Trastuzumab emtanzyna (opis profesjonalny)

Działanie - Trastuzumab emtanzyna

Mechanizm działania
Trastuzumab emtanzyna jest koniugatem leku cytotoksycznego i przeciwciała skierowanego przeciw HER2 – trastuzumabu, będącego rekombinowanym, humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym IgG1. Trastuzumab jest związany kowalentnie z inhibitorem mikrotubul DM1 (pochodna majtanzyny) przez stabilny łącznik tioeterowy MCC (4-[N-maleimidometylo]cykloheksano-1-karboksylan). Z każdą cząsteczką trastuzumabu są sprzężone średnio 3,5 cząsteczki DM1. Sprzężenie DM1 z trastuzumabem powoduje wybiórcze działanie leków cytotoksycznych przeciw komórkom nowotworowym wykazującym nadmierną ekspresję HER2, a tym samym zwiększa stężenie DM1 wewnątrz komórek rakowych. Po połączeniu z HER2, trastuzumab emtanzyna ulega internalizacji, a następnie degradacji lizosomalnej, co powoduje uwolnienie katabolitów zawierających DM1 (przede wszystkim lizynę-MCC-DM1). Trastuzumab emtanzyna, tak jak trastuzumab, łączy się z domeną IV zewnątrzkomórkowej domeny (ECD) receptora, a także z receptorami Fcγ i dopełniaczem C1q. Tak jak trastuzumab hamuje aktywność domeny ECD receptora HER2, hamując przekazywanie sygnału szlaku kinazy 3-fosfatydyloinozytolu i pośredniczy w cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał (ADCC) w ludzkich komórkach raka piersi, wykazujących nadmierną ekspresję HER2. DM1 po połączeniu się z tubuliną hamuje jej polimeryzację co prowadzi do zatrzymania komórek w fazie G2/M cyklu komórkowego, z następową ich śmiercią na drodze apoptozy. Wyniki badań przeprowadzonych w warunkach in vitro dotyczących wpływu cytotoksycznego wykazały, że DM1 jest 20–200 razy bardziej skuteczny niż taksany i alkaloidy barwinka. Łącznik MCC ogranicza ogólnoustrojowe uwalnianie DM1 i zwiększa jego stężenie w miejscu docelowym, co wykazano stwierdzając bardzo małe stężenie wolnego DM1 w osoczu.

Farmakokinetyka
Po podaniu i.v. lek ulega dekoniugacji, a następnie proteolizie w lizosomach komórek. DM1 jest metabolizowany przede wszystkim przez CYP3A4 i w mniejszym stopniu przez CYP3A5. In vitro nie hamuje głównych enzymów cytochromu P450. DM1 jest substratem glikoproteiny P. Stężenie w osoczu metabolitów trastuzumabu emtanzyny, takich jak MCC-DM1, Lys-MCC-DM1 oraz DM1 jest małe; metabolity te są wydalane przede wszystkim z żółcią i w minimalnym stopniu z moczem. t_1/2 wynosi ok. 4 dni. W zakresie zalecanych dawek lek wykazuje liniową farmakokinetykę. Niektóre czynniki, np. masa ciała, stężenie albumin, wyjściowe stężenie trastuzumabu w surowicy, mają istotny statystycznie wpływ na farmakokinetykę trastuzumabu emtanzyny, jednak ich mały wpływ na aktywność leku sugeruje, że nie będą one miały istotnego klinicznie wpływu na jego działanie.

Wskazania do stosowania - Trastuzumab emtanzyna

Wczesne stadium raka piersi
Leczenie adiuwantowe w monoterapii dorosłych pacjentów z HER2-dodatnim rakiem piersi we wczesnym stadium, u których występuje inwazyjna choroba resztkowa piersi i/lub przerzuty do węzłów chłonnych, po przedoperacyjnej terapii zawierającej taksan i lek anty-HER2.

Rak piersi z przerzutami
Monoterapia dorosłych pacjentów z HER2-dodatnim, nieoperacyjnym, miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym rakiem piersi, leczonych uprzednio trastuzumabem i taksanem, w połączeniu lub oddzielnie, po wcześniejszym leczeniu z powodu miejscowo zaawansowanej lub uogólnionej postaci choroby, lub u których wystąpił nawrót choroby w trakcie leczenia uzupełniającego lub przed upływem 6 mies. od jego zakończenia.

Przeciwwskazania stosowania - Trastuzumab emtanzyna

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu.

Śródmiąższowa choroba płuc
Zaleca się zakończenie podawania leku osobom, u których rozpoznano śródmiąższową chorobę płuc lub zapalenie płuc, z wyjątkiem zapalenia płuc po radioterapii w leczeniu adiuwantowym, kiedy to leczenie trastuzumabem emtanzyną należy definitywnie zakończyć w przypadku zdarzenia stopnia ≥3. lub zdarzenia stopnia 2. niereagującego na standardowe leczenie. U pacjentów z dusznością spoczynkową związaną z powikłaniami zaawansowanej choroby nowotworowej, chorobami towarzyszącymi oraz u pacjentów otrzymujących jednocześnie radioterapię płuc może występować zwiększone ryzyko powikłań płucnych.

Krwotok
Zgłaszano przypadki zdarzeń krwotocznych, w tym w obrębie OUN, układu oddechowego i przewodu pokarmowego podczas leczenia trastuzumabem emtanzyną; u niektórych z tych pacjentów występowała małopłytkowość lub przyjmowali oni leki przeciwzakrzepowe lub przeciwpłytkowe, w innych przypadkach nie stwierdzono dodatkowych czynników ryzyka. U chorych otrzymujących te leki należy zachować szczególną ostrożność i rozważyć dodatkowe monitorowanie.

Hepatotoksyczność
Należy monitorować czynność wątroby przed rozpoczęciem leczenia oraz przed podaniem kolejnych dawek. Pacjenci ze zwiększoną aktywnością ALT przed rozpoczęciem leczenia (np. związaną z przerzutami do wątroby) są predysponowani do rozwoju niewydolności wątroby i obarczeni większym ryzykiem wystąpienia toksyczności wątrobowej stopnia 3.–5. lub zwiększenia poziomu wyników badań laboratoryjnych wątroby. Zasady dotyczące zmniejszania dawki lub zakończenia terapii w wyniku zwiększenia aktywności aminotransferaz i stężenia bilirubiny całkowitej w surowicy – patrz: Dawkowanie. Przypadki guzowatego rozrostu regeneracyjnego (NRH) wątroby rozpoznano pobierając biopsje wątroby u pacjentów leczonych trastuzumabem emtanzyną. NRH może prowadzić do rozwoju nadciśnienia wrotnego bez marskości. NRH rozpoznaje się jedynie za pomocą badania histopatologicznego. Wystąpienie NRH należy wziąć pod uwagę u wszystkich chorych z klinicznymi objawami nadciśnienia wrotnego i/lub obrazem podobnym do marskości wątroby widocznym w tomografii komputerowej wątroby, ale z prawidłową aktywnością aminotransferaz i bez innych cech marskości wątroby. W przypadku rozpoznania NRH należy przerwać leczenie. Brak badań u pacjentów z aktywnością aminotransferaz przekraczającą >2,5-krotnie górną granicę normy lub stężeniem bilirubiny całkowitej przekraczającym >1,5 górną granicę normy, przed rozpoczęciem leczenia. W przypadku aktywności aminotransferaz przekraczającej >3-krotnie górną granice normy oraz jednocześnie stężenia bilirubiny całkowitej przekraczającego >2-krotnie górną granicę normy, leczenie należy zakończyć.

Zaburzenia czynności lewej komory serca
U osób leczonych trastuzumabem emtanzyną istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia zaburzeń czynności lewej komory. Obserwowano zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) <40%, dlatego istnieje ryzyko wystąpienia objawowej zastoinowej niewydolności serca. Do czynników ryzyka powikłań kardiologicznych należą: wiek >50 lat, wyjściowo mała wartość LVEF (<55%), mała wartość LVEF przed terapią lub po stosowaniu paklitakselu w leczeniu uzupełniającym, wcześniejsze lub jednoczesne stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych, wcześniejsza terapia antracyklinami oraz duże BMI (>25 kg/m²). Należy wykonywać standardowe badania oceniające czynność serca przed rozpoczęciem leczenia oraz w regularnych odstępach czasu (np. co 3 miesiące) w jego trakcie. Z udziału w badaniach klinicznych wykluczono chorych z zastoinową niewydolnością serca, ciężkimi, wymagającymi leczenia zaburzeniami rytmu serca, zawałem serca w wywiadzie lub niestabilną dławicą piersiową w ciągu 6 mies. przed randomizacją lub z dusznością spoczynkową spowodowaną zaawansowaną chorobą nowotworową. W przypadku wystąpienia zaburzeń lewej komory serca należy odroczyć podanie kolejnej dawki lub zakończyć leczenie.

Reakcje związane z wlewem, reakcje nadwrażliwości
Nie badano wpływu leczenia trastuzumabem emtanzyną u pacjentów, u których przerwano leczenie trastuzumabem z powodu wystąpienia reakcji związanej z wlewem lub nadwrażliwości, dlatego nie zaleca się stosowania leku w tej grupie chorych. Należy dokładnie obserwować pacjentów w celu wykrycia reakcji związanych z wlewem (spowodowanych uwolnieniem cytokin; mogą wystąpić: zaczerwienienie skóry, dreszcze, gorączka, duszność, niskie ciśnienie tętnicze, świszczący oddech, skurcz oskrzeli i tachykardia), jak również reakcji nadwrażliwości. Leczenie należy przerwać w razie wystąpienia ciężkiej reakcji związanej z wlewem; wznowienie leczenia należy rozważyć na podstawie klinicznej oceny stopnia nasilenia reakcji. U chorych, u których przerwano podawanie preparatu z powodu wystąpienia reakcji nadwrażliwości nie zaleca się wznawiania stosowania leku.

Reakcje w miejscu wstrzyknięcia
Wynaczynienie podczas podania i.v. może powodować miejscowy ból, w wyjątkowych przypadkach mogą wystąpić nasilone zmiany w obrębie tkanek i martwica naskórka. Jeśli dojdzie do wynaczynienia, wlew należy natychmiast zakończyć, a chorego regularnie badać, ponieważ martwica może wystąpić w ciągu kilku dni lub kilku tyg. po infuzji.

Małopłytkowość
Zaleca się monitorowanie liczby płytek krwi przed podaniem każdej dawki leku. Pacjenci z małopłytkowością (liczba płytek krwi ≤100 000/mm³) oraz pacjenci stosujący leki przeciwzakrzepowe powinni być ściśle monitorowani podczas leczenia. Nie badano stosowania leku u osób z wyjściową liczbą płytek krwi ≤100 000/mm³. W przypadku wystąpienia małopłytkowości stopnia ≥3. (<50 000 płytek krwi/mm³) nie należy stosować leku do momentu zwiększenia liczny płytek krwi do ≥75 000/mm³ (stopień 1.).

Neuropatia obwodowa
Obserwowano przypadki neuropatii obwodowej, głównie czuciowej, w 1. stopniu nasilenia toksyczności. Z badań wykluczono pacjentów z rakiem piersi z przerzutami z neuropatią obwodową w stopniu ≥3. oraz pacjentów z wczesnym rakiem piersi i neuropatią obwodową w stopniu ≥2. Chorych należy regularnie monitorować w celu wykrycia objawów neurotoksyczności. Stosowanie trastuzumabu emtanzyny u chorych z neuropatią obwodową w stopniu 3. lub 4. należy okresowo przerwać do uzyskania zmniejszenia nasilenia tego powikłania do stopnia ≤2.

Interakcje - Trastuzumab emtanzyna

Nie przeprowadzono badań nad interakcjami trastuzumabu emtanzyny.

Silne inhibitory CYP3A4
DM1, składnik trastuzumabu emtanzyny, jest metabolizowany przede wszystkim przez izoenzym CYP3A4 i w mniejszym stopniu przez CYP3A. Należy unikać jednoczesnego stosowania silnych inhibitorów CYP3A4 (np. ketokonazolu, itrakonazolu, klarytromycyny, atazanawiru, indynawiru, nefazodonu, nelfinawiru, rytonawiru, sakwinawiru, telitromycyny, worykonazolu), gdyż może to zwiększać stężenie DM1 i toksyczność; jeśli nie można uniknąć zastosowania takiego połączenia to, o ile istnieje taka możliwość, należy rozważyć opóźnienie podania trastuzumabu emtanzyny, aż to chwili usunięcia inhibitorów CYP3A4 z krążenia (ok. 3-krotność czasu biologicznego półtrwania danego inhibitora). Natomiast jeżeli jednocześnie stosuje się silny inhibitor CYP3A4, a leczenia trastuzumabem emtanzyną nie można opóźnić, w takich przypadkach należy ściśle monitorować pacjenta w celu wykrycia działań niepożądanych.

Działania niepożądane - Trastuzumab emtanzyna

Najczęstszymi ciężkimi działaniami niepożądanymi (u >0,5% chorych) były krwawienia, gorączka, małopłytkowość, duszność, bóle brzucha, bóle mięśniowo-szkieletowe i wymioty.

Bardzo często: małopłytkowość, niedokrwistość, zakażenia układu moczowego, bezsenność, neuropatia obwodowa, ból głowy, krwawienia, w tym krwawienie z nosa, kaszel, duszność, zapalenie jamy ustnej, biegunka, wymioty, nudności, zaparcia, suchość w jamie ustnej, ból brzucha, bóle mięśniowo-szkieletowe, bóle stawów, bóle mięśni, zmęczenie, gorączka, osłabienie, zwiększenie aktywności aminotransferaz.

Często: neutropenia, leukopenia, nadwrażliwość na lek, hipokaliemia, zawroty głowy, zaburzenia smaku, zaburzenia pamięci, zespół suchego oka, zapalenie spojówek, zaburzenia widzenia, zwiększone łzawienie, dysfunkcja lewej komory, nadciśnienie tętnicze, niestrawność, krwawienie dziąseł, wysypka, świąd skóry, łysienie, zaburzenia dotyczące paznokci, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa, pokrzywka, obrzęki obwodowe, dreszcze, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, reakcje związane z wlewem.

Niezbyt często: śródmiąższowa choroba płuc, hepatotoksyczność, niewydolność wątroby, guzkowy rozrost regeneracyjny wątroby, nadciśnienie wrotne, wynaczynienie w miejscu iniekcji, zapalenie płuc spowodowane radioterapią.

Przedawkowanie
W zgłoszonych przypadkach przedawkowania występowała głównie małopłytkowość. Brak swoistego antidotum. W przypadku przedawkowania, należy ściśle monitorować stan chorego w celu wykrycia działań niepożądanych, a w razie potrzeby rozpocząć odpowiednie leczenie objawowe.

Ciąża i laktacja - Trastuzumab emtanzyna

Brak danych dotyczących stosowania leku u kobiet w ciąży. Trastuzumab może powodować uszkodzenie lub zgon płodu. Po wprowadzeniu trastuzumabu do obrotu obserwowano przypadki małowodzia u kobiet otrzymujących ten lek w ciąży. Wyniki badań na zwierzętach sugerują, że DM1, cytotoksyczny składnik trastuzumabu emtanzyny, hamujący mikrotubule, może wykazywać działanie teratogenne i potencjalnie embriotoksyczne. Nie zaleca się stosowania trastuzumabu emtanzyny u kobiet w ciąży. Kobiety przed zajściem w ciążę powinny zostać poinformowane o możliwości uszkodzenia płodu. Natomiast chore, które zaszły w ciążę, powinny natychmiast skontaktować się z lekarzem. Jeśli kobietę ciężarną poddaje się terapii trastuzumabem emtanzyną, zaleca się ścisłe monitorowanie przez wielodyscyplinarny zespół.

Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji podczas leczenia oraz przez 7 mies. po podaniu ostatniej dawki. Mężczyźni lub ich partnerki powinni również stosować skuteczne metody antykoncepcji.

Nie wiadomo czy lek przenika do pokarmu kobiecego. Przed rozpoczęciem leczenia kobiety powinny przerwać karmienie piersią i nie ponawiać go przed upływem 7 mies. od zakończenia leczenia.

Dawkowanie - Trastuzumab emtanzyna

I.v. we wlewie. W celu przygotowania roztworu lub rozcieńczenia nie należy stosować 5% roztw. glukozy, ponieważ powoduje on agregację białek.
Lek stosować wyłącznie u pacjentów z rakiem HER2-dodatnim – wynik 3 + w badaniu immunohistochemicznym (IHC) lub stosunek ≥2,0 w badaniu hybrydyzacji in situ (ISH), bądź w badaniu fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH).

Dorośli
Zalecana dawka wynosi 3,6 mg/kg mc. co 3 tyg. Dawkę początkową należy podać we wlewie trwającym 90 min; w przypadku dobrej tolerancji kolejne dawki można podawać w 30-min wlewach. Chorych należy obserwować podczas wlewu oraz co najmniej przez 30 min po jego zakończeniu. Jeśli u pacjenta pojawią się objawy związane z wlewem, jego szybkość należy zmniejszyć lub go przerwać, natomiast gdy reakcje na wlew zagrażają życiu, leczenie trastuzumabem emtanzyną należy zakończyć.

Czas trwania leczenia
We wczesnym stadium raka piersi podać łącznie 14 cykli, chyba że nastąpi nawrót choroby lub niemożliwe do opanowania działania niepożądane. W przypadku raka piersi z przerzutami leczenie należy prowadzić do czasu progresji nowotworu lub wystąpienia nieakceptowalnej toksyczności.

Osoby w podeszłym wieku, zaburzenia czynności wątroby i/lub nerek
Nie ma konieczności dostosowania dawki u osób w wieku ≥65 lat oraz w przypadku łagodnej i umiarkowanej niewydolności nerek lub wątroby.

Schemat redukcji dawki
W przypadku pojawienia się objawów toksyczności, gdy zajdzie konieczność zmniejszenia dawki, należy to robić zgodnie z następującym schematem redukcji dawki: 1. zmniejszenie dawki do 3 mg/kg mc., 2. zmniejszenie dawki do 2,4 mg/kg mc.; w razie konieczności dalszego zmniejszania dawki, leczenie należy przerwać.

Zwiększenie aktywności AST i ALT u osób z wczesnym rakiem piersi
Jeśli w wyznaczonym dniu podania leku aktywność AST przekroczy 3–5-krotnie GGN (stopień 2.), nie należy podawać leku dopóki aktywność AST nie zmniejszy się do stopnia ≤1., a następnie stosować dawkę zwykle zalecaną; w przypadku 5–20-krotnego przekroczenia GGN (stopień 3.) leku nie stosować dopóki aktywność AST nie zmniejszy się do stopnia ≤1., a gdy to nastąpi dawkę zmniejszyć wg schematu redukcji dawki; w przypadku >20-krotnego przekroczenia GGN w dowolnym momencie leczenie (stopień 4.), podawanie leku należy zakończyć.
Jeśli w wyznaczonym dniu podania leku aktywność ALT przekroczy 3–20-krotnie GGN (stopień 2.–3.), nie należy podawać leku dopóki aktywność ALT nie zmniejszy się do stopnia ≤1., a następnie zmniejszyć dawkę wg schematu redukcji dawki; w przypadku >20-krotnego przekroczenia GGN w dowolnym momencie leczenia (stopień 4.), podawanie leku należy zakończyć.

Zwiększenie aktywności AST i ALT u osób z rakiem piersi z przerzutami
W przypadku 2,5–5-krotnego przekroczenia GGN aktywności aminotransferaz (stopień 2.) nie ma potrzeby modyfikowania dawki; w razie 5–20-krotnego przekroczenia GGN (stopień 3.) leku nie stosować dopóki aktywność AST/ALT nie zmniejszy się do stopnia 2., a gdy to nastąpi dawkę zmniejszać wg schematu redukcji dawki; jeśli wystąpi >20-krotne przekroczenie GGN (stopień 4.) podawanie leku należy zakończyć.

Hiperbilirubinemia
U chorych z rakiem piersi z przerzutami w razie wystąpienia hiperbilirubinemii stopnia 2. leku nie stosować dopóki stężenie bilirubiny nie zmniejszy się do stopnia ≤1., a gdy to nastąpi stosować standardowa dawkę. W razie wystąpienia hiperbilirubinemii stopnia 3. leku również nie stosować dopóki stężenie bilirubiny nie zmniejszy się do stopnia ≤1., a gdy to nastąpi dawkę zmniejszyć wg schematu redukcji dawki. Jeśli wystąpi hiperbilirubinemia 4. stopnia, leczenie należy zakończyć.
Jeśli u chorych z wczesnym rakiem piersi w wyznaczonym dniu podania leku stężenie bilirubiny przekracza 1–2-krotnie GGN, leku nie należy podawać do czasu gdy stężenie bilirubiny całkowitej nie zmniejszy się do ≤1,0 × GGN, a gdy to nastąpi dawkę zmniejszyć wg schematu redukcji dawki; w przypadku >2-krotnego przekroczenia GGN w dowolnym momencie leczenia, podawanie leku należy zakończyć.

Małopłytkowość
Jeśli w wyznaczonym dniu podania leku wystąpi małopłytkowość stopnia 2.–3. w przypadku wczesnego raka piersi lub 3. w przypadku raka piersi z przerzutami, nie należy stosować leku dopóki liczba płytek krwi nie osiągnie stopnia ≤1., a gdy to nastąpi można stosować zwykle zalecaną dawkę; w przypadku wystąpienia w dowolnym momencie leczenia małopłytkowości stopnia 4. nie podawać leku dopóki liczba płytek krwi nie osiągnie stopnia ≤1., a gdy to nastąpi dawkę zmniejszyć wg schematu redukcji dawki.

Polekowe uszkodzenie wątroby
Należy definitywnie zakończyć podawanie leku jeśli aktywność ALT/AST przekracza >3-krotnie GGN i jednocześnie stężenie bilirubiny całkowitej przekracza >2-krotnie GGN i nie istnieje inna prawdopodobna przyczyna zwiększenia tych wartości.

Guzkowy rozrost regeneracyjny
W przypadku wystąpienia guzkowego rozrostu regeneracyjnego wątroby należy definitywnie zakończyć leczenie trastuzumabem emtanzyną.

Zaburzenia czynności lewej komory serca
U chorych z wczesnym rakiem piersi nie stosować, gdy frakcja wyrzutowa lewej komory (LVEF) wynosi <45%; LVEF ocenić ponownie w ciągu 3 tyg. – jeśli LVEF nadal wynosi <45% leczenie należy zakończyć. Jeżeli LVEF wynosi 45–<50% z jednoczesnym zmniejszeniem frakcji wyrzutowej o <10 punktów procentowych od wartości wyjściowej, leczenie kontynuować, a LVEF ocenić ponownie w ciągu 3 tyg. Leku nie stosować, gdy LVEF wynosi 45–<50% z jednoczesnym zmniejszeniem frakcji wyrzutowej o ≥10 punktów procentowych od wartości wyjściowej; LVEF ocenić ponownie w ciągu 3 tyg., jeśli LVEF nadal wynosi <50% i nie wróciła do wartości mieszczących się w zakresie <10 punktów procentowych względem wartości wyjściowej, leczenie należy zakończyć.
U chorych z rakiem piersi z przerzutami nie stosować, gdy frakcja wyrzutowa lewej komory (LVEF) wynosi <40%; LVEF ocenić ponownie w ciągu 3 tyg. – jeśli LVEF nadal wynosi <40% leczenie należy zakończyć. Jeżeli LVEF wynosi >45% leczenie kontynuować. Gdy LVEF wynosi 40–45% z jednoczesnym zmniejszeniem frakcji wyrzutowej o <10 punktów procentowych od wartości wyjściowej, leczenie kontynuować, a LVEF ocenić ponownie w ciągu 3 tyg. Leku nie stosować, gdy LVEF wynosi 40–45% z jednoczesnym zmniejszeniem frakcji wyrzutowej o ≥10 punktów procentowych od wartości wyjściowej; LVEF ocenić ponownie w ciągu 3 tyg. – jeśli LVEF jest nadal mniejsza o ≥10 punktów procentowych od wartości wyjściowej, leczenie należy zakończyć.

Niewydolność serca
U chorych z wczesnym rakiem piersi leczenie należy zakończyć w przypadku objawowej zastoinowej niewydolności serca, LVSD stopnia 3.–4. lub niewydolności serca stopnia 3.–4., bądź niewydolności serca stopnia 2., której towarzyszy LVEF <45%.
U chorych z rakiem piersi z przerzutami leczenie należy zakończyć w przypadku w przypadku objawowej zastoinowej niewydolności serca.

Neuropatia obwodowa
Leczenie należy czasowo przerwać u chorych z neuropatią obwodową stopnia 3.–4., aż do momentu uzyskania stopnia ≤2.

Choroby płuc
Jeśli u chorych z wczesnym rakiem piersi wystąpi zapalenie płuc stopnia 2. spowodowane radioterapią, podawanie leku należy zakończyć w przypadku niepowodzenia standardowego leczenia; podawanie leku należy również zakończyć jeśli wystąpi zapalenie płuc, śródmiąższowa choroba płuc lub zapalenie płuc stopnia 3.–4. spowodowane radioterapią. U chorych z rakiem piersi z przerzutami podawanie leku należy zakończyć w przypadku wystąpienia zapalenia płuc lub śródmiąższowej choroby płuc.

Uwagi dla Trastuzumab emtanzyna

Trastuzumab emtanzyna wywiera niewielki wpływ na zdolność do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Chorzy, u których wystąpiły działania niepożądane związane z wlewem (zaczerwienienie twarzy, dreszcze, gorączka, duszność, niedociśnienie tętnicze, świszczący oddech, skurcz oskrzeli, częstoskurcz) nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać urządzeń mechanicznych do czasu ustąpienia objawów.

Warunki przechowywania
Przechowywać w temp. 2–8°C.

Preparaty na rynku polskim zawierające trastuzumab emtanzyna