Paclitaxel Kabi - koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji

Substancją czynną preparatu jest paklitaksel, lek przeciwnowotworowy z gruby taksanów (inna stosowana nazwa to taksoidy). Nazwa taksany pochodzi od łacińskiej nazwy cisu (Taxus), z którego różnych gatunków pierwotnie otrzymywano te leki. Paklitaksel działa cytostatycznie, ogranicza podziały komórkowe poprzez wpływ na strukturę cytoszkieletu komórki. Oddziałuje z białkami uczestniczącymi w tworzeniu wrzeciona mitotycznego hamując rozpad mikrotubul do wolnej tubuliny. Zatrzymuje proces podziału komórki (mitozy) i w konsekwencji prowadzi do śmierci komórki. Działanie preparatu dotyczy szczególnie komórek szybko dzielących się, jakimi są komórki nowotworowe. Hamując podziały komórkowe preparat ogranicza wzrost i rozwój nowotworu. Paklitaksel jest szeroko stosowany w chemioterapii nowotworów.

Preparat jest wskazany w następujących typach nowotworów:

• rak jajnika:

- jako lek pierwszego rzutu w skojarzeniu z cisplatyną w zaawansowanej postaci raka jajnika lub w przypadku nowotworu resztkowego, po wcześniejszej laparotomii

- jako lek drugiego rzutu w leczeniu raka jajnika z przerzutami w przypadkach, w których standardowe leczenie z zastosowaniem związków platyny okazało się nieskuteczne

• rak piersi:

- w leczeniu uzupełniającym raka piersi z przerzutami do węzłów chłonnych, u chorych po standardowej terapii antracykliną i cyklofosfamidem (lekarz rozważy jako alternatywę dla przedłużonej terapii antracykliną i cyklofosfamidem)

- w początkowym leczeniu miejscowo zaawansowanego raka piersi lub raka piersi z przerzutami, w skojarzeniu z antracyklinami u chorych, u których można zastosować antracykliny, lub w skojarzeniu z trastuzumabem u chorych ze zwiększoną ekspresją receptora HER-2 (na poziomie 3+ w badaniu immunohistochemicznym), u których leczenie antracyklinami jest niewskazane

- w monoterapii raka piersi z przerzutami u chorych, u których chemioterapia zawierająca antracykliny nie była skuteczna lub nie można jej zastosować

• zaawansowany niedrobnokomórkowy rak płuc (w skojarzeniu z cisplatyną) u osób, u których nie można zastosować leczenia chirurgicznego dającego szansę na wyleczenie i/lub radioterapii

• zaawansowany mięsak Kaposiego w przebiegu AIDS, u osób, u których leczenie antracyklinami liposomalnymi okazało się nieskuteczne.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu, zwłaszcza rycynooleinian makrogologlicerolu (polioksoetylowany olej rycynowy).

Nie stosować:

• w przypadku, gdy liczba granulocytów obojętnochłonnych (neutrofilów) jest mniejsza niż 1500/mm3 (u osób z mięsakiem Kaposiego mniejsza niż 1000/mm3)

• u osób z mięsakiem Kaposiego i z ciężkimi, niepoddającymi się leczeniu zakażeniami.

Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w okresie ciąży i w okresie karmienia piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzenie określonych badań kontrolnych.

Leczenie może być prowadzane wyłącznie pod nadzorem lekarza onkologa posiadającego doświadczenie w stosowaniu chemioterapii przeciwnowotworowej.

Przed rozpoczęciem leczenia wskazana jest odpowiednia premedykacja (kortykosteroidy, leki przeciwhistaminowe, blokery receptora histaminowego H2) w celu zmniejszenia ryzyka zatrzymania płynów oraz nasilenia reakcji nadwrażliwości.

Podanie preparatu może być związane z wystąpieniem ciężkich reakcji nadwrażliwości, w tym: skurcz oskrzeli, duszność, niedociśnienie tętnicze, obrzęk naczynioruchowy, uogólniona pokrzywka. Ciężkie reakcje nadwrażliwości mogą stanowić zagrożenie życia i wymagać leczenia objawowego oraz zastosowania specjalistycznego sprzętu ratowniczego. Wystąpienie ciężkich reakcji nadwrażliwości stanowi przeciwwskazanie do ponownego podawania preparatu.

Przed każdym podaniem preparatu konieczna jest kontrola morfologii krwi. Stosowanie preparatu jest związane z ryzykiem hamowania czynności szpiku kostnego i wystąpienia neutropenii (zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych [neutrofilów]). Jeżeli liczba neutrofilów będzie mniejsza niż 1500/mm3 (u chorych z mięsakiem Kaposiego mniejsza niż 1000/mm3) wymagane jest opóźnienie przyjęcia preparatu do czasu poprawy parametrów hematologicznych. Podobnie, nie należy stosować preparatu, jeżeli liczba płytek krwi będzie mniejsza niż 100000/mm3 (u chorych z mięsakiem Kaposiego mniejsza niż 75000/mm3). Lekarz może zalecić profilaktyczne przyjmowanie czynnika stymulującego wzrost kolonii granulocytów (G-CSF).

Podczas monoterapii rzadko obserwowano zaburzenia w układzie przewodzącym serca, niekiedy istotne, wymagające leczenia objawowego. Podczas podawania leku może wystąpić, zwykle bezobjawowe, nadciśnienie lub niedociśnienie tętnicze oraz bradykardia (zmniejszenie częstotliwości rytmu serca). Zalecane jest monitorowanie czynności życiowych, szczególnie podczas 1. godziny wlewu dożylnego. U osób z niedrobnokomórkowym rakiem płuc ryzyko wystąpienia ciężkich zaburzeń czynności serca jest większe niż u chorych z rakiem piersi lub jajnika.

Stosowanie paklitakselu w skojarzeniu z doksorubicyną lub trastuzumabem u chorych z rakiem piersi z przerzutami, związane jest z ryzykiem wystąpienia działania kardiotoksycznego i rozwoju zaburzeń czynności serca, potencjalnie nieodwracalnych. Jeżeli stosowany jest taki schemat leczenia, konieczne jest monitorowanie czynności serca i regularne badania (w tym EKG i echo serca).

Stosowanie preparatu często może być związane z wystąpieniem neuropatii obwodowej, lecz rzadko w ciężkiej postaci. W przypadku wystąpienia ciężkich zaburzeń obwodowego układu nerwowego konieczne może być zmniejszenie dawki paklitakselu w kolejnych cyklach leczenia.

Nie należy podawać leku do naczyń tętniczych; podanie dotętnicze może spowodować ciężkie odczyny tkankowe.

Stosowanie preparatu w skojarzeniu z radioterapią płuc może przyczynić się do rozwoju śródmiąższowego zapalenia płuc.

Zaburzenia czynności wątroby mogą nasilać ogólne toksyczne działanie paklitakselu i zwiększać ryzyko zahamowania czynności szpiku. Lekarz zaleci monitorowanie czynności krwiotwórczej szpiku kostnego. Nie zaleca się stosowania preparatu u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Nie ma danych dotyczących stosowania preparatu u chorych z ciężką cholestazą wątrobową.

W razie wystąpienia ciężkiej lub uporczywej biegunki w okresie leczenia lub krótko po jego zakończeniu należy skonsultować się z lekarzem, ponieważ może to wskazywać na rozwój rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy.

Paklitaksel ma działanie mutagenne, embriotoksyczne i teratogenne. Kobiety w wieku rozrodczym nie powinny zachodzić w ciążę, a mężczyźni w wieku rozrodczym nie powinni starać się o poczęcie dziecka. Osoby w wieku rozrodczym (kobiety i mężczyźni) powinny skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie leczenia i przez co najmniej 6 miesięcy po jego zakończeniu. Stosowanie hormonalnych środków antykoncepcyjnych jest przeciwwskazane w przypadku guzów z receptorami hormonalnymi.

U chorych z mięsakiem Kaposiego rzadko może wystąpić ciężkie zapalenie błon śluzowych; w zależności od jego nasilenia konieczne może być zmniejszenie dawki paklitakselu.

Dodatkowe informacje o pozostałych składnikach preparatu:

• preparat zawiera etanol w ilości, która może być szkodliwa dla chorych na chorobę alkoholową, z zaburzeniami czynności wątroby, chorych na padaczkę lub inne choroby ośrodkowego układu nerwowego (w tym choroby psychiczne), a także u kobiet w ciąży i dzieci; może wywierać wpływ na ośrodkowy układ nerwowy;

• preparat zawiera rycynooleinian makrogologlicerolu, który może powodować wystąpienie ciężkich reakcji nadwrażliwości.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Nie stwierdzono wpływu paklitakselu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy jednak zwrócić uwagę, że preparat zawiera alkohol. Ilość etanolu zawarta w preparacie może upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn.

Preparat ma postać koncentratu do sporządzania roztworu do wlewu dożylnego. Po odpowiednim przygotowaniu i rozcieńczeniu preparat może być podawany wyłącznie dożylnie przez kwalifikowany personel medyczny. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Leczenie powinno być rozpoczynane i prowadzone przez doświadczonego onkologa. Lekarz indywidualnie ustali dawkowanie i czas trwania leczenia, w zależności od sytuacji klinicznej.

Rak jajnika:

• leczenie pierwszego rzutu (w skojarzeniu z cisplatyną): 175 mg/m2 powierzchni ciała w trwającym 3 godziny wlewie dożylnym lub 135 mg/m2 powierzchni ciała w trwającym 24 godziny wlewie dożylnym, następnie podawana jest cisplatyna; cykle powtarzane są co 3 tygodnie

• leczenie drugiego rzutu: 175 mg/m2 powierzchni ciała w trwającym 3 godziny wlewie dożylnym, co 3 tygodnie.

Rak piersi:

• leczenie uzupełniające (po terapii wielolekowej zawierającej antracykliny i cyklofosfamid): 175 mg/m2 powierzchni ciała w trwającym 3 godziny wlewie dożylnym,co 3 tygodnie, przez 4 cykle

• leczenie pierwszego rzutu w skojarzeniu z:

- doksorubicyną stosuje się paklitaksel w dawce 220 mg/m2 powierzchni ciała w trwającym 3 godziny wlewie dożylnym, co 3 tygodnie (paklitaksel jest podawany 24 godziny po podaniu doksorubicyny)

- trastuzumabem stosuje się paklitaksel w dawce 175 mg/m2 powierzchni ciała w trwającym 3 godziny wlewie dożylnym, co 3 tygodnie (paklitaksel jest podawany następnego dnia po 1. dawce trastuzumabu, a pod warunkiem dobrej tolerancji, bezpośrednio po kolejnych jego dawkach)

• leczenie drugiego rzutu: 175 mg/m2 powierzchni ciała w trwającym 3 godziny wlewie dożylnym, co 3 tygodnie.

Zaawansowana postać niedrobnokomórkowego raka płuc: 175 mg/m2 powierzchni ciała w trwającym 3 godziny wlewie dożylnym, następnie podawana jest cisplatyna; cykle powtarzane są co 3 tygodnie.

Leczenie mięsaka Kaposiego w przebiegu AIDS: 100 mg/m2 powierzchni ciała w trwającym 3 godziny wlewie dożylnym, co 2 tygodnie.

Szczególne grupy chorych:

Nie zaleca się stosowania preparatu u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U osób z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby nie proponuje się zmiany dawkowania.

Jeżeli liczba neutrofilów będzie mniejsza niż 1500/mm3 (u chorych z mięsakiem Kaposiego mniejsza niż 1000/mm3) wymagane jest opóźnienie podania preparatu do czasu poprawy parametrów hematologicznych. Podobnie, nie należy stosować preparatu, jeżeli liczba płytek krwi będzie mniejsza niż 100000/mm3 (u chorych z mięsakiem Kaposiego mniejsza niż 75000/mm3). U osób z ciężką neutropenią lub nasiloną neuropatią obwodową lekarz odpowiednio zmniejszy dawkę w kolejnych cyklach leczenia.

Nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania preparatu u dzieci i młodzieży do ukończenia 18. roku życia i nie zaleca się stosowania preparatu w tej grupie wiekowej.

Sposób podawania:

Preparat jest przeznaczony wyłącznie do podawania we wlewie dożylnym, po wcześniejszym przygotowaniu i rozcieńczeniu. Przed podaniem leku stosuje się odpowiednią premedykację.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Preparat jest przeciwwskazany w ciąży i w okresie karmienia piersią.

Paklitaksel może działać embriotoksycznie, mutagennie i toksycznie na płód. Kobiety w wieku rozrodczym nie powinny zachodzić w ciążę, a mężczyźni w wieku rozrodczym nie powinni starać się o poczęcie dziecka. Osoby w wieku rozrodczym (kobiety i mężczyźni) powinny skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie leczenia i przez co najmniej 6 miesięcy po zakończeniu leczenia paklitakselem.

Mężczyźni, którzy w przyszłości zamierzają zostać ojcami, powinni skonsultować się z lekarzem w sprawie możliwości zebrania i przechowywania nasienia pobranego przed rozpoczęciem leczenia.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Równoległe stosowanie leków zawierających np. glikol propylenowy lub etanol może prowadzić do kumulacji etanolu i powodować działania niepożądane.

W zalecanym schemacie leczenia pierwszego rzutu chorych na raka jajnika, paklitaksel powinien być podawany przed cisplatyną, ze względu na korzystniejszy profil bezpieczeństwa.

U kobiet chorych na nowotwory ginekologiczne, leczenie skojarzone paklitakselem i cisplatyną zwiększa ryzyko wystąpienia niewydolności nerek, w porównaniu z monoterapią cisplatyną.

W przypadku leczenia skojarzonego z doksorubicyną, preparat należy podawać 24 godziny po doksorubicynie, ponieważ eliminacja doksorubicyny i jej aktywnych metabolitów może być zmniejszona, kiedy leki te podaje się w krótszym odstępie czasu.

Należy zachować ostrożność podczas równoległego stosowania leków hamujących aktywność izoenzymu 3A4 lub 2C8 cytochromu P450, takich jak np.: ketokonazol i inne imidazolowe leki przeciwgrzybicze, erytromycyna, fluoksetyna, gemfibrozyl, klopidogrel, cymetydyna, rytonawir, sakwinawir, indynawir i nelfinawir. Leki te mogą hamować metabolizm paklitakselu i powodować nasilenie jego działań niepożądanych.

Leki zwiększające aktywność izoenzymu 3A4 lub 2C8 cytochromu P450, takie jak np.: ryfampicyna, karbamazepina, fenytoina, efawirenz i newirapina, mogą zwiększać metabolizm paklitakselu i zmniejszać skuteczność jego działania.

Cymetydyna stosowana w premedykacji nie wpływa na szybkość eliminacji paklitakselu.

U osób z mięsakiem Kaposiego, podczas stosowania nelfinawiru i rytonawiru szybkość eliminacji paklitakselu może być zmniejszona, natomiast stosowanie indynawiru nie wpływa na ten parametr. Należy zachować ostrożność w przypadku równoległego stosowania paklitakselu z innymi inhibitorami proteazy.

Jak każdy lek, również Paclitaxel Kabi może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Nasilenie działań niepożądanych preparatu może być większe, jeżeli jest on podawany w skojarzeniu z innymi chemioterapeutykami.

Bardzo często: zahamowanie czynności szpiku, neutropenia (zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych [neutrofilów]), niedokrwistość, małopłytkowość, krwawienie, zakażenia (głównie dróg moczowych, i górnych dróg oddechowych; zakażenia mogą być ciężkie i mogą prowadzić do zgonu), neuropatia obwodowa (zaburzenia czuciowe, ból, pieczenie), niedociśnienie tętnicze, nudności, wymioty, biegunka, zapalenie błon śluzowych, ból stawów i mięśni, łysienie, łagodne reakcje nadwrażliwości (uderzenia gorąca, wysypka).

Często: zmniejszenie częstotliwości rytmu serca (bradykardia), łagodne i przemijające zmiany skórne i zmiany paznokci, zwiększenie aktywności aminotransferazy wątrobowej AST i fosfatazy zasadowej, reakcje w miejscu podania (obrzęk, ból, rumień, stwardnienie), martwica lub zwłóknienie skóry po wynaczynieniu preparatu.

Niezbyt często: wstrząs septyczny, reakcje nadwrażliwości (obrzęk naczynioruchowy mogący utrudniać oddychanie, uogólniona pokrzywka, ból pleców, dreszcze, ból w klatce piersiowej, zwiększenie częstotliwości rytmu serca, ból brzucha, ból kończyn, obfite pocenie się, niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze), zawał serca, blok przedsionkowo-komorowy, kardiomiopatia, tachykardia komorowa, zakrzepica, zakrzepowe zapalenie żył, zwiększenie stężenia bilirubiny.

Rzadko: posocznica, zapalenie otrzewnej, zapalenie płuc, gorączka neutropeniczna, reakcje anafilaktyczne, neuropatia ruchowa (osłabienie kończyn), niewydolność serca, niewydolność oddechowa, zator płucny, zwłóknienie płuc, śródmiąższowe zapalenie płuc, duszność, nacieki w opłucnej, niedrożność jelit, perforacja jelit, niedokrwienne zapalenie okrężnicy, zapalenie trzustki, świąd, wysypka, rumień, gorączka, odwodnienie, osłabienie, obrzęki i złe samopoczucie, zwiększenie stężenia kreatyniny.

Bardzo rzadko: ostra białaczka szpikowa, zespół mielodysplastyczny, wstrząs anafilaktyczny, jadłowstręt, stany splątania, napady drgawkowe (w tym duże, tzw. grand mal), neuropatia autonomiczna (prowadząca do niedrożności porażennej jelit i hipotonii ortostatycznej), encefalopatia, zawroty głowy, ataksja, ból głowy, zaburzenia nerwu wzrokowego, zaburzenia widzenia (błyskające mroczki), utrata słuchu, szumy uszne, zaburzenia błędnika (zawroty głowy), migotanie przedsionków, tachykardia nadkomorowa, kaszel, rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy, zakrzepica krezki, zapalenie okrężnicy w przebiegu neutropenii, zapalenie przełyku, zaparcie, wodobrzusze, martwica wątroby, encefalopatia wątrobowa, ciężkie reakcje skórne (zespół Stevensa i Johnsona, rumień wielopostaciowy, martwica toksyczna rozpływna naskórka, złuszczające zapalenie skóry, oddzielanie się paznokci od łożyska; w trakcie leczenia należy stosować przeciwsłoneczny krem ochronny do dłoni i stóp),

Z częstością, która nie została określona: zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, zespół rozpadu guza, obrzęk plamki żółtej, fotopsja, męty ciała szklistego, zapalenie żył, sklerodermia, zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, toczeń rumieniowaty układowy.