Tiotepa (opis profesjonalny)

Działanie - Tiotepa

Mechanizm działania
Tiotepa jest środkiem cytotoksycznym podobnym w budowie chemicznej i właściwościach farmakologicznych do iperytu azotowego. Uważa się, że działanie tiotepy polega na uwolnienie rodników imin etylenowych, w wyniku czego, podobnie jak w przypadku radioterapii, dochodzi do rozerwania wiązań DNA np. poprzez alkilację guaniny w pozycji N-7, rozerwania wiązania pomiędzy podstawą purynową i cukrem i uwolnienia alkilowanej guaniny.

Farmakokinetyka
Leku nie należy podawać p.o., w zmiennym pH przewodu pokarmowego nie ma gwarancji jego działania. Tiotepa jest związkiem o dużej lipofilności. Po podaniu i.v. jej stężenia w osoczu odpowiadają modelowi dwukompartmentowemu z fazą szybkiej dystrybucji. V_d leku wynosi 40,8–75 l/m² i jest prawdopodobnie niezależna od dawki. Frakcja niezwiązana z białkami osocza wynosi 70–90%; lek w małym stopniu wiąże się z gammaglobulinami i minimalnie z albuminami (10–30%). Po podaniu i.v. ekspozycja na lek w OUN i w osoczu maja podobne wartości; średni stosunek wartości AUC w OUN do wartości AUC w osoczu dla tiotepy wynosi 0,93. Stężenia TEPA (pierwszego wykrytego aktywnego metabolitu tiotepy), w OUN i osoczu są większe od stężeń związku macierzystego. Tiotepa ulega szybkiemu i intensywnemu metabolizmowi w wątrobie, a jej metabolity (również o właściwościach alkilujących) są wykrywane w moczu w ciągu 1 h po zakończeniu wlewu. Znaczenie metabolitów w aktywności przeciwnowotworowej tiotepy nie zostało wyjaśnione. Lek jest metabolizowany z udziałem izoenzymów CYP2B i CYP3A cytochromu P-450 do głównego czynnego metabolitu – TEPA (trietylenofosforamid). Ogólna ilość wydalanej tiotepy i jej wykrytych metabolitów wynosi 54–100% całkowitej aktywności alkilującej, co świadczy o obecności innych metabolitów alkilujących. Nie są one wykrywane w moczu, prawdopodobnie są wydalane z żółcią lub jako metabolity pośrednie szybko przekształcane do kompleksu tiotepa-kwas merkapturanowy. Całkowity klirens tiotepy wynosi 11,4–3,2 l/h/m², a t_1/2 - 1,5–4,1 h. Wszystkie wykryte metabolity: TEPA, monochlorotepa i tiotepa-kwas merkapturanowy są wydalane z moczem. Wydalanie tiotepy i TEPA z moczem jest niemal całkowite odpowiednio po 6 i 8 h od podania.

Wskazania do stosowania - Tiotepa

Leczenie przed przeszczepieniem komórek macierzystych układu krwiotwórczego
Leczenie skojarzone z innymi chemioterapeutykami, z napromienianiem całego ciała lub bez, jako leczenie kondycjonujące przed alogenicznym lub autologicznym przeszczepieniem komórek macierzystych układu krwiotwórczego (HPCT) w chorobach układu krwiotwórczego.
Leczenie skojarzone z innymi chemioterapeutykami guzów litych, kiedy właściwym leczeniem jest chemioterapia wysokodawkowa z następowym przeszczepieniem komórek macierzystych układu krwiotwórczego.

Przeciwwskazania stosowania - Tiotepa

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, ciąża, okres karmienia piersią. Nie stosować równolegle ze szczepionką przeciw żółtej gorączce i szczepionkami zawierającymi żywe bakterie i wirusy.

Mielosupresja
Podczas leczenia tiotepą w zalecanej dawce i zgodnie z zalecanym schematem dochodzi do głębokiej mielosupresji, która występuje u wszystkich chorych. Może wystąpić ciężka granulocytopenia, małopłytkowość, niedokrwistość lub którekolwiek z tych objawów łącznie. Podczas leczenia należy wykonywać częste badania morfologii krwi z oceną liczby leukocytów i płytek krwi. W zależności od wskazań klinicznych należy stosować przetoczenia płytek krwi i krwinek czerwonych oraz czynniki wzrostu, takie jak czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF). Podczas podawania leku i przez okres co najmniej 30 dni po przeszczepie zaleca się codzienne oznaczanie liczby leukocytów i płytek krwi. W okresie neutropenii należy rozważyć stosowanie leków przeciwko zakażeniom (bakteryjnym, grzybiczym, wirusowym) w profilaktyce i leczeniu zakażeń.

Hepatotoksyczność
Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania tiotepy u osób z niewydolnością wątroby. Ponieważ lek jest metabolizowany głównie w wątrobie, należy zachować ostrożność podczas podawania go chorym, u których wcześniej występowały zaburzenia czynności wątroby (szczególnie u osób z ciężką niewydolnością wątroby). U osób z tej grupy, po przeszczepie, zaleca się regularne monitorowanie aktywności aminotransferaz, fosfatazy zasadowej i stężenia bilirubiny w surowicy w celu wczesnego wykrycia hepatotoksyczności.

Choroba zarostowa żył wątrobowych
U chorych po radioterapii trwającej dłużej niż 3 cykle chemioterapii lub równoważnej oraz u osób po przeszczepie komórek macierzystych może wystąpić zwiększone ryzyko choroby zarostowej żył wątrobowych.

Choroby serca i/lub nerek
Należy zachować ostrożność u osób z rozpoznanymi chorobami serca i/lub nerek; podczas stosowania tiotepy należy regularnie monitorować czynność serca i/lub nerek.

Toksyczne działanie na płuca
Tiotepa może wywierać toksyczny wpływ na płuca. Może się on nakładać na działania innych leków cytotoksycznych (busulfan, fludarabina, cyklofosfamid).

Encefalopatia
U osób, które uprzednio były poddawane napromienianiu mózgu lub czaszki i rdzenia kręgowego mogą wystąpić ciężkie reakcje toksyczne (np. encefalopatia).

Nowotwory wtórne
Tiotepa ma właściwości rakotwórcze - podczas leczenia istnieje zwiększone ryzyko rozwoju nowotworów wtórnych.

Szczepionki, fenytoina, fosfenytoina
Nie zaleca się równoczesnego stosowania tiotepy z żywymi atenuowanymi szczepionkami (z wyjątkiem szczepionek przeciwko żółtej gorączce, jej stosowanie z tiotepą jest przeciwwskazane) fenytoiną i fosfenytoiną.

Cyklofosfamid
Jeśli schemat dawkowania zawiera tiotepę i cyklofosfamid, nie należy ich podawać równolegle (tiotepę należy podać po zakończeniu wlewu cyklofosfamidu).

Inhibitory CYP2B6 lub CYP3A4
Podczas równoległego stosowania tiotepy i inhibitorów CYP2B6 lub CYP3A4 należy uważnie monitorować stan kliniczny chorego.

Wpływ na płodność
Podobnie jak inne środki alkilujące, tiotepa może zaburzać płodność u mężczyzn i kobiet. Przed rozpoczęciem leczenia mężczyźni powinni postarać się o kriokonserwację nasienia i nie powinni płodzić potomstwa w czasie trwania leczenia i przez rok po jego zakończeniu.

Interakcje - Tiotepa

Szczepionki
Nie należy podawać żywych szczepionek bakteryjnych i wirusowych podczas stosowania chemioterapeutyków immunosupresyjnych oraz przez 3 mies. po zakończeniu leczenia. Równoległe stosowanie tiotepy i szczepionki przeciwko żółtej gorączce jest przeciwwskazane, ze względu na ryzyko wystąpienia śmiertelnej ogólnoustrojowej choroby wywołanej szczepieniem.
Z powodu istnienia ryzyka wystąpienia śmiertelnej choroby ogólnoustrojowej, szczególnie u osób z obniżoną w związku z leczeniem immunosupresyjnym odpornością, należy żywe atenuowane szczepionki w miarę możliwości zastąpić szczepionkami inaktywowanymi (np. poliomyelitis).

Inhibitory CYP2B6 i CYP3A4
Równoległe podawanie tiotepy z inhibitorami CYP2B6 (np. klopidogrel i tyklopidyna) lub CYP3A4 (np. azole przeciwgrzybicze, makrolidy, takie jak erytromycyna, klarytromycyna, telitromycyna i inhibitory proteazy) może prowadzić do zwiększenia stężenia tiotepy w osoczu i potencjalnego zmniejszenia stężenia aktywnego metabolitu TEPA.

Induktory cytochromu P-450
Równoległe podawanie induktorów cytochromu P450 (np. ryfampicyna, karbamazepina, fenobarbital) z tiotepą może prowadzić do zwiększenia metabolizmu tiotepy i do zwiększenia stężenia jej aktywnego metabolitu w osoczu. Należy uważnie monitorować stan kliniczny chorego.

Substraty CYP2B6
Tiotepa jest słabym inhibitorem CYP2B6, może zwiększać stężenia substratów tego izoenzymu (np.: ifosfamid, tamoksyfen, bupropion, efawirenz i cyklofosfamid) w osoczu. CYP2B6 katalizuje przekształcanie cyklofosfamidu do jego aktywnej postaci 4-hydroksy-cyklofosfamidu (4-OHCP), dlatego równoległe stosowanie tiotepy może prowadzić do zmniejszenia stężenia aktywnego 4-OHCP. Podczas równoległego stosowania tiotepy i substratów CYP2B6 należy monitorować stan kliniczny pacjenta.

Fenytoina
W przypadku równoległego stosowania tiotepy z fenytoiną może nastąpić nasilenie drgawek w wyniku zmniejszenia wchłaniania fenytoiny w przewodzie pokarmowym lub zwiększenie toksyczności i utrata skuteczności działania tiotepy z powodu zwiększenia jej metabolizmu wątrobowego przez fenytoinę. Należy unikać równoległego stosowania tych leków.

Cyklosporyna, takrolimus
Podczas równoległego stosowania tiotepy z cyklosporyną lub takrolimusem może dochodzić do nadmiernej immunosupresji i ryzyka limfoproliferacji. Należy zachować ostrożność.

Sukcynylocholina
Podczas równoległego stosowania tiotepy (jak również innych alkilujących środków chemioterapeutycznych) z cyklosporyną następuje hamowanie aktywności pseudocholinoesterazy w osoczu o 35–70%. Działanie sukcynylocholiny może być wydłużone o 5–15 min. Należy zachować ostrożność.

Inne leki mielosupresyjne
Równoległe stosowanie tiotepy z innymi lekami mielosupresyjnymi lub mielotoksycznymi (np. cyklofosfamid, melfalan, busulfan, fludarabina, treosulfan) może zwiększać ryzyko wystąpienia hematologicznych działań niepożądanych. Jeśli schemat dawkowania zawiera tiotepę i cyklofosfamid, nie należy ich podawać równolegle (tiotepę należy podać po zakończeniu wlewu cyklofosfamidu).

Leki przeciwzakrzepowe
Z powodu zwiększonego ryzyka zakrzepicy, w przebiegu choroby nowotworowej często stosuje się leki przeciwzakrzepowe. Ze względu na dużą zmienność osobniczą procesu krzepnięcia podczas choroby nowotworowej i możliwe interakcje pomiędzy doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi i chemioterapeutykami przeciwnowotworowymi, w przypadku podjęcia decyzji o leczeniu pacjenta doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi należy zwiększyć częstość oznaczania wskaźnika INR.

Działania niepożądane - Tiotepa

Dorośli:
Bardzo często: zwiększona podatność na zakażenia, sepsa, leukopenia, małopłytkowość, neutropenia z gorączką, niedokrwistość, granulocytopenia, pancytopenia, ostra choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi, przewlekła choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi, jadłowstręt, zmniejszony apetyt, hiperglikemia, stan splątania, zaburzenia stanu psychicznego, zawroty głowy, ból głowy, niewyraźne widzenie, encefalopatia, drgawki, zaburzenia czucia, zapalenie spojówek, osłabienie słuchu, ototoksyczność, szumy uszne, zaburzenia rytmu serca, obrzęk limfatyczny, nadciśnienie tętnicze, idiopatyczne zapalenie płuc, krwawienia z nosa, nudności, zapalenia błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie przełyku, wymioty, biegunka, niestrawność, ból brzucha, zapalenie jelit, zapalenie jelita grubego, choroba zarostowa żył wątrobowych, powiększenie wątroby, żółtaczka, wysypka, świąd, łysienie, ból pleców ból mięśni, ból stawów, krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, brak plemników w ejakulacie, brak miesiączki, krwawienie z macicy, gorączka, osłabienie, dreszcze, obrzęki uogólnione, stan zapalny w miejscu wstrzyknięcia, ból w miejscu wstrzyknięcia, zapalenie błon śluzowych, zwiększenie masy ciała, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie aktywności amylazy we krwi.

Często: wtórny nowotwór złośliwy związany z leczeniem, nadwrażliwość, niedoczynność przysadki mózgowej, niepokój, tętniak wewnątrzczaszkowy, zaburzenia pozapiramidowe, zaburzenia funkcji poznawczych, krwotok mózgowy, zaćma, tachykardia, niewydolność serca, krwotok, zator, obrzęk płuc, kaszel, zapalenie pęcherzyków płucnych, zaparcie, perforacja przewodu pokarmowego, niedrożność jelit, rumień, problemy z oddawaniem moczu, oliguria, niewydolność nerek, zapalenie pęcherza moczowego, krwiomocz, objawy menopauzalne, niepłodność u kobiet, niepłodność u mężczyzn, niewydolność wielonarządowa, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, zwiększenie aktywności GGT, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej, zwiększenie aktywności AST.

Niezbyt często: zespół wstrząsu toksycznego, majaczenie, nerwowość, omamy, pobudzenie, kardiomiopatia, zapalenie mięśnia sercowego, niedotlenienie, owrzodzenie przewodu pokarmowego, zaburzenia pigmentacji, erytrodermia łuszczycowa.

Z nieznaną częstością: leukoencefalopatia, ciężkie, toksyczne reakcje skórne (w tym przypadki zespołu Stevensa i Johnsona i toksycznej martwicy naskórka).

Dzieci i młodzież:
Bardzo często: zwiększona podatność na zakażenia, sepsa, małopłytkowość, neutropenia z gorączką, niedokrwistość, pancytopenia, granulocytopenia, ostra choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi, przewlekła choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi, niedoczynność przysadki mózgowej, niedorozwój gonad, niedoczynność tarczycy, anoreksja, hiperglikemia, zaburzenia stanu psychicznego, ból głowy, encefalopatia, drgawki, krwotok mózgowy zaburzenia pamięci, niedowład, osłabienie słuchu, zatrzymanie akcji serca, krwotok, zapalenie pęcherzyków płucnych, nudności, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, wymioty, biegunka, ból brzucha, choroba zarostowa żył wątrobowych, wysypka, rumień, łuszczenie się skóry, zaburzenia pigmentacji, zahamowanie wzrostu, zaburzenia pęcherza moczowego, gorączka, zapalenie błon śluzowych, ból, niewydolność wielonarządowa, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie aktywności ALT i/lub AST.

Często: plamica małopłytkowa, wtórny nowotwór związany z leczeniem, zaburzenia psychiczne związane z ogólnym stanem zdrowia, ataksja, niewydolność sercowo-naczyniowa, niewydolność serca, nadciśnienie tętnicze, idiopatyczne zapalenie płuc, krwotok płucny, obrzęk płuc, krwawienia z nosa, niedotlenienie, zatrzymanie oddychania, zapalenie jelit, niedrożność jelit, niewydolność wątroby, niewydolność nerek, krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, zaburzenia elektrolitowe, wydłużenie czasu protrombinowego.

Z nieznaną częstością: leukoencefalopatia, płucne nadciśnienie tętnicze, ciężkie, toksyczne reakcje skórne (w tym przypadki zespołu Stevensa i Johnsona i toksycznej martwicy naskórka).

Przedawkowanie
Brak doświadczenia związanego z przedawkowaniem leku. Najważniejsze działania niepożądane spodziewane w przypadku przedawkowania to ablacja szpiku kostnego i pancytopenia. Nie jest znana specyficzna odtrutka. W przypadku przedawkowania należy monitorować parametry hematologiczne chorego i zastosować odpowiednie leczenie podtrzymujące w zależności od wskazań.

Ciąża i laktacja - Tiotepa

Kobiety w wieku rozrodczym przed rozpoczęciem leczenia powinny wykonać test ciążowy w celu wykluczenia ciąży. Powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie trwania leczenia.
Brak danych dotyczących stosowania tiotepy u kobiet w ciąży. W badaniach przedklinicznych wykazano, że (podobnie jak większość środków alkilujących), lek wywołuje obumieranie zarodka i płodu oraz powstawanie wad rozwojowych. Stosowanie tiotepy w ciąży jest przeciwwskazane.
Nie wiadomo, czy tiotepa przenika do pokarmu kobiecego. W związku z właściwościami farmakologicznymi i potencjalną toksycznością dla noworodków/dzieci karmionych piersią, karmienie piersią jest przeciwwskazane podczas leczenia tiotepą.
Lek może zaburzać płodność u mężczyzn i kobiet. Przed rozpoczęciem leczenia mężczyźni powinni postarać się o kriokonserwację nasienia i nie powinni płodzić potomstwa w czasie trwania leczenia i przez rok po jego zakończeniu.

Dawkowanie - Tiotepa

Przypadkowy kontakt z tiotepą może wywołać reakcje miejscowe. Dlatego podczas przygotowywania roztworu do wlewu zaleca się zakładanie rękawic ochronnych. Jeśli dojdzie do przypadkowego kontaktu roztworu tiotepy ze skórą, należy natychmiast dokładnie umyć skórę wodą z mydłem. Jeśli dojdzie do przypadkowego kontaktu roztworu tiotepy z błonami śluzowymi, należy je natychmiast dokładnie spłukać dużą ilością wody.

Dorośli
Autologiczny przeszczep komórek macierzystych układu krwiotwórczego (HPCT)Choroby układu krwiotwórczego
125 mg/m² pc./d (3,38 mg/kg mc./d)–300 mg/m² pc./d (8,10 mg/kg mc./d) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2–4 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 900 mg/m² pc. (24,32 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Chłoniak
125 mg/m² pc./d (3,38 mg/kg mc./d)–300 mg/m² pc./d (8,10 mg/kg mc./d) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2–4 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 900 mg/m² pc. (24,32 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Chłoniak OUN
185 mg/m² pc./d (5 mg/kg mc./d) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2 kolejne dni przed autologicznym HPCT. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 370 mg/m² pc. (10 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Szpiczak mnogi
150 mg/m² pc./d (4,05 mg/kg mc./d)–250 mg/m² pc./d (6,76 mg/kg mc./d) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 3 kolejne dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 750 mg/m² pc. (20,27 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.

Guzy lite
120 mg/m² pc./d (3,24 mg/kg mc./d)–250 mg/m² pc./d (6,76 mg/kg mc./d) w postaci 1–2 wlewów/d, podawanych przez 2–5 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 800 mg/m² pc. (21,62 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Rak sutka
120 mg/m² pc./d (3,24 mg/kg mc./d)–250 mg/m² pc./d (6,76 mg/kg mc./d) w pojedynczym dobowym wlewie przez 3–5 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 800 mg/m² pc. (21,62 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Guzy OUN
125 mg/m² pc./d (3,38 mg/kg mc./d)–250 mg/m² pc./d (6,76 mg/kg mc./d) w postaci 1–2 wlewów/d, podawanych przez 3–4 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 750 mg/m² pc. (20,27 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Rak jajnika
250 mg/m² pc./d (6,76 mg/kg mc./d) w postaci pojedynczym dobowym wlewie, przez 2 kolejne dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 500 mg/m² pc. (13,51 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Guzy zarodkowe
150 mg/m² pc./d (4,05 mg/kg mc./d)–250 mg/m² pc./d (6,76 mg/kg mc./d) w pojedynczym wlewie dobowym przez 3 kolejne dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 750 mg/m² pc. (20,27 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.

Allogeniczny przeszczep komórek macierzystych układu krwiotwórczego (HPCT)Choroby układu krwiotwórczego
185 mg/m² pc./d (5 mg/kg mc./d)–481 mg/m² pc./d (13 mg/kg mc./d) w postaci 1–2 wlewów/d, podawanych przez 1–3 kolejnych dni przed allogenicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 555 mg/m² pc. (15 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Chłoniak
370 mg/m² pc./d (10 mg/kg mc./d) w postaci 2 wlewów/d przed allogenicznym HPCT. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 370 mg/m² pc. (10 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Szpiczak mnogi
185 mg/m² pc./d (5 mg/kg mc./d) w pojedynczym dobowym wlewie przed allogenicznym HPCT. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 185 mg/m² pc. (5 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Białaczka
185 mg/m² pc./d (5 mg/kg mc./d)–481 mg/m² pc./d (13 mg/kg mc./d) w postaci 1–2 wlewów/d, podawanych przez 1–2 kolejnych dni przed allogenicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 555 mg/m² pc. (15 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Talasemia
370 mg/m² pc./d (10 mg/kg mc./d) w postaci 2 wlewów/d przed allogenicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 370 mg/m² pc. (10 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.

Dzieci i młodzież
Autologiczny przeszczep komórek macierzystych układu krwiotwórczego (HPCT)Guzy lite
150 mg/m² pc./d (6 mg/kg mc./d)–350 mg/m² pc./d (14 mg/kg mc./d) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2–3 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 1050 mg/m² pc. (42 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Guzy OUN
250 mg/m² pc./d (10 mg/kg mc./d)–350 mg/m² pc./d (14 mg/kg mc./d) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 3 kolejne dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 1050 mg/m² pc. (42 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.

Allogeniczny przeszczep komórek macierzystych układu krwiotwórczego (HPCT)Choroby układu krwiotwórczego
125 mg/m² pc./d (5 mg/kg mc./d)–250 mg/m² pc./d (10 mg/kg mc./d) w postaci 1–2 wlewów/d, podawanym przez 1–3 kolejnych dni przed allogenicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 375 mg/m² pc. (15 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Białaczka
250 mg/m² pc./d (10 mg/kg mc./d) w postaci 2 wlewów/d, podanych przed allogenicznym HPCT. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 250 mg/m² pc. (10 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Talasemia
200 mg/m² pc./d (8 mg/kg mc./d)–250 mg/m² pc./d (10 mg/kg mc./d) w postaci 2 wlewów/d, podanych przed allogenicznym HPCT. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 250 mg/m² pc. (10 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Nawracająca cytopenia
125 mg/m² pc./d (5 mg/kg mc./d) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 3 kolejne dni przed allogenicznym HPCT. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 375 mg/m² pc. (15 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.

Choroby genetyczne
125 mg/m² pc./d (5 mg/kg mc./d) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2 kolejne dni przed allogenicznym. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 250 mg/m² pc. (10 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Niedokrwistość sierpowata
250 mg/m² pc./d (10 mg/kg mc./d) w postaci 2 wlewów/d, podawanych przed allogenicznym HPCT. Całkowita maks. dawka łączna wynosi 250 mg/m² pc. (10 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.

Zaburzenia czynności nerek
Nie przeprowadzono badań odnośnie stosowania leku u osób z zaburzeniami czynności nerek. Tiotepa i jej metabolity są w niewielkim stopniu wydalane z moczem; u osób z niewydolnością nerek o nasileniu łagodnym do umiarkowanego nie jest zalecana modyfikacja dawkowania. Należy zachować ostrożność.

Zaburzenia czynności wątroby
Nie przeprowadzono badań dotyczących oceny stosowania tiotepy u osób z zaburzeniami czynności wątroby. Tiotepa jest metabolizowana głównie w wątrobie, należy zachować ostrożność podczas stosowania tego leku u chorych, u których wcześniej występowały zaburzenia czynności wątroby (szczególnie ciężka niewydolność wątroby). Nie zaleca się modyfikacji dawkowania w przypadku przemijających zmian parametrów wątrobowych.

Osoby w podeszłym wieku
Nie przeprowadzono badań dotyczących oceny stosowania tiotepy u osób w podeszłym wieku. W badaniach klinicznych u chorych po 65 rż. stosowano takie same dawki łączne, jak u osób w innych grupach wiekowych. Nie było potrzeby modyfikacji dawki.

Uwagi dla Tiotepa

Tiotepa może wywierać znaczny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn. W przypadku wystąpienia takich działań niepożądanych jak: zawroty głowy, bóle głowy i niewyraźne widzenie, należy zachować ostrożność.

Preparaty na rynku polskim zawierające tiotepa