Jego zdaniem liczba pacjentów objętych opieką powinna być niższa o 500, a nawet o 1000 osób. Oczywiście, bez ograniczania środków, które są przeznaczone na daną praktykę. To, ilu pacjentów powinien objąć opieką lekarz zależy od tego, jakie zadania powierzy mu nowa ustawa.
- Ustawa powinna stworzyć pewien system, do którego dochodzilibyśmy stopniowo. Warunkiem powodzenia takich rozwiązań jest znaczne zwiększenie liczby lekarzy rodzinnych, a tego nie da się zrobić bez podniesienia prestiżu tej specjalizacji. To poważne zadanie dla ministra zdrowia – mówi Krajewski.
Podnosić prestiż można narzędziami finansowymi – właśnie ograniczeniem pracy przy zachowaniu środków (taki efekt, choć nie na dużą skalę, będzie miało już rozwiązanie problemów generowanych przez system informatyczny eWUŚ) lub organizacyjnymi: - W Wielkiej Brytanii lekarz rodzinny dysponuje budżetem przypisanym na badania pacjenta, w niektórych systemach to on decyduje o wydaniu środków na szpital. To zwiększa znacznie jego rolę w systemie, jest też rozwiązaniem oszczędnym, pozwalającym właściwie wykorzystać zasoby, które w tym systemie są – tłumaczy szef PZ.
W polskich realiach lekarze różnych szczebli systemu są jednak ze sobą skonfliktowani (pisaliśmy o tym w Kurierze MP wielokrotnie). Twórcy ustawy będą więc musieli odpowiedzieć sobie na pytanie, jak na powierzenie tak dużego wpływu na finanse ochrony zdrowia zareagowaliby specjaliści i lekarze pracujący w szpitalach. Tym bardziej, że powierzenie lekarzowi rodzinnemu budżetu na badania ustawiałoby go równocześnie w roli kontrolera systemu: w praktyce to on, dysponując rodzajem „bonu na badania” czy „funduszu powierzonego” oceniałby jakość opieki specjalistycznej. Czy lekarze rodzinni chcieliby takiej odpowiedzialności? – System wymaga uregulowania, a wśród spraw do pilnego rozwiązania jest ustalenie podziału zadań między jego poszczególnymi szczeblami ochrony zdrowia – mówi Jankowska-Zduńczyk.
Problem leży, zdaniem środowiska, w „odwróconym systemie” – zdecydowana większość środków idzie na medycynę naprawczą i szpitalnictwo, mniej na AOS i diagnostykę, a najmniej na profilaktykę i POZ. – Polacy, szczególnie w dużych miastach, przyzwyczaili się, że leczenie nawet w przewlekłych przypadkach prowadzi lekarz specjalista. Ten trend trzeba odwrócić, bo jest nieefektywny i kosztowny. Choć, oczywiście, nie można tego robić gwałtownie. To pewien długotrwały proces, nawet kierunek zmian – uważa Jacek Krajewski.
Lekarze rodzinni przyznają też, że na prestiż ich środowiska powinno wpłynąć znaczne podniesienie kompetencji. – Trzeba rozważyć zmiany w kształceniu przed- i podyplomowym – mówi Jankowska-Zduńczyk, a Jacek Krajewski tłumaczy, jak system kształcenia ustawicznego jest zorganizowany w Wielkiej Brytanii: lekarze rodzinni mają obowiązkowe szkolenia medyczne dwa razy w miesiącu. – Co istotne, są one tak zorganizowane, że w czasie poświęconym na szkolenie, lekarza rodzinnego zastępuje kolega. Po drugie są to szkolenia organizowane w ciągu tygodnia pracy, nie w sobotę czy niedzielę, płatne ze środków publicznych – mówi.
Zdaniem lekarzy państwo powinno też wspierać rozwój naukowy POZ, tak by lekarze tam zatrudnieni mogli uzyskiwać tytuły naukowe. – Na Zachodzie bardzo wiele prac naukowych jest opartych o badania na poziomie POZ. Polska jest zdecydowanie w tyle pod tym względem – mówi Krajewski. A to także jeden z czynników wzmacniających prestiż specjalności i zachęcających młodych ludzi do jej wybierania po studiach.
