Pytanie nadesłane do redakcji
To zaczęło się jakieś 2 miesiące temu. Moja babcia trafiła do szpitala, w domu była nerwowa atmosfera, chłopak z którym zaczęłam się spotykać, okazał się draniem, a dodatkowo przygnębiał mnie fakt, że nie mam pracy, a do rozpoczęcia studiów został jeszcze miesiąc. Nie miałam co ze sobą zrobić, więc w końcu zaczęłam rozmyślać nad różnymi sprawami. Byłam nerwowa i kilka razy zdarzyło się, że nie mogłam zasnąć. W październiku po powrocie na studia nie mogłam się przestawić, chodziłam zmęczona i rozdrażniona. Do tego okazało się, że na moje piętro w akademiku wprowadził się chłopak, który fantazjuje o śmierci i samobójstwie. Polubił się z moją koleżanką z pokoju obok i zaczął przychodzić do nas. To co mówił na ten temat było okropne, więc dość szybko ograniczyłam kontakt z nim do minimum. Tylko, że od tego czasu zaczęłam mieć problemy z zasypianiem. Przez 2 tygodnie zasypiałam często między 4 a 7 i spałam głównie po 3-5 godzin, jedynie po zażyciu silnej tabletki nasennej 8-10. Gdy wróciłam do domu na weekend i powiedziałam, że mam problemy ze snem, mama jeszcze się na mnie zdenerwowała, mówiąc, że ze mną od zawsze były problemy. Usłyszałam kilka niemiłych słów, więc już nie miałam ochoty tam wracać. Ogólnie byłam kłębkiem nerwów. W końcu zdarzyło się, że zaczęłam lepiej spać, ale pojawiły się dziwne objawy. Zaczęłam sobie mimowolnie przypominać rzeczy, które mówił ten chłopak na temat samobójstwa. Nie mam myśli samobójczych i nie boję się, że zrobię sobie krzywdę, ale sam fakt, że one mnie nachodzą, powoduje, że jestem rozdrażniona i nie mogę się skupić na wielu rzeczach, które wcześniej sprawiały mi radość. Dodam, że od zawsze bałam się chorób psychicznych. Czy to początki nerwicy natręctw?
Odpowiedziała
dr n. med. Joanna Borowiecka
specjalista psychiatra
Centrum Dobrej Terapii MindArt
www.centrumdobrejterapii.pl
Przedstawione objawy mogą, ale nie muszą świadczyć o rozwijającym się zaburzeniu psychicznym. Mogą na przykład odzwierciedlać stresową reakcję w sytuacji licznych napięć i problemów. Jednak ze względu na poziom przeżywanego przez Panią niepokoju, poczucia cierpienia, wpływu na nastrój i codzienne funkcjonowanie, wskazana byłaby konsultacja psychiatryczna (ewentualnie psychologiczna) w celu oceny całokształtu zdrowia psychicznego i zweryfikowania czy opisywane trudności wymagają specjalistycznej pomocy (psychoterapia, farmakoterapia) czy nie.
Lekarz psychiatra (psycholog) dopyta między innymi o przedstawione przez Panią objawy, ich związek z opisywanymi przeżyciami, początek, czas trwania, stopień nasilenia, występowanie w przeszłości. Także o aktualną sytuację rodzinną, na studiach, relacje z innymi ludźmi, sposoby radzenia sobie z trudnymi sytuacjami. Również o ewentualne występowanie chorób somatycznych, stosowanie leków, czy używek, choroby psychiczne w rodzinie. Po badaniu wskaże kierunki dalszego postępowania.
