×
COVID-19: wiarygodne źródło wiedzy

Łysienie plackowate


specjalista dermatologii i wenerologii

Co to jest łysienie plackowate?

Łysienie plackowate (alopecia areata) należy do grupy niebliznowaciejących postaci łysienia. Choroba najczęściej dotyczy osób młodych, poniżej 25 roku życia, zdarzają się również przypadki późniejszego pojawienia się zmian. Przyczyny łysienia plackowatego są niejasne. Najczęściej rozważa się tło autoimmunologiczne zależne od limfocytów T.

Zmiany zapalne w mieszku włosowym odgrywają podstawową rolę w inicjacji choroby. Keratynocyty mieszka uwalniają cytokiny prozapalne, które aktywują komórki śródbłonka. Skutkiem tego jest gromadzenie wokół mieszka komórek nacieku zapalnego, głównie limfocytów T i makrofagów, które również nasilają zapoczątkowany wcześniej proces zapalny. Od stopnia nasilenia nacieku zależy uszkodzenie mieszka włosowego.

Następstwem stanu zapalnego jest dystrofia z szybką utratą włosów lub przejście włosów w fazę telogenu i ich stopniowa utrata. Po ustąpieniu stanu zapalnego mieszki włosowe ponownie podejmują czynność, w związku z tym utrata włosów ma charakter odwracalny.

Do czynników etiologicznych należy zaliczyć: czynniki genetyczne, atopię, czynniki psychiczne, czynniki hormonalne (zaburzenia czynności tarczycy), wewnątrzustrojowe ogniska zakażenia (obecność superantygenów bakteryjnych), stres, zjawiska autoimmunologiczne.

Jak często występuje łysienie plackowate?

Częstość łysienia plackowatego jest podobna u kobiet i u mężczyzn.

Jakie są objawy łysienia plackowatego?

Ogniska łysienia plackowatego najczęściej mają regularny kształt, są pozbawione włosów, a skóra pozostaje niezmieniona chorobowo. Najczęściej zmiany lokalizują się w okolicy potylicznej i czołowo-ciemieniowej. Łysienie plackowate głównie dotyczy skóry głowy, może również występować w innych częściach ciała. Wśród odmian klinicznych wyróżniamy:

  • łysienie plackowate ogniskowe – ogniska łysienia plackowatego występują w obrębie skóry głowy lub innych okolicach ciała (twarz, tułów, kończyny)
  • łysienie plackowate całkowite – dotyczy wszystkich włosów w obrębie owłosionej skóry głowy (także brwi i rzęs)
  • łysienie plackowate uogólnione – obejmuje wszystkie lub prawie wszystkie włosy na ciele
  • łysienie plackowate złośliwe – łysienie uogólnione o długotrwałym przebiegu, niepoddające się leczeniu
  • łysienie plackowate wężykowate (obrzeżne) – pasmowate wyłysienie głowy na obrzeżu w okolicach skroniowych, potylicznej i czołowej
  • łysienie plackowate pasmowate – postać odwrócona – wyłysienie rozszerza się od środka głowy na zewnątrz
  • łysienie plackowate rozlane (siateczkowate) – nie można wyróżnić oddzielnych ognisk wyłysienia.

U około 7–60% chorych z łysieniem plackowatym mogą występować zmiany paznokci o różnorodnym charakterze: paznokcie naparstkowe, linie Beau, łamliwość, spełzanie, ścieńczenie, pogrubienie lub bruzdowanie poprzeczne płytek.

Co robić w przypadku pojawienia się zmian wskazujących na łysienie plackowate?

W przypadku pojawienia się objawów wskazujących na łysienie plackowate należy zgłosić się do dermatologa.

W jaki sposób lekarz rozpoznaje łysienie plackowate?

Lekarz rozpoznaje łysienie plackowate na podstawie typowego dla tej jednostki chorobowej obrazu klinicznego.

Jakie są metody leczenia łysienia plackowatego?

W łysieniu plackowatym stosuje się leczenie miejscowe i leczenie ogólne. Żadna z metod nie znalazła jednoznacznego potwierdzenia skuteczności. Do leczenia miejscowego zalicza się: glikokortykosteroidy podawane śródskórnie, miejscowe glikokortykosteroidy w postaci kremów, żeli, maści, płynów i pianek, cygnolinę, minoksydyl. Do metod leczenia ogólnego zalicza się: glikokortykosteroidy i cyklosporynę. Do innych metod stosowanych w leczeniu łysienia plackowatego należą fotochemioterapia (PUVA lub PUVA-turban) i wąskopasmowa fototerapia UVB.

Co zrobić, by zmniejszyć ryzyko zachorowania na łysienie plackowate?

Ze względu na patomechanizm tej choroby trudno podjąć działania, które miałyby na celu zmniejszenie ryzyka rozwoju łysienia plackowatego. Samoistny odrost włosów następuje zwykle w ciągu 1–2 lat u 30–60% chorych. U około 10% choroba może mieć cięższy przebieg i doprowadza do łysienia całkowitego lub uogólnionego. Gorsze rokowanie dotyczy pacjentów, u których współistnieją choroby o podłożu autoimmunologicznym. Ponadto czynnikami źle rokującymi mogą być zmiany paznokci, rodzinne występowanie choroby, wczesny początek zmian chorobowych oraz intensywna utrata włosów.

01.09.2017
Zobacz także
  • Łysienie androgenowe typu męskiego
  • Łysienie androgenowe typu żeńskiego
  • Łysienie bliznowaciejące
Wybrane treści dla Ciebie
  • Łupież rumieniowy
  • Choroby bakteryjne skóry
  • Liszaj twardzinowy
  • Hipertrychoza (nadmierne owłosienie)
  • Łupież pstry
  • Choroby włosów
  • Zapalenie mieszków włosowych
  • Łojotokowe zapalenie skóry
  • Łupież czerwony mieszkowy
  • Rak z komórek Merkla
Doradca Medyczny
  • Czy mój problem wymaga pilnej interwencji lekarskiej?
  • Czy i kiedy powinienem zgłosić się do lekarza?
  • Dokąd mam się udać?
+48

w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł

Zaprenumeruj newsletter

Na podany adres wysłaliśmy wiadomość z linkiem aktywacyjnym.

Dziękujemy.

Ten adres email jest juz zapisany w naszej bazie, prosimy podać inny adres email.

Na ten adres email wysłaliśmy już wiadomość z linkiem aktywacyjnym, dziękujemy.

Wystąpił błąd, przepraszamy. Prosimy wypełnić formularz ponownie. W razie problemów prosimy o kontakt.

Jeżeli chcesz otrzymywać lokalne informacje zdrowotne podaj kod pocztowy

Nie, dziękuję.
Poradnik świadomego pacjenta