W Polsce brakuje kompleksowej opieki nad chorymi na otyłość – ocenia rzeczniczka praw osób chorych na otyłość Magdalena Gajda. Obok powszechnej – jej zdaniem – dyskryminacji osób z tą chorobą to kolejny problem utrudniający im powrót do normalnego życia.
- Niestety, w społeczeństwie brakuje wiedzy o tym, że to choroba. Nie wie o tym nawet część lekarzy. Chory, który chce się leczyć, nie zawsze otrzymuje też właściwą pomoc u lekarza pierwszego kontaktu. Brakuje kompleksowego, multidyscyplinarnego podejścia do leczenia otyłości. Taki chory, oprócz lekarza prowadzącego, powinien mieć zapewniony dostęp do porad dietetyka i psychologa z wiedzą na temat problemu – powiedziała Magdalena Gajda.
Gajda od czerwca pełni funkcję rzecznika przy Stowarzyszeniu Osób Chorych na Otyłość Maximus. Sama choruje na otyłość olbrzymią, ale dzięki operacji bariatrycznej, którą przeszła 3 lata temu, udało się zredukować masę ciała ze 136 do 73 kg.
Zamierza działać m.in. przeciwko dyskryminacji tej grupy chorych. Wkrótce ma nadzieję spotkać się z rzecznikiem praw obywatelskich, rzecznikiem praw pacjenta i pełnomocnikiem rządu ds. osób niepełnosprawnych. - Chciałabym, żeby poparli moje działania i dostrzegli nas jako dużą grupę chorych – zaznaczyła.
Magdalena Gajda ocenia, że osoby chore na otyłość są jedną z najbardziej dyskryminowanych mniejszości w Polsce. Wyróżnia cztery postaci wykluczenia.
- Pierwsza to dyskryminacja wzrokowa – nikt nic nie powie wprost, ale patrzy wzrokiem pełnym potępienia, często z obrzydzeniem i odrazą. Dyskryminacja werbalna to wyzwiska: maciora, grubas itp. Są też przypadki agresji fizycznej, jak poszturchiwanie, czy wypchnięcie ze środka komunikacji miejskiej, bo zajmujemy za dużo miejsca. Wreszcie dyskryminacja w pracy – nie przyjmuje się osób chorych na otyłość lub nie powierza im odpowiedzialnych zadań w oparciu o negatywny stereotyp, że są mniej inteligentne, powolne, leniwe, niezorganizowane – wyjaśniła.
- Moją rolą jest więc uświadamianie, że to choroba i należy ją leczyć – żeby być zdrowym, nie cierpieć na schorzenia współwystępujące, i pokazać całemu społeczeństwu, że skoro jesteśmy chorzy, to zasługujemy na taki sam szacunek jak inni chorzy - powiedziała.
Jej zdaniem to właśnie odbiór społeczny ich wyglądu jest najtrudniejszy dla osób chorych na otyłość. - Spotkałam się ostatnio z 27-letnią chorą dziewczyną, waży 180 kg. Kiedy wzięłam ją za rękę, żeby okazać jej wsparcie, rozpłakała się. Spytałam, dlaczego płacze. "Pani jest pierwszą osobą od 3 lat, która mnie dotknęła, bo wszyscy się mnie brzydzą" - odpowiedziała.
Współczesna nauka ustaliła, że za to, kiedy i co jemy, odpowiadają hormony produkowane w przewodzie pokarmowym. Za przyczynę otyłości uznaje się zaburzoną neurhormonalną regulację spożywania pokarmów, na co chory nie ma wpływu.
- Hormony w moim przewodzie pokarmowym wariują czasami strasznie. Gdybym się nie kontrolowała, mogłabym przez 3 dni siedzieć i jeść, bo cały czas jestem głodna. Jest cały system trików, którymi staram się to kontrolować i jestem szczęśliwa, że mi się to udaje przez 3 lata. Niewątpliwie jest jednak tak, że nasze życie się obraca wokół jedzenia, a właściwie kontroli nad nim, nawet kiedy już doprowadzimy do redukcji masy ciała – powiedziała Gajda.
