Pytanie nadesłane do redakcji
Mam 16 lat, 158 cm i obecnie ważę ok. 49-50 kg. Uważam, że to zbyt dużo i pragnę zejść do 47. Swoją przygodę z odchudzaniem zaczęłam jakieś 3 miesiące temu. Wtedy ważyłam jakieś 54 kg. Niestety zrzucanie kilogramów nie wygląda tak, jak to sobie założyłam na początku. Kocham jeść, nie umiem zrezygnować ze słodyczy, ciast i ciastek. Na co dzień ograniczam się do 1000 kcal i ćwiczę 5 razy w tygodniu. Jednak często zdarza mi się kompulsywnie objadać. Pochłaniam wtedy wszystko. Potem czuję się źle z pełnym żołądkiem i wywołuję wymioty. Za każdym razem obiecuję sobie, że to był ostatni raz. Boję się, że dzieje się ze mną coś złego, z drugiej jednak strony chyba trochę wyolbrzymiam swój problem. Myślę, że na zaburzenia odżywiania jestem za gruba, nie potrafiłabym powiedzieć o tym nawet mamie. Co powinnam zrobić?
Odpowiedziała
dr med. Joanna Borowiecka-Karpiuk
specjalista psychiatra
Centrum Dobrej Terapii
Zachęcam Panią do konsultacji u lekarza psychiatry dzieci i młodzieży w celu pełnej oceny stanu zdrowia psychicznego, w tym szerszego przeanalizowania przedstawionych w pytaniu objawów, właściwego ich zdiagnozowania oraz jak najszybszego zaproponowania dalszej profesjonalnej pomocy.
Niepokój budzi opisywana potrzeba zmniejszania masy ciała poprzez wspomniane ograniczanie kaloryczności posiłków i ćwiczenia fizyczne, objadanie się z wywoływaniem następowych wymiotów i poczucie, że „jest się za grubą” oraz ukrywanie tych zachowań przed matką. Także do rozważenia jest wynikająca z pytania informacja, dlaczego u osoby 16-letniej z prawidłową masą ciała (zarówno obecną - 50 kg, jak i wcześniejszą - 54 kg), prawidłowym wzrostem 158, a także prawidłowym tzw. BMI w odniesieniu do siatek centylowych dla danego wieku, istnieje na tyle silny przymus zmniejszania prawidłowej masy ciała, że doprowadza do istotnych objawów zaburzeń odżywiania.
Odpowiadając na tak zadane pytanie, należy również wspomnieć, że poczucie u danej osoby, że nie występują u niej zaburzenia odżywiania, bo jest na to „za gruba”, może być właśnie bardzo istotnym objawem występowania takich zaburzeń. Na koniec należy dodać, że wskazana byłaby tutaj także wizyta u lekarza rodzinnego (ewentualnie lekarza pediatry) - w celu oceny stanu zdrowia somatycznego i ewentualnych konsekwencji wynikających m.in. z nadmiernego ograniczania kalorii i powtarzających się wymiotów.
