medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Ekulizumab jest rekombinowanym, humanizowanym, monoklonalnym przeciwciałem IgG2/4κ, które wiąże się z ludzkim białkiem C5 dopełniacza i hamuje końcową fazę aktywacji. Przeciwciało to zawiera regiony stałe pochodzenia ludzkiego oraz regiony kodujące cechy komplementarności pochodzące od myszy, wbudowane w obszar ludzkich regionów zmiennych łańcucha lekkiego i ciężkiego. Cząsteczka ekulizumabu składa się z dwóch łańcuchów ciężkich, liczących po 448 aminokwasów oraz dwóch łańcuchów lekkich, liczących po 214 aminokwasów; masa cząsteczkowa wynosi ok. 148 kDa. Ekulizumab jest wytwarzany w hodowli mysich komórek szpiczakowych (linia komórkowa NS0) i oczyszczany metodami chromatograficznymi. Proces produkcji obejmuje również etapy swoistej inaktywacji i usuwania wirusów.
Ekulizumab w sposób swoisty i z wysokim powinowactwem wiąże się z białkiem C5 dopełniacza, hamując w ten sposób jego rozkład na podjednostki C5a i C5b i zapobiegając wytwarzaniu końcowego kompleksu dopełniacza C5b-9. Ekulizumab nie wpływa na wcześniejsze etapy aktywacji dopełniacza, które mają zasadnicze znaczenie dla opsonizacji drobnoustrojów i usuwania kompleksów immunologicznych.
U pacjentów z napadową nocną hemoglobinurią (PNH) podawanie ekulizumabu powoduje zahamowanie niekontrolowanej końcowej fazy aktywacji dopełniacza prowadzącej do hemolizy wewnątrznaczyniowej wyzwalanej przez dopełniacz. Długotrwałe podawanie ekulizumabu powodowało szybkie i trwałe zmniejszenie działania hemolitycznego wyzwalanego przez aktywację dopełniacza. U większości pacjentów stężenie ekulizumabu w surowicy ok. 35 µg/ml wystarcza do właściwie całkowitego uniknięcia hemolizy wewnątrznaczyniowej wskutek aktywacji końcowej fazy dopełniacza.
U pacjentów z atypowym zespołem hemolityczno-mocznicowym (aHUS) podawanie ekulizumabu powoduje zahamowanie niekontrolowanej końcowej fazy aktywacji dopełniacza prowadzącej do wyzwalanej przez dopełniacz zakrzepowej mikroangiopatii. Długotrwałe podawanie ekulizumabu powodowało szybkie i trwałe złagodzenie zakrzepowej mikroangiopatii wyzwalanej przez dopełniacz. W przeprowadzonych badaniach klinicznych, u wszystkich pacjentów z aHUS stężenie ekulizumabu w surowicy ok. 50-100 µg /ml było wystarczające do zasadniczo całkowitego zablokowania aktywacji końcowej fazy dopełniacza.
U pacjentów z oporną na leczenie uogólnioną miastenią rzekomoporaźną (gMG) długotrwałe podawanie ekulizumabu skutkuje (przy stężeniu w surowicy ≥116 µg /ml) natychmiastowym, całkowitym i utrzymującym się zahamowaniem niekontrolowanej końcowej fazy aktywacji dopełniacza, prowadzącej do lizy zależnej od kompleksu atakującego błonę (MAC) oraz stanu zapalnego zależnego od peptydu C5a w płytce nerwowo-mięśniowej, co uniemożliwia transmisję nerwowo-mięśniową.
U pacjentów z chorobą ze spektrum zapalenia nerwów wzrokowych i rdzenia kręgowego (NMOSD), długotrwałe podawanie ekulizumabu skutkuje (przy stężeniu w surowicy ≥116 µg /ml) natychmiastowym, całkowitym i utrzymującym się zahamowaniem niekontrolowanej końcowej fazy aktywacji dopełniacza, wywołanej przez przeciwciała przeciwko AQP4, prowadzącej do powstawania stanu zapalnego zależnego od MAC i C5a, skutkującego nekrozą astrocytów i zwiększoną przepuszczalnością bariery krew-mózg oraz obumieraniem otaczających oligodendrocytów i neuronów.
U chorych na PNH, aHUS, oporną na leczenie gMG oraz NMOSD aktywność farmakodynamiczna, mierzona na podstawie stężenia wolnego składnika C5 dopełniacza <0,5 µg/ml, jest skorelowana z praktycznie całkowitą blokadą końcowej fazy aktywacji dopełniacza.
Farmakokinetyka
Parametry farmakokinetyczne są spójne w populacjach pacjentów z PNH, aHUS, oporną na leczenie gMG i NMOSD. Stan stacjonarny jest osiągany w ciągu 4 tyg. w przypadku stosowania dawkowania odpowiedniego dla osób dorosłych z PNH. Przeciwciała ludzkie ulegają endocytozie i rozkładowi w komórkach układu siateczkowo-śródbłonkowego, są katabolizowane głównie przez enzymy lizosomalne do niewielkich peptydów i aminokwasów. Ekulizumab jest rekombinowanym, humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym, zawiera jedynie naturalnie występujące aminokwasy i nie ma znanych czynnych metabolitów. Nie przeprowadzono specjalnych badań mających na celu ocenę wątrobowej, nerkowej, oddechowej lub pokarmowej drogi eliminacji ekulizumabu. Przy prawidłowej funkcji układu wydalniczego, przeciwciała nie są wydalane i nie podlegają przesączaniu ze względu na swój rozmiar. t1/2 w fazie eliminacji u pacjentów z PNH wynosił 11,3 ± 3,4 dni. t1/2 w fazie eliminacji u dorosłych pacjentów o 70 kg mc. z aHUS wynosił 297 h (ok. 12,4 dni), w populacji pediatrycznej osiągał wartości w przedziale 349 –378 h (ok. 14,5–15,8 dnia). W przypadku wymiany osocza u pacjentów z aHUS dochodziło do ok. 50% zmniejszenia stężenia ekulizumabu w ciągu 1 h zabiegu oraz do zmniejszenia t1/2 do 1,3 h.
Nie przeprowadzono specjalnych badań mających na celu ocenę farmakokinetyki ekulizumabu w zależności od płci, rasy, wpływu zaawansowanego wieku bądź obecności zaburzeń czynności nerek lub wątroby. Populacyjna analiza farmakokinetyki przeprowadzona na danych zgromadzonych w badaniach z udziałem pacjentów z PNH, aHUS, gMG i NMOSD wykazała, że powyższe zmienne nie wpływają na farmakokinetykę ekulizumabu. Masa ciała stanowiła istotną zmienną towarzyszącą, co skutkowało zmniejszonym klirensem ekulizumabu u dzieci i młodzieży i koniecznością stosowania u pacjentów pediatrycznych dawkowania w oparciu o masę ciała.
Napadowa nocna hemoglobinuria (PNH)
Leczenie dorosłych i dzieci z napadową nocną hemoglobinurią; kliniczne korzyści wykazano u pacjentów z hemolizą z jednym lub kilkoma objawami klinicznymi wskazującymi na dużą aktywność choroby, niezależnie od wcześniejszego wykonywania przetoczeń lub ich niewykonywania.
Atypowy zespół hemolityczno-mocznicowy (aHUS)
Leczenie dorosłych i dzieci z atypowym zespołem hemolityczno–mocznicowym.
Uogólniona miastenia rzekomoporaźna (gMG)
Leczenie dorosłych z oporną na leczenie uogólnioną miastenią rzekomoporaźną u pacjentów z dodatnim wynikiem badań na obecność przeciwciał przeciwko receptorowi acetylocholinowemu.
Choroba ze spektrum zapalenia nerwów wzrokowych i rdzenia kręgowego (NMOSD)
Leczenie dorosłych z chorobą ze spektrum zapalenia nerwów wzrokowych i rdzenia kręgowego, z dodatnim wynikiem badania na obecność przeciwciał przeciw akwaporynie 4, w przypadku rzutowego przebiegu choroby.
Nadwrażliwość na białka mysie lub którykolwiek składnik preparatu. Leczenia nie należy rozpoczynać u pacjentów z niewyleczonym zakażeniem N. meningitidis oraz u osób, które nie mają aktualnego szczepienia przeciwko N. meningitidis (o ile nie otrzymują zapobiegawczo odpowiednich antybiotyków przez 2 tyg. po zaszczepieniu).
Identyfikowalność leków biologicznych
Jako, że ekulizumab jest lekiem biologicznym, podając go, należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego preparatu.
Niedokrwistość u pacjentów z PNH
Nie przypuszcza się, aby ekulizumab miał wpływ na aplastyczną składową niedokrwistości u pacjentów z PNH.
Zakażenia meningokokowe
Ze względu na mechanizm działania ekulizumabu jego stosowanie zwiększa podatność pacjenta na zakażenie bakteriami N. meningitidis. Możliwe jest wystąpienie choroby meningokokowej wywołanej przez dowolną grupę serologiczną. U pacjentów leczonych ekulizumabem, a także u pacjentów leczonych innymi inhibitorami końcowej fazy aktywacji dopełniacza, odnotowano występowanie ciężkich przypadków zakażenia meningokokowego/posocznicy meningokokowej, w tym prowadzących do zgonu. W celu zmniejszenia ryzyka zakażenia konieczne jest zaszczepienie wszystkich pacjentów przeciwko zakażeniom meningokokowym na co najmniej 2 tyg. przed rozpoczęciem leczenia ekulizumabem, chyba że ryzyko związane z opóźnieniem leczenia przeważa nad ryzykiem związanym z wystąpieniem zakażenia meningokokowego. Pacjentom, u których rozpoczęto leczenie wcześniej niż po 2 tyg. od momentu zaszczepienia, należy podawać zapobiegawczo odpowiednie antybiotyki przez 2 tyg. od momentu zaszczepienia. W zapobieganiu zakażeniom często występującymi chorobotwórczymi grupami serologicznymi meningokoków zaleca się szczepionki przeciwko grupom serologicznym A, C, Y, W135 i B, jeśli jest dostępna. Pacjenci muszą zostać zaszczepieni lub ponownie zaszczepieni zgodnie z aktualnymi krajowymi wytycznymi w zakresie szczepień. Należy pamiętać, że szczepienie może nie być wystarczające do uniknięcia zakażenia meningokokowego. Każdego pacjenta należy monitorować w celu wykrycia wczesnych objawów tego zakażenia i posocznicy meningokokowej. Jeśli podejrzewa się zakażenie, należy niezwłocznie wykonać badania i zastosować leczenie odpowiednimi antybiotykami.
Inne zakażenia układowe
Należy zachować ostrożność podczas podawania ekulizumabu pacjentom z czynnymi zakażeniami układowymi. Pacjenci mogą być bardziej podatni na zakażenia wywołane przez gatunki bakterii z rodzaju Neisseria i bakterie otoczkowe. Zgłaszano ciężkie zakażenia bakteriami z rodzaju Neisseria, innymi niż N. meningitidis, w tym rozsiane zakażenia N. gonorrhoea. Należy informować pacjentów o sposobach profilaktyki rzeżączki.
Reakcje związane z wlewem
Podanie ekulizumabu może wywołać reakcje ogólnoustrojowe związane z wlewem oraz reakcje alergiczne lub reakcje nadwrażliwości, w tym anafilaksję. W przypadku wystąpienia u pacjenta ciężkich reakcji na wlew i.v., należy przerwać podawanie ekulizumabu i zastosować odpowiednie leczenie.
Immunogenność
Podczas leczenia ekulizumabem mogą pojawić się przeciwciała przeciwko ekulizumabowi. Nie zaobserwowano korelacji między powstawaniem przeciwciał a odpowiedzią kliniczną lub działaniami niepożądanymi.
Szczepienia
Przed rozpoczęciem leczenia ekulizumabem zaleca się rozpoczęcie szczepień pacjentów zgodnie z aktualnymi wytycznymi. Pacjentów w wieku <18 lat należy zaszczepić przeciwko H. influenzae i przeciwko zakażeniom pneumokokami, zgodnie z obowiązującymi wytycznymi. Należy jednak zwrócić uwagę, że szczepienie może powodować dalszą aktywację układu dopełniacza, co z kolei może, u pacjentów z chorobami wyzwalanymi przez ten układ, prowadzić do nasilenia objawów przedmiotowych i podmiotowych choroby podstawowej. Dlatego po wykonaniu zalecanego szczepienia należy ściśle monitorować pacjentów pod kątem objawów chorobowych.
Terapie z zastosowaniem leków immunosupresyjnych i inhibitorów esterazy cholinowej
W przypadku zmniejszenia dawki lub odstawienia leków immunosupresyjnych i inhibitorów esterazy cholinowej u pacjentów z oporną na leczenie gMG, konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjentów pod kątem objawów zaostrzenia choroby.
W przypadku zmniejszenia dawki lub odstawienia leków immunosupresyjnych u pacjentów z NMOSD, należy ich ściśle monitorować pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych możliwego rzutu choroby.
Badania laboratoryjne
U pacjentów z PNH leczonych ekulizumabem należy kontrolować wystąpienie hemolizy wewnątrznaczyniowej, mierząc aktywność LDH oraz monitorując pojawienie się jej objawów przedmiotowych i podmiotowych. U pacjentów z aHUS leczonych ekulizumabem należy kontrolować wystąpienie zakrzepowej mikroangiopatii oznaczając liczbę płytek krwi, aktywność LDH i stężenie kreatyniny w surowicy. W obu populacjach pacjentów może być również konieczne skorygowanie dawki w zakresie zalecanego schematu dawkowania co 14 ±2 dni w fazie leczenia podtrzymującego (maks. co 12 dni).
Przerwanie leczenia
Należy uważnie obserwować pacjentów z PNH, którzy przerwą leczenie ekulizumabem pod kątem objawów ciężkiej hemolizy wewnątrznaczyniowej. W celu wykrycia ciężkiej hemolizy i innych reakcji, każdego pacjenta odstawiającego lek należy obserwować przez ≥8 tyg. W ciężkiej hemolizie wewnątrznaczyniowej aktywność LDH w surowicy jest większa niż przed leczeniem i występuje jedno z poniższych zjawisk: bezwzględne zmniejszenie wielkości klonu komórek PNH przekraczające 25% (przy braku rozcieńczenia związanego z przetoczeniem) w ciągu ≤1 tyg., stężenie hemoglobiny <5 g/dl lub zmniejszenie o >4 g/dl w ciągu ≤1tyg., dławica piersiowa, zmiana stanu psychicznego, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy o 50% lub zakrzepica. Jeżeli po odstawieniu leku wystąpi ciężka hemoliza, należy rozważyć następujące sposoby leczenia: przetoczenie krwi (masy erytrocytarnej) lub transfuzja wymienna, jeżeli odsetek komórek PNH oznaczany metodą cytometrii przepływowej wynosi >50% wszystkich krwinek czerwonych, podawanie leków przeciwzakrzepowych, stosowanie kortykosteroidów lub ponowne zastosowanie ekulizumabu.
Przerwanie leczenia ekulizumabem u pacjentów z aHUS należy rozważać tylko w przypadkach medycznie uzasadnionych. Po przerwaniu leczenia obserwowano powikłania w postaci mikroangiopatii zakrzepowej (TMA). Ciężkie powikłania w postaci TMA występowały u pacjentów niezależnie od tego, czy stwierdzono u nich mutację genetyczną, polimorfizm wysokiego ryzyka lub autoprzeciwciała. U tych pacjentów wystąpiły dodatkowe ciężkie powikłania, w tym ciężkie pogorszenie czynności nerek, hospitalizacja związana z chorobą i progresja do schyłkowej niewydolności nerek, wymagająca dializoterapii. Należy uważnie obserwować pacjentów z aHUS, którzy przerwą leczenie, pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów ciężkiej zakrzepowej mikroangiopatii, jednak monitorowanie może okazać się niewystarczające dla prognozowania lub zapobiegania ciężkim mikroangiopatiom zakrzepowym. Wystąpienie poważnych powikłań po przerwaniu leczenia, związanych z ciężką zakrzepową mikroangiopatią, można stwierdzić na podstawie zmiany jakichkolwiek dwóch lub powtarzającej się zmiany któregokolwiek z następujących parametrów: zmniejszenie liczby płytek krwi o ≤25% w porównaniu do stanu początkowego lub maksymalnej liczby płytek krwi podczas leczenia; zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy o ≤25% w porównaniu do stanu początkowego lub minimum obserwowanego podczas leczenia; zwiększenia aktywności LDH o ≤25% w porównaniu ze stanem początkowym lub z minimum obserwowanym podczas leczenia, albo któregokolwiek z następujących objawów: zmiana stanu psychicznego, drgawki, dławica piersiowa, duszności, zakrzepica. W przypadku wystąpienia zakrzepowej mikroangiopatii, należy rozważyć ponowne zastosowanie leczenia ekulizumabem, podtrzymujące leczenie z zastosowaniem osocza lub odpowiednie dla danego narządu metody podtrzymujące, w tym podtrzymywanie czynności nerek za pomocą dializ, czynności oddechowych za pomocą mechanicznej wentylacji lub podawania leków przeciwzakrzepowych.
Pacjentów z oporną na leczenie gMG, którzy przerwą leczenie ekulizumabem, należy uważnie monitorować pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych zaostrzenia choroby. Podobnie, pacjentów z NMOSD, którzy przerwą leczenie ekulizumabem, należy uważnie monitorować pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych możliwego rzutu choroby.
Substancje pomocnicze
Niektóre preparaty ekulizumabu po rozcieńczeniu zgodnym z zaleceniami producenta, zawierają sód w ilości, która powinna być uwzględniona przez osoby kontrolujące zawartość tego pierwiastka w diecie.
Niektóre preparaty ekulizumabu zawierają sorbitol. Te preparaty są przeciwwskazane u pacjentów z wrodzoną nietolerancją fruktozy (HFI). Są również przeciwwskazane u niemowląt i dzieci w wieku <2 lat, ponieważ HFI może jeszcze nie być u nich rozpoznana. U pacjentów z HFI w wieku >2 lat rozwija się spontaniczna niechęć do pokarmów zawierających fruktozę, która może łączyć się z wystąpieniem objawów (wymioty, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, apatia, opóźnienie wzrostu i przyrostu masy ciała). Przed rozpoczęciem leczenia ekulizumabem należy wykluczyć HFI na podstawie danych klinicznych odpowiednich do wieku. W przypadku nieumyślnego podania i podejrzenia nietolerancji fruktozy należy natychmiast przerwać infuzję, przywrócić prawidłową glikemię i ustabilizować czynność narządową z wykorzystaniem intensywnej terapii.
Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji ekulizumabu.
Rytuksymab
Ze względu na potencjalny hamujący wpływ ekulizumabu na zależną od układu dopełniacza cytotoksyczność rytuksymabu, ekulizumab może zmniejszać spodziewane efekty farmakodynamiczne rytuksymabu.
Leki przeciwzakrzepowe
Leczenie ekulizumabem nie powinno mieć wpływu na stosowanie leków przeciwzakrzepowych.
Immunoglobuliny ludzkie
Wykazano, że immunoglobuliny podawane i.v. (IVIg) zmniejszają stężenie ekulizumabu w surowicy; w przypadku zastosowania IVIg wymagana jest uzupełniająca dawka ekulizumabu. Jednoczesne stosowanie ekulizumabu z IVIg może zmniejszać skuteczność ekulizumabu. Podając równolegle ekulizumab i IVIg należy ściśle monitorować pacjenta pod kątem obniżonej skuteczności ekulizumabu.
Blokery noworodkowego receptora Fc
Przewlekłe leczenie immunoglobulinami ludzkimi do podawania i.v. (IVIg) może wpływać na związany z noworodkowym receptorem Fc (FcRn) endosomalny mechanizm recyklingu przeciwciał monoklonalnych, takich jak ekulizumab, i tym samym zmniejszać stężenia ekulizumabu w surowicy.
W badaniach klinicznych najczęstszym działaniem niepożądanym był ból głowy (występujący głównie w początkowej fazie dawkowania), a najpoważniejszym działaniem niepożądanym było zakażenie meningokokowe.
Bardzo często: ból głowy.
Często: zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli, zapalenie nosa i gardła, zakażenie dróg moczowych, opryszczka wargowa, leukopenia, niedokrwistość, bezsenność, zawroty głowy, zaburzenia smaku, nadciśnienie, kaszel, ból gardła i krtani, biegunka, nudności, wymioty, ból brzucha, wysypka, świąd, łysienie, bóle stawów, bóle mięśni, bóle kończyn, gorączka, zmęczenie, dolegliwości grypopodobne, reakcje związane z wlewem.
Niezbyt często: zakażenie meningokokowe (obejmuje zakażenie meningokokami, posocznicę meningokokową, meningokokowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zakażenie wywołane przez bakterie rodzaju Neisseria), posocznica, wstrząs septyczny, zapalenie otrzewnej, zakażenie dolnych dróg oddechowych, zakażenie grzybicze, zakażenie wirusowe, ropień (obejmuje ropień kończyny, ropień okrężnicy, ropień nerki, ropień podskórny, ropień zęba, ropień wątroby i śledziony, ropień okołoodbytniczy, ropień odbytnicy), zapalenie tkanki łącznej, grypa, zakażenia układu pokarmowego, zapalenie pęcherza moczowego, zakażenie, zapalenie zatok, zapalenie dziąseł, małopłytkowość, limfopenia, reakcja anafilaktyczna, nadwrażliwość, zmniejszony apetyt, depresja, niepokój, zmiany nastroju, zaburzenia snu, zaburzenia czucia, drżenia, zaburzenia smaku, omdlenia, niewyraźne widzenie, szumy uszne, zawroty głowy, kołatanie serca, nadciśnienie, uderzenia gorąca, zaburzenia żylne, duszność, krwawienia z nosa, podrażnienie błony śluzowej nosa, wodnisty katar, zaparcia, niestrawność, wzdęcia, pokrzywka, rumień, wybroczyny, nadmierna potliwość, suchość skóry, zapalenie skóry, kurcze mięśni, bóle kości, bóle pleców, bóle szyi, zaburzenia czynności nerek, bolesne lub utrudnione oddawanie moczu, krwiomocz, samoistna erekcja prącia, obrzęk, dolegliwości w obrębie klatki piersiowej, astenia, ból w obrębie klatki piersiowej, ból w miejscu infuzji, dreszcze, zwiększona aktywność ALT, zwiększona aktywność AST, zwiększona aktywność GGTP, zmniejszenie hematokrytu, zmniejszenie stężenia hemoglobiny.
Rzadko: zakażenie grzybicze wywołane przez Aspergillus, bakteryjne zapalenie stawów, rzeżączkowe zakażenie układu moczowo-płciowego, zakażenie wywołane przez Haemophilus influenzae, liszajec, czerniak złośliwy, zespół mielodysplastyczny, hemoliza, nieprawidłowy czynnik krzepnięcia, aglutynacja czerwonych krwinek, koagulopatia, choroba Gravesa i Basedowa, niezwykłe sny, podrażnienie spojówek, krwiaki, refluks żołądkowo-przełykowy, bóle dziąseł, żółtaczka, odbarwienie skóry, szczękościsk, obrzęk stawów, zaburzenia miesiączkowania, wynaczynienia, zaburzenia czucia w miejscu infuzji, uczucie gorąca, dodatni odczyn Coombsa.
Przedawkowanie
Nie zgłoszono żadnego przypadku przedawkowania w żadnym z badań klinicznych.
Ciąża
Brak jest dobrze kontrolowanych badań u kobiet w ciąży leczonych ekulizumabem. Dane dotyczące ograniczonej liczby kobiet ciężarnych poddanych ekspozycji na ekulizumab wskazują na brak zwiększonego ryzyka wystąpienia wad rozwojowych płodu lub toksycznego wpływu na płód bądź noworodka. Ponieważ wiadomo, że ludzkie IgG przenikają przez barierę łożyska, ekulizumab może potencjalnie doprowadzić do zahamowania końcowej fazy aktywacji dopełniacza w krążeniu płodowym. Dlatego ekulizumabu nie należy stosować u kobiet w ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne.
W celu zapobiegania ciąży u kobiet w wieku rozrodczym poddanych leczeniu ekulizumabem, należy rozważyć stosowanie odpowiedniej metody antykoncepcji przez co najmniej 5 mies. po podaniu ostatniej dawki ekulizumabu. Przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia ekulizumabem u kobiet ciężarnych zaleca się przeprowadzanie indywidualnej analizy stosunku korzyści do ryzyka. Jeśli stosowanie takiego leczenia w ciąży zostanie uznane za konieczne, zaleca się ścisłe monitorowanie matki i płodu zgodnie z odpowiednimi wytycznymi.
Karmienie piersią
Dostępne ograniczone dane kliniczne wskazują, że ekulizumab nie przenika do pokarmu kobiecego. Należy rozważyć korzyści dla rozwoju i zdrowia dziecka wynikające z karmienia piersią w stosunku do klinicznej potrzeby podawania ekulizumabu matce oraz wszelkich potencjalnych działań niepożądanych u karmionego dziecka, wynikających ze stosowania ekulizumabu lub choroby podstawowej matki.
Należy omówić z pacjentem korzyści i zagrożenia wynikające ze stosowania ekulizumabu i dostarczyć mu broszurę dla pacjenta oraz kartę dla pacjenta, dotyczące bezpieczeństwa stosowania. Należy pouczyć pacjenta, że wystąpienie gorączki, bólu głowy przebiegającego z gorączką i/lub sztywnością karku lub wrażliwością na światło, może wskazywać na zakażenie meningokokami i konieczny jest wówczas kontakt z lekarzem.
I.v., w postaci wlewu trwającego 25–45 min u dorosłych i 1–4 h u dzieci. Pacjenta należy obserwować przez 1 h po zakończeniu wlewu, w razie wystąpienia działania niepożądanego podczas podawania leku, wlew można spowolnić lub przerwać; w przypadku spowolnienia szybkości wlewu całkowity czas podawania leku nie może przekraczać 2 h u dorosłych oraz 4 h u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat. Zaleca się stosowanie ekulizumabu przez całe życie pacjenta, chyba że przerwanie leczenia jest wskazane ze względów klinicznych. Dostępne dane nie wskazują na to, aby w leczeniu osób w podeszłym wieku konieczne były szczególne środki ostrożności. Nie jest konieczna modyfikacja dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Nie badano bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności u pacjentów z niewydolnością wątroby.
Napadowa nocna hemoglobinuria (PNH)
Dorośli i dzieci >40 kg mc. Leczenie początkowe: 600 mg 1 ×/tydz. przez 4 tyg. Leczenie podtrzymujące: 900 mg w 5. tyg., a następnie 900 mg co 14 ± 2 dni.
Dzieci <40 kg mc. W zależności od masy ciała:
30–<40 kg mc. 600 mg 1 ×/tydz. przez 2 tyg., następnie 900 mg w 3. tyg., po czym 900 mg co 2 tyg.;
20–<30 kg mc. 600 mg 1 ×/tydz. przez 2 tyg., następnie 600 mg w 3. tyg., po czym 600 mg co 2 tyg.;
10–<20 kg mc. 600 mg w 1. tyg., 300 mg w 2. tyg., po czym 300 mg co 2 tyg.;
5–<10 kg mc. 300 mg w 1. tyg., 300 mg w 2. tyg., po czym 300 mg co 3 tyg.
Atypowy zespół hemolityczno-mocznicowy (gMG). Uogólniona miastenia rzekomoporaźna (gMG)
Dorośli i dzieci >40 kg mc. Leczenie początkowe: 900 mg 1 ×/tydz. przez 4 tyg. Leczenie podtrzymujące: 1200 mg w 5. tyg., a następnie 1200 mg co 14 ± 2 dni. Dzieci <40 kg mc. W zależności od masy ciała:
30–<40 kg mc. 600 mg 1 ×/tydz. przez 2 tyg., następnie 900 mg w 3. tyg., po czym 900 mg co 2 tyg.;
20–<30 kg mc. 600 mg 1 ×/tydz. przez 2 tyg., następnie 600 mg w 3. tyg., po czym 600 mg co 2 tyg.;
10–<20 kg mc. 600 mg w 1. tyg., 300 mg w 2. tyg., po czym 300 mg co 2 tyg.;
5–<10 kg mc. 300 mg w 1. tyg., 300 mg w 2. tyg., po czym 300 mg co 3 tyg.
Dostępne dane sugerują, że w przypadku opornego na leczenie gMG, odpowiedź kliniczną uzyskuje się zwykle przed upływem 12 tyg. leczenia ekulizumabem; w przypadku braku dowodów na występowanie odpowiedzi terapeutycznej po upływie 12 tyg. należy rozważyć przerwanie leczenia. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności u dzieci w wieku <6 lat z oporną na leczenie gMG. Należy obserwować, czy u pacjentów z aHUS nie występują objawy przedmiotowe i podmiotowe mikroangiopatii zakrzepowej.
Leczenie dorosłych z NMOSD. Dorośli. Leczenie początkowe: 900 mg 1 ×/tydz. przez 4 tyg. Leczenie podtrzymujące: 1200 mg w 5. tyg., a następnie 1200 mg co 14 ± 2 dni. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat.
Ponieważ zabiegi wymiany osocza, plazmaferezy oraz podanie immunoglobulin i.v. (IVIg) zmniejszają stężenie ekulizumabu w surowicy, konieczne jest uzupełniające podanie tego leku; w przypadku plazmaferezy lub przetoczenia osocza, dodatkową dawkę wynoszącą 300 mg (jeśli ostatnia dawka leku wynosiła 300 mg) lub 600 mg (jeśli ostatnia dawka leku ≥600 mg) na każdą sesję plazmaferezy lub przetoczenia osocza, podaje się w ciągu 60 min po sesji; w przypadku infuzji świeżego, mrożonego osocza, dodatkową dawkę wynoszącą 300 mg (jeśli ostatnia dawka leku ≥300 mg) na każdą infuzję świeżego mrożonego osocza, podaje się 60 min przed infuzją. W przypadku jednoczesnego leczenia IVIg, podaje się jak najszybciej po cyklu dodatkową dawkę 600 mg ekulizumabu (jeśli ostatnia dawka leku wynosiła ≥900 mg) lub 300 mg ekulizumabu (jeśli ostatnia dawka leku wynosiła ≤600 mg) na każdy cykl IVIg.
Ekulizumab nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
