Captopril Jelfa - tabletki

Substancją czynną preparatu jest kaptopryl należący do grupy leków zwanych inhibitorami konwertazy angiotensyny. Wspólny mechanizm działania leków z tej grupy polega na hamowaniu aktywności enzymu odpowiedzialnego za powstawanie angiotensyny II (enzym ten to konwertaza angiotensyny, często oznaczana skrótem ACE, który pochodzi od angielskiej nazwy Angiotensin Converting Enzyme). Zahamowanie aktywności tego enzymu powoduje ograniczenie przekształcania (konwersji) nieaktywnej angiotensyny I do aktywnej angiotensyny II. Angiotensyna II odgrywa istotną rolę w patofizjologii nadciśnienia tętniczego. Efektem działania angiotensyny II jest skurcz naczyń krwionośnych oraz nasilenie uwalniania aldosteronu, co prowadzi do zwiększenia ciśnienia tętniczego. Działanie leków z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny prowadzi do zmniejszenia stężenia angiotensyny II, a przez to do obniżenia ciśnienia tętniczego. Ponadto, inhibitory ACE nasilają efekty zależne od bradykininy (substancja działająca rozkurczowo na naczynia krwionośne), wywierają ochronny wpływ na naczynia i wykazują działanie przeciwmiażdżycowe. Stosowane są jako leki obniżające ciśnienie tętnicze oraz w leczeniu i profilaktyce chorób układu sercowo–naczyniowego, a także w leczeniu chorób nerek (nefropatii cukrzycowej i niecukrzycowej). W badaniach klinicznych potwierdzono skuteczność wielu z nich w zmniejszaniu śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych. U chorych z niewydolnością serca inhibitory ACE zmniejszają opór naczyniowy, co poprawia warunki hemodynamiczne i zwiększa wydolność wysiłkową, pozytywnie wpływając na jakość życia.
Kaptopryl szybko się wchłania, jego działanie przeciwnadciśnieniowe rozpoczyna się po 15–30 minutach od doustnego przyjęcia leku i jest najsilniejsze po 60–90 minutach. Pełny rozwój działania przeciwnadciśnieniowego może wymagać kilku tygodni stosowania preparatu.

Preparat jest wskazany:
· w leczeniu nadciśnienia tętniczego
· w leczeniu przewlekłej niewydolności serca z osłabieniem czynności skurczowej komór (leczenie skojarzone z lekami moczopędnymi i/lub glikozydami naparstnicy oraz beta–adrenolitykami)
· u chorych po zawale serca:
-leczenie krótkoterminowe (4 tygodnie): preparat zalecany jest u wszystkich chorych w stabilnym stanie klinicznym, w ciągu 24 godzin po zawale
-długoterminowa profilaktyka objawowej niewydolności serca: preparat zalecany jest u chorych w stabilnym stanie klinicznym, z bezobjawowym zaburzeniem czynności lewej komory serca (frakcja wyrzutowa nie większa niż 40%)
· w leczeniu nefropatii cukrzycowej przebiegającej z białkomoczem u chorych na cukrzycę typu 1.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu lub na inny inhibitor konwertazy angiotensyny (ACE). Nie możesz także stosować preparatu jeżeli:
· kiedykolwiek wystąpił u Ciebie obrzęk naczynioruchowy lub występuje wrodzony (dziedziczny) obrzęk naczynioruchowy.
Preparat jest przeciwwskazany w II i III trymestrze ciąży oraz w okresie karmienia piersią. Nie zaleca się stosowania preparatu w I trymestrze ciąży.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.
Należy zachować szczególną ostrożność, ponieważ preparat może powodować nagłe i znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego, zwłaszcza po przyjęciu pierwszej dawki. Zwiększone ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego po przyjęciu preparatu dotyczy szczególnie osób:
· ze zmniejszoną objętością krwi krążącej, odwodnionych lub z niedoborem elektrolitów (np. przyjmujących leki moczopędne, stosujących dietę o małej zawartości soli, z niedoborem sodu, poddawanych dializom, po biegunce lub wymiotach)
· ze wzmożoną aktywacją układu renina–angiotensyna–aldosteron (RAA), którą można podejrzewać w przypadku ciężkiego nadciśnienia tętniczego, zastoinowej niewydolności serca, hemodynamicznie istotnego upośledzenia napływu bądź odpływu krwi z lewej komory serca (np. zwężenie zastawki aortalnej lub mitralnej [dwudzielnej]), jednostronnego zwężenia tętnicy nerkowej z drugą czynną nerką), osób z marskością wątroby i/lub wodobrzuszem, osób poddawanych zabiegom lub znieczulanych
· z ciężką zastoinową niewydolnością serca (możliwe także wystąpienie skąpomoczu, postępującej azotemii oraz ostrej niewydolności nerek)
· ze zwiększonym ryzykiem niedokrwienia mięśnia sercowego lub mózgu w przypadku ciężkiego niedociśnienia (np. osoby z chorobą niedokrwienną serca lub zwężeniem naczyń mózgowych, u których niedociśnienie mogłoby spowodować zawał serca, udar mózgu).
W powyższych przypadkach leczenie może być rozpoczynane tylko pod ścisłym nadzorem lekarskim. Ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego wymagany jest specjalny nadzór medyczny i dokładna obserwacja, zwłaszcza w początkowej fazie leczenia i każdorazowo podczas zwiększania dawki. O ile to możliwe, lekarz zaleci tymczasowe zaprzestanie stosowania leków moczopędnych.
W przypadku wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego chorego należy położyć na plecach i wezwać pomoc medyczną. Wystąpienie niedociśnienia tętniczego po przyjęciu pierwszej dawki preparatu nie stanowi przeciwwskazania do dalszego stosowania preparatu, jednakże konieczne jest uzyskanie stabilizacji ciśnienia tętniczego i objętości płynów.
Przed rozpoczęciem leczenia oraz w jego trakcie lekarz zaleci kontrolę czynności nerek. Jeżeli występuje odwodnienie organizmu, zmniejszenie objętości wewnątrznaczyniowej lub zaburzenia elektrolitowe lekarz zaleci odpowiednie postępowanie przed rozpoczęciem stosowania preparatu. Stosowanie inhibitorów ACE może u wrażliwych osób powodować zaburzenia czynności nerek.
U osób z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 40 ml/min) lekarz indywidualnie dostosuje dawkę w zależności od wartości klirensu kreatyniny i indywidualnej reakcji chorego na leczenie. Konieczna jest regularna kontrola stężenia potasu i kreatyniny we krwi.
Stosowanie inhibitorów ACE może u wrażliwych osób powodować zaburzenia czynności nerek. Ryzyko zaburzenia czynności nerek, w tym ostrej niewydolności nerek, występuje zwłaszcza u chorych z niewydolnością serca.
Po zastosowaniu preparatu u chorych z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki może wystąpić zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi, szczególnie jeśli preparat jest stosowany równolegle z lekiem moczopędnym. O ile to możliwe lekarz zaleci zaprzestanie stosowania leku moczopędnego. Podczas pierwszych tygodni leczenia należy monitorować czynność nerek. Ryzyko tych zaburzeń jest zwiększone u osób z niewydolnością nerek, a nadciśnienie nerkowo-naczyniowe sprzyja dodatkowo wystąpieniu ciężkiego niedociśnienia tętniczego. U tych chorych leczenie może być rozpoczynane wyłącznie pod ścisłym nadzorem lekarza.
Po zastosowaniu preparatu u chorych z nadciśnieniem tętniczym bez wcześniejszych zaburzeń czynności nerek może wystąpić zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi, szczególnie jeśli preparat jest stosowany równolegle z lekiem moczopędnym. O ile to konieczne lekarz zaleci zmniejszenie dawki lub zaprzestanie stosowania leku moczopędnego i/lub kaptoprylu. Ryzyko tych zaburzeń jest bardziej prawdopodobne u osób z wcześniejszymi zaburzeniami czynności nerek.
U chorych z zaburzeniami czynności nerek lub stosujących duże dawki preparatu istnieje ryzyko wystąpienia białkomoczu; w okresie leczenia należy kontrolować stężenie białka w moczu.
Nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania preparatu u chorych po niedawnym przeszczepie nerki.
Należy zachować ostrożność u chorych z upośledzeniem odpływu krwi z lewej komory serca (np. zwężenie zastawki aortalnej lub mitralnej [dwudzielnej], kardiomiopatia przerostowa) ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego.
Preparat może powodować wystąpienie obrzęku naczynioruchowego (obrzęk twarzy, ust, języka, gardła, krtani mogący utrudniać oddychanie i mogący stanowić zagrożenie życia). W razie wystąpienia pierwszych objawów obrzęku należy zaprzestać stosowania preparatu i natychmiast szukać pomocy medycznej. Konieczna jest hospitalizacja i obserwacja chorego a niekiedy podjęcie specjalistycznego leczenia. Ryzyko obrzęku naczynioruchowego jest zwiększone u osób, u których w przeszłości wystąpił obrzęk naczynioruchowy oraz u osób rasy czarnej. Obrzęk naczynioruchowy może także dotyczyć jelit czemu towarzyszą bóle brzucha niekiedy z nudnościami i wymiotami.
Procedury krążenia pozaustrojowego (hemodializa, hemofiltracja, afereza lipoprotein o małej gęstości LDL), w czasie których krew narażona jest na kontakt z elektrycznie ujemnie naładowanymi powierzchniami, mogą doprowadzić do wystąpienia ciężkich reakcji rzekomoanafilaktycznych, objawiających się obrzękiem twarzy, niedociśnieniem tętniczym, dusznością, nagłym uczuciem gorąca. Aby zapobiec wystąpieniu tych reakcji lekarz zaleci odpowiednie postępowanie.
Stosowanie preparatu wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia reakcji anafilaktycznej na jad owadów i inne alergeny, także podczas odczulania (w przypadku planowanego odczulania należy skonsultować się z lekarzem, który o ile to możliwe, zaleci czasowe zaprzestanie stosowania preparatu).
Rzadko, stosowanie preparatu może być związane z wystąpieniem żółtaczki cholestatycznej, która może prowadzić do piorunującej martwicy wątroby, zakończonej niekiedy zgonem. Jeżeli wystąpi żółtaczka cholestatyczna lub zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem ponieważ konieczne może być zaprzestanie stosowania preparatu i wdrożenie odpowiedniego leczenia.
Preparat może powodować zaburzenia hematologiczne, w tym neutropenię (zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych), małopłytkowość, niedokrwistość. Lekarz zaleci regularną kontrolę morfologii krwi, szczególnie na początku leczenia oraz u osób z zaburzeniami czynności nerek, osób ze współistniejącą chorobą tkanki łącznej (np. toczniem rumieniowatym lub twardziną) oraz osób stosujących inne leki mogące powodować zmiany w morfologii krwi (allopurynol, leki immunosupresyjne, kortykosteroidy, prokainamid, cytostatyki). W razie wystąpienie jakichkolwiek objawów zakażenia (np. gorączka, powiększenie węzłów chłonnych, ból gardła) należy koniecznie skonsultować się z lekarzem i upewnić się, że nie nastąpiło obniżenie odporności organizmu.
U osób rasy czarnej preparat może być mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia tętniczego.
Inhibitory ACE mogą także powodować uporczywy kaszel (skutek nasilenia działania bradykininy), bez odkrztuszania, który ustępuje po zaprzestaniu stosowania preparatu.
Poinformuj lekarza o stosowaniu preparatu jeżeli planujesz zabieg operacyjny lub inny zabieg wymagający znieczulenia. Stosowanie preparatu równolegle z lekami znieczulającymi może prowadzić do wystąpienia znacznego niedociśnienia tętniczego. Lekarz może zalecić zaprzestanie przyjmowania preparatu dzień przed zabiegiem operacyjnym lub kontynuację jego stosowania. Tylko lekarz może podjąć decyzję o zaprzestaniu stosowania preparatu.
Preparat może powodować hiperkaliemię (zwiększenie stężenia potasu we krwi). Hiperkaliemia może być przyczyną poważnych zaburzeń rytmu serca. Lekarz zaleci monitorowanie stężenia potasu we krwi, zwłaszcza u osób, u których ryzyko hiperkaliemii jest zwiększone (osoby z niewydolnością nerek, chorzy na cukrzycę, przyjmujący leki zwiększające stężenie potasu we krwi, w tym sole potasu, leki moczopędne zatrzymujące potas lub heparynę, osoby odwodnione, osoby z niewydolnością serca lub kwasicą metaboliczną). Może być wymagana regularna kontrola stężenia potasu we krwi.
U chorych na cukrzycę przyjmujących doustne leki przeciwcukrzycowe lub insulinę należy uważnie kontrolować stężenie glukozy we krwi, zwłaszcza w początkowym okresie stosowania preparatu. Istnieje ryzyko wystąpienia hipoglikemii, czyli nadmiernego zmniejszenia stężenia glukozy we krwi.
Nie zaleca się równoległego stosowania soli litu.
Nie zaleca się równoległego stosowania leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu lub substytutów soli kuchennej zawierających potas.
Informacje dodatkowe o pozostałych składnikach preparatu:
· preparat zawiera laktozę; osoby z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy–galaktozy, nie powinny stosować tego preparatu.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?
Podobnie jak inne leki przeciwnadciśnieniowe, preparat może upośledzać sprawność psychofizyczną i zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń i maszyn, zwłaszcza na początku leczenia i po zmianie dawki, a także jeżeli równolegle spożywany jest alkohol.

Preparat ma postać tabletek. Przeznaczony jest do stosowania doustnego. Preparat można przyjmować niezależnie od posiłków. Nie przekraczaj zaleconych dawek ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu skonsultuj się z lekarzem.
Dorośli:
Nadciśnienie tętnicze: początkowo 25–50 mg na dobę, w 2 dawkach podzielonych. W razie potrzeby, w odstępach co najmniej 2 tygodniowych, lekarz stopniowo zwiększy dawkę do 100–150 mg na dobę, w 2 dawkach podzielonych. Dawka maksymalna 150 mg na dobę. W przypadku leczenia skojarzonego z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, np. tiazydowymi lekami moczopędnymi, lekarz może zalecić by kaptopryl przyjmowany był 1 raz na dobę.
U chorych ze wzmożoną aktywnością układu renina–angiotensyna–aldosteron (np. z nadciśnieniem naczyniowo–nerkowym, z niewyrównaną niewydolnością serca, ze zmniejszeniem/zwiększeniem objętości wewnątrznaczyniowej) zalecana dawka początkowa wynosi 6,25–12,5 mg 1 raz na dobę. W tej grupie pacjentów na początku leczenia niezbędny jest ścisły nadzór lekarski. Dawka będzie stopniowo zwiększana przez lekarza do 50–100 mg na dobę w dawce pojedynczej lub w 2 dawkach podzielonych.
Niewydolność serca: dawka początkowa wynosi 6,25–12,5 mg 2–3 razy na dobę, a leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarza. Lekarz dostosuje dawkę na podstawie indywidualnej reakcji chorego na leczenie. W razie potrzeby będzie zwiększał dawkę, z zachowaniem co najmniej 2. tygodniowych odstępów. Dawka maksymalna wynosi 150 mg na dobę, przyjmowana w dawkach podzielonych.
Zawał serca:
Leczenie krótkotrwałe: leczenie w warunkach szpitalnych powinno być rozpoczęte tak szybko jak to możliwe po wystąpieniu objawów zawału. Dawka początkowa 6,25 mg, po 2 godzinach 12,5 mg i po 12 godzinach 25 mg. Jeżeli preparat jest dobrze tolerowany, od następnego dnia 100 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych (tj. 50 mg 2 razy na dobę). Leczenie może być kontynuowane przez 4 tygodnie, po czym lekarz ponownie oceni stan pacjenta i podejmie dalsze decyzje terapeutyczne.
Leczenie długotrwałe: jeżeli nie rozpoczęto stosowania preparatu w ciągu 24. godzin od wystąpienia zawału serca leczenie może być rozpoczęte pomiędzy 3.–16. dobą po zawale serca. Leczenie może być rozpoczynane w warunkach szpitalnych u pacjentów stabilnych hemodynamicznie pod ścisłym nadzorem lekarza. Dawka początkowa wynosi 6,25 mg, następnie przez 2 doby 12,5 mg 3 razy na dobę, a następnie 25 mg 3 razy na dobę. Dawka zalecana w leczeniu długotrwałym wynosi 75–150 mg na dobę w 2–3 dawkach podzielonych. W razie konieczności lekarz zmniejszy dawkę stosowanych równolegle innych leków przeciwnadciśnieniowych. Można stosować równolegle leki zwykle stosowane w niewydolności serca, takie jak leki trombolityczne, kwas acetylosalicylowy i beta–blokery.
Leczenie nefropatii u chorych na cukrzycę typu 1: 75–100 mg na dobę w dawkach podzielonych. W razie konieczności lekarz może włączyć do leczenia inne leki przeciwnadciśnieniowe.
U osób z zaburzeniami czynności nerek lekarz indywidualnie dostosuje dawkowanie. Jeżeli klirens kreatyniny jest mniejszy niż 40 ml/min ale większy niż 20 ml/min dobowa dawka początkowa wynosi 25 mg a dobowa dawka maksymalna wynosi 100 mg. Jeżeli klirens kreatyniny jest mniejszy niż 20 ml/min ale większy niż 10 ml/min dobowa dawka początkowa wynosi 12,5 mg a dobowa dawka maksymalna wynosi 75 mg. W przypadku ciężkiej niewydolności nerek, jeżeli klirens kreatyniny jest mniejszy niż 10 ml/min, dawka początkowa wynosi 6,25 mg na dobę a dawka maksymalna 37,5 mg na dobę. U tych osób leczenie może być prowadzone tylko pod ścisłą kontrolą lekarską. Jeżeli konieczne jest równoległe stosowanie leków moczopędnych u chorych z ciężką niewydolnością nerek zaleca się stosowanie diuretyków pętlowych (np. furosemid) zamiast tiazydowych leków moczopędnych.
U chorych w podeszłym wieku konieczne jest dostosowanie dawkowania przez lekarza. U tych chorych istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, zwłaszcza w przypadku zaburzeń czynności nerek lub innych narządów. Lekarz ustali zalecaną dawkę początkową (zwykle 6,25 mg 2 razy na dobę) i następnie będzie zwiększał ją stopniowo, aż do uzyskania pożądanej odpowiedzi klinicznej.
Dzieci i młodzież:
Nie ma pełnych danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u dzieci i młodzieży. Z tego powodu leczenie może być rozpoczynane w tej grupie wiekowej tylko pod ścisłym nadzorem lekarza. Dawkę i odstęp pomiędzy dawkami lekarz ustali w każdym przypadku indywidualnie. Zwykle początkowa dawka dobowa wynosi 0,3 mg/kg masy ciała (0,15 mg/kg masy ciała w przypadku u dzieci z zaburzeniami czynności nerek, u wcześniaków, noworodków i niemowląt). Dawka dobowa podawana jest zwykle w 3 dawkach podzielonych.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!
Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.
Nie zaleca się stosowania preparatu w I trymestrze ciąży. Stosowanie preparatu w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane. Jeżeli kobieta planuje ciążę powinna skonsultować się z lekarzem, ponieważ zalecana jest zmiana sposobu leczenia przeciwnadciśnieniowego. W przypadku podejrzenia lub potwierdzenia zajścia w ciążę w okresie przyjmowania preparatu należy jak najszybciej skonsultować się z lekarzem ponieważ wymagane jest natychmiastowe zaprzestanie stosowania preparatu. Lekarz może zalecić stosowanie innych leków przeciwnadciśnieniowych.
Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w okresie karmienia piersią.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.
Wcześniejsze lub równolegle stosowanie leków moczopędnych zwiększa ryzyko powikłań wynikających z wystąpienia znacznego niedociśnienia tętniczego. O ile to możliwe, lekarz zaleci przerwanie stosowanie leków moczopędnych oraz odpowiednie nawodnienie i zwiększoną podaż elektrolitów przed rozpoczęciem przyjmowania preparatu. Jeśli nie można przerwać stosowania leków moczopędnych leczenie należy rozpoczynać od mniejszej dawki początkowej, a chory powinien pozostawać pod ścisłą opieką lekarską.
Równoległe stosowanie leków wpływających na stężenie potasu we krwi (sole potasu, niektóre leki moczopędne i przeciwnadciśnieniowe np. spironolakton, triamteren, amiloryd, eplerenon, suplementy potasu, trimetoprym, takrolimus, cyklosporyna, heparyna) oraz zawierających potas zamienników soli kuchennej może prowadzić do zwiększenia stężenia potasu we krwi (hiperkaliemia). Nie zaleca się równoległego stosowania kaptoprylu z wymienionymi powyżej preparatami. Jeżeli konieczne jest ich stosowanie lekarz zaleci regularną kontrolę stężenia potasu we krwi.
Preparat może nasilać toksyczne działanie soli litu. Nie zaleca się równoległego stosowania litu, a w razie konieczności takiego leczenia skojarzonego należy kontrolować stężenie litu. Równoległe stosowanie leków moczopędnych nasila ryzyko toksycznego działania litu.
Niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. kwas acetylosalicylowy, ibuprofen, inhibitory COX-2) mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie preparatu oraz powodować zaburzenia czynności nerek, w tym ostrą niewydolność nerek i zwiększenie stężenia potasu we krwi. Należy regularnie kontrolować czynność nerek. Należy zachować ostrożność, zwłaszcza u chorych w podeszłym wieku, ze zmniejszoną objętością płynów, odwodnionych, stosujących leki moczopędne oraz z zaburzeniami czynności nerek. Należy zapewnić odpowiednie nawodnienie i regularnie kontrolować czynność nerek.
Jeżeli preparat stosowany jest równolegle z lekami przeciwnadciśnieniowymi lub innymi lekami mogącymi obniżać ciśnienie tętnicze (np. nitrogliceryna i inne azotany, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki znieczulające, leki przeciwpsychotyczne, barbiturany, leki opioidowe) może wystąpić nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego i niedociśnienie tętnicze.
Stosowanie preparatu równolegle z lekami przeciwcukrzycowymi (preparaty doustne, insulina) może nasilać zmniejszenie stężenia glukozy we krwi i zwiększać ryzyko hipoglikemii. Należy uważnie kontrolować stężenie glukozy we krwi, szczególnie podczas pierwszych tygodni leczenia oraz u chorych z zaburzeniami czynności nerek.
Kaptopryl może być stosowany równolegle z kwasem acetylosalicylowym (w dawkach kardiologicznych o działaniu przeciwpłytkowym), lekami trombolitycznymi, azotanami i beta-adrenolitykami (beta-blokerami).
Leki zwiększające ciśnienie tętnicze (np. sympatykomimetyki, izoproterenol, dobutamina, dopamina, epinefryna) mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie preparatu. Należy regularnie kontrolować ciśnienie tętnicze.
Leki mogące wpływać na morfologię krwi (allopurynol, leki immunosupresyjne, kortykosteroidy, prokainamid, cytostatyki) zwiększają ryzyko wystąpienia zaburzeń hematologicznych.
Kaptopryl może powodować fałszywie dodatni wynik badania na obecność acetonu w moczu.

Jak każdy lek, również Captopril Jelfa może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.
Do często występujących działań niepożądanych należą: bóle i zawroty głowy, zaburzenia snu, zaburzenia smaku, suchy uporczywy kaszel, duszność, biegunka, nudności, wymioty, ból brzucha, zaparcia, suchość błony śluzowej jamy ustnej, świąd, wysypka, łysienie. Niezbyt często możliwe: zaburzenia rytmu serca, kołatanie serca, zwiększenie częstotliwości rytmu serca (tachykardia), dławica piersiowa, zespół Raynaud’a, nagłe zaczerwienienie/bladość, niedociśnienie tętnicze, obrzęk naczynioruchowy (obrzęk twarzy, ust, języka, gardła, krtani w sporadycznych przypadkach mogący powodować zwężenie dróg oddechowych, utrudniać oddychanie i zagrażać życiu), ból w klatce piersiowej, zmęczenie, złe samopoczucie. Rzadko możliwe: anoreksja, senność, bóle głowy, uczucie mrowienia i drętwienia (parestezje), zapalenie jamy ustnej, afty, zaburzenia czynności nerek (ostra niewydolność nerek, mocznica, skąpomocz). Bardzo rzadko: zaburzenia hematologiczne (zmniejszenie liczby krwinek białych [leukopenia], zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych [neutropenia], agranulocytoza, małopłytkowość, zaburzenia czynności szpiku kostnego, niedokrwistość hemolityczna, powiększenie węzłów chłonnych, choroby autoimmunologiczne), zmniejszenie stężenia glukozy we krwi (hipoglikemia), zatrzymanie czynności serca, wstrząs kardiogenny, stany splątania, depresja, udar niedokrwienny mózgu (wtórny do znacznego niedociśnienia tętniczego), przemijający napad niedokrwienny mózgu, niewyraźne widzenie, nieżyt błony śluzowej nosa, skurcz oskrzeli, zapalenie zatok, eozynofilowe zapalenie płuc, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych, zapalenie trzustki, zapalenie języka, żółtaczka cholestatyczna, zapalenie wątroby (w tym z martwicą), zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, ciężkie reakcje skórne (martwica toksyczna rozpływna naskórka, zespół Stevensa i Johnsona, rumień wielopostaciowy), pęcherzyca, nadwrażliwość na światło, złuszczające zapalenie skóry, bóle mięśni i stawów, zespół nerczycowy, zaburzenia funkcji seksualnych (impotencja), ginekomastia, gorączka, zwiększenie stężenia kreatyniny i mocznika we krwi, białkomocz, zwiększenie stężenia potasu we krwi (hiperkaliemia), zmniejszenie stężenia sodu we krwi, zmniejszenie stężenia hemoglobiny we krwi, zmniejszenie hematokrytu, zwiększona wartość OB, eozynofilia, czyli zwiększenie liczby granulocytów kwasochłonnych (eozynofilów).