Ibrutynib (opis profesjonalny)

Działanie - Ibrutynib

Mechanizm działania
Silny, małocząsteczkowy inhibitor kinazy tyrozynowej Brutona (BTK). BTK jest jedną z kinaz z rodziny Tec, ważną cząsteczką sygnałową BCR i szlaków receptorowych cytokin. Ibrutynib tworzy wiązanie kowalencyjne z resztą cysteinową (Cys-481) w czynnym miejscu BTK, co prowadzi do trwałego zahamowania aktywności enzymatycznej tej kinazy. Szlak BCR bierze udział w patogenezie kilku nowotworów złośliwych z komórek B, w tym chłoniaka z komórek płaszcza (MCL), chłoniaka rozlanego z dużych komórek B (DLBCL), chłoniaka grudkowego i przewlekłej białaczki limfocytowej (CLL). BTK odgrywa kluczową rolę w przekazywaniu sygnałów przez receptory powierzchniowe komórek B, co skutkuje pobudzeniem szlaków niezbędnych do komunikacji, chemotaksji i adhezji komórek B. Badania niekliniczne wykazały, że ibrutynib skutecznie hamuje złośliwą proliferację komórek B i ich przeżycie in vivo oraz migrację komórek i adhezję substratu in vitro. W nieklinicznych modelach nowotworowych stosowanie ibrutynibu w skojarzeniu z wentoklaksem powodowało nasilenie apoptozy komórkowej i aktywności przeciwnowotworowej w porównaniu z działaniem każdego z tych leków osobno. Zahamowanie BTK przez ibrutynib zwiększa zależność komórek CLL od BCL-2, szlaku przeżycia komórek, natomiast wentoklaks hamuje BCL-2, co prowadzi do apoptozy. U ok. 3/4 pacjentów z CLL stosujących ibrutynib stwierdzano, po rozpoczęciu leczenia, odwracalne zwiększenie liczby limfocytów, często związane ze zmniejszeniem limfadenopatii. Działanie to stwierdzano również u ok. 1/3 pacjentów z nawrotowym lub opornym chłoniakiem z komórek płaszcza. Stwierdzono, że limfocytoza jest działaniem farmakodynamicznym i nie należy jej rozpatrywać jako progresji choroby przy nieobecności innych danych klinicznych. Nie stwierdzono limfocytozy u chorych z makroglobulinemią Waldenströma. W badaniu in vitro, ibrutynib wykazywał hamowanie indukowanej kolagenem agregacji płytek; nie wykazywał istotnego hamowania agregacji płytek z zastosowaniem innych agonistów agregacji płytek.

Farmakokinetyka
Po podaniu p.o. ibrutynib szybko się wchłania, tmax wynosi 1–2 h. Całkowita dostępność biologiczna na czczo wynosi 2,9% i zwiększa się 2-krotnie przy podawaniu z posiłkiem. Farmakokinetyka ibrutynibu nie różni się istotnie u osób z różnymi nowotworami złośliwymi z komórek B. Ekspozycja na lek zwiększa się wraz ze zwiększaniem dawki do 840 mg. Podawanie ibrutynibu na czczo wiąże się z ok. 60% ekspozycją w porównaniu z podaniem 30 min przed posiłkiem, 30 min po nim lub 2 h po wysokotłuszczowym śniadaniu. Rozpuszczalność leku maleje wraz ze zwiększaniem się pH. Odwracalne wiązanie z białkami osocza wynosi 97,3% i jest niezależne od stężenia w zakresie dawek 50–1000 ng/ml. Ibrutynib jest metabolizowany w wątrobie, głównie przy udziale CYP3A4 do dihydrodiolu, metabolitu ok. 15-krotnie słabiej hamującego BTK niż ibrutynib. Udział CYP2D6 w metabolizmie ibrutynibu jest znikomy, dlatego nie są konieczne specjalne środki ostrożności u osób z różnymi genotypami CYP2D6. t1/2 wynosi 4–13 h. Lek jest wydalany z kałem (80%), a <10% z moczem, głównie w postaci metabolitów; lek w postaci niezmienionej stanowił ok. 1% dawki wydalanej z kałem, w moczu nie został wykryty. Badania in vitro wykazały, że ibrutynib nie jest substratem P-gp ani innych istotnych białek transportujących, z wyjątkiem OCT2. Metabolit dihydrodiol i inne metabolity są substratami P-gp. Ibrutynib jest inhibitorem P-gp i BCRP w warunkach in vitro.

Wskazania do stosowania - Ibrutynib

Chłoniak z komórek płaszcza
Monoterapia dorosłych pacjentów z nawracającym lub opornym na leczenie chłoniakiem z komórek płaszcza (MCL).

Przewlekła białaczka limfocytowa
Monoterapia lub leczenie skojarzone z rytuksymabem lub obinutuzumabem lub wenetoklaksem dorosłych pacjentów z wcześniej nieleczoną przewlekłą białaczką limfocytową (CLL).
Monoterapia lub leczenie skojarzone z bendamustyną i rytuksymabem dorosłych pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową, którzy otrzymali wcześniej przynajmniej jeden inny program leczenia.

Makroglobulinemia Waldenströma
Monoterapia dorosłych pacjentów z makroglobulinemią Waldenströma (WM), którzy otrzymali wcześniej przynajmniej jeden inny program leczenia lub leczonych po raz pierwszy, w przypadku gdy zastosowanie chemioimmunoterapii nie jest odpowiednie.
Leczenie skojarzone z rytuksymabem dorosłych pacjentów z makroglobulinemią Waldenströma.

Przeciwwskazania stosowania - Ibrutynib

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, równoległe stosowanie preparatów zawierających ziele dziurawca, ciąża.

Krwotoki
Podczas leczenia, zarówno u osób z małopłytkowością jak i bez niej, mogą wystąpić krwotoki obejmujące niewielkie zdarzenia krwotoczne, np. uraz, krwawienie z nosa i wybroczyny oraz duże zdarzenia krwotoczne, np. krwawienie z żołądka lub jelit, krwotok wewnątrzczaszkowy, krwiomocz (w niektórych przypadkach zakończone zgonem). Mechanizm zdarzeń krwotocznych nie został w pełni poznany. Nie badano chorych z wrodzoną skazą krwotoczną. Podawanie leku należy wstrzymać na co najmniej 3–7 dni przed i po zabiegu chirurgicznym, w zależności od rodzaju zabiegu i ryzyka krwawienia.

Leukostaza
Podczas leczenia stwierdzono kilka przypadków leukostazy. Duża liczba krążących limfocytów (>400 000/µl) może zwiększać ryzyko jej wystąpienia. W przypadku wystąpienia leukostazy należy rozważyć czasowe przerwanie leczenia i uważnie obserwować chorych, a w razie potrzeby zastosować leczenie wspomagające, obejmujące nawodnienie i/lub leczenie cytoredukcyjne.

Zakażenia
Podczas leczenia może dochodzić do zakażeń (w tym sepsa, sepsa neutropeniczna, zakażenia bakteryjne, wirusowe lub grzybicze), w niektórych przypadkach związanych z koniecznością hospitalizacji lub zakończonych zgonem (u większości zmarłych chorych stwierdzono neutropenię). Należy obserwować chorych pod kątem wystąpienia gorączki, neutropenii i/lub objawów zakażenia, a w razie potrzeby wdrożyć odpowiednie leczenie. U osób ze zwiększonym ryzykiem zakażeń oportunistycznych należy rozważyć zastosowanie działań profilaktycznych.
Po zastosowaniu ibrutynibu zgłaszano przypadki inwazyjnych zakażeń grzybiczych (w tym Aspergillus, Cryptococcus i Pneumocystis jiroveci), zakończonych zgonem.

Pęknięcie śledziony
Po przerwaniu lub zakończeniu leczenia należy monitorować stan śledziony (badanie kliniczne, USG), ponieważ odnotowywano przypadki jej pęknięcia.

Postępująca leukoencefalopatia wieloogniskowa

Po stosowaniu ibrutynibu podczas wcześniejszej lub jednoczesnej terapii immunosupresyjnej zgłaszano przypadki postępującej leukoencefalopatii wieloogniskowej (PML), niektóre zakończone zgonem. W przypadku podejrzenia PML należy wykonać odpowiednie badania i przerwać leczenie do czasu potwierdzenia albo wykluczenia diagnozy. W razie jakichkolwiek wątpliwości należy rozważyć konsultację neurologiczną oraz przeprowadzenie badań diagnostycznych w kierunku PML, w tym obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego, najlepiej z kontrastem, badanie płynu mózgowo-rdzeniowego na obecność DNA wirusa JC oraz powtórne badania neurologiczne.

Cytopenie
Podczas leczenia mogą wystąpić cytopenie stopnia 3. lub 4. (neutropenia, małopłytkowość i niedokrwistość). Należy badać morfologię krwi 1 ×/mies.

Śródmiąższowa choroba płuc
Podczas leczenia zgłaszano przypadki śródmiąższowej choroby płuc. Należy obserwować chorych pod kątem wystąpienia jej objawów, a w przypadku ich wykrycia - przerwać stosowanie leku i rozpocząć odpowiednie leczenie. Jeśli objawy się utrzymują, należy ocenić stosunek korzyści z leczenia do ryzyka z nim związanego i rozważyć modyfikację dawkowania.

Zaburzenia rytmu serca, niewydolność serca
Chorzy w podeszłym wieku, w stanie sprawności ≥2 wg ECOG lub ze współistniejącymi chorobami serca mogą być bardziej narażeni na ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych. Podczas leczenia mogą wystąpić: migotanie przedsionków, trzepotanie przedsionków, tachyarytmia komorowa oraz niewydolność serca, szczególnie u pacjentów z ostrymi zakażeniami lub czynnikami ryzyka, takimi jak: nadciśnienie tętnicze, cukrzyca i zaburzenia rytmu serca w wywiadzie. Przed rozpoczęciem leczenia należy przeprowadzić odpowiednią ocenę kliniczną, a u pacjentów z istotnymi czynnikami ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych ocenić stosunek korzyści do ryzyka i rozważyć ewentualnie zastosowanie alternatywnego leczenia. W trakcie leczenia chorych należy monitorować w celu wykrycia objawów klinicznego pogorszenia czynności serca. W przypadku wystąpienia objawów przedmiotowych i/lub podmiotowych tachyarytmii komorowej należy czasowo odstawić lek, a przed ewentualnym wznowieniem leczenia dokonać dokładnej oceny klinicznej korzyści do ryzyka. U chorych z migotaniem przedsionków w wywiadzie, wymagających leczenia przeciwzakrzepowego rozważyć zastosowanie innego leczenia. U chorych, u których migotanie przedsionków wystąpi w trakcie leczenia ibrutynibem należy szczegółowo ocenić ryzyko choroby zakrzepowo-zatorowej; w przypadku dużego ryzyka oraz gdy nie ma alternatywnego leczenia, należy rozważyć dokładnie kontrolowane leczenie przeciwzakrzepowe. Podczas leczenia chorych należy monitorować w kierunku objawów przedmiotowych i podmiotowych niewydolności serca; niekiedy niewydolność serca ustępowała lub ulegała poprawie po odstawieniu ibrutynibu lub zmniejszeniu jego dawki.

Incydenty naczyniowo-mózgowe
Podczas leczenia zgłaszano występowanie incydentów naczyniowo-mózgowych, przemijających napadów niedokrwiennych mózgu i udaru niedokrwiennego, niekiedy z jednoczesnym migotaniem przedsionków i/lub nadciśnieniem tętniczym. Niedokrwienne zmiany naczyniowe w OUN występują najczęściej po upływie kilku mies. leczenia (>1 mies. w 78% i >6 mies. w 44% przypadków). Należy regularnie kontrolować stan pacjentów.

Zespół rozpadu guza
Podczas leczenia może wystąpić zespół rozpadu guza, szczególnie u osób z dużą masą guza. Należy dokładnie obserwować chorych i stosować odpowiednie środki ostrożności.

Rak skóry
Podczas leczenia zgłaszano przypadki raka skóry innego niż czerniak, częściej w przypadku stosowania ibrutynibu niż innych leków.

Zaburzenia czynności wątroby
Podczas leczenia występowały przypadki działania toksycznego na wątrobę, reaktywacji wirusa WZW typu B, przypadki WZW typu E, niewydolności wątroby, w tym zdarzenia zakończone zgonem. Przed rozpoczęciem stosowania leku należy ocenić czynność wątroby i określić status WZW. W trakcie leczenia należy okresowo monitorować parametry czynności wątroby, w zależności od wskazań klinicznych należy wykonywać badania wiremii i badania serologiczne w kierunku WZW, zgodnie z lokalnymi wytycznymi. W przypadku pacjentów, u których zdiagnozowano zdarzenia dotyczące wątroby, należy rozważyć konsultację z lekarzem specjalizującym się w leczeniu chorób wątroby w celu podjęcia odpowiedniego postępowania.

Nadciśnienie tętnicze
Podczas leczenia może wystąpić nadciśnienie tętnicze. Należy regularnie monitorować ciśnienie tętnicze i jeśli zajdzie taka potrzeba, włączyć lub dostosować leczenie przeciwnadciśnieniowe.

Limfohistiocytoza hemofagocytarna
Podczas leczenia ibrutynibem stwierdzano przypadki limfohistiocytozy hemofagocytarnej (HLH), charakteryzującej się gorączką, hepatosplenomegalią, hipertriglicerydemią, dużym stężeniem ferrytyny w surowicy i cytopenią. Chorych, u których wystąpią wczesne objawy HLH należy niezwłocznie poddać ocenie klinicznej w kierunku rozpoznania HLH.

Interakcje - Ibrutynib

Ibrutynib jest metabolizowany głównie przy udziale izoenzymu CYP3A4 cytochromu P450.

Leki przeciwzakrzepowe, leki przeciwpłytkowe
Nie stosować jednocześnie z warfaryną lub innymi antagonistami wit. K. Równoległe stosowanie leków przeciwzakrzepowych lub hamujących czynność płytek krwi zwiększa ryzyko wystąpienia poważnych krwawień. Ryzyko jest większe w przypadku stosowania leków przeciwzakrzepowych niż leków przeciwpłytkowych. Należy rozważyć korzyści i ryzyko leczenia przeciwzakrzepowego lub przeciwpłytkowego oraz uważnie obserwować objawy przedmiotowe i podmiotowe krwawienia.

Tran rybi, wit. E
Należy unikać stosowania suplementów diety takich jak olej rybi i wit. E.

Inhibitory CYP3A4
Silne lub umiarkowane inhibitory CYP3A4 mogą zwiększać ekspozycję na ibrutynib; należy unikać równoległego podawania tych leków. Jeżeli korzyści przeważają nad ryzykiem i istnieje konieczność zastosowania silnych inhibitorów CYP3A4 (np. ketokonazol, indynawir, nelfinawir, rytonawir, sakwinawir, klarytromycyna, telitromycyna, itrakonazol, nefazodon, kobicystat, worykonazol, posakonazol), należy zmniejszyć dawkę ibrutynibu do 140 mg/d na czas ich stosowania lub czasowo (do 7 dni) przerwać podawanie ibrutynibu. Chorych należy obserwować w celu wykrycia objawów toksyczności.
Jeśli istnieje konieczność zastosowania umiarkowanego inhibitora CYP3A4 (np. flukonazol, erytromycyna, amprenawir, aprepitant, atazanawir, cyprofloksacyna, kryzotynib, diltiazem, fosamprenawir, imatynib, werapamil, amiodaron, dronedaron), dawkę ibrutynibu należy zmniejszyć do 280 mg/d i obserwować chorych w celu wykrycia objawów toksyczności.
Podczas leczenia należy unikać spożywania grejpfrutów i gorzkich pomarańczy, gdyż zawierają one umiarkowane inhibitory CYP3A4.
Równoległe stosowanie słabych inhibitorów CYP3A4 nie wymaga zmiany dawkowania ibrutynibu.

Induktory CYP3A4
Induktory CYP3A4 mogą zmniejszać ekspozycję na ibrutynib i ograniczać skuteczność leczenia.
Jeśli to możliwe, należy unikać jednoczesnego stosowania umiarkowanych i silnych induktorów CYP3A4 (np. karbamazepina, ryfampicyna, fenytoina), a jednoczesne stosowanie rozważać jedynie wtedy, gdy potencjalne korzyści przeważają nad ryzykiem. Poczas leczenia ibrutynibem nie wolno stosować preparatów zawierających ziele dziurawca. Należy rozważyć zastosowanie innych leków, z mniejszą indukcją CYP3A4. Jeśli korzyści przeważają nad ryzykiem i leczenie silnym lub umiarkowanym induktorem CYP3A4 jest konieczne, należy dokładnie obserwować pacjentów w celu wykrycia zmniejszenia lub braku skuteczności ibrutynibu.
Słabe induktory CYP3A4 mogą być stosowane równolegle, jednak należy monitorować skuteczność leczenia ibrutynibem.

Leki wpływające na pH w soku żołądkowym
Rozpuszczalność ibrutynibu maleje wraz ze zwiększeniem pH środowiska. W badaniach klinicznych u zdrowych osób, które przyjmowały omeprazol w dawce 40 mg/d przez 5 dni, po podaniu na czczo pojedynczej dawki 560 mg ibrutynibu stwierdzano nieistotne klinicznie zmniejszenie cmax ibrutynibu.

Leki, których stężenia w osoczu mogą się zmieniać pod wpływem ibrutynibu
Ibrutynib jest inhibitorem P-gp i BCRP. W związku z brakiem dostępnych danych klinicznych nie można wykluczyć hamowania jelitowego P-gp i BCRP po podaniu terapeutycznej dawki ibrutynibu. Aby zminimalizować możliwe interakcje w przewodzie pokarmowym, należy zachować co najmniej 6 h przerwy pomiędzy podaniem p.o. substratów P-gp lub BCRP o małym indeksie terapeutycznym (np. digoksyna, metotreksat) oraz ibrutynibu.
Ibrutynib może również hamować BCRP w wątrobie i zwiększać ekspozycję na leki, które podlegają aktywnemu usuwaniu z komórek wątrobowych przy udziale BCRP (np. rozuwastatyna).

Wentoklaks
Podczas stosowania ibrutynibu w dawce 420 mg w skojarzeniu z wentoklaksem w dawce 400 mg u pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową obserwowano zwiększenie ekspozycji na wentoklaks (ok. 1,8-krotnie na podstawie AUC) w porównaniu z danymi dotyczącymi wentoklaksu w monoterapii.

Midazolam, bupropion, doustne środki antykoncepcyjne
W badaniu interakcji u osób z nowotworami komórek B pojedyncza dawka 560 mg ibrutynibu nie miała klinicznie znaczącego wpływu na ekspozycję na midazolam (substrat CYP3A4). W tym samym badaniu, podawanie ibrutynibu przez 14 dni równolegle z doustnymi środkami antykoncepcyjnymi (etynyloestradiol i lewonorgestrel), midazolamem (substrat CYP3A4) lub bupropionem (substratem CYP2B6) nie miało klinicznie istotnego wpływu na metabolizm tych leków.

Działania niepożądane - Ibrutynib

Do najczęstszych działań niepożądanych (≥20%) należą: biegunka, neutropenia, bóle mięśniowo-szkieletowe, wysypka, krwotok, małopłytkowość, nudności, ból stawów i zakażenia górnych dróg oddechowych. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi stopnia 3. i 4. (≥5%) są: neutropenia, limfocytoza, małopłytkowość, zapalenie płuc i nadciśnienie. U osób w podeszłym wieku częściej niż w innych grupach wiekowych występowały zapalenie płuc (stopnia ≥3.) i małopłytkowość.

Bardzo często: zapalenie płuc, zakażenia górnych dróg oddechowych, zakażenia skóry, neutropenia, małopłytkowość, limfocytoza, zawroty głowy, ból głowy, krwotok, siniaki, nadciśnienie, biegunka, wymioty, zapalenie jamy ustnej, nudności, zaparcia, dyspepsja, wysypka, ból stawów, skurcze mięśniowe, ból mięśniowo-szkieletowy, gorączka, obrzęk obwodowy, zwiększenie stężenia kreatyniny.

Często: posocznica, zakażenie dróg moczowych, zapalenie zatok, rak skóry inny niż czerniak, rak podstawnokomórkowy, rak kolczystokomórkowy, neutropenia z gorączką, leukocytoza, śródmiąższowa choroba płuc, hiperurykemia, neuropatia obwodowa, niewyraźne widzenie, niewydolność serca, migotanie przedsionków, krwawienia z nosa, wybroczyny, pokrzywka, rumień, łamliwość paznokci.

Niezbyt często: zakażenia grzybami z rodzajów Cryptococcus, Pneumocystis, Aspergillus, reaktywacja wirusa WZW typu B, zespół rozpadu guza, incydent naczyniowo-mózgowy, przemijający napad niedokrwienny, udar niedokrwienny, krwotok w gałce ocznej, tachyarytmia komorowa, zatrzymanie pracy serca, krwiak podtwardówkowy, niewydolność wątroby, obrzęk naczynioruchowy, zapalenie podskórnej tkanki tłuszczowej, dermatozy neutrofilowe.

Rzadko: leukostaza, zespół Stevensa i Johnsona.

Przedawkowanie
Dane dotyczące przedawkowania leku są ograniczone. Brak specyficznej odtrutki. W przypadku przedawkowania należy obserwować chorego i zastosować leczenie wspomagające.

Ciąża i laktacja - Ibrutynib

Nie należy stosować ibrutynibu u kobiet w ciąży. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję.
Nie wiadomo, czy ibrutynib lub jego metabolity przenikają do pokarmu kobiecego. Nie można wykluczyć ryzyka dla karmionych piersią dzieci. Podczas stosowania ibrutynibu nie należy karmić piersią.
Podczas leczenia i przez 3 mies. po jego zakończeniu kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji.

Dawkowanie - Ibrutynib

P.o., 1 ×/d, o stałej porze; kapsułki połykać w całości popijając szklanką wody (nie przyjmować jednocześnie z sokiem grejpfrutowym lub gorzkimi pomarańczami).

Chłoniak z komórek płaszcza
560 mg/d.

Przewlekła białaczka limfocytowa, makroglobulinemia Waldenströma
420 mg/d.

Leczenie kontynuować do czasu progresji choroby lub wystąpienia objawów nietolerancji.
W schemacie leczenia skojarzonego z wenetoklaksem przez 3 cykle trwające po 28 dni należy podawać ibrutynib w monoterapii a następnie przez 12 cykli w skojarzeniu z wenetoklaksem.
W leczeniu skojarzonym z lekami anty-CD20, podawanie ibrutynibu zaleca się przed terapią anty-CD20, jeśli jest podawana tego samego dnia.

Inhibitory CYP3A4
Umiarkowane i silne inhibitory CYP3A4 zwiększają ekspozycję na ibrutynib.
Należy zmniejszyć dawkę ibrutynibu do 280 mg/d w przypadku równoległego stosowania z umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4, a w razie leczenia skojarzonego z silnymi inhibitorami CYP3A4, zmniejszyć dawkę ibrutynibu do 140 mg/d lub wstrzymać jego podawanie na okres do 7 dni.

Modyfikacja dawkowania w przypadku wystąpienia objawów toksyczności

Podawanie leku należy przerwać w przypadku wystąpienia jakichkolwiek nowych objawów lub nasilenia już istniejących: niewydolności serca stopnia 2., zaburzeń rytmu serca stopnia 3., toksyczności niehematologicznej stopnia ≥3., neutropenii stopnia ≥3. z zakażeniem lub gorączką lub toksyczności hematologicznej stopnia 4. Po zmniejszeniu objawów toksyczności do stopnia 1. lub ich ustąpieniu, można wznowić leczenie ibrutynibem:
(1) w przypadku zdarzeń niekardiologicznych – w dawce początkowej, a w razie ponownego wystąpienia toksyczności w dawce zmniejszonej o 140 mg; po 3. epizodzie toksyczności można wznawiać leczenie zmniejszając dawkę o kolejne 140 mg; jeśli objawy toksyczności nawracają po raz 4., należy zakończyć leczenie;
(2) w przypadku niewydolności serca stopnia 2. – w dawce zmniejszonej o 140 mg, a w razie ponownego wystąpienia toksyczności w dawce zmniejszonej o kolejne 140 mg; po kolejnym wystąpieniu objawów toksyczności leczenie należy zakończyć;
(3) w przypadku zaburzeń rytmu serca stopnia 3. – w dawce zmniejszonej o 140 mg, po ocenie korzyści i ryzyka; w razie ponownego wystąpienia toksyczności leczenie należy zakończyć.
W przypadku niewydolności serca stopnia 3. lub 4. albo zaburzeń rytmu serca stopnia 4. leczenie należy zakończyć po pierwszym wystąpieniu objawów toksyczności.

Osoby w podeszłym wieku

Nie ma konieczności dostosowania dawki u chorych w wieku ≥65 lat.

Zaburzenia czynności nerek

Nie ma konieczności dostosowania dawki u osób z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny >30 ml/min); należy zapewnić odpowiednie nawodnienie i okresowo monitorować stężenie kreatyniny w surowicy. Chorym z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) lek podawać tylko gdy korzyści przeważają nad ryzykiem; należy uważnie obserwować chorych w celu wykrycia objawów toksyczności.

Zaburzenia czynności wątroby

U chorych z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby zalecana dawka wynosi 280 mg/d, w zaburzeniach o umiarkowanym nasileniu – 140 mg/d. Należy uważnie obserwować chorych w celu wykrycia objawów toksyczności i w razie potrzeby zmodyfikować dawkę. Nie zaleca się stosowania u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Ciężkie choroby serca
Osoby z ciężką chorobą układu sercowo-naczyniowego były wyłączone z badań klinicznych.

Dzieci i młodzież

Brak badań dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania u dzieci i młodzieży.

Uwagi dla Ibrutynib

Lek wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn. U niektórych osób może powodować zmęczenie, zawroty głowy i astenię; należy zachować ostrożność.

Preparaty na rynku polskim zawierające ibrutynib

Imbruvica (kapsułki twarde) Imbruvica (tabletki powlekane)
Doradca Medyczny
  • Czy mój problem wymaga pilnej interwencji lekarskiej?
  • Czy i kiedy powinienem zgłosić się do lekarza?
  • Dokąd mam się udać?
+48

w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł

Zaprenumeruj newsletter

Na podany adres wysłaliśmy wiadomość z linkiem aktywacyjnym.

Dziękujemy.

Ten adres email jest juz zapisany w naszej bazie, prosimy podać inny adres email.

Na ten adres email wysłaliśmy już wiadomość z linkiem aktywacyjnym, dziękujemy.

Wystąpił błąd, przepraszamy. Prosimy wypełnić formularz ponownie. W razie problemów prosimy o kontakt.

Jeżeli chcesz otrzymywać lokalne informacje zdrowotne podaj kod pocztowy

Nie, dziękuję.
Poradnik świadomego pacjenta