medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Tafasytamab jest przeciwciałem monoklonalnym o zwiększonym powinowactwie wiązania się z receptorem Fc, skierowanym przeciwko antygenowi CD19 ulegającemu ekspresji na powierzchni limfocytów pre-B i dojrzałych limfocytów B. Modyfikacja fragmentu Fc powoduje zwiększenie cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał i fagocytozy komórek zależnej od przeciwciał. Po związaniu się z antygenem CD19 tafasytamab wywołuje lizę limfocytów B poprzez zaangażowanie komórek efektorowych układu odpornościowego, takich jak komórki NK, limfocyty Tγδ i fagocyty, oraz przez bezpośrednią indukcję apoptozy komórki.
U pacjentów z nawrotową albo oporną na leczenie postacią chłoniaka rozlanego z dużych komórek B tafasytamab powodował zmniejszenie liczby limfocytów B we krwi obwodowej. W przeprowadzonym badaniu klinicznym, po 8 dniach leczenia liczba limfocytów B spadła o 97% w porównaniu z wartością w punkcie początkowym. Maksymalny spadek liczby limfocytów B o ok. 100% (mediana) uzyskano w ciągu 16 tyg. leczenia. Zmniejszenie liczby limfocytów B we krwi obwodowej nie jest jednak bezpośrednio skorelowane ze zmniejszeniem liczby limfocytów B w narządach litych ani tkankach objętych nowotworem.
Farmakokinetyka
Wchłanianie, dystrybucję, metabolizm i eliminację tafasytamabu udokumentowano na podstawie analizy farmakokinetyki populacyjnej. Nie scharakteryzowano konkretnego szlaku, na drodze którego tafasytamab jest metabolizowany – jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym klasy IgG i przewiduje się, że będzie on degradowany do niewielkich peptydów i aminokwasów na szlakach katabolicznych w taki sam sposób, jak endogenne IgG. t1/2 w fazie końcowej wynosił 16,9 dni. Obserwacja długoterminowa wykazała, że klirens tafasytamabu zmniejszał się z upływem czasu. Nie zaobserwowano żadnych klinicznie znaczących różnic w zakresie farmakokinetyki tafasytamabu w przypadku zaburzeń czynności nerek o nasileniu od łagodnego do umiarkowanego (klirens kreatyniny ≥30 i <90 ml/min). Wpływ ciężkiego zaburzenia czynności nerek i schyłkowej niewydolności nerek na farmakokinetykę tafasytumabu (klirens kreatyniny <30 ml/min) nie są znane. Nie zaobserwowano również żadnych klinicznie znaczących różnic w zakresie farmakokinetyki w przypadku łagodnych zaburzeń czynności wątroby (stężenie bilirubiny całkowitej ≤ górnej granicy normy oraz aktywność AST > górnej granicy normy albo stężenie bilirubiny całkowitej wynoszące 1–1,5-krotność górnej granicy normy i dowolna aktywność AST). Wpływ zaburzeń czynności wątroby o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego (stężenie bilirubiny całkowitej >1,5-krotność górnej granicy normy i dowolna aktywność AST) nie jest znany. Wiek, masa ciała, płeć, rozmiar guza, rodzaj choroby, liczba limfocytów B albo całkowita liczba limfocytów, a także stężenia przeciwciał przeciwlekowych, dehydrogenazy mleczanowej i albuminy w surowicy nie miały istotnego wpływu na farmakokinetykę tafasytamabu. Wpływ rasy i pochodzenia etnicznego na farmakokinetykę tafasytamabu nie jest znany.
Leczenie, początkowo w skojarzeniu z lenalidomidem, a następnie w monoterapii, dorosłych pacjentów z nawrotowym albo opornym na leczenie chłoniakiem nieziarniczym rozlanym z dużych komórek B (DLBCL), którzy nie kwalifikują się do autologicznego przeszczepu komórek macierzystych.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu.
Identyfikowalność
W celu poprawienia identyfikowalności leków biologicznych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego preparatu tafasytamabu.
Reakcje związane z infuzją
Podczas stosowania tafasytamabu mogą występować reakcje związane z wlewem, przy czym ich występowanie zgłaszano częściej podczas 1. wlewu. Pacjentów należy uważnie monitorować przez cały czas trwania wlewów. Należy zalecić im, aby niezwłocznie zgłaszali wystąpienie, w ciągu 24 h po podaniu wlewu, objawów przedmiotowych i podmiotowych reakcji związanych z wlewem, w tym gorączki, dreszczy, wysypki albo problemów z oddychaniem. Przed rozpoczęciem podawania leku należy zastosować u pacjentów premedykację. W zależności od stopnia nasilenia reakcji związanej z wlewem należy przerwać albo zakończyć podawanie leku i zastosować odpowiednie leczenie.
Supresja szpiku kostnego
Leczenie tafasytamabem może wywołać poważną supresję szpiku kostnego, w tym neutropenię, małopłytkowość i niedokrwistość. Przez cały czas trwania badania i przed rozpoczęciem każdego cyklu leczenia należy kontrolować morfologię krwi. Może być konieczne wstrzymanie podawania wlewu.
Neutropenia
W trakcie leczenia tafasytamabem odnotowano neutropenię, w tym gorączkę neutropeniczną. Należy rozważyć podanie czynników stymulujących tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF), w szczególności u pacjentów z neutropenią 3. albo 4. stopnia. Pacjenta należy obserwować pod kątem wszelkich objawów podmiotowych i przedmiotowych rozwoju zakażeń, dokonać ich oceny i zastosować leczenie.
Małopłytkowość
W trakcie leczenia tafasytamabem odnotowano przypadki wystąpienia małopłytkowości. Należy rozważyć wstrzymanie podawania leków, które mogą powodować zwiększenie ryzyka krwawienia (np. inhibitorów agregacji płytek krwi, leków przeciwzakrzepowych). Pacjentom należy zalecić, aby niezwłocznie zgłaszali objawy przedmiotowe albo podmiotowe w postaci zasinienia bądź krwawienia.
Zakażenia
W trakcie leczenia tafasytamabem odnotowano poważne zakażenia, w tym zakażenia oportunistyczne, niekiedy prowadzące do zgonu. Tafasytamab podawać pacjentom z czynnym zakażeniem wyłącznie w przypadku, gdy jest ono odpowiednio leczone i dobrze kontrolowane. Pacjenci ze stwierdzonymi w wywiadzie nawracającymi albo przewlekłymi zakażeniami mogą być narażeni na zwiększone ryzyko kolejnego zakażenia, w związku z czym należy odpowiednio ich monitorować. Należy zalecić pacjentom, aby niezwłocznie zgłaszali wystąpienie gorączki albo innych objawów potencjalnego zakażenia, takich jak dreszcze, kaszel albo ból podczas oddawania moczu.
Zespół rozpadu guza
Pacjenci, u których guzy mają łączną dużą objętość lub szybko rosną mogą być narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia zespołu rozpadu guza. Objaw ten odnotowano również u pacjentów z DLBCL w trakcie leczenia tafasytamabem. Przed rozpoczęciem leczenia tafasytamabem należy podjąć odpowiednie działania lub zastosować odpowiednią profilaktykę zgodnie z wytycznymi. W trakcie leczenia tafasytamabem pacjentów należy bardzo dokładnie monitorować pod kątem zespołu rozpadu guza.
Szczepienia
Nie badano bezpieczeństwa wykonania szczepień szczepionkami zawierającymi żywe drobnoustroje po leczeniu tafasytamabem i nie zaleca się szczepienia takimi szczepionkami jednocześnie z leczeniem tafasytamabem.
Substancje pomocnicze
Preparat tafasytamabu zawiera sód w ilości, która może być istotna dla osób kontrolujących zawartość tego składnika mineralnego w diecie (37 mg sodu w dawce dla pacjenta 83 kg mc., co odpowiada 1,85% zalecanej przez WHO maks. dawki dobowej).
Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji tafasytamabu.
U 15% pacjentów doszło do trwałego zaprzestania stosowania tafasytamabu z powodu działań niepożądanych. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi prowadzącymi do trwałego zaprzestania leczenia były zakażenia bakteryjne, wirusowe i grzybicze, zarażenia pasożytnicze, zaburzenia układu nerwowego oraz zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia. Częstość występowania konieczności modyfikacji dawki albo przerw w dawkowaniu z powodu działań niepożądanych wynosiła 65%. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi prowadzącymi do przerw w leczeniu były zaburzenia krwi i układu chłonnego.
Bardzo często: Zakażenia bakteryjne, wirusowe i grzybicze, w tym zakażenia oportunistyczne prowadzące do zgonu (np. aspergiloza oskrzelowo-płucna, zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc i zakażenie dróg moczowych), gorączka neutropeniczna, neutropenia, małopłytkowosć, niedokrwistość, leukopenia, hipokaliemia, zmniejszenie apetytu, duszność, kaszel, biegunka, zaparcia, wymioty, nudności, ból brzucha, wysypka (w tym wysypka plamisto-grudkowa, wysypka ze świądem, wysypka rumieniowa), bóle pleców, skurcze mięśni, astenia (w tym ogólne złe samopoczucie), uczucie zmęczenia, obrzęk obwodowy, gorączka.
Często: posocznica (w tym posocznica neutropeniczna), rak podstawnokomórkowy, limfopenia, hipogammaglobulinemia, hipokalcemia, hipomagnezemia, ból głowy, parestezja, opaczne odczuwanie smaku, zaostrzenie POChP, nieżyt nosa, hiperbilirubinemia, zwiększenie aktywności aminotransferaz (w tym ALT lub AST), zwiększenie aktywności GGTP, świąd, wypadanie włosów, rumień, nadmierna potliwość, ból stawów, bóle kończyn, bóle mięśniowo-szkieletowe, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zapalenie błon śluzowych, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie stężenia białka C-reaktywnego, reakcja związana z wlewem.
Przedawkowanie
W przypadku przedawkowania należy uważnie obserwować pacjentów pod kątem objawów przedmiotowych albo podmiotowych działań niepożądanych i zastosować odpowiednie leczenie wspomagające.
Ciąża
Brak danych dotyczących stosowania tafasytamabu u kobiet w ciąży. Wiadomo jednak, że IgG przenikają przez łożysko, a na podstawie właściwości farmakologicznych tafasytamabu uważa się, że może on spowodować zmniejszenie liczby limfocytów B u płodu.
Kobietom w wieku rozrodczym należy zalecić stosowanie skutecznej metody antykoncepcji w trakcie leczenia tafasytamabem i przez co najmniej 3 mies. po jego zakończeniu. Nie zaleca się stosowania tafasytamabu w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących antykoncepcji. W przypadku narażenia w okresie ciąży należy monitorować noworodki pod kątem zmniejszenia liczby limfocytów B i należy odroczyć szczepienia przy użyciu szczepionek zawierających żywe wirusy do momentu, w którym liczba limfocytów B u dziecka powróci do wartości prawidłowej.
Lenalidomid, który podaje się w skojarzeniu z tafasytamabem, może powodować uszkodzenie zarodka i płodu i jest przeciwwskazany do stosowania w okresie ciąży i przez kobiety w wieku rozrodczym, chyba że spełnione są wszystkie warunki określone w programie zapobiegania ciąży podczas stosowania lenalidomidu.
Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy tafasytamab przenika do pokarmu kobiecego. Wiadomo jednak, że matczyne IgG przenikają do pokarmu kobiecego. Brak danych dotyczących stosowania tafasytamabu u kobiet karmiących piersią. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dzieci karmionych piersią. Kobietom należy zalecić, aby nie karmiły piersią w trakcie leczenia tafasytamabem i przez co najmniej 3 mies. po przyjęciu ostatniej dawki tafasytamabu.
I.v., we wlewie. 1. wlew w 1. cyklu powinien być podawany z szybkością 70 ml/h przez pierwsze 30 min, następnie należy zwiększyć szybkość tak, aby wlew zakończyć w czasie 2,5 h. Kolejne wlewy należy podawać w czasie 1,5–2 h. Zalecana dawka 12 mg/kg mc. w 1., 4., 8., 15. i 22. dniu cyklu 1., następnie w 1., 8., 15. i 22. dniu w cyklach 2. i 3., oraz w 1. i 15. dniu cyklu 4. i każdego następnego. Każdy cykl trwa 28 dni. W dniach 1.–21. każdego cyklu pacjenci powinni przyjmować lenalidomid p.o. w dawce początkowej 25 mg, dawkę początkową i późniejsze dawkowanie można dostosować zgodnie zarejestrowanymi materiałami producenta dla preparatu lenalidomidu. Tafasytamab w skojarzeniu z lenalidomidem podaje się przez maks. 12 cykli. Leczenie lenalidomidem należy zakończyć po maks. 12 cyklach leczenia skojarzonego, dalej pacjenci powinni kontynuować przyjmowanie tafasytamabu w monoterapii, do momentu wystąpienia progresji choroby albo niemożliwej do zaakceptowania toksyczności.
W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcji związanych z wlewem należy zastosować premedykację na 30 min – 2 h przed podaniem leku. W przypadku pacjentów, u których podczas pierwszych 3 wlewów nie występowały reakcje związane z wlewem, premedykacja przed podaniem kolejnych nie jest obowiązkowa. Jeśli jednak u pacjenta wystąpi reakcja związana z wlewem stopnia 1.–3., przed podaniem kolejnych wlewów tafasytamabu należy zastosować premedykację. Premedykacja może obejmować leki przeciwgorączkowe (np. paracetamol), antagonistów receptora histaminowego H1 (np. difenhydraminę), antagonistów receptora histaminowego H2 (np. cymetydynę) albo glikokortykosteroidy (np. metyloprednizolon).
W przypadku wystąpienia działań niepożądanych może być konieczna modyfikacja dawkowania. Jeśli wystąpią reakcje związane z wlewem o 2. lub 3. stopniu nasilenia, należy natychmiast przerwać podawanie leku i zastosować leczenie objawów przedmiotowych i podmiotowych. Po ustąpieniu objawów albo ich złagodzeniu do stopnia 1. wznowić podawanie wlewu z szybkością ≤50% (w przypadku reakcji 2. stopnia) lub ≤25% prędkości (w przypadku reakcji 3. stopnia), przy której wystąpiła reakcja. Jeżeli w ciągu 1 h u pacjenta nie wystąpią żadne dodatkowe reakcje, a wyniki pomiaru parametrów życiowych będą stabilne, można zwiększać szybkość podawania wlewu co 30 min, w zależności od tolerancji, do szybkości, przy której wystąpiła reakcja (w przypadku postępowania po reakcji 2. stopnia) lub maks. 50% tej szybkości (w przypadku postępowania po reakcji 3. stopnia). W przypadku postępowania po reakcji 3. stopnia, jeśli po wznowieniu podawania reakcja na wlew wystąpi ponownie, należy natychmiast przerwać wlew. W przypadku wystąpienia reakcji na wlew stopnia 4., zagrażających życiu, należy natychmiast przerwać podawanie wlewu i trwale zaprzestać podawania leku.
Jeśli liczba płytek krwi spadła <50 000/µl należy wstrzymać podawanie tafasytamabu i lenalidomidu oraz kontrolować morfologię krwi 1 ×/tydz. do momentu, w którym liczba płytek krwi będzie ≥50 000/µl. Jeśli liczba płytek krwi powróci do wartości ≥50 000/µl, można wznowić podawanie tafasytamabu w tej samej dawce i lenalidomidu w zmniejszonej dawce. Z kolei, jeśli liczba neutrofili <1000/µl przez co najmniej 7 dni albo liczba neutrofili jest <1000/µl i temperatura ciała zwiększyła się do ≥38°C albo liczba neutrofili jest <500/µl, należy wstrzymać podawanie tafasytamabu i lenalidomidu oraz kontrolować morfologię krwi 1 ×/tydz. do momentu, w którym liczba neutrofili będzie wynosić ≥1000/µl. Jeśli liczba neutrofili powróci do takiej wartości, można wznowić podawanie tafasytamabu w tej samej dawce i lenalidomidu w zmniejszonej dawce.
Nie jest konieczne dostosowywanie dawki u osób ≥65 lat, osób z łagodnymi albo umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek ani u osób z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. Nie są dostępne dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek ani u pacjentów z umiarkowanymi albo ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, które umożliwiałyby sformułowanie zaleceń dotyczących dawkowania w tych populacjach. Nie określono bezpieczeństwa stosowania, skuteczności ani dawkowania u dzieci <18 lat.
Tafasytumab nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. U pacjentów przyjmujących tafasytamab zgłaszano jednak uczucie zmęczenia, możliwość wystąpienia tego objawu należy wziąć to pod uwagę w przypadku prowadzenia pojazdów czy obsługiwania maszyn.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
