Azathioprine VIS - tabletki

Choroby o podłożu autoimmunologicznym (m.in. toczeń rumieniowaty układowy, ciężkie RZS, zapalenie skórno-mięśniowe, zapalenie wielomięśniowe, guzkowe zapalenie okołotętnicze, pęcherzyca zwyczajna, piodermia zgorzelinowa, autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna, przewlekła oporna plamica małopłytkowa, autoimmunologiczne przewlekłe zapalenie wątroby) oporne na leczenie kortykosteroidami lub gdy istnieją przeciwwskazania do ich stosowania oraz w celu zmniejszenia dawek steroidów u pacjentów leczonych kortykosteroidami w dawkach wywołujących ciężkie działania niepożądane. Leczenie umiarkowanych do ciężkich zapalnych chorób jelit (IBD; np. choroba Leśniowskiego i Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego) u osób, u których wymagane jest leczenie kortykosteroidami, osób, które nie tolerują leczenia kortykosteroidami lub u osób, u których choroba jest oporna na leczenie z zastosowaniem innego standardowego leczenia podstawowego. Dorośli i dzieci. 1–3 mg/kg mc./d, po uzyskaniu odpowiedniego efektu klinicznego dawkę można zmniejszyć do najmniejszej dawki skutecznej; dawka podtrzymująca od <1 mg/kg mc./d do 3 mg/kg mc./d. Jeśli po 3 mies. leczenia nie następuje poprawa, należy rozważyć odstawienie leku, z wyjątkiem pacjentów z IBD, u których należy rozważyć czas trwania leczenia wynoszący przynajmniej 12 mies., a odpowiedź na leczenie może być klinicznie widoczna dopiero po 3–4 mies. leczenia.
W celu wydłużenia czasu przeżycia przeszczepianych narządów, takich jak nerki, serce i wątroba, oraz w celu zmniejszenia dawek kortykosteroidów u chorych po przeszczepieniu nerek. Dorośli i dzieci. W 1. dniu po przeszczepieniu 5 mg/kg mc. 1 ×/d, następnie 1–4 mg/kg mc. 1 ×/d, dostosowując dawkę w zależności od reakcji klinicznej i tolerancji hematologicznej. Ze względu na niebezpieczeństwo odrzucenia przeszczepu leczenie należy prowadzić stale, nawet jeśli konieczne są tylko małe dawki.

Produkt leczniczy Azathioprine VIS jest lekiem immunosupresyjnym. Stosowany jest w monoterapii lub częściej w skojarzeniu z innymi lekami (zazwyczaj kortykosteroidami).
W chorobach o podłożu autoimmunologicznym,
takich jak: toczeń rumieniowaty układowy, ciężkie reumatoidalne zapalenie stawów, zapalenie skórno-mięśniowe, zapalenie wielomięśniowe, guzkowe zapalenie okołotętnicze, pęcherzyca zwyczajna-piodermia zgorzelinowa, autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna, przewlekła oporna plamica małopłytkowa, autoimmunologiczne przewlekłe zapalenie wątroby.
Azatioprynę stosuje się, gdy:
a) choroby te są oporne na kortykosteroidy,
b) kortykosteroidy są przeciwwskazane,
lub
c) konieczne byłoby leczenie kortykosteroidami w dawkach powodujących ciężkie działania niepożądane.
U pacjentów, u których występują działania niepożądane, azatioprinę stosuje się w celu zmniejszenia dawek podtrzymujących steroidów. Działania terapeutyczne wystąpić mogą po kilku tygodniach lub miesiącach leczenia.
Do leczenia umiarkowanych do ciężkich zapalnych chorób jelit (ang. inflammatory bowel disease, IBD, jak choroba Leśniowskiego i Crohna lub wrzodziejące zapalenie jelita grubego) u pacjentów, u których wymagane jest leczenie kortykosteroidami, u pacjentów, którzy nie tolerują leczenia kortykosteroidami lub u pacjentów, u których choroba jest oporna na leczenie z zastosowaniem innego standardowego leczenia podstawowego.
Po przeszczepieniu narządów
takich jak: nerki, serce i wątroba. Produkt leczniczy stosuje się, aby wydłużyć czas przeżycia przeszczepianych narządów oraz w celu zmniejszenia dawek kortykosteroidów niezbędnych po przeszczepieniu nerek.

Nadwrażliwość na azatioprynę, 6-merkaptopurynę lub którykolwiek składnik preparatu, ciąża, okres karmienia piersią, leukopenia, mała aktywność metylotransferazy tiopurynowej.

Podawać p.o., najlepiej po posiłku; tabletki można dzielić na połowy. Lek stosuje się w monoterapii lub częściej w skojarzeniu z innymi lekami (zazwyczaj kortykosteroidami). U pacjentów w podeszłym wieku stosować dawki z dolnego zakresu zalecanego dawkowania. U osób z zaburzeniami czynności nerek i/lub wątroby zaleca się podawanie najmniejszych dawek zalecanych (1 mg/kg mc./d) i kontrolę czynności układu krwiotwórczego. W razie wystąpienia objawów uszkodzenia układu krwiotwórczego lub wątroby zaleca się zmniejszenie dawki leku.