Osoby ze znaczną otyłością (BMI> 35) i przebytym zawałem serca, które przeszły operację redukcji masy ciała, mogą być mniej narażone na drugi zawał, poważne zdarzenia sercowo-naczyniowe niewydolność serca i zgon w porównaniu z osobami o podobnej przeszłości medycznej, które nie przeszły takiej operacji. Informację na ten temat publikuje „Circulation”, czasopismo American Heart Association.
Fot. pixabay.com
„Powszechnie wiadomo, że otyłość wiąże się ze zwiększonym ryzykiem cukrzycy typu 2 i chorób serca - powiedział główny autor badania dr Erik Näslund, profesor Danderyd Hospital, Karolinska Institutet (Szwecja). - Wykazano również, że operacja polegająca na zmniejszeniu masy ciała może pomóc chorym na cukrzycę typu 2 i choroby układu krążenia. Wcześniej nie udowodniono, czy operacja redukcji masy ciała może zmniejszyć ryzyko wystąpienia kolejnego zawału serca, jeśli miałeś już zawał”.
Prof. Näslund i współpracownicy przeanalizowali korelacje pomiędzy zabiegiem redukcji masy ciała a następującymi po nim atakami serca, udarem i zgonem u osób z ciężką otyłością, które przeszły wcześniej zawał serca. Badanie połączyło informacje z dwóch rejestrów zdrowia - szwedzkiego systemu internetowego dla poprawy i rozwoju opieki opartej na faktach w chorobach serca ocenianych zgodnie z zalecanymi terapiami (SWEDEHEART) oraz ogólnokrajowego rejestru dotyczącego zabiegów bariatrycznych (SOReg).
Naukowcy porównali dane z lat 2005-2018 dotyczące 509 otyłych pacjentów (co najmniej II stopień otyłości), którzy mieli zawał serca, z 509 podobnie otyłymi pacjentami, którzy przeszli zawał serca, a następnie operację by-passu żołądkowego lub operację gastrektomii rękawowej (dwa najczęstsze rodzaje operacji redukcji masy ciała) pomiędzy rokiem 2007 a 2018. Każdy pacjent objęty badaniami, który przeszedł operację redukcji masy ciała, został dopasowany do pacjenta bez operacji i z takim samym stopniem otyłości (średni BMI obu grup wynosił 40). Pacjentów dobierano również pod względem płci, wieku, stanu zdrowia i historii zdrowia.
Dane pacjentów zostały zebrane w okresie obserwacji trwającym do ośmiu lat (mediana 4,6 roku), a naukowcy przeanalizowali zmienne cechy statystyczne mogące mieć wpływ na ryzyko dla pacjentów, którzy mieli zawał serca, udar mózgu lub zmarli w okresie obserwacji.
Operacja redukcji masy ciała wiązała się z mniejszym ryzykiem zawału serca i mniejszym ryzykiem wystąpienia nowej niewydolności serca, jednak między grupami operowanymi i nieoperacyjnymi nie było statystycznej różnicy w ryzyku udaru.
Pacjenci, którzy przeszli operację redukcji masy ciała, mieli o połowę mniejsze ryzyko zgonu w porównaniu z nieoperowanymi. Odsetek poważnych powikłań chirurgicznych był podobny do obserwowanego u pacjentów po operacji redukcji masy ciała bez wcześniejszego zawału serca.
Masa ciała pacjentów w grupie operowanej była znacznie niższa rok po operacji (po roku mediana BMI wynosiła 29), jednak naukowcy zauważają, że sama utrata masy ciała prawdopodobnie nie była siłą napędową związku między operacją a zmniejszonym ryzykiem.
Po dwóch latach od zabiegu u wielu operowanych nastąpiła znaczna poprawa bezdechu sennego (remisja 67 proc.), a także nadciśnienia (remisja 22 proc.), podwyższonego poziomu cholesterolu i triglicerydów (remisja 29 proc.). U ponad połowy chorych na cukrzycę typu 2 po operacji redukcji masy ciała nastąpiła kliniczna remisja choroby.
Autorzy badania nie posiadali informacji o statusie społeczno-ekonomicznym pacjentów, nie było też danych dotyczących masy ciała poza dwuletnim okresem obserwacji dla grupy, która przeszła operację, oraz nie było danych dotyczących masy ciała w grupie nieoperacyjnej.
Ponadto w grupie operowanej znacznie więcej było pacjentów, u których wykonano by-pass żołądka, dlatego nie można było ocenić żadnej różnicy w wynikach między pacjentami z by-passem żołądka a pacjentami, u których wykonano gastrektomię rękawową. Autorzy nie byli również w stanie ocenić, czy czas pomiędzy zawałem serca u każdego pacjenta z grupy operowanej a operacją polegającą na redukcji masy ciała był kluczowym czynnikiem powikłań. Aby potwierdzić wyniki tego badania, potrzebne jest randomizowane badanie kontrolowane.
