Pytanie nadesłane do redakcji
Mam 16 lat, od 3 lat samookaleczam się, od pół roku biorę różne tabletki. Miesiąc temu miałam pierwszą próbę samobójczą zakończoną pobytem w szpitalu. Teraz jestem na etapie diagnozowania zaburzenia, regularnie rozmawiam z psychologiem, który stwierdził depresję oraz DDA. Moja sytuacja rodzinna nie jest dobra (ciągłe kłótnie, wyzwiska). Ostatnio przeczytałam artykuł na temat borderline. Mogę powiedzieć, że uosabiam się z wszystkimi objawami. Często miewam wybuchy agresji o błahe sprawy, stale odczuwam pustkę i bezsilność wobec siebie. Potrzebuję bliskości drugiego człowieka, lecz w pewnym momencie zaczyna mnie ona przytłaczać, zrywam definitywnie kontakty, bojąc się równocześnie odrzucenia i angażowania. Narażam się na niebezpieczne sytuację, byle coś poczuć. Moja samoocena zależy od nastroju i opinii innych ludzi. Odczuwam lęki, napady paniki i wyrzuty sumienia wobec własnych zachowań, chwiejności w kontaktach z innymi ludźmi.
Ostatnio obsesyjnie kontroluję spożywane posiłki, by zaraz potem mieć poczucie winy z powodu niekontrolowanego przyjmowania ich w zbyt dużej ilości. Czy to może wskazywać na osobowość borderline? Czy mówić o tych przypuszczeniach przy następnej wizycie u psychologa, czy wmawiam to sobie?
Odpowiedziała
dr med. Joanna Borowiecka-Karpiuk
Specjalista psychiatra
Centrum Dobrej Terapii
Jeśli podaje Pani, że obecnie jest w regularnym kontakcie z psychologiem, to jak najbardziej wskazane byłoby opowiedzieć mu o swoich przypuszczeniach i wszelkich wątpliwościach odnośnie do własnego rozumienia stanu swojego zdrowia psychicznego. Wtedy w bezpośredniej relacji z Panią może on wyjaśnić i doprecyzować szereg z tych pytań, które obecnie Pani zadaje.
Bardzo ważna jest tutaj zasada, że diagnozy nigdy nie stawiamy sobie sami na podstawie przeczytanych artykułów, nawet najbardziej profesjonalnych. Ich wartość jest natomiast bardzo istotna między innymi w umożliwieniu przybliżonego nazwania własnych sposobów przeżywania i zachowania w różnych sytuacjach. Natomiast, czy tak jest w rzeczywistości, czy to tylko pierwsza próba ich zrozumienia i nazwania, czy poziom ich nasilenia i stopień rozumienia ma charakter objawów u konkretnej osoby z konkretną historią życia i sposobami radzenia sobie oraz czy układają się one w zespół objawów występujących w różnych zaburzeniach, można odpowiedzieć tylko w bezpośrednim profesjonalnym badaniu.
Niektóre zachowania opisywane przez Panią mogą być też typowe dla osoby 16-letniej, czyli osoby z wciąż jeszcze dojrzewającą i kształtującą się osobowością. Między innymi dlatego przed ukończeniem 18. rż. nie stawiamy rozpoznania zaburzeń osobowości.
