medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Pegcetakoplan jest cząsteczką złożoną z dwóch identycznych pentadekapeptydów związanych kowalentnie z końcami liniowej cząsteczki PEG o masie cząsteczkowej 40 kDa. Fragmenty peptydowe wiążą się z dużym powinowactwem z białkiem dopełniacza C3 i jego fragmentem aktywacyjnym C3b, regulując w ten sposób rozkład C3 i tworzenie efektorów na dalszym etapie kaskady aktywacji dopełniacza. Fragment PEG o masie cząsteczkowej 40 kDa zwiększa rozpuszczalność i wydłuża czas obecności leku w organizmie po jego podaniu. Pegcetakoplan wywiera rozległe działanie regulujące kaskadę dopełniacza poprzez działanie na wcześniejszych etapach kaskady aktywacji w stosunku do C3b (którego opsonizacja przyczynia się do hemolizy pozanaczyniowej) i formowania kompleksu MAC (z udziałem którego dochodzi do hemolizy wewnątrznaczyniowej).
Farmakokinetyka
Ekspozycja na pegcetakoplan zwiększa się w sposób proporcjonalny do dawki w zakresie dawek 45–1440 mg. Pegcetakoplan jest podawany w infuzji s.c. i stopniowo wchłaniany do krążenia ogólnoustrojowego, przy czym mediana tmax wynosi 108–144 h, po podaniu pojedynczej dawki zdrowym ochotnikom. Po podaniu dawki 1080 mg 2 ×/tydz., u pacjentów z napadową nocną hemoglobinurią (PNH), stałe stężenie w surowicy uzyskiwano ok. 4–6 tyg. od podania pierwszej dawki. Na podstawie analizy farmakokinetyki populacyjnej szacuje się, że dostępność biologiczna wynosi 77%. Ze względu na pegylację struktury peptydowej pegcetakoplanu przewiduje się, że jego metabolizm odbywa się na szlakach katabolicznych i prowadzi do powstania małych peptydów, aminokwasów i PEG. Wyniki badań in vitro wykazały, że pegcetakoplan nie wywiera działania hamującego ani indukującego na badane izoformy enzymów CYP. Nie jest również substratem ani inhibitorem ludzkich transporterów wychwytu lub wypływu. Główną drogą eliminacji znakowanego fragmentu peptydowego było wydalanie z moczem. Mimo że nie badano eliminacji PEG, wiadomo, że ulega wydalaniu przez nerki.
Na podstawie wyników analizy farmakokinetyki populacyjnej nie stwierdzono wpływu płci i wieku (w zakresie 19–81 lat) na farmakokinetykę pegcetakoplanu, jednak dostępne dane dotyczące osób ≥65 lat nie są wystarczające aby określić, czy odpowiedź u tych pacjentów na leczenie różni się od odpowiedzi na leczenie u osób młodszych. Na podstawie analizy farmakokinetyki populacyjnej przewiduje się również, że u pacjentów <50 kg mc. występuje do 34% większa średnia ekspozycja na pegcetakoplan w stanie stacjonarnym w porównaniu z pacjentem o 70 kg mc., jednak dane dotyczących profilu bezpieczeństwa stosowania pegcetakoplanu u pacjentów <50 kg mc. są ograniczone. W przeprowadzonym badaniu ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) nie miały wpływu na farmakokinetykę pojedynczej dawki 270 mg pegcetakoplanu. Jednak dostępna jest niewielka ilość danych dotyczących pacjentów z PNH z zaburzeniami czynności nerek, którym podawano dawkę kliniczną 1080 mg 2 ×/tydz., nie ma dostępnych danych klinicznych dotyczących stosowania pegcetakoplanu u pacjentów z ze schyłkową chorobą nerek wymagających hemodializy.
Leczenie dorosłych pacjentów z napadową nocną hemoglobinurią (PNH), u których wystąpiła niedokrwistość po leczeniu inhibitorem C5 przez co najmniej 3 mies.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, niewyleczone zakażenie bakteriami otoczkowymi, w tym N. meningitidis, S. pneumoniae i H. influenzae, brak aktualnego szczepienia przeciwko N. meningitidis, S. pneumoniae i H. influenzae jest przeciwwskazaniem dopóki chory nie otrzymuje zapobiegawczo odpowiednich antybiotyków przez okres 2 tyg. po zaszczepieniu.
Ciężkie zakażenia wywołane przez bakterie otoczkowe
Stosowanie pegcetakoplanu może zwiększać podatność pacjenta na ciężkie zakażenia wywoływane przez bakterie otoczkowe, w tym N. meningitidis, S. pneumoniae i H. influenzae. W celu zmniejszenia ryzyka zakażenia, wszyscy pacjenci muszą być zaszczepieni przeciwko tym bakteriom, zgodnie z obowiązującymi wytycznymi, co najmniej 2 tyg. przed otrzymaniem pegcetakoplanu, chyba że ryzyko wynikające z opóźnienia leczenia jest poważniejsze niż ryzyko rozwinięcia się zakażenia. Przed rozpoczęciem leczenia pegcetakoplanem u pacjentów ze znanym statusem szczepień należy upewnić się, że otrzymali szczepionki przeciwko bakteriom otoczkowym, w tym S. pneumoniae, N. meningitidis typu A, C, W, Y i B oraz H. influenzae typu B w okresie ostatnich 2 lat. W przypadku pacjentów z nieznanym statusem szczepień należy podać wymagane szczepionki co najmniej 2 tyg. przed 1. dawką leku. Jeśli wskazane jest natychmiastowe leczenie, należy możliwie jak najszybciej podać wymagane szczepionki i leczyć pacjenta odpowiednimi antybiotykami przez 2 tyg. po zaszczepieniu. Szczepienie może być niewystarczające, aby zapobiec ciężkiemu zakażeniu. Należy wziąć pod uwagę oficjalne zalecenia dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych. Każdego pacjenta należy monitorować w kierunku wczesnych objawów zakażeń wywoływanych przez bakterie otoczkowe, w tym N. meningitidis, S. pneumoniae i H. influenzae. Należy pouczyć pacjenta, że w razie wystąpienia jakiegokolwiek objawu przedmiotowego lub podmiotowego ciężkiego zakażenia podczas leczenia pegcetakoplanem musi natychmiast zwrócić się po pomoc medyczną, zwłaszcza jeśli objawy te mogą wskazywać na zakażenie wywołane bakteriami otoczkowymi. Jeśli podejrzewa się zakażenie, należy niezwłocznie wykonać badania i w razie konieczności zastosować leczenie odpowiednimi antybiotykami.
Nadwrażliwość
Odnotowano wystąpienie reakcje nadwrażliwości po zastosowaniu pegcetakoplanu. W przypadku wystąpienia ciężkiej reakcji nadwrażliwości (w tym anafilaksji) należy natychmiast przerwać infuzję pegcetakoplanu i wdrożyć odpowiednie leczenie. Należy pouczyć pacjenta, że w razie wystąpienia jakiegokolwiek objawu przedmiotowego lub podmiotowego nadwrażliwości podczas leczenia pegcetakoplanem musi natychmiast zwrócić się po pomoc medyczną.
Reakcje w miejscu wstrzyknięcia
Odnotowano reakcje w miejscu wstrzyknięcia po podaniu pegcetakoplanu s.c. Pacjentów należy odpowiednio przeszkolić w zakresie odpowiednich technik wstrzykiwania.
Monitorowanie leczenia
Pacjentów otrzymujących pegcetakoplan należy regularnie monitorować w kierunku objawów przedmiotowych i podmiotowych hemolizy, w tym oznaczać aktywność LDH. Pacjenci mogą wymagać dostosowania dawki w zakresie zalecanego schematu dawkowania.
Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych
Pegcetakoplan może wpływać na odczynniki krzemionkowe wykorzystywane podczas badań koagulologicznych, co skutkuje wydłużeniem czasu częściowej tromboplastyny po aktywacji (aPTT). Należy unikać stosowania odczynników krzemionkowych podczas badań koagulologicznych.
Przerwanie leczenia
Po przerwaniu podawania pegcetakoplanu należy uważnie monitorować pacjentów pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych ciężkiej hemolizy wewnątrznaczyniowej; zwiększenia aktywności LDH w połączeniu z nagłym zmniejszeniem rozmiaru klonu PNH lub stężenia hemoglobiny, ponownego wystąpienia objawów, takich jak zmęczenie, hemoglobinuria, ból brzucha, duszność, ciężkie niepożądane zdarzenie naczyniowe (w tym zakrzepica), zaburzenia połykania lub zaburzenia erekcji. Jeśli przerwanie leczenia jest konieczne, należy rozważyć powolne odstawienie pegcetakoplanu oraz zastosowanie alternatywnego leczenia. Należy dokładnie monitorować pacjentów przez co najmniej 8 tyg. od podania ostatniej dawki, co odpowiada >5-krotności t1/2 pegcetakoplanu, w celu wykrycia ewentualnej ciężkiej hemolizy i innych reakcji. W przypadku wystąpienia ciężkiej hemolizy po przerwaniu stosowania należy rozważyć przetoczenie koncentratu krwinek czerwonych, transfuzję wymienną krwi, podawanie leków przeciwzakrzepowych i stosowanie kortykosteroidów.
Antykoncepcja u kobiet w wieku rozrodczym
Zaleca się, aby kobiety w wieku rozrodczym stosowały skuteczne metody antykoncepcji w celu zapobiegania ciąży podczas leczenia pegcetakoplanem i przez co najmniej 8 tyg. od przyjęcia ostatniej dawki pegcetakoplanu.
Akumulacja polietylenu glikolowego
Nie jest znany potencjalny długotrwały wpływ akumulacji PEG, będącego elementem struktury chemicznej pegcetakoplanu, na nerki, splot naczyniówkowy mózgu i inne narządy. Zaleca się regularne przeprowadzanie badań laboratoryjnych czynności nerek.
Substancje pomocnicze
Preparat pegcetakoplanu zawiera sorbitol. W związku z tym, jest przeciwwskazany u pacjentów z dziedziczną nietolerancją fruktozy.
Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Na podstawie danych z badań in vitro ustalono, że pegcetakoplan ma małą zdolność interakcji klinicznych z lekami.
Roztworu pegcetakoplanu nie mieszać z innymi substancjami leczniczymi, ponieważ nie wykonywano badań dotyczących zgodności.
Najczęstszymi działaniami niepożądanymi były reakcje w miejscu wstrzyknięcia, natomiast zgłaszanymi ciężkimi działaniami niepożądanymi były hemoliza i posocznica. Częstość występowania przeciwciał skierowanych przeciwko lekowi (ADA): serokonwersji ADA lub zwiększenie stężenia istniejących już ADA, była niewielka, a ich obecność nie miała żadnego widocznego wpływu na farmakokinetykę/farmakodynamikę, skuteczność lub profil bezpieczeństwa stosowania pegcetakoplanu.
Bardzo często: zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie dróg moczowych, hemoliza, ból głowy, zawroty głowy, kaszel, ból brzucha, biegunka, nudności, ból stawów, ból pleców, ból kończyn, rumień w miejscu wstrzyknięcia, ból w miejscu wstrzyknięcia, świąd w miejscu wstrzyknięcia, obrzęk w miejscu wstrzyknięcia, zasinienie w miejscu wstrzyknięcia, zmęczenie, gorączka, powikłania poszczepienne (związane z obowiązkowymi szczepieniami).
Często: posocznica, zakażenie żołądka i jelit, zakażenia grzybicze, zakażenie skóry, zakażenie w obrębie jamy ustnej, zakażenie ucha, zakażenie dróg oddechowych, zakażenia wirusowe, zakażenia bakteryjne, jęczmień, małopłytkowość, neutropenia, hipokaliemia, lęk, nadciśnienie tętnicze, duszność, krwawienie z nosa, ból jamy ustnej i gardła, nieżyt błony śluzowej nosa, rumień, wysypka, ból mięśni, kurcze mięśni, ostre uszkodzenie nerek, chromaturia, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, stwardnienie w miejscu wstrzyknięcia, zwiększenie aktywności ALT, zwiększenie stężenia bilirubiny.
Niezbyt często: choroba COVID-19, zakażenie szyjki macicy, zakażenie krocza, zapalenie płuc, ropień jamy nosowej, półpasiec oczny, zakażenie grzybicze sromu i pochwy.
Przedawkowanie
W razie przedawkowania zaleca się monitorowanie pacjenta w kierunku wszelkich objawów przedmiotowych lub podmiotowych działań niepożądanych i wdrożenie odpowiedniego leczenia objawowego.
Ciąża
Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania pegcetakoplanu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Pegcetakoplan nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej metody antykoncepcji. U kobiet planujących zajście w ciążę można rozważyć stosowanie pegcetakoplanu po dokonaniu oceny związanych z tym zagrożeń i korzyści.
Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy pegcetakoplan przenika do pokarmu kobiecego. Nie jest znane potencjalne wchłanianie i szkodliwy wpływ na dziecko karmione piersią. Dane z badań na zwierzętach wskazują na nieistotne farmakologicznie przenikanie (<1%,) pegcetakoplanu do pokarmu matczynego. Jest mało prawdopodobne, aby dziecko karmione piersią było narażone w stopniu klinicznie istotnym, jednak zaleca się przerwanie karmienia piersią podczas leczenia pegcetakoplanem.
Należy objaśnić pacjentowi i przedyskutować z nim korzyści i zagrożenia wynikające ze stosowania pegcetakoplanu oraz dostarczyć mu pakiet informacyjny dla pacjenta oraz kartę pacjenta. Pegcetakoplan może również być podawany samodzielnie przez pacjenta, lub opiekuna, po odpowiednim poinstruowaniu.
S.c., w infuzji, należy podawać w brzuch, uda lub górną część ramion, miejsca infuzji powinny być oddalone od siebie o co najmniej 7,5 cm, należy je zmieniać pomiędzy kolejnymi podaniami. Należy unikać wykonywania infuzji w miejscach, w których skóra jest tkliwa, posiniaczona, zaczerwieniona lub twarda, pokryta tatuażem, bliznami lub rozstępami. Czas infuzji wynosi zazwyczaj ok. 30 min (w przypadku 2 miejsc infuzji) lub ok. 60 min (w przypadku 1 miejsca infuzji).
1080 mg 2 ×/tydz., w 1. i 4. dniu każdego tyg. leczenia. Jeśli u pacjenta występuje stężenie LDH 2 × powyżej górnej granicy normy, można zmienić schemat dawkowania na 1080 mg co 3 dni. W przypadku zwiększenia dawki należy monitorować stężenie LDH 2 ×/tydz. przez co najmniej 4 tyg. W przypadku pominięcia dawki pegcetakoplanu należy ją podać możliwie jak najszybciej, a następnie powrócić do zwykłego schematu dawkowania. PNH jest chorobą przewlekłą, dlatego zaleca się, aby leczenie pegcetakoplanem kontynuować przez całe życie pacjenta, chyba że istnieją wskazania kliniczne do przerwania jego stosowania. W przypadku zmiany leczenia z inhibitora C5 na pegcetakoplan, przez pierwsze 4 tyg. pegcetakoplan należy podawać 2 ×/tydz. w dawce 1080 mg, dodatkowo do aktualnie przyjmowanej przez pacjenta dawki inhibitora C5, w celu zminimalizowania ryzyka hemolizy po nagłym przerwaniu leczenia. Po 4 tyg. należy przerwać stosowanie inhibitora C5 i kontynuować przyjmowanie pegcetakoplanu w monoterapii.
Brak danych wskazujących na konieczność jakichkolwiek specjalnych środków ostrożności podczas leczenia osób w podeszłym wieku, dostępne dane są nie wystarczające, aby określić, czy odpowiedź na leczenie tych pacjentów różni się od odpowiedzi na leczenie u osób młodszych. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności u dzieci z PNH w wieku <18 lat. Nie jest konieczne dostosowywanie dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Brak dostępnych danych dotyczących stosowania u pacjentów ze schyłkową chorobą nerek wymagających hemodializ. Nie jest zalecane dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.
Infuzję należy rozpocząć niezwłocznie po pobraniu roztworu preparatu do strzykawki. Preparat należy podać w ciągu 2 h od przygotowania strzykawki.
Pegcetakoplan nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
