×
COVID-19: wiarygodne źródło wiedzy

15 października: Dzień Dziecka Utraconego

mgr Małgorzata Mierzejewska-Spyra, psycholog
DoulaSERVICE

Od wielu lat na świecie październik jest miesiącem pamięci dzieci zmarłych, a 15 października – Dniem Dziecka Utraconego.

W momencie, gdy kobieta dowiaduje się, że jest w ciąży, uświadamia sobie istnienie swojego dziecka. Od pierwszych chwil psychika tworzy wyobrażenia na temat jego płci, wyglądu i niektórych sytuacji z nim związanych. W miarę rozwoju ciąży, przyszli rodzice coraz bardziej przywiązują się do swojego maleństwa, oczekując na dziecko, przygotowują się do roli rodzica. Zwykle nie biorą pod uwagę „złego scenariusza”, zakładają, że ciąża zakończy się szczęśliwie.

Jednak zdarzają się trudne sytuacje, kiedy to następuje poronienie lub śmierć nowo narodzonego dziecka. Wówczas przeżywają dramat, z którym trudno się pogodzić. Taki stan w psychologii nazywany jest kryzysem. Jest on tym wyraźniejszy, im bardziej strata ta jest niespodziewana i tym dotkliwszy, im większym uczuciem darzy się osobę straconą. Ten kryzys nazywany też żałobą – rozumiany, jako stan smutku, żalu, cierpienia – jest pewnym procesem zarówno psychicznych, jak i fizycznych przeżyć mających swoją dynamikę i zmieniających się w czasie. Składa się z kilku etapów i zadań, które należy podjąć w celu jego przeżycia.

Każda śmierć jest trudna do zaakceptowania, tym bardziej śmierć dziecka. Każdy na swój sposób przeżywa stratę. Przechodząc przez najtrudniejsze emocje, niektórzy zapadają w milczenie i bezruch, inni płaczą, lamentują, zawodzą. Jedni szukają wsparcia, inni kryjówki.

Nie ma recepty na to jak poradzić sobie ze stratą, można jednak wymienić kilka czynników, które będą pomocne w przejściu przez okres żałoby. Ważną rzeczą jest, aby można było pożegnać się z maleństwem. Jeśli jest to niemożliwe, można pożegnać się symbolicznie. Pochówek i związane z nim miejsce spoczynku pomagają uzmysłowić sobie realność straty i zaakceptować zaistniałą sytuację.

W Polsce nie ma prawnych przeciwwskazań do wydania i pochowania ciała dziecka, bez względu na wiek ciąży, niestety nie wszyscy rodzice są tego świadomi. Rozmowa o emocjach i uczuciach związanych ze stratą pozwala je oswoić, jednak często unika się jej z powodu lęku i bezradności. Tłumienie żalu i bólu nie pomaga, wręcz przeciwnie, utrudnia przeżycie żałoby, dlatego należy opłakiwać stratę. Czasami trzeba wylać „morze łez”, aby powrócić do rzeczywistości.

Strata dziecka jest niewyobrażalną tragedią dla rodziców. Dlatego nikt nie ma prawa pomniejszać, podważać, ani lekceważyć uczuć osób będących w żałobie. Mimo starań nigdy nie ma pewności, że zrozumiemy takie osoby. Jedno jest pewne, osoby dotknięte tym trudnym doświadczeniem mają prawo przeżywać je na swój sposób. Pozwólmy przeżywać żałobę, nie zaprzeczajmy jej i nie przeszkadzajmy, nie zakazujmy płakać, nie oceniajmy i nie krytykujmy. Jeśli nie wiemy jak się zachować po prostu bądźmy blisko. Mówi się, że „czas leczy rany”, myślę, że w takim przypadku nie leczy tylko je goi, jednak blizny pozostają na długo.

Od wielu lat na świecie i od kilku lat w Polsce, październik jest miesiącem pamięci dzieci zmarłych, a 15 października – Dniem Dziecka Utraconego. Warto o tym pamiętać.

11.10.2012
Zobacz także
  • Trauma, stresor traumatyczny – czym jest uraz psychiczny?
  • Żałoba po śmierci najbliższych
Doradca Medyczny
  • Czy mój problem wymaga pilnej interwencji lekarskiej?
  • Czy i kiedy powinienem zgłosić się do lekarza?
  • Dokąd mam się udać?
+48

w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł

Zaprenumeruj newsletter

Na podany adres wysłaliśmy wiadomość z linkiem aktywacyjnym.

Dziękujemy.

Ten adres email jest juz zapisany w naszej bazie, prosimy podać inny adres email.

Na ten adres email wysłaliśmy już wiadomość z linkiem aktywacyjnym, dziękujemy.

Wystąpił błąd, przepraszamy. Prosimy wypełnić formularz ponownie. W razie problemów prosimy o kontakt.

Jeżeli chcesz otrzymywać lokalne informacje zdrowotne podaj kod pocztowy

Nie, dziękuję.
Poradnik świadomego pacjenta