Jak rozmawiać z chorym na cukrzycę o zaburzeniach seksualnych - tłumaczy w rozmowie z MP.PL prof. Zbigniew Lew-Starowicz.
Prof. Zbigniew Lew-Starowicz. Fot. Bartosz Bobkowski / Agencja Gazeta
Agnieszka Krupa: Jak często zaburzenia seksualne występują u kobiet i u mężczyzn chorych na cukrzycę?
Prof. Zbigniew Lew-Starowicz: Problem dotyczy ponad połowy populacji. Statystyki mówią, że zaburzenia seksualne dotykają 57-80% mężczyzn i 50-65% kobiet chorych na cukrzycę. Te dane wynikają z badań, w których stwierdzono objawy zgodnie z klasyfikacją ICD-10, to nie znaczy, że same osoby dotknięte tymi zaburzeniami odczuwają je jako chorobę. O zaburzeniach seksualnych mówimy w sytuacji, kiedy sami pacjenci są zainteresowani dokonianiem zmiany.
Na przykład u 60-letniej kobiety chorej na cukrzycę, która straciła pożądanie, jest znudzona seksem, jej partner jest nieciekawy, stwierdzimy hipolibidemię, czyli zaburzenia pożądania. Ale jeśli jej to nie przeszkadza, nie będzie tego rozpatrywać jako choroby i nie podda się leczeniu.
Czy chorzy na cukrzycę szukają pomocy u seksuologa?
Część z nich szuka u nas pomocy. To dotyczy zwłaszcza populacji chorych na cukrzycę, którzy są młodzi i w średnim wieku, ale też części populacji w wieku tzw. średnio-późnym.
Chorzy chcą mieć udane życie seksualne, jest to dla nich atrakcyjna strona życia, dlatego szukają pomocy.
Jak diabetolog powinien rozmawiać z chorym na cukrzycę o zaburzeniach seksualnych?
Istnieje bardzo proste pytanie, które lekarz może zadać, aby nie urazić chorego i nie wyciągać z niego informacji wbrew jego woli: – Proszę pani/proszę pana, na podstawie przeprowadzonych badań wiadomo, że ponad połowa chorych na cukrzycę ma problemy z seksem. Czy to się panu/pani przytrafia? Pacjent słyszy, że problem dotyczy wielu osób, czyli nie jest w tym osamotniony, a do tego oszczędzamy jego ego. Kobiety są bardziej otwarte i łatwiej komunikują swoje problemy, mężczyzna powie, że może czasem coś takiego mu się zdarza. Wtedy wiadomo, że zaburzenia go dotyczą.
Jakie są metody leczenia zaburzeń seksualnych występujących u chorych na cukrzycę?
Są takie same, jak u innych osób, różni się jedynie dawkowanie leków oraz zastosowanie metod złożonych, ponieważ zaburzenia seksualne w cukrzycy mają złożoną etiologię i są wieloobjawowe. Cukrzyca jest chorobą długotrwałą, w związku z tym leki, które się zaleca mogą być stosowane w większych dawkach albo mogą to być leki łączone.
Na przykład mężczyzna ma zaburzenia erekcji, ale okazuje się, że również należy wprowadzić mu substytucję hormonalną, bo ma hipolibidemię związaną z zespołem niedoboru testosteronu. Jeżeli są zmiany nie tylko angiopatyczne, w przypadku których stosujemy leki typu inhibitory PDE5 (inhibiotory fosfodiesterazy typu 5), to należy tak dobrać leczenie, aby działać na wszystkie zaburzenia, nie tylko te dotyczące naczyń. Z tego powodu w przypadku chorych na cukrzycę terapia jest bardziej złożona.
Prof. dr hab. med. Zbigniew Lew-Starowicz – od 1994 roku konsultant krajowy ds. seksuologii, specjalista psychiatra, seksuolog, psychoterapeuta, prezes Polskiego Towarzystwa Seksuologicznego oraz Polskiego Towarzystwa Medycyny Seksualnej, członek Europejskiego Towarzystwa Medycyny Seksualnej.