Darbepoetyna alfa (opis profesjonalny)

Działanie - Darbepoetyna alfa

Mechanizm działania
Białko stymulujące erytropoezę zbliżone strukturalnie do erytropoetyny. Wytwarzana jest metodami inżynierii genetycznej w komórkach jajnika chomika chińskiego (CHO-K1). Wykazuje dużą swoistość wobec receptora dla erytropoetyny i charakteryzuje ją taki sam mechanizm działania. W odróżnieniu od erytropoetyny ludzkiej i r-HuEPO mających 3 łańcuchy, darbepoetyna α ma 5 łańcuchów węglowodanowych, których części N-końcowe są połączone wiązaniami sieciowymi. Budowa cząsteczkowa pozostałych reszt cukrowych jest identyczna jak w przypadku endogennego hormonu. Ze względu na większą zawartość węglowodanów stężenie darbepoetyny α utrzymuje się powyżej minimalnego stężenia stymulacji erytropoezy dłużej niż po podaniu równoważnej dawki r-HuEPO; ponadto w porównaniu z r-HuEPO darbepoetyna α charakteryzuje się dłuższym całkowitym t1/2 i większą aktywnością in vivo.

Farmakokinetyka
U chorych na nowotwory otrzymujących chemioterapię tmax po podaniu s.c. wynosi 91 h, całkowity t1/2 – 74 h. U chorych z przewlekłą niewydolnością nerek t1/2 po podaniu i.v. wynosi 21 h, a po podaniu s.c. 73 h. Dostępność biologiczna po podaniu s.c. – 37%. Klirens nerkowy jest minimalny (do 2% klirensu całkowitego) i nie wpływa na t1/2 leku. Metabolizm zachodzi głównie w wątrobie.

Wskazania do stosowania - Darbepoetyna alfa

Leczenie niedokrwistości
Leczenie objawowej niedokrwistości związanej z przewlekłą niewydolnością nerek u dorosłych i dzieci.
Leczenie objawowej niedokrwistości u dorosłych chorych otrzymujących chemioterapię z powodu choroby nowotworowej (z wyjątkiem nowotworów złośliwych pochodzenia szpikowego).

Przeciwwskazania stosowania - Darbepoetyna alfa

Nadwrażliwość na darbepoetynę α, r-HuEPO lub którykolwiek składnik preparatu, niepoddające się leczeniu nadciśnienie tętnicze.

Monitorowanie ciśnienia tętniczego
U wszystkich chorych, zwłaszcza w pierwszych fazach leczenia, należy monitorować ciśnienie tętnicze.

Przewlekła niewydolność nerek
U chorych z przewlekłą niewydolnością nerek występowały przypadki ciężkiego nadciśnienia, w tym przełom nadciśnieniowy, encefalopatia nadciśnieniowa i drgawki.

Żelazo
W celu zapewnienia skutecznej erytropoezy, u wszystkich chorych przed leczeniem oraz w jego trakcie należy oznaczyć parametry gospodarki żelazem i, jeśli to konieczne, zastosować suplementację żelaza.

Brak odpowiedzi na leczenie
Brak odpowiedzi na leczenie powinien skłaniać do poszukiwania przyczyn, takich jak niedobór żelaza, kwasu foliowego czy wit. B12; reakcja układu erytropoetycznego może być zaburzona również na skutek wielokrotnych zakażeń, chorób zapalnych, urazów, utajonej utraty krwi, hemolizy, ciężkiego zatrucia glinem, współistniejących chorób hematologicznych lub włóknienia szpiku kostnego. W przypadku wykluczenia najczęstszych przyczyn niepowodzenia leczenia należy rozważyć postępowanie diagnostyczne, obejmujące m.in. oznaczenia stężenia retikulocytów, badanie szpiku kostnego i badanie na obecność przeciwciał przeciwko erytropoetynie.

Aplazja układu czerwonokrwinkowego
W przebiegu leczenia erytropoetyną opisywano występowanie aplazji układu czerwonokrwinkowego (pure red cell aplasia – PRCA) wywołanej neutralizującymi przeciwciałami skierowanymi przeciwko erytropoetynie (przeważnie u chorych z przewlekłą niewydolnością nerek, którym podawano lek s.c.) Przeciwciała te reagują krzyżowo ze wszystkimi białkami odgrywającymi rolę w procesie erytropoezy, dlatego u chorych, u których podejrzewa się obecność takich przeciwciał, nie należy rozpoczynać leczenia darbepoetyną α.

Stany wymagające zachowania szczególnej ostrożności
Należy zachować ostrożność u chorych z zaburzeniami czynności wątroby, niedokrwistością sierpowatokrwinkową lub padaczką.
W badaniach klinicznych obserwowano zwiększenie ryzyka zgonu, wystąpienia ciężkich zdarzeń sercowo-naczyniowych lub mózgowo-naczyniowych (w tym udaru) oraz zakrzepicy dostępu naczyniowego w przypadku gdy docelowe stężenie hemoglobiny >12 g/dl.

Osoby zdrowe
Stosowanie leku przez zdrowe osoby może prowadzić do nadmiernego zwiększenia liczby krwinek, co może powodować zagrażające życiu powikłania ze strony układu sercowo-naczyniowego. W kontrolowanych badaniach klinicznych nie wykazano istotnych korzyści w związku ze stosowaniem epoetyn, jeśli przekroczono wartość stężenia hemoglobiny konieczną do opanowania objawów niedokrwistości i uniknięcia przetoczenia krwi.

Zaburzenia czynności nerek
U chorych z przewlekłą niewydolnością nerek stężenie hemoglobiny należy utrzymywać na poziomie nieprzekraczającym górnej granicy zakresu docelowych wartości stężeń zalecanych (<12 g/dl). U wszystkich chorych z przewlekłą niewydolnością nerek, u których stężenie ferrytyny w surowicy wynosi <100 µg/l lub wysycenie transferyny wynosi <20%, zaleca się suplementację żelaza.

Potas
W trakcie leczenia należy monitorować stężenie potasu w surowicy.

Nowotwory
Ponieważ receptory dla erytropoetyny mogą znajdować się na powierzchni komórek nowotworowych, niewykluczone, że podobnie jak inne czynniki wzrostu, epoetyny mogą stymulować wzrost nowotworów. W kilku kontrolowanych badaniach u chorych z niedokrwistością w przebiegu choroby nowotworowej nie wykazano, by stosowanie epoetyn powodowało wydłużenie czasu całkowitego przeżycia czy zmniejszenie ryzyka progresji nowotworu. W badaniach klinicznych wykazano, że stosowanie darbepoetyny alfa lub innych czynników pobudzających erytropoezę wiąże się ze skróceniem czasu jaki upłynie do momentu stwierdzenia progresji nowotworu u chorych z rakiem głowy i szyi w zaawansowanym stadium rozwoju klinicznego poddawanych radioterapii, jeśli zakładane docelowe stężenie hemoglobiny >14 g/dl (8,7 mmol/l) a także ze zwiększeniem ryzyka zgonu u chorych z czynną chorobą nowotworową niepoddawanych radioterapii ani chemoterapii, jeśli zakładane docelowe stężenie hemoglobiny wynosi 12 g/dl (7,5 mmol/l); stosowanie leków pobudzających erytropoezę w tych grupach chorych nie jest wskazane. U pacjentek z rakiem piersi z przerzutami stosujących chemioterapię, stosowanie darbepoetyny alfa i innych czynników pobudzających erytropoezę wiązało się ze skróceniem czasu całkowitego przeżycia i zwiększeniem ryzyka zgonu w okresie 4 mies. w związku progresją choroby, jeśli zakładane docelowe stężenie hemoglobiny wynosiło 12–14 g/dl (7,5–8,7 mmol/l). W niektórych sytuacjach klinicznych przetoczenie krwi powinno być preferowaną metodą leczenia niedokrwistości u pacjentów z chorobą nowotworową; decyzja o podaniu rekombinowanych erytropoetyn powinna się opierać na ocenie korzyści i ryzyka oraz indywidualnej ocenie stanu klinicznego chorego. W przypadku stężenia hemoglobiny >12 g/dl u chorych z nowotworami litymi lub złośliwymi rozrostami układu limfatycznego należy ściśle dostosować dawki w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia powikłań zatorowo-zakrzepowych. Należy również monitorować liczbę płytek krwi i stężenie hemoglobiny.

Ciężkie reakcje skórne
Jeśli w odpowiedzi na leczenie epoetyną wystąpiły ciężkie niepożądane reakcje skórne, takie jak zespół Stevensa i Johnsona lub toksyczna nekroliza naskórka, nie należy nigdy więcej stosować preparatów epoetyny u takiego pacjenta. Pacjenta należy poinformować o objawach wystąpienia ciężkich niepożądanych reakcji skórnych oraz o konieczności natychmiastowego poinformowania lekarza o ich pojawieniu się i przerwania leczenia epoetyną.

Inne
Osłonka na igłę w ampułkostrzykawce zawiera gumę, pochodną lateksu i może wywoływać reakcje alergiczne.

Interakcje - Darbepoetyna alfa

Nie stwierdzono interakcji leku z innymi substancjami. Preparatu nie należy mieszać ani podawać we wlewie razem z innymi lekami.

Cyklosporyna, takrolimus
Istnieje ryzyko wystąpienia interakcji z lekami wykazującymi silne powinowactwo do krwinek czerwonych, np. cyklosporyną lub takrolimusem, dlatego w przypadku leczenia skojarzonego należy monitorować stężenie leków we krwi, a w przypadku zwiększenia stężenia hemoglobiny – dostosować ich dawkę.

 

Działania niepożądane - Darbepoetyna alfa

Chorzy z przewlekłą niewydolnością nerek.
Bardzo często nadciśnienie tętnicze, reakcje nadwrażliwości (reakcja anafilaktyczna, obrzęk naczynioruchowy, alergiczny skurcz oskrzeli, wysypka, pokrzywka); często wysypka/rumień, ból w miejscu wstrzyknięcia, udar; niezbyt często zaburzenia zakrzepowo-zatorowe, drgawki; z nieznaną częstością aplazja układu czerwonokrwinkowego.

Chorzy z chorobą nowotworową.
Bardzo często
obrzęki obwodowe, reakcje nadwrażliwości (reakcja anafilaktyczna, obrzęk naczynioruchowy, alergiczny skurcz oskrzeli, wysypka, pokrzywka); często wysypka/rumień, ból w miejscu wstrzyknięcia, nadciśnienie tętnicze, powikłania zatorowo-zakrzepowe (w tym zator tętnicy płucnej); niezbyt często drgawki.

W przypadku zdiagnozowania aplazji układu czerwonokrwinkowego (PRCA) spowodowanej przeciwciałami przeciw darbepoetynie α, należy przerwać podawanie leku. W badaniu klinicznym z udziałem dzieci (1.–18. rż.) nie stwierdzono żadnych dodatkowych działań niepożądanych w porównaniu ze zgłaszanymi w grupie osób dorosłych.

Przedawkowanie
Nie została określona maks. dawka darbepoetyny alfa, która może być bezpiecznie podawana w dawce pojedynczej lub wielokrotnej. Po przedawkowaniu obserwowano przypadki ciężkiego nadciśnienia tętniczego. Jeśli stężenie hemoglobiny nie jest dokładnie monitorowane a dawkowanie odpowiednio dostosowane, może wystąpić policytemia. Należy wówczas tymczasowo przerwać podawanie leku. Jeżeli istnieją wskazania kliniczne, można wykonać flebotomię.

Ciąża i laktacja - Darbepoetyna alfa

Kategoria C. Należy zachować ostrożność podczas stosowania w ciąży.

Z uwagi na brak odpowiednich danych nie stosować w okresie karmienia piersią, a jeśli przyjmowanie leku jest bezwzględnie wskazane, należy przerwać karmienie piersią.

Dawkowanie - Darbepoetyna alfa

S.c. lub i.v. Należy zmieniać miejsca wstrzyknięcia. Wstrzykiwać powoli.

Niedokrwistość związana z przewlekłą niewydolnością nerek u dorosłych i dzieci od 11. rż. Jedno wstrzyknięcie 1 ×/tydz., niekiedy 1 ×/2 tyg. Podawanie s.c. jest szczególnie korzystne u chorych nieleczonych hemodializami, pozwala bowiem na uniknięcie nakłuwania żył obwodowych. Celem leczenia jest uzyskanie stężenia hemoglobiny 10–12 g/dl (6,2–7,5 mmol/l). Należy unikać zwiększenia stężenia hemoglobiny o >2 g/dl (1,25 mmol/l) w ciągu 4 tyg. oraz zwiększenia stężenia hemoglobiny >12 g/dl (7,5 mmol/l). Leczenie składa się z dwóch etapów. Dawka początkowa: 0,45 µg/kg mc. 1×/tydz. U pacjentów niepoddawanych dializie dawkę początkową 0,75 µg/kg mc. można podać s.c. 1 ×/2 tyg. Jeżeli uzyskane zwiększenie stężenia hemoglobiny jest niewystarczające (<1 g/dl [0,6 mmol/l] w ciągu 4 tyg.), należy zwiększyć dawkę o ok. 25%. Nie należy zwiększać dawki częściej niż 1 ×/ 4 tyg. Jeżeli uzyskane zwiększenie stężenia hemoglobiny wynosi >2 g/dl (1,25 mmol/l) w ciągu 4 tyg., dawkę należy zmniejszyć o ok. 25%. Jeżeli stężenie hemoglobiny wynosi >12 g/dl (7,5 mmol/l), należy rozważyć zmniejszenie dawki; jeśli stężenie hemoglobiny dalej się zwiększa, należy zmniejszyć dawkę o 25%; jeżeli po zmniejszeniu dawki stężenie hemoglobiny dalej się zwiększa, należy przerwać leczenie do momentu, gdy zacznie się ono zmniejszać, a następnie powrócić do leczenia z użyciem dawki o ok. 25% mniejszej niż ostatnio stosowana. Stężenie hemoglobiny należy badać co 1–2 tyg., do chwili osiągnięcia równowagi, a następnie okresowo. Leczenie podtrzymujące. Jedno wstrzyknięcie 1 ×/tydz., niekiedy 1 ×/2 tyg. Pacjenci poddawani dializie, u których zmieniany jest schemat podawania leku z 1 ×/tydz. na 1 ×/2 tyg., powinni otrzymać dawkę początkową równoważną podwójnej dawce podawanej 1 ×/tydz. U pacjentów niepoddawanych dializie po uzyskaniu docelowego stężenia hemoglobiny, podając dawkę 1 ×/2 tyg., lek można podawać s.c. 1 ×/mies., stosując dawkę początkową równą podwójnej dawce podawanej 1 ×/2 tyg., a następnie dawkę należy dostosować tak, aby utrzymać docelowe stężenie hemoglobiny. Jeżeli w celu utrzymania odpowiedniego stężenia hemoglobiny konieczne jest dostosowanie dawki, zaleca się zmianę dawek o ok. 25%. Jeżeli stężenie hemoglobiny zwiększa się o >2 g/dl (1,25 mmol/l) w ciągu 4 tyg., należy zmniejszyć dawkę o ok. 25%. Jeżeli stężenie hemoglobiny wynosi >12 g/dl (7,5 mmol/l), należy rozważyć zmniejszenie dawki leku; jeżeli stężenie hemoglobiny dalej się zwiększa, należy zmniejszyć dawkę o 25%; jeżeli po zmniejszeniu dawki leku stężenie wciąż się zwiększa, należy przerwać leczenie do momentu, gdy stężenie hemoglobiny zacznie się zmniejszać <12 g/dl (7,5 mmol/l), a następnie powrócić do leczenia z użyciem dawki o ok. 25% mniejszej niż dawka ostatnio stosowana. Po wprowadzeniu zmian dawek stężenie hemoglobiny należy monitorować co 1–2 tyg. Zmiany dawek w okresie leczenia podtrzymującego nie powinny następować częściej niż co 2 tyg. U osób otrzymujących dotychczas r-HuEPO podawaną 1–3 ×/tydz. można zastosować darbepoetynę podawaną 1 ×/tydz. lub 1 ×/2 tyg. Dawkę początkową darbepoetyny (µg/tydz. lub µg/2 tyg.) oblicza się wówczas, dzieląc odpowiednio całkowitą dawkę tygodniową lub dwutygodniową r-HuEPO (w j.m.) przez 200. Po zastąpieniu leczenia r-HuEPO leczeniem darbepoetyną α należy zachować drogę podania leku i monitorować stężenie hemoglobiny w odstępach 1–2 tyg. Brak wytycznych dotyczących wyrównywania stężenia hemoglobiny u dzieci 2.–10. rż. Nie przeprowadzono badań dotyczących leczenia dzieci w 1. rż.

Leczenie niedokrwistości wywołanej chemioterapią u osób z chorobą nowotworową. U chorych ze stężeniem hemoglobiny ≤10 g/dl (6,2 mmol/l) lek należy podawać s.c. Celem jest uzyskanie stężenia hemoglobiny 10–12 g/dl i zmniejszenie konieczności przetoczenia krwi. Dawka początkowa: 6,75 µg/kg mc. 1 ×/3 tyg. lub 2,25 µg/kg mc. 1 ×/tydz. Jeżeli odpowiedź na leczenie jest niewystarczająca po 9 tyg., dalsze leczenie może być również nieskuteczne. Leczenie należy przerwać ok. 4 tyg. po zakończeniu chemioterapii. Stężenie hemoglobiny nie powinno przekraczać 12 g/dl (7,5 mmol/l). Jeśli cel leczenia danego pacjenta został osiągnięty lub osiągnięte zostanie stężenie hemoglobiny >12 g/dl, dawkę należy zmniejszyć o 25–50% w celu utrzymania osiągniętego stężenia hemoglobiny, a gdy zajdzie taka potrzeba, dalej redukować dawkę, by stężenie hemoglobiny nie przekroczyło 12 g/dl (7,5 mmol/l). Jeśli stężenie hemoglobiny przekroczy 13 g/dl, należy na pewien czas przerwać leczenie darbepoetyną. Leczenie należy wznowić, gdy stężenie hemoglobiny zmniejszy się <12 g/dl, podając dawkę o 25% mniejszą niż poprzednio stosowana. Jeśli stężenie hemoglobiny zwiększy się o więcej niż 2 g/dl w ciągu 4 tyg., dawkę należy zmniejszyć o 25–50%.

Uwagi dla Darbepoetyna alfa

Warunki przechowywania
Przechowywać w temp. 2–8°C, nie zamrażać. Po wyjęciu z lodówki lek można jednokrotnie przechowywać nie dłużej niż przez 7 dni w temperaturze pokojowej.

Darbepoetyna alfa nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Przeczytaj też artykuły

Preparaty na rynku polskim zawierające darbepoetyna alfa

Aranesp (roztwór do wstrzykiwań)
Doradca Medyczny
  • Czy mój problem wymaga pilnej interwencji lekarskiej?
  • Czy i kiedy powinienem zgłosić się do lekarza?
  • Dokąd mam się udać?
+48

w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł

Zaprenumeruj newsletter

Na podany adres wysłaliśmy wiadomość z linkiem aktywacyjnym.

Dziękujemy.

Ten adres email jest juz zapisany w naszej bazie, prosimy podać inny adres email.

Na ten adres email wysłaliśmy już wiadomość z linkiem aktywacyjnym, dziękujemy.

Wystąpił błąd, przepraszamy. Prosimy wypełnić formularz ponownie. W razie problemów prosimy o kontakt.

Jeżeli chcesz otrzymywać lokalne informacje zdrowotne podaj kod pocztowy

Nie, dziękuję.
Poradnik świadomego pacjenta