Na podstawie artykułu opublikowanego w lutym 2013 na łamach „New England Journal of Medicine”
Intensywna insulinoterapia, czyli wielokrotne wstrzyknięcia insuliny za pomocą wstrzykiwaczy insulinowych (penów) bądź terapia z wykorzystaniem pompy insulinowej, to obecnie stosowane modele terapii u chorych na cukrzycę typu 1. W przypadku terapii z użyciem osobistej pompy insulinowej powszechnie stosuje się również pomiary glikemii z użyciem sensorów. Sensory przypominają wkłucia stosowane w pompach insulinowych. Umieszcza się je także w tkance podskórnej, ale ich zadaniem jest pomiar glukozy w płynie śródtkankowym.
Obecnie na rynku są dostępne pompy insulinowe współpracujące z takimi sensorami (tzw. pompa wzbogacona), które przesyłają informacje o stężeniu glukozy do urządzenia. Wynik pomiaru glikemii jest wyświetlany na ekranie pompy. W przypadku gwałtownych spadków lub wzrostów glikemii pompa informuje o tym pacjenta sygnałem dźwiękowym. Są też pompy współpracujące z sensorami, które się wyłączają w przypadku niedocukrzenia (hipoglikemii) i braku reakcji pacjenta na alarm, wstrzymując w ten sposób wlew insuliny i chroniąc chorego przed ciężką hipoglikemią - ma to szczególne znaczenie w nocy, gdy pacjent nie odczuwa żadnych objawów ostrzegawczych. Takie systemy umożliwiają znaczące zmniejszenie częstości niedocukrzeń u pacjentów, jednakże nie eliminują ich całkowicie.
W terapii chorych na cukrzycę typu 1 bardzo ważne jest utrzymanie glikemii w granicach normy. Większość niedocukrzeń ciężkich (czyli takich, podczas których pacjent wymaga pomocy drugiej osoby) występuje w nocy.
Sztuczna trzustka, czyli w pełni automatyczny system, mogłaby być pomocna w unikaniu nocnych niedocukrzeń. Sztuczna trzustka, inaczej zamknięta pętla, to sprzężenie pompy z sensorem, z tą różnicą, że system ten samodzielnie kierowałby podawaniem insuliny w zależności od wyniku pomiaru glikemii niezależnie od woli pacjenta. Obecnie jest to możliwe w pewnym zakresie dzięki zastosowaniu algorytmów. W tzw. standardowych pompach osobą decyzyjną jest nadal pacjent, odczyt z sensora jedynie ułatwia mu podjęcie decyzji o zwiększeniu lub zmniejszeniu dawki insuliny.
Sztuczna trzustka to urządzenie, na które czekają miliony chorych na cukrzycę typu 1. Konstruowanie i badania niezawodności tych urządzeń trwają. Testowano je już u chorych w warunkach szpitalnych i stwierdzono poprawę kontroli glikemii i zmniejszenie częstości niedocukrzeń.
W cytowanym artykule autorzy badania zdecydowali się na sprawdzenie skuteczności sztucznej trzustki, stosując ją u dzieci chorych na cukrzycę typu 1, które przebywały na obozie kolonijnym dla takich pacjentów. W badaniu wzięło udział 56 osób w wieku 10–18 lat chorych na cukrzycę typu 1. Obserwowano glikemię i częstość niedocukrzeń w nocy. Pacjenci byli leczeni przez dobę z wykorzystaniem pompy wzbogaconej o sensor, a przez następną dobę – z użyciem sztucznej trzustki.
Podczas nocy, kiedy chorzy byli zaopatrzeni w sztuczną trzustkę, w porównaniu z nocą, gdy używali pompy wzbogaconej o sensor, stwierdzono znamiennie mniejszą częstość niedocukrzeń i znamiennie krótsze czasy trwania niedocukrzeń. Średnia wartość nocnych glikemii w przypadku stosowania sztucznej trzustki to 126,4 mg/dl (115,7–139,1 mg/dl), a u chorych, u których użyto pompy wzbogaconej o sensor, średnia nocna glikemia wyniosła 140,4 mg/dl (105,7–167,4). Tak więc sztuczna trzustka zapewniła również lepszą kontrolę glikemii.
To bardzo zachęcające dane, dające duże nadzieje chorym na cukrzyce typu 1.