Teryflunomid (opis profesjonalny)

Działanie - Teryflunomid

Mechanizm działania
Teryflunomid jest lekiem immunomodulującym o właściwościach przeciwzapalnych. Hamuje w sposób wybiórczy i odwracalny aktywność dehydrogenazy dihydroorotanowej (DHO-DH), enzymu znajdującego się w mitochondriach i katalizującego proces syntezy pirymidyny de novo. Lek hamuje proliferację komórek zależnych od tego procesu. Dokładny mechanizm działania teryflunomidu w leczeniu stwardnienia rozsianego nie jest do końca wyjaśniony, przypuszczalnie obejmuje on zmniejszenie liczby limfocytów. Podczas badań kontrolowanych placebo teryflunomid (14 mg 1 ×/d) w ciągu pierwszych 3 miesięcy leczenia powodował łagodne zmniejszenie średniej liczby limfocytów (<0,3 × 10⁹/l); ilość ta utrzymywała się do zakończenia leczenia.

Farmakokinetyka
Po wielokrotnym podaniu teryflunomidu p.o., t_max wynosi 1–4 h; dostępność biologiczna wynosi ok. 100%. Pokarm nie ma istotnego wpływu na właściwości farmakokinetyczne leku. Stan stacjonarny osiągany jest powoli, a szacowany współczynnik kumulacji AUC jest około 34-krotny. Lek w znacznym stopniu wiąże się z białkami osocza - >99% (prawdopodobnie z albuminą) i podlega dystrybucji głównie w osoczu. Teryflunomid jest metabolizowany w stopniu umiarkowanym. Związek macierzysty jest jedynym składnikiem wykrywanym w osoczu. Głównym szlakiem metabolizmu jest hydroliza. Lek jest wydzielany do przewodu pokarmowego głównie z żółcią w postaci niezmienionej, najprawdopodobniej na drodze sekrecji bezpośredniej. Teryflunomid jest substratem transportera wyrzutu BCRP, który może brać udział w sekrecji bezpośredniej. W ciągu 21 dni 60,1% podanej dawki jest wydalane z kałem (37,5%) i moczem (22,6%). Po przeprowadzeniu procedury szybkiej eliminacji z użyciem cholestyraminy możliwe jest odzyskanie dodatkowo 23,1% teryflunomidu (głównie w kale). Mediana t_1/2 wynosi ok. 19 dni po wielokrotnym podaniu dawki 14 mg. Po podaniu pojedynczej dawki i.v. Eliminację można przyspieszyć (prawdopodobnie na drodze przerwania procesów wchłaniania zwrotnego na poziomie jelit), po podaniu cholestyraminy lub węgla aktywowanego. Stężenia teryflunomidu mierzone podczas 11-dniowej procedury mającej na celu przyspieszenie jego eliminacji (przy użyciu 8 g cholestyraminy 3 ×/d lub, w przypadku złej tolerancji tej dawki, 4 g cholestyraminy 3 ×/d albo 50 g węgla aktywowanego 2 ×/d) po przerwaniu stosowania leku wykazały, że te schematy postępowania skutecznie przyspieszały eliminację teryflunomidu, prowadząc do ponad 98% zmniejszenia jego stężenia w osoczu, przy czym cholestyramina działa szybciej od węgla aktywowanego. Po przerwaniu stosowania teryflunomidu i podaniu cholestyraminy w dawce 8 g 3 ×/d stężenie teryflunomidu w osoczu zmniejsza się o 52% na koniec 1. doby, o 91% na koniec 3. doby, o 99,2% na koniec 7. doby i o 99,9% po upływie 11. doby. Decyzję o tym, którą procedurę eliminacji wybrać, należy podjąć w oparciu o analizę stanu chorego. Jeżeli cholestyramina w dawce 8 g 3 ×/d nie jest dobrze tolerowana, można zastosować cholestyraminę w dawce 4 g 3 ×/d. Można także zastosować węgiel aktywowany. Leczenie należy prowadzić przez 11 dni, niekoniecznie bezpośrednio następujących po sobie, chyba, że zachodzi potrzeba szybkiego zmniejszenia stężenia teryflunomidu w osoczu. Ekspozycja ogólnoustrojowa na teryflunomid wzrasta proporcjonalnie do dawki po podaniu p.o. zakresie dawek 7–14 mg.

Wskazania do stosowania - Teryflunomid

Leczenie dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku od 10 lat ze stwardnieniem rozsianym o przebiegu rzutowo-ustępującym.

Przeciwwskazania stosowania - Teryflunomid

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, ciężkie zaburzenia czynności wątroby (klasa C w skali Childa i Pugha), ciężkie niedobory odporności (np. AIDS), ciężkie zaburzenia czynności szpiku kostnego, znaczna niedokrwistość, leukopenia, neutropenia, małopłytkowość, ciężkie czynne zakażenie aż do jego ustąpienia, ciężka hipoproteinemia (np. w zespole nerczycowym), ciąża, okres karmienia piersią. Ze względu na brak badań klinicznych nie stosować u chorych poddawanych dializoterapii. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji w trakcie leczenia i po jego zakończeniu, dopóki stężenie leku w osoczu wynosi >0,02 mg/l.

Kontrola przebiegu leczenia
Przed rozpoczęciem leczenia teryflunomidem należy ocenić: ciśnienie tętnicze, aktywność ALT/SGPT w surowicy, morfologię krwi (w tym odsetek leukocytów i liczbę płytek krwi).
Podczas leczenia należy monitorować: ciśnienie tętnicze krwi, aktywność ALT/SGPT w surowicy, aktywność enzymów wątrobowych (co 2 tyg. w ciągu pierwszych 6 mies. leczenia, a następnie co 8 tyg. lub w zależności od objawów przedmiotowych i podmiotowych, takich jak: nudności o niewyjaśnionym pochodzeniu, wymioty, ból brzucha, zmęczenie, jadłowstręt czy żółtaczka i/lub ciemne zabarwienie moczu; w przypadku, gdy wartość ALT/SGPT >2–3-krotności górnej granicy normy, badanie należy wykonywać 1 ×/tyg.), morfologię krwi (w tym wzór odsetkowy). Badania należy wykonywać zależnie od klinicznych objawów przedmiotowych i podmiotowych (np. infekcji) występujących w trakcie leczenia.

Procedura przyspieszonej eliminacji
Teryflunomid jest powoli eliminowany z osocza. Bez przeprowadzenia procedury przyspieszonej eliminacji osiągnięcie stężenia >0,02 mg/l zajmuje średnio 8–24 mies. (duża zmienność międzyosobnicza). Procedurę przyspieszonej eliminacji można zastosować w dowolnym momencie po zaprzestaniu podawania teryflunomidu. Zalecana procedura polega na podawaniu cholestyraminy w dawce 8 g (lub w przypadku braku tolerancji: 4 g) 3 ×/d przez 11 dni. W przypadku niedostępności cholestyraminy można zastosować węgiel aktywowany w dawce 50 g 2 ×/d przez 11 dni. Jeśli cholestyramina lub węgiel aktywowany nie są dobrze tolerowane, można je podawać z przerwami przez 11 dni.

Hepatotoksyczność
Podczas leczenia może wystąpić zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, najczęściej w ciągu pierwszych 6. mies. leczenia. Stosowanie leku należy przerwać, jeżeli podejrzewa się uszkodzenie wątroby. Należy rozważyć przerwanie leczenia, jeżeli potwierdzono zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych >3-krotnie przekraczające górną granicę normy. U osób z wcześniej występującą chorobą wątroby i/lub osób, które spożywają znaczne ilości alkoholu, ryzyko zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych w trakcie stosowania teryflunomidu może być zwiększone. Takich chorych należy ściśle monitorować w celu wykrycia objawów zaburzeń czynności wątroby. W przypadku podejrzenia uszkodzenia wątroby należy przerwać leczenie teryflunomidem i rozważyć zastosowanie procedury przyspieszonej eliminacji; monitorowanie czynności wątroby należy prowadzić do czasu normalizacji aktywności aminotransferaz.

Hipoproteinemia
Liczba cząsteczek niezwiązanego teryflunomidu w osoczu zależy od stężenia albuminy, z którą lek silnie się wiąże. U osób z hipoproteinemią (np. w zespole nerczycowym) liczba wolnych cząsteczek leku jest zwiększona. Teryflunomidu nie należy stosować u chorych z ciężką hipoproteinemią.

Nadciśnienie
Podczas leczenia może wystąpić zwiększenie ciśnienia tętniczego. Należy zmierzyć je przed rozpoczęciem leczenia, a następnie okresowo. Podwyższone ciśnienie tętnicze należy odpowiednio kontrolować przed rozpoczęciem leczenia teryflunomidem i w trakcie jego trwania.

Zakażenia
U chorych z ciężkim czynnym zakażeniem, rozpoczęcie leczenia teryflunomidem należy opóźnić do czasu jego ustąpienia. W badaniach kontrolowanych placebo nie zaobserwowano zwiększenia częstości występowania ciężkich zakażeń podczas stosowania teryflunomidu. W przypadku wystąpienia u chorego ciężkiego zakażenia, należy rozważyć przerwanie leczenia teryflunomidem, a przed ponownym rozpoczęciem podawania leku raz jeszcze ocenić stosunek korzyści z leczenia do ryzyka z nim związanego. W związku z wydłużonym t_1/2 można rozważyć przyspieszoną eliminację teryflunomidu za pomocą cholestyraminy lub węgla aktywowanego.
U osób z czynnymi ostrymi lub przewlekłymi zakażeniami nie należy rozpoczynać leczenia do czasu ustąpienia zakażenia (zakażeń). Bezpieczeństwo stosowania teryflunomidu u osób z utajonym zakażeniem prątkami gruźlicy nie jest znane, ponieważ podczas badań klinicznych nie były wykonywane badania przesiewowe w celu rozpoznania gruźlicy. Chorych, u których wykryto gruźlicę podczas badań przesiewowych, przed rozpoczęciem stosowania teryflunomidu należy leczyć zgodnie ze standardową praktyką medyczną.

Reakcje ze strony układu oddechowego
Podczas leczenia może wystąpić śródmiąższowa choroba płuc (ILD) oraz nadciśnienie płucne. Występowanie ILD oraz zaostrzenie występującej wcześniej ILD zgłaszano podczas stosowania leflunomidu, związku macierzystego dla teryflunomidu. Szczególnie narażone są osoby, u których w wywiadzie stwierdzono ILD w trakcie leczenia leflunomidem. ILD może wystąpić nagle w dowolnym momencie stosowania leku, dając zmienny obraz kliniczny i prowadzić do zgonu. W przypadku wystąpienia nowych lub zaostrzenia istniejących objawów płucnych (takich jak uporczywy kaszel i duszność), należy rozważyć przerwanie podawania leku i przeprowadzenie dalszych badań. Jeśli przerwanie leczenia jest konieczne, należy rozważyć rozpoczęcie procedury przyspieszonej eliminacji leku.

Zaburzenia hematologiczne
Podczas leczenia zaobserwowano średnie zmniejszenie liczby leukocytów o <15% w stosunku do wartości wyjściowej. Przed rozpoczęciem podawania leku należy wykonać badanie morfologii krwi (z uwzględnieniem wzoru odsetkowego leukocytów i liczby płytek krwi); podczas leczenia badanie należy powtarzać w zależności od klinicznych objawów podmiotowych i przedmiotowych (np. zakażeń). Ryzyko wystąpienia zaburzeń hematologicznych jest zwiększone u chorych, u których wcześniej występowała niedokrwistość, leukopenia i/lub małopłytkowość oraz u osób z zaburzeniami czynności szpiku kostnego albo narażonych na zahamowanie czynności szpiku kostnego. Jeśli w czasie stosowania leku wystąpią zaburzenia hematologiczne, należy rozważyć przeprowadzenie procedury przyspieszonej eliminacji w celu zmniejszenia stężenia teryflunomidu w osoczu. W przypadkach wystąpienia ciężkich zaburzeń hematologicznych (w tym pancytopenii), należy przerwać równoległe podawanie wszystkich leków hamujących czynność szpiku kostnego i rozważyć zastosowanie procedury przyspieszonej eliminacji teryflunomidu.

Reakcje skórne
Podczas leczenia mogą wystąpić ciężkie reakcje skórne (w tym zespół Stevensa i Johnsona, martwica toksyczna rozpływna naskórka lub reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi [DRESS]). W przypadku wystąpienia wrzodziejącego zapalenia jamy ustnej lub innych reakcji dotyczących skóry i/lub błon śluzowych, które mogą być objawami ciężkich, uogólnionych reakcji skórnych (zespół Stevensa i Johnsona lub martwica toksyczna rozpływna naskórka) należy przerwać leczenie teryflunomidem i wszystkimi innymi lekami i niezwłocznie rozpocząć procedurę przyspieszonej eliminacji. Nie należy wznawiać podawania teryflunomidu.
Podczas leczenia mogą wystąpić przypadki świeżo rozpoznanej łuszczycy (w tym łuszczycy krostkowej) oraz nasilenie wcześniejszych zmian łuszczycowych. Należy rozważyć przerwanie leczenia i rozpoczęcie procedury przyspieszonej eliminacji, biorąc pod uwagę stan pacjenta i wywiad chorobowy.

Neuropatia obwodowa
Podczas leczenia może wystąpić neuropatia obwodowa. Stan większości chorych poprawia się po przerwaniu stosowania teryflunomidu, możliwe jest jednak również utrwalenie objawów neuropatii lub całkowite jej ustąpienie, w zależności od indywidualnych predyspozycji chorego. W przypadku wystąpienia neuropatii obwodowej podczas leczenia, należy rozważyć przerwanie podawania teryflunomidu i przeprowadzenie procedury przyspieszonej eliminacji.

Zmiana leczenia na stosowanie teryflunomidu lub z leczenia teryflunomidem na inny lek
W badaniach klinicznych dotyczących równoległego podawania teryflunomidu z interferonem beta lub octanem glatirameru wykazano, że nie jest konieczne zachowanie odstępu czasowego po zakończeniu stosowania interferonu beta lub octanu glatirameru a przed rozpoczęciem stosowania teryflunomidu bądź przed rozpoczęciem stosowania interferonu beta albo octanu glatirameru po zaprzestaniu stosowania teryflunomidu.
W związku z długim t_1/2 natalizumabu, jego działanie i wpływ na układ immunologiczny może trwać do 2–3 miesięcy po zaprzestaniu stosowania. Jeżeli podawanie teryflunomidu zostało rozpoczęte natychmiast, działania tych leków mogą się nakładać. Należy zachować ostrożność przy zmianie leczenia z natalizumabu na teryflunomid.
W związku z długim t_1/2 fingolimodu, do jego usunięcia z krążenia niezbędna jest 6-tyg. przerwa w leczeniu. Powrót liczby limfocytów do wartości prawidłowych trwa 1–2 mies. Przy zmianie leczenia z fingolimodu na teryflunomid, aby uniknąć addytywnego działania na układ immunologiczny, należy zachować odstęp 1–2 mies.
U pacjentów ze stwardnieniem rozsianym mediana t_1/2 w fazie eliminacji po wielokrotnym podaniu dawki 14 mg teryflunomidu wynosi u większości pacjentów 19 dni. Po zakończeniu jego stosowania, aby uniknąć addytywnego działania na układ immunologiczny, należy przed włączeniem kolejnego leku zachować odstęp równy 5-krotności t_1/2 teryflunomidu (ok. 3,5 mies.).

Zapalenie trzustki
W badaniu klinicznym z udziałem dzieci i młodzieży, u pacjentów otrzymujących teryflunomid obserwowano przypadki zapalenia trzustki, w tym ostre zapalenie trzustki, z takimi objawami jak: ból brzucha, nudności i/lub wymioty oraz zwiększeniem aktywności amylazy i lipazy w surowicy. Czas do wystąpienia objawów wahał się od kilku miesięcy do 3 lat. Chorych należy poinformować o charakterystycznych objawach zapalenia trzustki. W przypadku podejrzenia zapalenia trzustki należy zbadać enzymy trzustkowe oraz powiązane parametry laboratoryjne. W przypadku potwierdzenia zapalenia trzustki należy przerwać stosowanie teryflunomidu i rozpocząć procedurę przyspieszonej eliminacji.

Możliwość wydłużenia odstępu QT
Podczas badania kontrolowanego placebo przeprowadzonego na zdrowych uczestnikach teryflunomid przy średnich stężeniach stacjonarnych nie wykazywał potencjalnych zdolności do wydłużenia odstępu QTcF w porównaniu do placebo.

Wpływ na czynność kanalików nerkowych
Podczas badań kontrolowanych placebo u pacjentów leczonych teryflunomidem zaobserwowano zmniejszenie stężenia kwasu moczowego (o 20–30%) oraz fosforu w surowicy ( średnio o 10%). Działania te uznaje się za związane ze zwiększeniem wydzielania do kanalików nerkowych, a niezwiązane ze zmianami czynności kłębuszków.

Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych
Podczas leczenia leflunomidem i/lub teryflunomidem (czynny metabolit leflunomidu) wyniki oznaczenia stężenia jonów wapniowych mogą być fałszywie zmniejszone, w zależności od rodzaju wykorzystywanego w badaniu analizatora jonów wapniowych (np. analizator gazometryczny). Jeśli wyniki pomiarów budzą wątpliwości, zaleca się określenie całkowitego stężenia wapnia w surowicy skorygowanego o stężenie albumin.

Dodatkowe składniki preparatu
Ze względu na zawartość laktozy, leku nie powinny stosować osoby z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, pierwotnym niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Interakcje - Teryflunomid

Szczepienia
Podczas badań klinicznych wykazano, że szczepienia nieaktywnym neoantygenem (dawka podstawowa) lub antygenem przypominającym (reekspozycja) w trakcie leczenia teryflunomidem są bezpieczne i skuteczne. Stosowanie żywych szczepionek atenuowanych może powodować ryzyko zakażeń i dlatego należy ich unikać.

Leki immunosupresyjne lub immunomodulacyjne
Ze względu na to, że leflunomid jest związkiem macierzystym teryflunomidu, nie zaleca się równoległego podawania teryflunomidu i leflunomidu.
Równoległe stosowanie teryflunomidu z lekami przeciwnowotworowymi lub immunosupresyjnymi stosowanymi w leczeniu stwardnienia rozsianego nie zostało ocenione. Brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania leku równolegle z interferonem beta lub octanem glatirameru przez okres do 1 roku, jednak w badaniach zaobserwowano większą częstość występowania zdarzeń niepożądanych w porównaniu do stosowania teryflunomidu w monoterapii. Długotrwałe bezpieczeństwo skojarzonego stosowania tych leków w leczeniu stwardnienia rozsianego nie zostało ustalone.

Silne induktory cytochromu CYP-450 oraz białek transportowych
Równoczesne podawanie dawek wielokrotnych 600 mg 1 ×/d ryfampicyny (induktor CYP2B6, 2C8, 2C9, 2C19, 3A) przez 22 dni oraz induktora transportera wyrzutu leków glikoproteiny P i białka oporności raka piersi z pojedynczą dawką 70 mg teryflunomidu powodowało zmniejszenie ekspozycji na teryflunomid o ok. 40%. Należy zachować ostrożność podczas równoległego stosowania ryfampicyny i innych silnych induktorów CYP i białek transportowych (takich jak: karbamazepina, fenobarbital, fenytoina i dziurawiec zwyczajny) z teryflunomidem.

Cholestyramina, węgiel aktywowany
Podczas stosowania teryflunomidu nie należy stosować cholestyraminy ani węgla aktywowanego, ponieważ prowadzi to do szybkiego i istotnego zmniejszenia stężenia teryflunomidu w osoczu (chyba, że pożądana jest przyspieszona eliminacja). Mechanizm ten polega na przerwaniu krążenia jelitowo-wątrobowego i/lub usuwaniu teryflunomidu ze światła przewodu pokarmowego.

Repaglinid
W warunkach in vivo teryflunomid jest inhibitorem CYP2C8. Po wielokrotnym podaniu teryflunomidu równolegle z repaglinidem zaobserwowano zwiększenie średniej wartości c_max i AUC repaglinidu we krwi odpowiednio 1,7 i 2,4-krotnie. Należy zachować ostrożność podczas równoległego stosowania substratów CYP2C8 (np.: repaglinid, paklitaksel, pioglitazon, rozyglitazon) z teryflunomidem.

Doustne środki antykoncepcyjne
Podczas równoległego podawania wielokrotnych dawek teryflunomidu z doustnym środkiem antykoncepcyjnym zawierającym 0,03 mg etynyloestradiolu i 0,15 mg lewonorgestrelu, średnie wartości c_max i AUC etynyloestradiolu zwiększyły się odpowiednio 1,33 i 1,41-krotnie, a średnie wartości c_max i AUC lewonorgestrelu zwiększyły się odpowiednio 1,58 i 1,54-krotnie. Nie oczekuje się negatywnego wpływu teryflunomidu na skuteczność działania doustnych środków antykoncepcyjnych, należy jednak wziąć go pod uwagę podczas wyboru lub dostosowywania leczenia doustnymi środkami antykoncepcyjnymi.

Substraty CYP1A2
Podczas równoległego podawania wielokrotnych dawek teryflunomidu z kofeiną (substrat CYP1A2) nastąpiło zmniejszenie średnich wartości c_max i AUC kofeiny odpowiednio o 18 i 55%. Należy zachować ostrożność podczas równoległego stosowania substratów CYP1A2(np. duloksetyna, alosetron, teofilina, tyzanidyna) z teryflunomidem, ze względu na możliwość zmniejszenia skuteczności ich działania.

Warfaryna
Teryflunomid nie jest inhibitorem ani induktorem CYP2C9. Wielokrotne dawki teryflunomidu nie miały wpływu na właściwości farmakokinetyczne równolegle stosowanej S-warfaryny. Zaobserwowano jednak zmniejszenie maksymalnej wartości INR o 25% w porównaniu do stosowania samej warfaryny. Podczas równoległego stosowania tych leków zalecana jest dokładna kontrola i monitorowanie wartości INR.

Substraty OAT3
Podczas równoległego podawania wielokrotnych dawek teryflunomidu z cefaklorem (substrat OAT3) nastąpiło zwiększenie średnich wartości c_max i AUC cefakloru odpowiednio 1,43 i 1,54-krotnie. Należy zachować ostrożność, podczas równoległego stosowania teryflunomidu z substratami OAT3 (np: cefaklor, benzylopenicylina, cyprofloksacyna, indometacyna, ketoprofen, furosemid, cymetydyna, metotreksat i zydowudyna).

Substraty białka oporności raka piersi (BCRP) i/lub substraty polipeptydów transportujących aniony organiczne B1 i B3 (OATP1B1/B3)
Podczas równoległego podawania wielokrotnych dawek teryflunomidu z rozuwastatyną (substrat BCRP) nastąpiło zwiększenie średnich wartości c_max i AUC rozuwastatyny odpowiednio 2,65 i 2,51 krotnie. Nie miało to jednak znaczącego wpływu na aktywność HMG-CoA. W przypadku równoległego podawania rozuwastatyny z teryflunomidem zalecane jest zmniejszenie dawki rozuwastatyny o 50%. W przypadku innych substratów BCRP (np. metotreksatu, topotekanu, sulfasalazyny, daunorubicyny, doksorubicyny) oraz rodziny polipeptydów OATP, szczególnie inhibitorów reduktazy HMG-Co (np. simwastatyny, atorwastatyny, prawastatyny, metotreksatu, nateglinidu, repaglinidu, ryfampicyny) należy zachować ostrożność i rozważyć zmniejszenie dawki tych leków.

Działania niepożądane - Teryflunomid

Bardzo często: ból głowy, biegunka, nudności, zwiększenie aktywności ALT, łysienie.

Często: grypa, zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie dróg moczowych, zapalenie oskrzeli, zapalenie zatok, zapalenie gardła, zapalenie pęcherza moczowego, wirusowe zapalenie żołądka i jelit, opryszczka wargowa, zakażenie zęba, zapalenie krtani, grzybica stóp, neutropenia, niedokrwistość, łagodne reakcje alergiczne, lęk, parestezje, rwa kulszowa, zespół cieśni nadgarstka, kołatanie serca, nadciśnienie tętnicze, zapalenie trzustki u dzieci, ból w nadbrzuszu, wymioty, ból zęba, zwiększenie aktywności GGT i/lub AST, wysypka, trądzik, ból mięśniowo-szkieletowy, ból mięśni, ból stawów, częstomocz, obfite miesiączkowanie, ból, astenia, zmniejszenie masy ciała, zmniejszenie liczby neutrofili, zmniejszenie liczby leukocytów, zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej.

Niezbyt często: ciężkie zakażenia, w tym posocznica, łagodna małopłytkowość (liczba płytek <100 G/l), przeczulica, nerwoból, neuropatia obwodowa, śródmiąższowa choroba płuc, zapalenie jamy ustnej, zapalenie jelita grubego, zapalenie trzustki u dorosłych, dyslipidemia, zaburzenia paznokci, łuszczyca (w tym łuszczyca krostkowa), ciężkie reakcje skórne, ból pourazowy.

Rzadko: ostre zapalenie wątroby.

Z nieznaną częstością: nadciśnienie płucne, polekowe uszkodzenie wątroby.

Przedawkowanie
Brak danych odnośnie przedawkowania teryflunomidu lub zatrucia nim u ludzi. Lek w dawce 70 mg/d był podawany przez okres do 14 dni zdrowym ochotnikom. Zdarzenia niepożądane były zgodne z profilem bezpieczeństwa leku u chorych ze stwardnieniem rozsianym. W przypadku istotnego przedawkowania lub wystąpienia objawów toksyczności, zaleca się zastosowanie cholestyraminy lub węgla aktywowanego, aby przyspieszyć eliminację leku. Procedura przyspieszonej eliminacji polega na podawaniu cholestyraminy w dawce 8 g 3 ×/d lub, w przypadku nietolerancji, 4 g 3 ×/d, alternatywnie można zastosować węgiel aktywowany w dawce 50 g 2 ×/d. Leki te należy podawać przez 11 dni, w przypadku nietolerancji niekoniecznie następujące bezpośrednio po sobie.

Ciąża i laktacja - Teryflunomid

Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania teryflunomidu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Lek może powodować występowanie ciężkich wad wrodzonych. Stosowanie teryflunomidu u kobiet w ciąży jest przeciwwskazane. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji podczas leczenia i po jego zakończeniu, do momentu kiedy stężenie teryflunomidu w osoczu osiągnie wartość <0,02 mg/l. W tym okresie kobiety powinny omówić z lekarzem prowadzącym wszelkie plany dotyczące zaprzestania stosowania antykoncepcji lub zmiany metody antykoncepcyjnej. Jeżeli występuje podejrzenie ciąży należy niezwłocznie wykonać test ciążowy. W przypadku uzyskania dodatniego wyniku, należy rozważyć szybkie zmniejszenie stężenia teryflunomidu we krwi przez zastosowanie procedury przyspieszonej eliminacji, co może zmniejszyć ryzyko dla płodu. W przypadku kobiet otrzymujących teryflunomid, które chcą zajść w ciążę, podawanie leku należy przerwać i przeprowadzić zalecaną procedurę przyspieszonej eliminacji, aby szybciej osiągnąć stężenie <0,02 mg/l. Bez zastosowania tej procedury osiągnięcie wymaganego stężenia teryflunomidu < 0,02 mg/l może trwać 8–24 mies. Należy oznaczyć stężenie leku w osoczu przed próbą zajścia w ciążę. Po dwukrotnym w (odstępie 14 dni) uzyskaniu wyniku <=0,02 mg/l zakłada się brak ryzyka dla płodu, należy wstrzymać się z próbami zajścia w ciążę przez 6 tyg. od uzyskania wartości stężenia 0,02 mg/l po raz pierwszy.
Zarówno cholestyramina, jak i węgiel aktywowany w postaci proszku mogą wpłynąć na wchłanianie estrogenów i progestagenów, skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych podczas procedury przyspieszonej eliminacji może być zmniejszona. Zalecane jest zastosowanie alternatywnych metod antykoncepcji. Badania na zwierzętach wykazały, że teryflunomid przenika do ich mleka. Stosowanie leku podczas karmienia piersią jest przeciwwskazane.

Dawkowanie - Teryflunomid

P.o., niezależnie od posiłku; tabletki połykać w całości.
Dorośli i dzieci po 10. rż. ≥40 kg mc. 14 mg 1 ×/d.

Osoby w podeszłym wieku
Brak danych odnośnie skuteczności i bezpieczeństwa stosowania leku u osób po 65. rż. Należy zachować ostrożność.

Zaburzenia czynności nerek
Nie ma konieczności dostosowania dawki u osób z niewydolnością nerek, niewymagającą dializoterapii. Nie przeprowadzono badań u dializowanych osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Stosowanie teryflunomidu jest przeciwwskazane w tej grupie chorych.

Zaburzenia czynności wątroby
Nie jest konieczne dostosowywanie dawki w przypadku chorych z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Stosowanie teryflunomidu jest przeciwwskazane u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Dzieci i młodzież
Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność teryflunomidu u dzieci w wieku poniżej 10 lat nie zostały określone.

Uwagi dla Teryflunomid

Lek nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych, takich jak zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, które były zgłaszane w odniesieniu do leflunomidu (związku macierzystego), zdolność pacjenta do koncentracji i prawidłowego reagowania może być zaburzona. W takich przypadkach należy powstrzymać się od prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Preparaty na rynku polskim zawierające teryflunomid