×
COVID-19: wiarygodne źródło wiedzy

Ćwiczenia czynne z oporem

Ćwiczenia czynne z oporem są to ćwiczenia wykonywane samodzielnie przez pacjenta przeciwko oporowi zewnętrznemu, tzn. innemu niż opór stawiany przez ciężar ciała.

W fizjoterapii stosuje się różnorodne formy oporu zewnętrznego. Opór mogą stanowić ręce terapeuty, który ma pełną kontrolę nad kierunkiem oporu oraz może go dostosować do indywidualnych możliwości pacjenta. Pacjenci mogą samodzielnie oporować ruch danej części ciała, wykorzystując własną zdrową kończynę. Oprócz oporów manualnych powszechnie stosuje się hantle i mankiety obciążające (zazwyczaj o masie od do kilku kg), elastyczne taśmy gumowe (zazwyczaj kolor taśmy odzwierciedla różną siłę stawianego oporu), sprężyny, systemy bloczkowo-ciężarkowe, substancje plastyczne dające się modelować (gąbki, modelina, borowina), środowisko wodne (woda wywiera równomierny nacisk, stawiając opór dla całego zanurzonego ciała lub części ciała). W celu określenia odpowiedniego oporu dla ćwiczącego stosuje się różne testy oceniające siłę pacjenta. W warunkach statycznych (brak wykonywanego ruchu przez pacjenta) można wykorzystać dynamometry, czy specjalistyczne tensometry – urządzenia, które na skali liczbowej przedstawiają wyniki pomiarów wartości siły mięśniowej. W warunkach dynamicznych (kiedy pacjent wykonuje określony przez terapeutę ruch) stosuje się metodę manualnej oceny siły mięśniowej wg Lovetta (skala 6-stopniowa od 0 do 5, im wyższy wynik, tym mięsień wykazuje większą siłę) lub testy wyznaczające wartość największego obciążenia pozwalającego na wykonanie jednokrotnego lub kilkukrotnego wykonania ruchu (dźwignięcia). U pacjentów, którzy szybko osiągają zadowalające wyniki rehabilitacji można wykorzystać treningi z oporem progresywnym (zwiększającym się w czasie).

Stosowanie ćwiczeń czynnych z oporem wpływa przede wszystkim na zwiększenie siły i wytrzymałości mięśni.

W trakcie ćwiczeń czynnych z oporem należy zwrócić szczególną uwagę na to, czy pacjent nie wykonuje dodatkowych, niepotrzebnych współruchów, które kompensują pracę mięśni ćwiczonych i nie przyczyniają się do poprawy stanu funkcjonalnego pacjenta, a mogą doprowadzić do wtórnego uszkodzenia tkanek miękkich. W celu zwiększenia efektywności fizjoterapii często lepszym rozwiązaniem jest stosowanie mniejszych oporów, które umożliwiają pacjentom wykonanie większej liczby prawidłowych ruchów, przez co kształtuje się pamięć ruchowa i poprawia funkcjonowanie uszkodzonych mięśni.

Oprócz ogólnych przeciwwskazań do wykonywania ćwiczeń czynnych, przy wykonywaniu ćwiczeń czynnych z oporem pacjent powinien mieć siłę mięśniową powyżej 3 w skali Lovetta.

07.10.2015
Wybrane treści dla Ciebie
  • Pacjent po amputacji kończyny – postępowanie i powikłania
  • Rehabilitacja głosu
  • Rehabilitacja słuchu
Doradca Medyczny
  • Czy mój problem wymaga pilnej interwencji lekarskiej?
  • Czy i kiedy powinienem zgłosić się do lekarza?
  • Dokąd mam się udać?
+48

w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł

Zaprenumeruj newsletter

Na podany adres wysłaliśmy wiadomość z linkiem aktywacyjnym.

Dziękujemy.

Ten adres email jest juz zapisany w naszej bazie, prosimy podać inny adres email.

Na ten adres email wysłaliśmy już wiadomość z linkiem aktywacyjnym, dziękujemy.

Wystąpił błąd, przepraszamy. Prosimy wypełnić formularz ponownie. W razie problemów prosimy o kontakt.

Jeżeli chcesz otrzymywać lokalne informacje zdrowotne podaj kod pocztowy

Nie, dziękuję.
Poradnik świadomego pacjenta