medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Roksadustat jest odwracalnym inhibitorem hydroksylazy prolilowej czynników indukowanych niedotlenieniem (HIF-PH). Enzym ten kontroluje wewnątrzkomórkowe stężenia czynników transkrypcyjnych HIF, które pod wpływem zmian zawartości tlenu we krwi regulują ekspresję genów uczestniczących w erytropoezie; w warunkach normoksji podjednostki α czynników HIF ulegają szybkiej degradacji — poprzez hydroksylację ich reszt prolinowych przez enzym HIF-PH, natomiast w warunkach niedotlenienia dochodzi do zahamowania hydroksylacji HIF- α, a następnie HIF przenika do jądra komórkowego, gdzie wywiera wpływ na ekspresję licznych genów, w tym m.in. genu dla erytropoetyny, poprzez połączenie z sekwencją DNA nazywaną fragmentem reaktywnym dla niedotlenienia. Aktywacja szlaku HIF pod wpływem hipoksji jest ważnym elementem w odpowiedzi adaptacyjnej, mającej na celu zwiększenie produkcji krwinek czerwonych. Dzięki odwracalnej inhibicji HIF-PH, roksadustat stymuluje skoordynowaną odpowiedź, która obejmuje zwiększenie stężenia endogennej erytropoetyny w osoczu, regulację białek transportujących żelazo oraz zmniejszenie stężenia hepcydyny (białka regulującego gospodarkę żelazem, którego stężenie rośnie w przebiegu stanu zapalnego w przewlekłej chorobie nerek). W efekcie uzyskuje się lepszą dostępność biologiczną żelaza, zwiększone wytwarzanie hemoglobiny oraz zwiększenie masy krwinek czerwonych.
W badaniach klinicznych roksadustat był skuteczny w osiąganiu i utrzymywaniu docelowych stężeń hemoglobiny (10–12 g/dl) u niedializowanych pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (PChN) i niedokrwistością oraz u pacjentów poddawanych dializie niezależnie od wcześniejszego leczenia lekami stymulującymi erytropoezę (ESA). W grupie leczonej roksadustatem, w tygodniach 28.–36. leczenia, obserwowano istotny statystycznie wzrost stężenia hemoglobiny w porównaniu do wartości początkowej; dotyczyło to zarówno pacjentów niedializowanych wymagających leczenia niedokrwistości w celu korekty poziomu hemoglobiny, jak i pacjentów poddawanych dializie wymagających leczenia niedokrwistości w celu uzyskania pożądanego stężenia hemoglobiny i przechodzących z leczenia ESA (u tych pacjentów wzrost ten był porównywalny do obserwowanego w grupie ESA). W badaniach klinicznych roksadustat zmniejszał stężenie hepcydyny, zmniejszał stężenie ferrytyny, zwiększał stężenie żelaza w surowicy, gdy saturacja transferryny była stała. U pacjentów leczonych roksadustatem występowało zmniejszenie średniej wartości stężenia LDL i HDL w porównaniu do pacjentów otrzymujących placebo lub ESA. Wpływ na cholesterol w formie LDL był wyraźniejszy, prowadził do zmniejszenia stosunku LDL/HDL i był obserwowany niezależnie od stosowania statyn. W badaniu obejmującym pacjentów dializowanych znacząco mniejszy odsetek pacjentów miał przetaczane krwinki czerwone w trakcie leczenia w grupie otrzymującej roksadustat, w porównaniu z grupą otrzymującą epoetynę alfa (odpowiednio 12,5% wobec 21,1%).
Szczegółowe badanie odstępu QT (TQT) u zdrowych ochotników otrzymujących roksadustat w pojedynczej dawce terapeutycznej 2,75 mg/kg mc. i pojedynczej, większej od leczniczej, dawce 5 mg/kg mc. (do 510 mg) nie wykazało wydłużenia odstępu QTc.
Farmakokinetyka
AUC i cmax roksadustatu zmieniają się proporcjonalnie do dawki w zakresie zalecanych dawek. W schemacie dawkowania 3 ×/tydz., stężenia w stanie stacjonarnym roksadustatu w osoczu są osiągane w ciągu 1 tyg. przy minimalnej kumulacji. Farmakokinetyka nie zmieniała się w czasie. cmax jest zazwyczaj osiągane po 2 h od podania dawki na czczo. Podawanie roksadustatu z jedzeniem zmniejszało wartość cmax o 25%, ale nie wpływało na wartość AUC, w porównaniu z podaniem dawki na czczo. Roksadustat w dużym stopniu (ok. 99%) wiąże się z białkami osocza ludzkiego, głównie albuminą. Wyniki badań in vitro wskazują, że roksadustat jest substratem enzymów CYP2C8 i UGT1A9, jak również BCRP, OATP1B1, OAT1 i OAT3, natomiast nie jest substratem OATP1B3 ani glikoproteiny P. Roksadustat jest głównie metabolizowany do hydroksyroksadustatu i O-glukuronidu roksadustatu. Niezmieniony roksadustat był głównym składnikiem krążącym w osoczu ludzkim; żaden wykrywalny metabolit w ludzkim osoczu nie stanowił >10% całkowitej ekspozycji na substancje związane z lekiem. Średni t1/2 roksadustatu u pacjentów z PChN wynosi ok. 15 h. Roksadustat i jego metabolity nie są w istotnym stopniu usuwane przez hemodializę. Gdy znakowany radioizotopowo roksadustat podawano zdrowym ochotnikom, średni odzysk radioaktywności wynosił 96% (50% w kale, 46% w moczu). W kale i w moczu odpowiednio 28% i <2% dawki było wydzielane jako niezmieniony roksadustat.
Nie obserwowano istotnych klinicznie różnic farmakokinetyki roksadustatu w zależności od wieku, płci, rasy, masy ciała, czynności nerek lub konieczności dializoterapii u dorosłych pacjentów z niedokrwistością związaną z PChN. U dializowanych pacjentów z PChN nie obserwowano wyraźnych różnic wartości parametrów farmakokinetycznych podczas podawania roksadustatu 2 h przed lub 1 h po hemodializie. Dializa jest nieistotną drogą eliminacji dla całkowitego klirensu roksadustatu. Po podaniu pojedynczej dawki 100 mg roksadustatu średnia wartość AUC była o 23% większa, a średnia wartość cmax była o 16% mniejsza u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B wg Childa i Pugha) i prawidłową czynnością nerek w porównaniu z pacjentami z prawidłową czynnością wątroby i nerek. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B wg Childa i Pugha) i prawidłową czynnością nerek wartość AUCinf niezwiązanego roksadustatu zwiększała się o 70% w porównaniu ze zdrowymi uczestnikami. Nie badano farmakokinetyki roksadustatu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg Childa i Pugha).
Leczenie dorosłych pacjentów z objawową niedokrwistością związaną z przewlekłą chorobą nerek (PChN).
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, orzeszki ziemne lub soję, III trymestr ciąży, okres karmienia piersią.
Zaburzenia sercowo-naczyniowe
U pacjentów z niedokrwistością związaną z PChN i niepoddawanych dializom nie można było oszacować ryzyka zaburzeń sercowo-naczyniowych i ryzyka zgonu z powodu tych zaburzeń z wystarczającą pewnością, dlatego decyzję o leczeniu tych pacjentów roksadustatem należy podjąć w oparciu o podobne czynniki, jak stosowane przed leczeniem za pomocą ESA. Ponadto zidentyfikowano kilka czynników, które mogą przyczyniać się do spowodowania takiego ryzyka w odniesieniu do roksadustatu, w tym brak odpowiedzi na leczenie i zmianę leczenia u stabilnych pacjentów dializowanych leczonych ESA. W przypadku braku odpowiedzi klinicznej, nie należy kontynuować leczenia roksadustatem dłużej niż 24 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Z kolei zmianę leczenia u stabilnych pacjentów dializowanych otrzymujących ESA należy rozważać jedynie, gdy występuje ku temu ważny powód kliniczny. Nie określono ryzyka zaburzeń sercowo-naczyniowych i ryzyka zgonu z powodu tych zaburzeń u stabilnych niedializowanych pacjentów z niedokrwistością związaną z PChN otrzymujących ESA. Decyzja o leczeniu tych pacjentów roksadustatem powinna opierać się na rozważeniu indywidualnego stosunku korzyści do ryzyka.
Epizody zakrzepowe
Należy dokładnie rozważyć stosunek ryzyka naczyniowych incydentów zakrzepowych do korzyści wynikających z leczenia roksadustatem, zwłaszcza u pacjentów z już istniejącymi czynnikami ryzyka, w tym otyłością i wcześniejszymi takimi zdarzeniami w wywiadzie (np. zakrzepica żył głębokich i zatorowość płucna). Zakrzepica żył głębokich była zgłaszana jako częsta, a zatorowość płucna jako niezbyt częsta wśród pacjentów w badaniach klinicznych, większość tych przypadków miała ciężki przebieg. Zakrzepica dostępu naczyniowego była zgłaszana w badaniach klinicznych jako bardzo częsta wśród pacjentów z PChN poddawanych dializie. U dializowanych pacjentów z PChN częstość występowania zakrzepicy dostępu naczyniowego u pacjentów leczonych roksadustatem była największa w pierwszych 12 tyg. po rozpoczęciu leczenia przy stężeniach hemoglobiny >12 g/dl i przy zwiększeniu stężenia hemoglobiny o >2 g/dl w ciągu 4 tyg. Aby uniknąć takiej zmiany stężeń hemoglobiny w ciągu 4 tyg., zaleca się monitorowanie jej stężeń i dostosowanie dawki zgodnie z zaleceniami. Pacjenci z objawami przedmiotowymi i podmiotowymi naczyniowych incydentów zakrzepowych powinni być niezwłocznie zbadani i leczeni zgodnie z obowiązującymi wytycznymi. Decyzja o przerwaniu lub odstawieniu leczenia roksadustatem powinna opierać się na rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka u danego pacjenta.
Napady drgawkowe
W badaniach klinicznych napady drgawkowe były częstym działaniem niepożądanym wśród pacjentów otrzymujących roksadustat. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z napadami drgawkowymi w wywiadzie, padaczką lub schorzeniami związanymi z predyspozycją do napadów drgawkowych, takimi jak zakażenia OUN. Decyzja o przerwaniu lub odstawieniu leczenia powinna opierać się na rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka u danego pacjenta.
Ciężkie zakażenia
Najczęściej zgłaszanymi ciężkimi zakażeniami były zapalenie płuc i zakażenia dróg moczowych. Pacjenci z objawami przedmiotowymi i podmiotowymi zakażenia powinni być niezwłocznie zbadani i leczeni zgodnie z obowiązującymi wytycznymi.
Posocznica
W przeprowadzonych badaniach klinicznych, posocznica była jednym z najczęściej zgłaszanych ciężkich zakażeń, odnotowano również przypadki prowadzące do zgonów. Pacjenci z objawami przedmiotowymi i podmiotowymi posocznicy (np. zakażenia rozprzestrzeniającego się na cały organizm w połączeniu z niskim ciśnieniem tętniczym i ryzykiem niewydolności narządowej) powinni być niezwłocznie zbadani i leczeni zgodnie ze obowiązującymi wytycznymi.
Wtórna niedoczynność tarczycy
Odnotowano przypadki wtórnej niedoczynności tarczycy. Przypadki te były przemijające i ustępowały po odstawieniu roksadustatu. Zaleca się kontrolowanie czynności tarczycy zgodnie ze wskazaniami klinicznymi.
Niewystarczająca odpowiedź kliniczna na leczenie
Należy niezwłocznie zidentyfikować przyczyny niewystarczającej odpowiedzi klinicznej na leczenie roksadustatem. Reakcja na leczenie może być zmniejszona w przypadku współistniejących zakażeń, utajonej utraty krwi, hemolizy, ciężkiego zatrucia glinem, współistniejących chorób hematologicznych lub włóknienia szpiku kostnego. Należy zwrócić uwagę na ewentualne niedobory żywieniowe i w przypadku ich stwierdzenia podjąć działania w celu ich wyrównania. W ramach badania należy również uwzględnić liczbę retikulocytów. Jeżeli wykluczono typowe przyczyny braku odpowiedzi, a u pacjenta występuje retikulocytopenia, należy rozważyć badanie szpiku kostnego. W przypadku braku możliwej do zidentyfikowania przyczyny niewystarczającej odpowiedzi na leczenie, nie należy kontynuować podawania roksadustatu >24 tyg. od rozpoczęcia leczenia.
Zaburzenia czynności wątroby
Należy zachować ostrożność podczas stosowania roksadustatu u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B wg skali Childa i Pugha). Roksadustat nie jest zalecany do stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg skali Childa i Pugha).
Ciąża i antykoncepcja
Nie należy rozpoczynać leczenia roksadustatem u kobiet planujących zajście w ciążę lub będących w ciąży. W takich przypadkach, jeżeli jest to uzasadnione, należy zastosować leczenie alternatywne. Jeżeli pacjentka zajdzie w ciążę w trakcie leczenia roksadustatem, terapię należy przerwać i wdrożyć leczenie alternatywne, jeżeli jest to uzasadnione. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować wysoce skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia i przez co najmniej 1 tydz. od przyjęcia ostatniej dawki roksadustatu.
Stosowanie roksadustatu niezgodnie z zaleceniami
Niewłaściwe stosowanie roksadustatu może prowadzić do nadmiernego zwiększenia hematokrytu, co może wiązać się z zagrażającymi życiu powikłaniami ze strony układu sercowo-naczyniowego.
Substancje pomocnicze
Preparat roksadustatu zawiera laktozę oraz śladowe ilości lecytyny sojowej. Nie powinien być przyjmowany przez osoby z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, całkowitym brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy, a także przez osoby z alergią na orzeszki ziemne lub soję. Preparat zawiera również barwnik Czerwień Allura AC, który może powodować reakcje alergiczne.
Środki wiążące fosforany, kationy wielowartościowe
Roksadustat może tworzyć związki chelatowe z kationami wielowartościowymi, takimi jak środki wiążące fosforany lub inne preparatu zawierające jony wapnia, żelaza, magnezu lub glinu. Wykazano, że jednoczesne podawanie roksadustatu ze środkami wiążącymi fosforany (węglan sewelameru lub octan wapnia) zdrowym ochotnikom zmniejszało wartość AUC roksadustatu o odpowiednio 67% i 46% oraz cmax o odpowiednio 66% i 52%. Równocześnie naprzemienne podawanie środków wiążących fosforany (w odstępie co najmniej 1 h) nie miało istotnego klinicznie wpływu na ekspozycję na roksadustat u pacjentów z PChN. Roksadustat należy przyjmować co najmniej 1 h po podaniu środków wiążących fosforany lub innych leków bądź suplementów diety zawierających kationy wielowartościowe. Ograniczenie to nie dotyczy węglanu lantanu, ponieważ wykazano, że jednoczesne podawanie roksadustatu z tą substancją leczniczą nie powodowało istotnej klinicznie zmiany ekspozycji na roksadustat w osoczu.
Leki wpływające na aktywność CYP2C8 lub UGT 1A9
Roksadustat jest substratem CYP2C8 oraz UGT1A9. Wykazano, że równoległe podawanie roksadustatu z gemfibrozylem (inhibitor CYP2C8 i OATP1B1) lub probenecydem (inhibitor UGT i OAT1/OAT3) zdrowym ochotnikom zwiększało wartość AUC roksadustatu 2,3-krotnie oraz wartość jego cmax 1,4-krotnie. Po rozpoczęciu lub odstawieniu równoległego leczenia gemfibrozylem, probenecydem, innymi silnymi inhibitorami lub induktorami CYP2C8 lub innymi silnymi inhibitorami UGT1A9, należy monitorować stężenia hemoglobiny i na tej podstawie należy dostosować dawkę roksadustatu, zgodnie z zaleceniami dotyczącymi dawkowania.
Substraty OATP1B1 lub BCRP, statyny
Roksadustat jest inhibitorem BCRP oraz OATP1B1, które odgrywają istotną rolę w metabolizmie statyn. Wykazano, że jednoczesne podawanie dawki 200 mg roksadustatu z simwastatyną zdrowym ochotnikom zwiększało wartości AUC i cmax simwastatyny odpowiednio 1,8- i 1,9-krotnie oraz wartości AUC i cmax kwasu simwastatyny (czynnego metabolitu) odpowiednio 1,9- i 2,8-krotnie. Stężenia simwastatyny i jej kwasu zwiększały się również, gdy simwastatyna była podawana 2 h przed bądź 4 lub 10 h po roksadustacie. Jednoczesne podawanie dawki 200 mg roksadustatu z rozuwastatyną zwiększało wartości AUC i cmax rozuwastatyny odpowiednio 2,9- i 4,5-krotnie. Jednoczesne podawanie dawki 200 mg roksadustatu z atorwastatyną zwiększało wartości AUC i cmax atorwastatyny odpowiednio 2- i 1,3-krotnie. Przewiduje się również interakcje z innymi statynami. Podczas równoległego podawania z roksadustatem należy uwzględnić te interakcje, monitorować działania niepożądane związane ze statynami i konieczność zmniejszenia ich dawki, przy czym przy podejmowaniu decyzji o dawce statyn należy odnieść się do informacji w zarejestrowanych materiałach producenta preparatu statyn. Roksadustat może także zwiększać ekspozycję w osoczu na inne substraty BCRP lub OATP1B1. Należy monitorować możliwe działania niepożądane podawanych równolegle z roksadustatem leków i odpowiednio dostosować dawkę.
Leki stymulujące erytropoezę (ESA)
Nie zaleca się równoległego podawania roksadustatu oraz leków stymulujących erytropoezę, ze względu na brak odpowiednich badań.
Bezpieczeństwo stosowania roksadustatu oceniono u pacjentów niedializowanych oraz dializowanych z niedokrwistością i PChN, którzy otrzymali co najmniej 1 dawkę roksadustatu. Najczęstszymi ciężkimi działaniami niepożądanymi związanymi z roksadustatem były posocznica, hiperkaliemia, nadciśnienie tętnicze i zakrzepica żył głębokich.
Bardzo często: hiperkaliemia, nadciśnienie tętnicze, zakrzepica dostępu naczyniowego (u pacjentów poddawanych dializie w czasie leczenia roksadustatem), nudności, biegunka, obrzęk obwodowy.
Często: posocznica, bezsenność, napady drgawkowe, ból głowy, zakrzepica żył głębokich, zaparcia, wymioty.
Niezbyt często: hiperbilirubinemia, zatorowość płucna.
Z nieustaloną częstością: wtórna niedoczynność tarczycy, uogólnione złuszczające zapalenie skóry, zmniejszenie stężenia TSH we krwi.
Przedawkowanie
W badaniach klinicznych u zdrowych ochotników, pojedyncze, większe od leczniczych, dawki roksadustatu 5 mg/kg mc. (do 510 mg) powodowały przemijające zwiększenie częstości akcji serca, zwiększoną częstość bólu mięśni szkieletowych o nasileniu łagodnym do umiarkowanego, bóle głowy, częstoskurcz zatokowy i, rzadziej, niskie ciśnienie tętnicze. Wszystkie te zdarzenia nie miały ciężkiego nasilenia. Przedawkowanie roksadustatu może spowodować zwiększenie stężenia hemoglobiny powyżej pożądanej wartości (10–12 g/dl), co można leczyć przez odstawienie lub zmniejszenie dawki roksadustatu i uważne monitorowanie pacjenta oraz leczenie zgodnie ze wskazaniem klinicznym. Roksadustat i jego metabolity nie są w istotnym stopniu usuwane podczas hemodializy.
Ciąża
Brak danych dotyczących stosowania roksadustatu u kobiet w ciąży, badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Nie zaleca się stosowania roksadustatu w I i II trymestrze ciąży, a w III trymestrze jest ono przeciwwskazane. Jeżeli pacjentka zajdzie w ciążę w trakcie leczenia roksadustatem, należy przerwać podawanie leku i wdrożyć leczenie alternatywne, jeżeli jest to zasadne.
Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy roksadustat lub jego metabolity przenikają do pokarmu kobiecego. W badaniach na zwierzętach wykazano przenikanie roksadustatu lub jego metabolitów do mleka ssaków. Roksadustat jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią.
Przed rozpoczęciem leczenia konieczna jest ocena przebiegu klinicznego objawowej niedokrwistości związanej z PChN i stanu klinicznego pacjenta; oprócz występowania objawów niedokrwistości, istotne mogą być takie kryteria jak tempo spadku stężenia hemoglobiny, wcześniejsza odpowiedź na leczenie żelazem oraz ryzyko konieczności przetoczenia krwinek czerwonych. Przed rozpoczęciem leczenia należy upewnić się, że zapasy żelaza są odpowiednie.
P.o., niezależnie od posiłku, 3 ×/tydz. w nienastępujące po sobie dni. Tabletki należy połykać w całości, nie należy ich żuć, łamać, ani kruszyć. Przyjmować co najmniej 1 h po podaniu środków wiążących fosforany (z wyjątkiem lantanu) lub innych preparatów zawierających kationy wielowartościowe, takie jak jony wapnia, żelaza, magnezu lub glinu. Dawkę należy ustalić indywidualnie tak, aby osiągnąć i utrzymać docelowe stężenie hemoglobiny w zakresie 10–12 g/dl. W przypadku pominięcia dawki, gdy do przyjęcia kolejnej zaplanowanej pozostało >1 dzień, pominiętą dawkę należy przyjąć jak najszybciej, jeżeli pozostało ≤1 dzień, pominiętą dawkę należy pominąć, a następną dawkę przyjąć w zaplanowanym terminie. Następnie należy wznowić regularny schemat dawkowania.
Dawka początkowa. Pacjenci rozpoczynający leczenie, którzy nie byli wcześniej leczeni ESA. Zalecana dawka początkowa roksadustatu wynosi 70 mg 3 ×/tydz. u pacjentów <100 kg mc. oraz 100 mg 3 ×/tydz. u pacjentów ≥100 kg mc. Pacjenci leczeni dotychczas ESA. Zmianę leczenia u stabilnych pacjentów dializowanych otrzymujących ESA należy rozważać jedynie w przypadku ważnego powodu klinicznego, decyzja o leczeniu roksadustatem stabilnych pacjentów niedializowanych, przyjmujących ESA, powinna opierać się na rozważeniu indywidualnego stosunku korzyści z leczenia do ryzyka stosowania. 1. dawka roksadustatu powinna zastąpić kolejną zaplanowaną dawkę stosowanego dotąd ESA. Zalecana dawka początkowa roksadustatu zależy od średniej przepisanej dawki ESA w ciągu 4 tyg. przed zmianą i wynosi 70–200 mg 3 ×/tydz. (szczegółowy schemat ustalenia wielkości dawki początkowej w tej grupie pacjentów – patrz: zarejestrowane materiały producenta).
Dawka podtrzymująca. Indywidualnie ustalona dawka podtrzymująca powinna mieścić się w zakresie 20–400 mg 3 ×/tydz. Stężenia hemoglobiny powinny być monitorowane co 2 tyg., aż do osiągnięcia i ustabilizowania pożądanego stężenia hemoglobiny 10–12 g/dl, a następnie co 4 tyg. lub na podstawie oceny stanu klinicznego. Dawkę roksadustatu można dostosowywać stopniowo, zwiększając lub zmniejszając ją w stosunku do dawki początkowej po 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia, a następnie co 4 tyg., jeżeli jednak stężenie hemoglobiny zwiększy się o >2 g/dl, dawkę należy niezwłocznie zmniejszyć o jeden stopień. Stopniowe zwiększanie lub zmniejszanie dawki powinno być zgodne z następującą kolejnością: 20 mg, 40 mg, 50 mg, 70 mg, 100 mg, 150 mg, 200 mg, 250 mg, 300 mg, 400 mg (tylko w przypadku pacjentów z PChN poddawanych dializom). Podczas dostosowywania dawki roksadustatu należy wziąć pod uwagę obecne stężenie hemoglobiny i wartość różnicy jej stężeń w ciągu ostatnich 4 tyg. (szczegółowe informacje – patrz: zarejestrowane materiały producenta). Jeżeli wymagane jest dalsze zmniejszenie dawki u pacjenta przyjmującego już najniższą dawkę (20 mg 3 ×/tydz.), należy zmniejszyć częstość podawania dawki do 2 ×/tydz., a następnie, w razie dalszej konieczności, do 1 ×/tydz. Po ustabilizowaniu stężeń hemoglobiny do wartości w docelowym zakresie 10–12 g/dl należy regularnie monitorować ten parametr i przestrzegać zasad dostosowywania dawki. Również po rozpoczęciu lub odstawieniu równoległego leczenia silnymi inhibitorami lub induktorami CYP2C8 lub inhibitorami UGT1A9 należy rutynowo monitorować stężenia hemoglobiny i przestrzegać zasad dostosowywania dawki. Pacjenci niedializowani nie powinni stosować dawki roksadustatu >3 mg/kg mc. lub 300 mg 3 ×/tydz., zależnie od tego, która wartość jest mniejsza. Pacjenci dializowani nie powinni stosować dawki roksadustatu >3 mg/kg mc. lub 400 mg 3 ×/tydz., zależnie od tego, która wartość jest mniejsza. Jeżeli nie osiągnięto istotnego klinicznie zwiększenia stężenia hemoglobiny, nie należy kontynuować leczenia roksadustatem >24 tyg. od rozpoczęcia terapii. Przed ponownym rozpoczęciem podawania leku należy poszukać alternatywnych przyczyn niewystarczającej odpowiedzi i przeprowadzić ich leczenie.
Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności roksadustatu u dzieci w wieku <18 lat. Nie ma konieczności dostosowania dawki początkowej u pacjentów w podeszłym wieku ani u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa A wg skali Childa i Pugha). Należy zachować ostrożność stosując roksadustat u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B wg skali Childa i Pugha); rozpoczynając leczenie należy zmniejszyć dawkę początkową o 1 lub do dawki najbliższej połowie dawki początkowej. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg skali Childa i Pugha), ponieważ w tej grupie pacjentów nie oceniono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania.
Roksadustat wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Odnotowano wystąpienie napadów drgawkowych podczas leczenia roksadustatem, dlatego należy zachować ostrożność podczas wykonywania tych czynności.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
