otrzymującą placebo, u pacjentek z nawrotem niskozróżnicowanego surowiczego raka jajnika, jajowodu lub pierwotnego raka otrzewnej, które były platynowrażliwe, u których uzyskano odpowiedź całkowitą lub częściową przez okres >6 mies., licząc od przedostatniego cyklu leczenia platyną. Wyniki badania potwierdziły statystycznie istotną poprawę czasu przeżycia wolnego od progresji choroby w grupie otrzymującej niraparyb w monoterapii podtrzymującej w porównaniu z grupą placebo w kohorcie pacjentek z obecnością mutacji gBRCA oraz łącznie w kohorcie bez tej mutacji.
Farmakokinetyka
Po podaniu niraparybu p.o. na czczo, w pojedynczej dawce 300 mg, u osób zdrowych tmax niraparybu wynosił ok. 3 h. W zakresie dawek 30–400 mg cmax i AUC zwiększa się proporcjonalnie do dawki. Po podaniu z pokarmem bogatotłuszczowym nie stwierdza się istotnych zmian farmakokinetyki niraparybu podanego w dawce 300 mg. Po wielokrotnym podaniu leku, w zakresie dawek 30–400 mg 1 ×/d, obserwowano 2–3-krotną kumulację leku. Efekt pierwszego przejścia przez wątrobę wywiera minimalny wpływ na dostępność biologiczną leku. Niraparyb wiąże się w 83% z białkami osocza, głównie z albuminą oraz wykazuje rozległą dystrybucję w tkankach. Jest metabolizowany przede wszystkim przez karboksyloesterazy, co prowadzi do powstania głównego, nieaktywnego farmakologicznie, metabolitu M1. W warunkach in vivo niraparyb jest również substratem glukuronylotransferaz UDP. Niraparyb jest także substratem glikoproteiny P i białka BCRP, natomiast metabolit M1 jest substratem dla transporterów MATE1, MATE2.W krążeniu ustrojowym głównymi obecnymi metabolitami są metabolit M1 oraz produkt jego glukoronidacji – metabolit M10. Po podaniu p.o. niraparybu w pojedynczej dawce 300 mg średni t1/2 w końcowej fazie eliminacji wynosił 48–51 h. Jest wydalany głównie z żółcią i moczem. Po podaniu p.o. pojedynczej dawki 300 mg niraparybu znakowanego 14C, w ciągu 21 dni w moczu odzyskano 47,5%, a w kale 38,8% całkowitej radioaktywności dawki.
W badaniu farmakokinetyki populacyjnej wykazano, że u pacjentek z łagodnymi (klirens kreatyniny 60–90 ml/min) lub umiarkowanymi (klirens kreatyniny 30–60 ml/min) zaburzeniami czynności nerek wystąpiło nieznaczne zmniejszenie klirensu niraparybu, w porównaniu do pacjentek z prawidłową czynnością tych narządów. W badaniach klinicznych nie badano pacjentek z występującymi przed rozpoczęciem leczenia ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub poddawanych hemodializom z powodu schyłkowej niewydolności nerek. W badaniu farmakokinetyki populacyjnej nie stwierdzono wpływu niraparybu na klirens u pacjentek z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby rozpoznanymi przed rozpoczęciem leczenia. W badaniu klinicznym z udziałem pacjentów chorych na raka, wartość AUCinf niraparybu u osób badanych z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby była 1,56 razy większa niż AUCinf niraparybu u badanych osób z prawidłową czynnością wątroby, po podaniu pojedynczej dawki 300 mg niraparybu. Umiarkowane zaburzenia czynności wątroby nie miały wpływu na cmax niraparybu ani na jego wiązanie z białkami. Nie oceniono farmakokinetyki niraparybu u osób z ciężką niewydolnością wątroby. W badaniach farmakokinetyki populacyjnej wykazano, że klirens niraparybu zmniejsza się z wiekiem. Przewiduje się, że ekspozycja na niraparyb będzie większa u pacjentek w podeszłym wieku niż u młodszych dorosłych. Z kolei w populacji dzieci i młodzieży nie prowadzono badań farmakokinetyki niraparybu. Nie zaobserwowano wpływu masy ciała na klirens i ekspozycję całkowitą niraparybu. Dostępne dane są niewystarczające, aby określić wpływ rasy na farmakokinetykę niraparybu.
Monoterapia podtrzymująca u dorosłych pacjentek z zaawansowanym (stopień III lub IV według klasyfikacji FIGO), niskozróżnicowanym rakiem jajnika, jajowodu lub pierwotnym rakiem otrzewnej, u których uzyskano częściową lub pełną odpowiedź po ukończeniu chemioterapii I rzutu opartej na pochodnych platyny.
Monoterapia podtrzymująca u dorosłych pacjentek z platynowrażliwym, nawrotowym, niskozróżnicowanym surowiczym rakiem jajnika, jajowodu lub pierwotnym rakiem otrzewnej, u których uzyskano częściową lub pełną odpowiedź na chemioterapię pochodnymi platyny.
Nadwrażliwość na niraparyb lub którykolwiek składnik jego preparatu, okres karmienia piersią.
Zaburzenia hematologiczne
Podczas leczenia niraparybem odnotowano wystąpienie hematologicznych działań niepożądanych, takich jak małopłytkowość, neutropenia i niedokrwistość. Ryzyko wystąpienia małopłytkowości stopnia 3+ może być zwiększone w przypadku osób o mniejszej masie ciała lub o zwiększonej liczbie płytek krwi w momencie rozpoczęcia leczenia. Zaleca się wykonywanie badania pełnej morfologii krwi 1 ×/tydz. w 1. miesiącu leczenia, następnie 1 ×/mies. przez kolejne 10 mies., a następnie w regularnych odstępach czasu. Jeśli wystąpią ciężkie, utrzymujące się hematologiczne działania niepożądane, w tym pancytopenia, nieustępujące po przerwaniu leczenia na 28 dni, lek należy odstawić.
U osób poddawanych leczeniu niraparybem w monoterapii lub leczeniu skojarzonym przez czas od 0,5 miesiąca do >4,9 lat, które uprzednio otrzymywały schematy chemioterapii pochodnymi platyny, odnotowano przypadki wystąpienia zespołu mielodysblastycznego/ostrej białaczki szpikowej (MDS/AML ) o charakterze typowym dla wtórnej MDS/AML w przebiegu leczenia przeciwnowotworowego. Jeśli podczas leczenia niraparybem zostaną rozpoznane MDS i/lub AML, należy przerwać leczenie tym lekiem i rozpocząć odpowiednią terapię przeciwnowotworową.
Nadciśnienie tętnicze
U osób leczonych niraparybem odnotowano nadciśnienie tętnicze, w tym przełom nadciśnieniowy. U osób z nadciśnieniem tętniczym, które mają być poddane leczeniu niraparybem, należy stosować leczenie hipotensyjne, a w razie konieczności również dostosować dawkę niraparybu. Lek ten można stosować wyłącznie u osób z prawidłowo leczonym nadciśnieniem tętniczym. Przez pierwsze 2 mies. leczenia ciśnienie tętnicze należy kontrolować przynajmniej 1 ×/tydz., a następnie 1 ×/mies. w 1. roku leczenia, a w dalszym toku leczenia w regularnych odstępach czasu. U niektórych pacjentek można rozważyć kontrolę ciśnienia tętniczego w warunkach domowych, z zaleceniem powiadomienia lekarza w razie zaobserwowania jego zwiększenia. Niraparyb należy odstawić w razie wystąpienia przełomu nadciśnieniowego lub jeśli klinicznie istotne nadciśnienie tętnicze nie może być właściwie kontrolowane poprzez zastosowanie typowego leczenia hipotensyjnego.
Zespół odwracalnej tylnej encefalopatii (PRES)
U pacjentek przyjmujących niraparyb odnotowano występowanie zespołu odwracalnej tylnej encefalopatii (PRES). PRES jest rzadkim, odwracalnym zaburzeniem neurologicznym, które może objawiać się szybko występującymi objawami, takimi jak napady drgawkowe, ból głowy, zmiany stanu psychicznego, zaburzenia widzenia lub ślepota korowa, z towarzyszącym nadciśnieniem tętniczym lub bez niego. Diagnoza PRES wymaga potwierdzenia obrazowaniem mózgu, najlepiej z wykorzystaniem rezonansu magnetycznego. W razie wystąpienia PRES, zaleca się przerwanie stosowania niraparybu i leczenie poszczególnych objawów, w tym nadciśnienia tętniczego. Nie ustalono bezpieczeństwa ponownego wdrożenia leczenia niraparybem u pacjentek, u których wystąpił wcześniej PRES.
Zaburzenia czynności wątroby
Należy uważnie obserwować pacjentek z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (bilirubina całkowita >1,5–3-krotności górnej granicy normy), które są leczone niraparybem, oraz dostosować dawkę niraparybu, ponieważ ekspozycja na ten lek może być u tych pacjentek zwiększona. Należy zachować ostrożność podając lek pacjentkom z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (bilirubina całkowita >3-krotności górnej granicy normy), ponieważ brak danych dotyczących podawania niraparybu w tej populacji.
Zaburzenia czynności nerek
Należy zachować ostrożność stosując niraparyb u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub hemodializowanych z powodu schyłkowej niewydolności nerek, z powodu braku danych dotyczących stosowania leku w tej populacji. U osób z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczne dostosowanie dawkowania.
Stosowanie przez kobiety w wieku rozrodczym i kobiety ciężarne
Niraparybu nie należy stosować u kobiet w ciąży ani u kobiet w wieku rozrodczym, niestosujących skutecznej antykoncepcji podczas leczenia i przez miesiąc po przyjęciu ostatniej dawki niraparybu. Przed rozpoczęciem leczenia tym lekiem u wszystkich pacjentek w wieku rozrodczym należy wykonać test ciążowy.
Pacjentki z wynikiem 2–4 według skali ECOG
Brak danych klinicznych dotyczących stosowania niraparybu przez pacjentki z wynikiem 2–4 w skali ECOG.
Stosowanie u dzieci i młodzieży
Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania niraparybu u dzieci i młodzieży <18 lat.
Stosowanie u osób w podeszłym wieku
Dane kliniczne dotyczące stosowania leku u osób ≥75 lat są ograniczone.
Substancje pomocnicze w preparacie niraparybu
Preparat niraparybu w postaci kapsułek zawiera laktozę i w związku z tym nie powinien być stosowany u osób z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Preparat niraparybu w postaci kapsułek zawiera barwnik tartrazynę, który może wywoływać reakcje alergiczne.
Leki przeciwzakrzepowe, leki przeciwpłytkowe
Ze względu na ryzyko wystąpienia małopłytkowości, należy zachować ostrożność podczas równoległego stosowania leków przeciwzakrzepowych lub innych leków o znanym działaniu przeciwpłytkowym.
Leki o działaniu immunosupresyjnym, szczepionki
Nie przeprowadzono badań dotyczących równoległego podawania niraparybu oraz leków o działaniu immunosupresyjnym lub szczepionek. Należy zachować ostrożność podając je równolegle z niraparybem.
Inne leki cytotoksyczne
Dane dotyczące równoległego stosowania niraparybu i innych leków o działaniu cytotoksycznym są ograniczone. Należy zachować ostrożność podając je równolegle z niraparybem.
Inhibitory i induktory enzymów cytochromu P450
Nie jest konieczne dostosowanie dawkowania podczas równoległego stosowania niraparybu z lekami hamującymi izoenzymy CYP450 (np. itrakonazol, rytonawir, klarytromycyna) lub indukującymi te izoenzymy (np. ryfampicyna, karbamazepina i fenytoina).
Leki metabolizowane przez izoenzymy CYP450
Niraparyb ani jego główny metabolit M1 nie działają hamująco na izoenzymy CYP450: CYP1A1/2, CYP2B6, CYP2C8, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6 i CYP3A4/5. Pomimo że hamowanie izoenzymu CYP3A4 w wątrobie przez niraparyb jest mało prawdopodobne, nie ustalono, czy, przy odpowiednich stężeniach, powoduje hamowanie aktywności CYP3A4 w jelitach. Dlatego zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowania niraparybu równolegle z lekami metabolizowanymi przez CYP3A4, zwłaszcza tych o małym indeksie terapeutycznym (np. cyklosporyna, takrolimus, alfentanyl, ergotamina, pimozyd, kwetiapina i halofantryna).
W warunkach in vitro niraparyb w dużych stężeniach powoduje niewielką indukcję izoenzymu CYP1A2 (jego główny metabolit – M1 nie powoduje indukcji tego izoenzymu). Nie można wykluczyć znaczenia klinicznego tego efektu. Dlatego zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowania niraparybu równolegle z lekami metabolizowanymi przez izoenzym CYP1A2, zwłaszcza tymi o małym indeksie terapeutycznym (np. klozapina, teofilina i ropinirol).
Inhibitory glikoproteiny P i białka BCRP
Chociaż niraparyb jest substratem glikoproteiny P i białka oporności raka piersi (BCRP), ze względu na duży współczynnik przenikalności i dużą dostępność biologiczną leku istnieje małe ryzyko wystąpienia klinicznie istotnych interakcji z lekami hamującymi transportery typu efflux. Dlatego nie jest konieczne dostosowanie dawkowania niraparybu podczas równoległego stosowania z lekami hamującymi glikoproteinę P (np. amiodaron, werapamil) lub białko BCRP (np. ozymertynib, welpataswir i eltrombopag).
Leki będące substratami glikoproteiny P i białka BCRP
Istotne klinicznie interakcje związane z hamowaniem aktywności glikoproteiny P i białka BCRP przez niraparyb są mało prawdopodobne, jednak nie można ich wykluczyć. Dlatego zaleca się zachowanie ostrożności w przypadku równoległego stosowania niraparybu i leków będących substratami białka BCRP (irynotekan, rozuwastatyna, simwastatyna, atorwastatyna i metotreksat).
Inhibitory transporterów wychwytu wątrobowego OATP1B1, OATP1B3, OCT1
Niraparyb ani jego główny metabolit M1 nie są substratami polipeptydów OATP1B1, OATP1B3, ani transportera OCT1. Dlatego nie jest konieczne dostosowanie jego dawkowania podczas równoległego podawania z lekami hamującymi transportery wychwytu wątrobowego OATP1B1 lub 1B3 (np. gemfibrozyl, rytonawir) lub OCT1 (np. dolutegrawir).
Leki będące substratami transportera kationów organicznych OCT1
W warunkach in vitro niraparyb wykazuje słabe działanie hamujące aktywność transportera kationów organicznych 1 (OCT1). Zaleca się zachowanie ostrożności podczas równoległego stosowania niraparybu z lekami będącymi substratami dla OCT1 (np. metformina).
Inhibitory transporterów wychwytu nerkowego OAT1, OAT3, OCT2
Niraparyb ani jego główny metabolit M1 nie są substratami transporterów anionów organicznych OAT1, OAT3, ani transportera kationów organicznych OCT2. Dlatego nie jest konieczne dostosowanie jego dawkowania podczas równoległego podawania z lekami hamującymi transportery wychwytu OAT1 (np. probenecyd), OAT3 (np. probenecyd, diklofenak) lub OCT2 (np. cymetydyna, chinidyna).
Leki metabolizowane przez UDP-glukuronylotransferazy
Niraparyb wykazuje niewielką, mającą znaczenie kliniczne zdolność hamowania UGT.
Leki będące substratami transporterów MATE
Niraparyb hamuje aktywność transporterów MATE1 i MATE2. Nie można wykluczyć zwiększenia stężenia w osoczu stosowanych równolegle leków będących substratami tych transporterów (np. metformina).
Bardzo często: objawy o wszystkich stopniach nasilenia wg CTCAE – zakażenie układu moczowego, małopłytkowość, niedokrwistość, neutropenia, leukopenia, zmniejszenie apetytu, bezsenność, ból głowy, zawroty głowy, kołatanie serca, nadciśnienie tętnicze, duszność, kaszel, zapalenie w obrębie nosogardzieli, nudności, wymioty, zaparcia, biegunka, ból brzucha, niestrawność, ból pleców, bóle stawów, uczucie zmęczenia, osłabienie; a także nasilenie 3.–4. stopnia wg CTCAE następujących objawów – małopłytkowość, niedokrwistość, neutropenia.
Często: objawy o wszystkich stopniach nasilenia wg CTCAE – zapalenie oskrzeli, zapalenie spojówek, nadwrażliwość (w tym nadwrażliwość na lek, reakcja anfilaktoidalna, wykwity polekowe, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka), hipokaliemia, lęk, depresja, zaburzenia funkcji poznawczych (w tym zaburzenia pamięci, zaburzenia koncentracji), zaburzenia smaku, częstoskurcz, krwawienie z nosa, suchość w jamie ustnej, wzdęcia, zapalenie błon śluzowych przewodu pokarmowego, stany zapalne jamy ustnej, nadwrażliwość na światło, wysypka, bóle mięśni, obrzęki obwodowe, zwiększenie aktywności GGTP, zwiększenie aktywności AST, zwiększenie aktywności ALT, zwiększenie aktywności ALP, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zmniejszenie masy ciała; a także nasilenie 3.–4. stopnia wg CTCAE następujących objawów – leukopenia, hipokaliemia, nadciśnienie tętnicze, nudności, wymioty, ból brzucha, uczucie zmęczenia, osłabienie, zwiększenie aktywności GGTP, zwiększenie aktywności ALT.
Niezbyt często: objawy o wszystkich stopniach nasilenia wg CTCAE – pancytopenia, gorączka neutropeniczna, stan splątania, zapalenie płuc; a także nasilenie 3.–4. stopnia wg CTCAE następujących objawów – zakażenie układu moczowego, zapalenie oskrzeli, pancytopenia, gorączka neutropeniczna, nadwrażliwość, zmniejszenie apetytu, bezsenność, lęk, depresja, stan splątania, ból głowy, duszność, krwawienie z nosa, zapalenie płuc, biegunka, zaparcia, zapalenie błon śluzowych przewodu pokarmowego, stany zapalne jamy ustnej, suchość w jamie ustnej, nadwrażliwość na światło, wysypka, ból pleców, bóle stawów, bóle mięśni, zwiększenie aktywności AST, zwiększenie aktywności ALP.
Rzadko: objawy o wszystkich stopniach nasilenia wg CTCAE – zespół odwracalnej tylnej encefalopatii (PRES), przełom nadciśnieniowy.
Przedawkowanie
Dotychczas nie opisano objawów przedawkowania niraparybu i nie jest znany swoisty schemat jego leczenia. W przypadku wystąpienia przedawkowania należy podjąć odpowiednie leczenie objawowe i wspomagające.
Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania niraparybu u kobiet w ciąży. Nie przeprowadzono badań toksyczności reprodukcyjnej i rozwojowej niraparybu na zwierzętach, jednak na podstawie mechanizmu działania można oczekiwać działania toksycznego na zarodki lub płody, w tym również działanie teratogenne lub letalne na zarodki. Niraparybu nie należy stosować u kobiet ciężarnych. Kobiety w wieku rozrodczym nie powinny zachodzić w ciążę w trakcie leczenia i nie powinny być w ciąży w chwili jego rozpoczęcia, ponadto muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji podczas leczenia i przez 1 mies. od przyjęcia ostatniej dawki. Przed rozpoczęciem leczenia u wszystkich kobiet w wieku rozrodczym należy wykonać test ciążowy.
Nie wiadomo, czy niraparyb lub jego metabolity przenikają do pokarmu kobiecego. Karmienie piersią jest przeciwwskazane podczas leczenia i przez 1 mies. po przyjęciu ostatniej dawki niraparybu.
Leczenie niraparybem powinno być rozpoczynane i kontynuowane pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w podawaniu leków przeciwnowotworowych.
P.o., niezależnie od posiłków, o podobnej porze dnia. W przypadku występowania nudności, lek można przyjmować wieczorem przed snem. W przypadku pominięcia dawki należy zażyć kolejną dawkę o zaplanowanej porze. Kapsułki należy przyjmować w całości. Zaleca się kontynuowanie leczenia do czasu wystąpienia progresji choroby lub toksyczności.
Leczenie podtrzymujące I rzutu w raku jajnika. Zalecana dawka początkowa 200 mg 1 ×/d. U pacjentek ≥77 kg mc., z liczbą płytek krwi ≥150 000/µl, zalecana dawka początkowa to 300 mg 1 ×/d.
Leczenie podtrzymujące w nawrotowym raku jajnika. 300 mg 1 ×/d; u pacjentek o <58 kg mc. można rozważyć stosowanie początkowo dawki 200 mg 1 ×/d.
W przypadku wystąpienia działań niepożądanych dawkowanie można zmodyfikować. Zwykle, w pierwszej kolejności zaleca się przerwanie leczenia na kolejnych ≤28 dni, aby uzyskać ustąpienie działań niepożądanych, a następnie wznowienie leczenia w pierwotnej dawce. Jeśli po wznowieniu leczenia działania niepożądane wystąpią ponownie, zaleca się ponowne przerwanie leczenia, a następnie wznowienie go w dawce zmniejszonej. Jeśli działania niepożądane nadal utrzymują się po 28-dniowej przerwie w leczeniu, zaleca się odstawienie leku. Również jeśli przerwa w leczeniu i zmniejszenie dawki nie pozwalają na ustąpienie działań niepożądanych, zaleca się odstawienie leku. Zalecany schemat zmniejszania dawkowania w razie wystąpienia działań niepożądanych oraz wytyczne dotyczące modyfikacji dawkowania w przypadku wystąpienia hematologicznych i niehematologicznych działań niepożądanych – patrz: zarejestrowane materiały producenta.
Nie jest konieczne dostosowanie dawkowania u pacjentek ≥65 lat. Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u pacjentek z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek, brak danych dotyczących pacjentek z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub pacjentek poddawanych hemodializie z powodu schyłkowej niewydolności nerek – podczas stosowania u tych pacjentek należy zachować ostrożność. Nie ma konieczności dostosowywania dawkowania u pacjentek z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (aktywność AST > górnej granicy normy i bilirubina całkowita ≤ górnej granicy normy lub dowolna aktywność AST i bilirubina całkowita >1–1,5-krotności górnej granicy normy). U pacjentek z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (dowolna aktywność AST i bilirubina całkowita >1,5-3-krotności górnej granicy normy) zalecana dawka początkowa wynosi 200 mg 1 ×/d; brak danych dotyczących pacjentek z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (dowolna aktywność AST i bilirubina całkowita >3-krotności górnej granicy normy), podczas stosowania u tych pacjentek należy zachować ostrożność.
Niraparyb wywiera umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas jego stosowania mogą wystąpić osłabienie, zmęczenie, zawroty głowy, problemy z koncentracją. W takim przypadku pacjentki powinny zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
