Imuran - tabletki powlekane

W skojarzeniu z kortykosteroidami i/lub innymi lekami immunosupresyjnymi oraz innymi metodami leczenia w celu wydłużenia czasu przeżycia przeszczepianych narządów, takich jak nerki, serce i wątroba, oraz w celu zmniejszenia dawek kortykosteroidów u chorych po przeszczepieniu nerek. Dorośli i dzieci. W zależności od przyjętego schematu leczenia immunosupresyjnego w 1. dniu do 5 mg/kg mc./d. Dawka podtrzymująca 1–4 mg/kg mc./d. Ze względu na niebezpieczeństwo odrzucenia przeszczepu leczenie należy prowadzić stale, nawet jeśli konieczne są tylko małe dawki.
Leczenie chorób zapalnych jelit (choroba Leśniowskiego i Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego) o nasileniu umiarkowanym lub ciężkim, u pacjentów wymagających leczenia kortykosteroidami, u pacjentów nietolerujących leczenia kortykosteroidami lub u pacjentów z opornością na inne standardowe leczenie podstawowe. W monoterapii lub częściej w skojarzeniu z innymi lekami (zwykle kortykosteroidami) i zabiegami wpływającymi na odpowiedź immunologiczną w przebiegu np. ciężkiego RZS, tocznia rumieniowatego układowego, zapalenia skórno-mięśniowego/zapalenia wielomięśniowego, autoimmunologicznego przewlekłego aktywnego zapalenia wątroby, pęcherzycy zwykłej, guzkowego zapalenia tętnic, autoimmunologicznej niedokrwistości hemolitycznej, przewlekłej opornej samoistnej plamicy małopłytkowej. Dorośli i dzieci. Początkowo zwykle 1–3 mg/kg mc./d. Po wystąpieniu wyraźnego efektu klinicznego należy rozważyć zmniejszenie dawki do możliwie najmniejszej. Jeśli po 3 mies. leczenia nie następuje poprawa, należy rozważyć odstawienie leku. Jednak u pacjentów z chorobami zapalnymi jelit odpowiedź może wystąpić dopiero po 3–4 mies. leczenia, dlatego należy rozważyć leczenie trwające przynajmniej 12 mies. Dawka podtrzymująca od <1 mg/kg mc./d do 3 mg/kg mc./d. Dzieci z nadwagą mogą wymagać większych dawek leku; zaleca się uważne monitorowanie odpowiedzi na leczenie.

Azatiopryna jest stosowana jako antymetabolit o właściwościach immunosupresyjnych w monoterapii lub częściej w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi (zwykle kortykosteroidami) i innymi metodami leczenia wpływającymi na odpowiedź układu odpornościowego. Działanie lecznicze azatiopryny może ujawnić się dopiero po tygodniach lub miesiącach stosowania i może obejmować efekt oszczędzania steroidów, tym samym zmniejszając toksyczność związaną ze stosowaniem dużych dawek i długotrwałym podawaniem kortykosteroidów.

Azatiopryna, w skojarzeniu z kortykosteroidami i (lub) innymi produktami leczniczymi immunosupresyjnymi oraz metodami leczenia jest wskazana w celu wydłużenia czasu przeżycia przeszczepianych narządów, takich jak: nerki, serce i wątroba. Zmniejsza również zapotrzebowanie na kortykosteroidy u biorców przeszczepu nerki.

Azatiopryna jest wskazana w leczeniu umiarkowanych do ciężkich zapalnych chorób jelit (ang. inflammatory bowel disease, IBD) (choroba Leśniowskiego i Crohna lub wrzodziejące zapalenie jelita grubego) u pacjentów, u których wymagane jest leczenie kortykosteroidami, u pacjentów, którzy nie tolerują leczenia kortykosteroidami lub u pacjentów, u których choroba jest oporna na leczenie z zastosowaniem innego standardowego leczenia podstawowego.

Azatiopryna, w monoterapii lub częściej w skojarzeniu z kortykosteroidami i (lub) innymi produktami leczniczymi i metodami leczenia, była stosowana przynosząc korzyść kliniczną (która może obejmować zmniejszenie dawki lub przerwanie podawania kortykosteroidów) u części pacjentów z:
• ciężkim reumatoidalnym zapaleniem stawów,
• toczniem rumieniowatym układowym, 
• zapaleniem skórno-mięśniowym i zapaleniem wielomięśniowym,
• autoimmunologicznym przewlekłym aktywnym zapaleniem wątroby,
• pęcherzycą zwykłą,
• guzkowym zapaleniem tętnic,
• autoimmunologiczną niedokrwistością hemolityczną,
• przewlekłą oporną samoistną plamicą małopłytkową.

Nadwrażliwość na azatioprynę, 6-merkaptopurynę lub którykolwiek składnik preparatu, ciąża. Nie należy rozpoczynać leczenia u kobiet planujących ciążę w najbliższym czasie bez wnikliwego oszacowania korzyści z leczenia oraz ryzyka z nim związanego.

P.o., konsekwentnie na czczo lub z posiłkiem; podawanie po posiłku może łagodzić nudności, ale może zmniejszać wchłanianie leku, dlatego należy rozważyć monitorowanie odpowiedzi po podaniu w ten sposób. Podawać co najmniej 1 h przed lub 2 h po spożyciu mleka lub produktów mlecznych. U osób z niewydolnością nerek i/lub wątroby należy rozważyć zmniejszenie dawki początkowej. W przypadku jednoczesnego podawania inhibitorów oksydazy ksantynowej (np. allopurynolu) dawkę azatiopryny zmniejszyć do 25% dawki zwykle stosowanej. Osoby z wrodzoną małą aktywnością S-metylotransferazy tiopuryny (TPMT) lub z jej brakiem wymagają zazwyczaj znacznego zmniejszenia dawki. Nie ustalono optymalnej dawki początkowej dla pacjentów z homozygotycznym niedoborem TPMT. Większość pacjentów z heterozygotycznym niedoborem tego enzymu może tolerować azatioprynę w zalecanych dawkach, ale niektórzy mogą wymagać ich zmniejszenia. U pacjentów z wrodzoną mutacją genu NUDT15 występuje większe ryzyko wystąpienia ciężkiej toksyczności azatiopryny. U tych pacjentów konieczne jest zmniejszenie dawki, w szczególności u pacjentów homozygotycznych względem wariantu genu NUDT15. Przed rozpoczęciem leczenia należy rozważyć przeprowadzenie genotypowania w celu identyfikacji wariantów genu NUDT15. W każdym przypadku konieczne jest ścisłe monitorowanie morfologii krwi.