medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Rawulizumab jest przeciwciałem monoklonalnym IgG2/4K, które w sposób swoisty wiąże się z białkiem C5 dopełniacza, hamując w ten sposób jego rozkład na podjednostki C5a (prozapalna anafilatoksyna) i C5b (inicjująca powstanie kompleksu MAC lub C5b-9 atakującego błonę) i zapobiegając wytwarzaniu kompleksu MAC/C5b-9. Rawulizumab nie wpływa na wcześniejsze etapy aktywacji dopełniacza, które mają zasadnicze znaczenie dla opsonizacji drobnoustrojów i usuwania kompleksów immunologicznych.
W badaniach III fazy u pacjentów z napadową nocną hemoglobinurią (PNH) leczonych rawulizumabem, zarówno wcześniej nieleczonych inhibitorami układu dopełniacza, jak i otrzymujących uprzednio ekulizumab, obserwowano natychmiastowe, całkowite i utrzymujące się w czasie zahamowanie wolnej postaci białka C5 w surowicy (stężenie <0,5 µg/ml) przed końcem pierwszej infuzji, które utrzymywało się przez cały 26-tyg. okres leczenia u wszystkich pacjentów. Obserwowano także natychmiastowe, całkowite zahamowanie wolnej postaci białka C5 w surowicy u pacjentów z atypowym zespołem hemolityczno-mocznicowym (aHUS), u dorosłych pacjentów z uogólnioną miastenią rzekomoporaźną (gMG) i u dorosłych pacjentów z chorobą ze spektrum zapalenia nerwów wzrokowych i rdzenia kręgowego (NMOSD) przed końcem pierwszej infuzji, które utrzymywało się przez cały główny okres leczenia. Zakres i czas trwania odpowiedzi farmakodynamicznej u pacjentów z PNH, aHUS, gMG i NMOSD zależały od ekspozycji na rawulizumab. Obserwowano korelację między wartością stężenia wolnej postaci białka C5 <0,5 µg/ml a kontrolą hemolizy wewnątrznaczyniowej i całkowitym hamowaniem końcowej fazy aktywacji dopełniacza.
Farmakokinetyka
W badanych zakresach dawek i schematach dawkowania rawulizumab charakteryzował się farmakokinetyką proporcjonalną do dawki i liniową w czasie. Rawulizumab podawany jest pozajelitowo (i.v. lub s.c.), terapeutyczne stężenia leku osiągane jest natychmiast po podaniu 1. dawki. tmax w przypadku podania i.v. zbiega się z końcem infuzji lub jest nieco dłuższy od czasu trwania infuzji. Szacowana dostępność biologiczna rawulizumabu podanego s.c. wynosi ok. 79% u dorosłych pacjentów z PNH. Ponieważ rawulizumab jest immunoglobuliną, oczekuje się, że związek ten będzie metabolizowany w taki sam sposób, jak wszystkie endogenne cząsteczki IgG (degradacja do niewielkich peptydów i aminokwasów w szlakach katabolicznych) i będzie podlegał podobnemu procesowi eliminacji. Średni t1/2 wynosił 49,6–64,3 dni, w zależności od drogi podania (i.v. lub s.c.), grupy wiekowej (dorośli lub dorośli wraz z dziećmi i młodzieżą) oraz choroby (PNH, aHUS, gMG, NMOSD).
Nie przeprowadzano badań wpływu płci, rasy, podeszłego wieku, zaburzeń czynności wątroby lub nerek na farmakokinetykę rawulizumabu, jednak w populacyjnej ocenie farmakokinetyki nie stwierdzono wpływu płci, wieku, rasy ani czynności wątroby lub nerek na farmakokinetykę rawulizumabu u pacjentów. Z kolei masa ciała pacjenta ma wpływ na ekspozycję na rawulizumab, w związku z czym dawkowanie ustala się w oparciu o ten parametr. Farmakokinetykę rawulizumabu podawanego i.v. badano u pacjentów z aHUS z różnym stopniem zaburzeń czynności nerek oraz w różnym wieku, w tym u pacjentów dializowanych. Nie zaobserwowano żadnych różnic w wartościach parametrów farmakokinetycznych w tych podgrupach pacjentów, w tym wśród pacjentów z białkomoczem.
Leczenie dorosłych oraz dzieci i młodzieży ≥10 kg mc. z napadową nocną hemoglobinurią (PNH) z hemolizą i jednym lub kilkoma objawami klinicznymi wskazującymi na dużą aktywność choroby lub którzy są klinicznie stabilni po otrzymywaniu leczenia ekulizumabem przez ≥6 ostatnich mies.
Leczenie pacjentów dorosłych oraz dzieci i młodzieży o masie ciała ≥10 kg mc. z atypowym zespołem hemolityczno-mocznicowym (aHUS), którzy nie byli wcześniej leczeni inhibitorami układu dopełniacza lub u których stosowano ekulizumab przez ≥3 mies. uzyskując odpowiedź kliniczną na leczenie.
Leczenie dodatkowe do standardowego leczenia dorosłych pacjentów z uogólnioną miastenią (gMG), u których występują przeciwciała przeciw receptorowi acetylocholiny (AChR).
Leczenie pacjentów dorosłych z chorobą ze spektrum zapalenia nerwów wzrokowych i rdzenia kręgowego (NMOSD) z dodatnim wynikiem badania na obecność przeciwciał przeciw akwaporynie 4 (AQP4).
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, niewyleczone, w momencie rozpoczęcia leczenia, zakażenie Neisseria meningitidis, brak aktualnego szczepienia przeciwko Neisseria meningitidis, chyba że chory będzie otrzymywać zapobiegawczo odpowiednie antybiotyki przez 2 tyg. po zaszczepieniu.
Identyfikowalność
W celu właściwej identyfikowalności leków biologicznych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego preparatu rawulizumabu.
Zakażenia meningokokowe
Ze względu na mechanizm działania rawulizumabu jego stosowanie zwiększa podatność pacjenta na zakażenie meningokokowe/posocznicę meningokokową. Możliwe jest wystąpienie choroby meningokokowej wywołanej przez dowolną grupę serologiczną. U pacjentów leczonych rawulizumabem, a także u pacjentów leczonych innymi inhibitorami końcowej fazy aktywacji dopełniacza, odnotowano występowanie ciężkich przypadków zakażenia meningokokowego/posocznicy meningokokowej, w tym prowadzących do zgonu. W celu zmniejszenia ryzyka zakażenia konieczne jest zaszczepienie wszystkich pacjentów przeciwko zakażeniom meningokokowym na co najmniej 2 tyg. przed rozpoczęciem leczenia rawulizumabem, chyba że ryzyko związane z opóźnieniem leczenia przeważa nad ryzykiem związanym z wystąpieniem zakażenia meningokokowego. Pacjentom, u których rozpoczęto leczenie wcześniej niż po 2 tyg. od momentu zaszczepienia, należy podawać zapobiegawczo odpowiednie antybiotyki przez 2 tyg. od momentu zaszczepienia. W zapobieganiu zakażeniom często występującymi chorobotwórczymi grupami serologicznymi meningokoków zaleca się szczepionki przeciwko grupom serologicznym A, C, Y, W135 i B, jeśli są dostępne. Pacjenci muszą zostać zaszczepieni lub ponownie zaszczepieni zgodnie z aktualnymi krajowymi wytycznymi w zakresie szczepień. Jeśli u pacjenta dokonywana jest zmiana leczenia z ekulizumabu, lekarz powinien sprawdzić, czy pacjent ma aktualne szczepienie przeciwko meningokokom według krajowych wytycznych w zakresie szczepień. Należy pamiętać, że szczepienie może nie być wystarczające do uniknięcia zakażenia meningokokowego. Każdego pacjenta należy monitorować w celu wykrycia wczesnych objawów tego zakażenia i posocznicy meningokokowej. Jeśli podejrzewa się zakażenie, należy niezwłocznie wykonać badania i zastosować leczenie odpowiednimi antybiotykami.
Inne zakażenia układowe
Należy zachować ostrożność podczas podawania rawulizumabu pacjentom z czynnymi zakażeniami układowymi. Rawulizumab hamuje końcową fazę aktywacji dopełniacza, dlatego pacjenci mogą być bardziej podatni na zakażenia wywołane przez gatunki bakterii z rodzaju Neisseria i bakterie otoczkowe. Zgłaszano ciężkie zakażenia bakteriami z rodzaju Neisseria, innymi niż N. meningitidis, w tym rozsiane zakażenia N. gonorrhoea. Należy informować pacjentów o sposobach profilaktyki rzeżączki.
Szczepienia
Przed rozpoczęciem leczenia rawulizumabem zaleca się rozpoczęcie szczepień pacjentów zgodnie z aktualnymi wytycznymi. Należy jednak zwrócić uwagę, że szczepienie może powodować dalszą aktywację układu dopełniacza, co z kolei może, u pacjentów z chorobami wyzwalanymi przez dopełniacz, prowadzić do nasilenia objawów przedmiotowych i podmiotowych choroby podstawowej. Dlatego po wykonaniu zalecanego szczepienia należy ściśle monitorować pacjentów pod kątem objawów chorobowych. Pacjenci <18 lat muszą zostać zaszczepieni przeciwko zakażeniom wywołanym przez bakterie H. influenzae i pneumokoki, przy czym w każdej grupie wiekowej należy stosować się ściśle do krajowych zaleceń dotyczących szczepień.
Stosowanie przez kobiety w wieku rozrodczym
Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia rawulizumabem oraz do 8 mies. po zakończeniu leczenia.
Reakcje związane z infuzją
Podanie rawulizumabu może wywołać reakcje ogólnoustrojowe związane z infuzją oraz reakcje alergiczne lub reakcje nadwrażliwości, w tym anafilaksję. W przypadku reakcji ogólnoustrojowych, jeżeli dojdzie do wystąpienia objawów niestabilności układu sercowo-naczyniowego lub niewydolności układu oddechowego, należy przerwać podawanie rawulizumabu i wdrożyć odpowiednie leczenie wspomagające.
Przerwanie leczenia
W przypadku przerwania leczenia przez pacjentów z PNH, należy ich ściśle monitorować pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych ciężkiej hemolizy wewnątrznaczyniowej, rozpoznawanej na podstawie zwiększenia aktywności LDH, w połączeniu z nagłym zmniejszeniem rozmiaru klonu PNH lub stężenia hemoglobiny, bądź ponownego wystąpienia objawów, takich jak zmęczenie, hemoglobinuria, ból brzucha, duszność, ciężkie niepożądane zdarzenia naczyniowe (w tym zakrzepica), zaburzenia połykania lub zaburzenia wzwodu. Każdego pacjenta przerywającego leczenie rawulizumabem należy monitorować przez co najmniej 16 tyg. Jeśli po przerwaniu leczenia wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe hemolizy, w tym zwiększona aktywność LDH, należy rozważyć ponowne rozpoczęcie leczenia rawulizumabem.
W długoterminowym, prospektywnym badaniu obserwacyjnym przerwanie leczenia inhibitorem białka C5 dopełniacza (ekulizumabem) skutkowało 13,5-krotnie większą częstością nawrotów mikroangiopatii zakrzepowej (TMA). Jeśli u pacjentów z aHUS konieczne jest przerwanie leczenia rawulizumabem, należy ich uważnie monitorować pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych TMA. Jeśli powikłania w postaci TMA wystąpią po przerwaniu leczenia rawulizumabem, należy rozważyć wznowienie leczenia rawulizumabem, zaczynając od dawki nasycającej, a następnie stosując dawki podtrzymujące.
Pacjentów z gMG oraz pacjentów z NMOSD osiągających korzyści kliniczne z leczenia rawulizumabem, którzy przerywają leczenie, należy monitorować pod kątem objawów choroby podstawowej. Jeśli takie objawy wystąpią po przerwaniu leczenia, należy rozważyć ponowne rozpoczęcie leczenia rawulizumabem.
Zmiana leczenia ekulizumabem na leczenie rawulizumabem
U pacjentów z gMG, którzy nie wykazują odpowiedzi na zatwierdzony schemat dawkowania ekulizumabu, nie zaleca się leczenia rawulizumabem.
Zawartość sodu
Preparaty rawulizumabu zawierają sód w ilości, która powinna być uwzględniona przez osoby kontrolujące zawartość tego pierwiastka w diecie.
Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji rawulizumabu.
Rytuksymab
Ze względu na potencjalny hamujący wpływ rawulizumabu na zależną od układu dopełniacza cytotoksyczność rytuksymabu, rawulizumab może zmniejszać spodziewane efekty farmakodynamiczne rytuksymabu.
Immunoglobulina ludzka
Wykazano, że dożylna immunoglobulina (IVIg) zmniejsza stężenie rawulizumabu w surowicy; w przypadku zastosowania IVIg wymagana jest uzupełniająca dawka rawulizumabu.
U dzieci i młodzieży z PNH lub aHUS, zakwalifikowanych do badań klinicznych, profil bezpieczeństwa wydawał się podobny do obserwowanego u dorosłych. Profil bezpieczeństwa rawulizumabu podawanego i.v. był podobny do profilu bezpieczeństwa rawulizumabu podawanego s.c.
Bardzo często: zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie nosa i gardła, ból głowy, biegunka.
Często: zakażenie dróg moczowych, zawroty głowy, wymioty, ból brzucha, nudności, niestrawność, pokrzywka, świąd, wysypka, ból stawów, ból pleców, ból mięśni, kurcze mięśni, gorączka, choroba grypopodobna, dreszcze, osłabienie, zmęczenie, reakcje związane z infuzją.
Niezbyt często: zakażenia meningokokowe (w tym również posocznica meningokokowa, meningokokowe zapalenie mózgu), zakażenie gonokokowe, reakcja anafilaktyczna, nadwrażliwość.
Przedawkowanie
U pacjentów, u których doszło do przedawkowania, należy natychmiast przerwać infuzję leku, ściśle monitorować pod kątem objawów działań niepożądanych oraz wdrożyć odpowiednie leczenie objawowe.
Ciąża
Brak danych klinicznych dotyczących stosowania rawulizumabu u kobiet w okresie ciąży oraz badań nieklinicznych dotyczących szkodliwego wpływu na reprodukcję. Dostępne wyniki badań na zwierzętach dotyczące szkodliwego wpływu na reprodukcję są niewystarczające do sformułowania wniosków dotyczących wpływu na reprodukcję u ludzi. Ponieważ ludzkie IgG przenikają przez barierę łożyska, rawulizumab może doprowadzić do zahamowania końcowej aktywacji dopełniacza w krążeniu płodowym. U kobiet w ciąży można rozważyć stosowanie rawulizumabu po dokonaniu oceny ryzyka i korzyści.
Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy rawulizumab przenika do pokarmu kobiecego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla niemowląt. Ze względu na wydzielanie immunoglobulin do pokarmu kobiecego, a także z uwagi na możliwość wystąpienia ciężkich działań niepożądanych u karmionych piersią niemowląt, należy przerwać karmienie piersią na czas leczenia rawulizumabem i do 8 mies. po zakończeniu leczenia.
I.v., w infuzji. Minimalny czas infuzji jest zależny od początkowego stężenia rawulizumabu w koncentracie do sporządzania infuzji. U pacjentów z PNH zaleca się stosowanie rawulizumabu przez cały okres życia pacjenta, chyba że przerwanie leczenia jest wskazane ze względów klinicznych. W przypadku aHUS leczenie rawulizumabem w celu zniesienia objawów (TMA) powinno trwać min. 6 mies., po czym długość leczenia należy rozważyć indywidualnie dla każdego pacjenta; pacjenci narażeni na wyższe ryzyko nawrotu TMA, lub w razie wskazań klinicznych, mogą wymagać przewlekłego leczenia. U dorosłych pacjentów z gMG lub NMOSD leczenie rawulizumabem badano wyłącznie w przypadku podawania przewlekłego.
Dorośli (z PNH, aHUS, gMG lub NMOSD) oraz dzieci i młodzież (z aHUS lub PNH) ≥40 kg mc. Dawkę ustala się w oparciu o masę ciała. Dawki podtrzymujące należy podawać co 8 tyg., rozpoczynając po 2 tyg. od podania dawki nasycającej: pacjenci od ≥40 do <60 kg mc. – dawka nasycająca 2400 mg, następnie dawki podtrzymujące 3000 mg; pacjenci od ≥60 do <100 – dawka nasycająca 2700 mg, następnie dawki podtrzymujące 3300 mg; pacjenci ≥100 kg mc. – dawka nasycająca 3000 mg, następnie dawki podtrzymujące 3600 mg. W przypadku zmiany leczenia z ekulizumabu na rawulizumab podawany i.v., dawkę nasycającą rawulizumabu należy podać w porze przyjęcia następnej zaplanowanej dawki ekulizumabu, następnie po 2 tyg. 1. dawkę podtrzymującą rawulizumabu i kolejne jego dawki podtrzymujące co 8 tyg. W przypadku zmiany drogi podania rawulizumabu z s.c. na i.v. u dorosłych pacjentów z aHUS lub PNH, 1. dawkę podtrzymującą i.v. należy podać 1 tydz. po ostatniej dawce podtrzymującej podanej s.c. i prowadzić dalsze leczenie wg podanego wyżej schematu. Z kolei w przypadku zmiany drogi podania rawulizumabu z i.v. na s.c. w tej populacji, 1. dawkę podtrzymującą s.c. rawulizumabu należy podać 8 tyg. po ostatniej dawce podtrzymującej podanej i.v.
Dzieci i młodzież z aHUS lub PNH <40 kg mc. Rawulizumabu nie badano u dzieci i młodzieży z PNH <30 kg mc., zalecane dawkowanie w przypadku tych pacjentów jest oparte na dawkowaniu stosowanym u dzieci i młodzieży z aHUS, na podstawie danych farmakokinetycznych i farmakodynamicznych (PK/PD) dostępnych dla pacjentów z aHUS i PNH leczonych rawulizumabem. Dawki oraz odstępy pomiędzy kolejnymi dawkami podtrzymującymi ustala się w oparciu o masę ciała. Pierwszą z dawek podtrzymujących podaje się 2 tyg. po dawce nasycającej. Od ≥10 do <20 kg mc. – dawka nasycająca 600 mg, dawka podtrzymująca 600 mg, odstęp miedzy kolejnymi dawkami podtrzymującymi 4 tyg.; od ≥20 do <30 kg mc. – dawka nasycająca 900 mg, dawka podtrzymująca 2100 mg, odstęp między kolejnymi dawkami podtrzymującymi 8 tyg.; od ≥30 do <40 kg mc. – dawka nasycająca 1200 mg, dawka podtrzymująca 2700 mg, odstęp między kolejnymi dawkami podtrzymującymi 8 tyg. U pacjentów zmieniających leczenie z ekulizumabu na leczenie rawulizumabem dawkę nasycającą rawulizumabu należy podać 2 tyg. po ostatnim wlewie ekulizumabu, następnie 2 tygodnie po podaniu dawki nasycającej podać 1. dawkę podtrzymującą rawulizumabu, a kolejne dawki podtrzymujące zgodnie z podanym wyżej schematem dawkowania.
Ponieważ zabiegi wymiany osocza, plazmaferezy oraz podanie immunoglobuliny i.v. (IVIg) zmniejszają stężenie rawulizumabu w surowicy, wymagana jest uzupełniająca dawka rawulizumabu. Szczegółowe informacje na temat dostosowania dawki uzupełniającej – patrz: zarejestrowane materiały producenta. Nie jest wymagane dostosowanie dawki u pacjentów ≥65 lat, nie ma danych wskazujących na konieczność stosowania specjalnych środków ostrożności w tej populacji. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności rawulizumabu u dzieci i młodzieży z PNH lub aHUS <10 kg mc. Nie jest wymagane dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Dane farmakokinetyczne sugerują brak konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.
Rawulizumab nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
