Alemtuzumab (opis profesjonalny)

Działanie - Alemtuzumab

Mechanizm działania
Humanizowane przeciwciało monoklonalne IgG1κ przeciw glikoproteinie CD52. Alemtuzumab wytwarzany jest metodami inżynierii genetycznej poprzez insercję 6 rejonów decydujących o swoistości wiązania (complementarity determinining regions – CDR) z przeciwciała monoklonalnego IgG2a szczura do ludzkich cząsteczek immunoglobuliny IgG1. Wiąże się z antygenem CD52 obecnym w znacznej ilości na powierzchni limfocytów T (CD3+) oraz B (CD19+), a także w mniejszych ilościach na powierzchni komórek NK, monocytów i makrofagów. Ilość antygenu CD52 na powierzchni neutrofilów, komórek cytoplazmatycznych i komórek macierzystych szpiku kostnego jest znikoma lub niewykrywalna. Alemtuzumab powoduje lizę limfocytów na skutek aktywacji układu dopełniacza oraz mechanizmów cytotoksycznych, w których pośredniczą przeciwciała. Mechanizm działania leku w przypadku leczenia stwardnienia rozsianego nie został w pełni wyjaśniony. Badania wskazują na oddziaływanie o charakterze immunomodulacyjnym poprzez zmniejszenie liczebności i odtworzenia populacji limfocytów, w tym: zmianę liczebności, odsetka i właściwości niektórych podgrup limfocytów, zwiększenie udziału podgrupy regulatorowych limfocytów T, zwiększenie udziału podgrupy limfocytów T oraz B pamięci, przejściowy wpływ na składniki odporności wrodzonej (neutrofile, makrofagi, komórki NK).

Farmakokinetyka
t1/2α wynosi 4–5 dni i jest porównywalny w różnych cyklach leczenia; po 30 dniach od zakończenia każdego cyklu stężenia leku w surowicy są znikome lub niewykrywalne. Klasyczne badania dotyczące metabolizmu nie zostały przeprowadzone; alemtuzumab jest białkiem, dlatego oczekiwanym szlakiem przemian metabolicznych jest degradacja do małych peptydów i pojedynczych aminokwasów poprzez działanie enzymów proteolitycznych.

Wskazania do stosowania - Alemtuzumab

Stwardnienie rozsiane
Modyfikacja przebiegu choroby w rzutowo-remisyjnej postaci stwardnienia rozsianego o dużej aktywności pomimo pełnego i właściwego leczenia co najmniej jednym lekiem modyfikującym przebieg choroby lub u pacjentów z szybko rozwijającą się, ciężką, rzutowo-remisyjną postacią stwardnienia rozsianego (≥2 rzuty powodujące niesprawność w ciągu roku oraz ≥1 zmiana w MRI mózgu ulegająca wzmocnieniu po podaniu gadolinu lub znaczące zwiększenie liczby zmian w T2-zależnych obrazach w porównaniu z poprzednim, niedawnym MRI). Lek stosuje się w monoterapii.

Przeciwwskazania stosowania - Alemtuzumab

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, zakażenie HIV, ciężkie, czynne zakażenie, aż do czasu jego ustąpienia, niekontrolowane nadciśnienie tętnicze, przebyte rozwarstwienie tętnicy szyjnej i/lub kręgowej, przebyty udar mózgu, przebyta dławica piersiowa lub zawał serca, współistnienie innych niż stwardnienie rozsiane chorób autoimmunologicznych. Nie stosować u pacjentów z rozpoznaną koagulopatią podczas leczenia przeciwpłytkowego lub przeciwzakrzepowego.

Zakażenia
Nie stosować u chorych z ciężkim, czynnym zakażeniem, aż do czasu jego ustąpienia. Podczas leczenia pacjenci powinni zgłaszać wszystkie objawy zakażenia.

Nieaktywna postać choroby
Lek nie jest przeznaczony dla chorych z nieaktywną postacią choroby ani chorych, którzy są stabilni w trakcie aktualnej terapii.

Przed rozpoczęciem leczenia pacjentów należy poinformować o zagrożeniach i korzyściach związanych z leczeniem, a także o konieczności poddania się obserwacji od momentu rozpoczęcia leczenia aż do co najmniej 48 mies. po podaniu ostatniej dawki leku.

Choroby autoimmunologiczne
Leczenie może skutkować wytworzeniem autoprzeciwciał i zwiększeniem ryzyka wystąpienia choroby autoimmunologicznej, w tym immunologicznej plamicy małopłytkowej, chorób tarczycy, nefropatii, autoimmunologicznego zapalenia wątroby i nabytej hemofilii A. Skutkiem leczenia może być także cytopenia autoimmunologiczna, w tym neutropenia, niedokrwistość hemolityczna oraz pancytopenia. Pacjentów, u których rozwinie się autoimmunizacja, należy zbadać pod kątem wystąpienia innych niż stwardnienie rozsiane chorób autoimmunologicznych. Należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia zaburzeń autoimmunologicznych po upływie 48 mies. obserwacji.

Nabyta hemofilia A
U pacjentów z objawami takimi jak samoistne krwiaki podskórne, rozległe siniaki, krwiomocz, krwawienie z nosa, krwawienie z przewodu pokarmowego oraz inne rodzaje krwawień, należy wykonać koagulogram, uwzględniający czas kaolinowo-kefalinowy (aPTT). W przypadku wydłużonego aPTT pacjenta powinno się skierować do specjalisty. Należy poinformować pacjentów o objawach nabytej hemofilii A i konieczności natychmiastowego zgłoszenia ich wystąpienia.

Monitorowanie przebiegu leczenia
Przed rozpoczęciem leczenia, a następnie co miesiąc przez co najmniej 48 mies. od podania ostatniej dawki leku, należy wykonywać pełne badanie morfologii krwi z rozmazem, oznaczenie stężenia kreatyniny w surowicy, próby czynnościowe wątroby oraz badanie moczu z mikroskopową oceną osadu. W przypadku potwierdzenia wystąpienia immunologicznej plamicy małopłytkowej, cytopenii autoimmunologicznej (takiej jak neutropenia, niedokrwistość hemolityczna oraz pancytopenia), autoimmunologicznego zapalenia wątroby, uszkodzenia wątroby lub nefropatii należy wdrożyć odpowiednie leczenie.

Zaburzenia czynności tarczycy
Przed rozpoczęciem leczenia a następnie co 3 mies. przez 48 mies. od podania ostatniej dawki leku, należy wykonywać badania czynności tarczycy. W przypadku wystąpienia zaburzeń czynności tarczycy, w tym chorób autoimmunologicznych, należy wdrożyć odpowiednie leczenie a możliwość dalszego leczenia alemtuzumabem rozważyć indywidualnie na podstawie oceny stanu klinicznego chorego.

Limfohistiocytoza hemofagocytarna (HLH)
U osób leczonych alemtuzumabem zgłaszano przypadki HLH, będącej zagrażającym życiu zespołem patologicznej aktywacji immunologicznej, charakteryzującym się klinicznymi objawami skrajnie ciężkiego procesu zapalnego o charakterze ogólnoustrojowym. Objawami HLH są najczęściej gorączka, powiększenie wątroby oraz cytopenia. Objawy choroby zgłaszano w ciągu kilku mies. do 4 lat po rozpoczęciu leczenia. Pacjentów należy poinformować o objawach choroby i czasie ich występowania. U pacjentów, u których wystąpią wczesne objawy aktywacji immunologicznej, należy wziąć pod uwagę rozpoznanie HLH.

Reakcje związane z wlewem
Przed podaniem leku stosować premedykację (patrz: Dawkowanie). Należy obserwować pacjentów w czasie podawania leku oraz co najmniej przez 2 h po podaniu. W przypadku wystąpienia ciężkich reakcji związanych z wlewem, należy natychmiast przerwać podawanie leku.

Ciężkie reakcje powiązane czasowo z wlewem
Zgłaszano rzadkie, ciężkie, niekiedy zakończone zgonem i nieprzewidziane działania niepożądane, takie jak udar krwotoczny, niedokrwienie mięśnia sercowego i zawał serca, rozwarstwienie tętnicy szyjnej i/lub kręgowej, krwawienie do światła pęcherzyków płucnych, małopłytkowość i zapalenie osierdzia. Objawy występowały najczęściej 1–3 dni po podaniu leku. Działania niepożądane tego typu występowały po podaniu którejkolwiek dawki leku oraz po 2. cyklu leczenia. Należy poinformować pacjenta o możliwości opóźnionego wystąpienia reakcji związanych z wlewem. Instrukcje dotyczące wlewu w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia ciężkich reakcji czasowo z nim powiązanych – patrz: zarejestrowane materiały producenta.

WZW typu B i/lub C
Brak danych dotyczących powiązania leczenia alemtuzumabem z reaktywacją wirusa zapalenia wątroby typu B lub C. Przed rozpoczęciem leczenia rozważyć wykonanie badania przesiewowego u chorych z dużym ryzykiem zakażenia WZW B i/lub C oraz zachować ostrożność u nosicieli, ponieważ w ich przypadku może istnieć ryzyko nieodwracalnego uszkodzenia wątroby na skutek potencjalnej reaktywacji wirusa.

Ospa wietrzna
U pacjentów, którzy nie chorowali na ospę wietrzną i nie zostali zaszczepieni należy oznaczyć miano przeciwciał przeciwko VZV; w przypadku ujemnego wyniku rozważyć szczepienie, a leczenie alemtuzumabem odroczyć na 6 tyg.

Wirus cytomegalii
U pacjentów leczonych alemtuzumabem występowały zakażenia wirusem cytomegalii, w tym reaktywacja wirusa. Przed rozpoczęciem leczenia można rozważyć ocenę statusu serologicznego pacjenta.

Wirus brodawczaka ludzkiego
U kobiet raz w roku zaleca się badanie przesiewowe pod kątem zakażenia wirusem brodawczaka ludzkiego.

Wirus Epsteina i Barr
U pacjentów leczonych alemtuzumabem występowały zakażenia wirusem Epsteina i Barr, w tym ciężkie zapalenie wątroby wywołane przez tego wirusa.

Gruźlica
Przed rozpoczęciem leczenia należy przeprowadzić badania pod kątem czynnej lub utajonej gruźlicy.

Listerioza
Opisano przypadki wystąpienia listeriozy, zwykle w ciągu 1 mies. po podaniu leku. W celu ograniczenia ryzyka zakażenia pacjenci powinni unikać spożywania surowych lub niedopieczonych mięs, serów pleśniowych oraz niepasteryzowanych produktów mlecznych, 2 tyg. przed podaniem leku, w jego trakcie oraz co najmniej 1 mies. po podaniu leku.

Wirus opryszczki
Należy zastosować profilaktykę z zastosowaniem doustnych leków przeciw wirusowi opryszczki od 1. dnia leczenia i kontynuować co najmniej przez 1 mies. po zakończeniu każdego cyklu leczenia.

Nowotwory
Należy zachować ostrożność u osób z występującym obecnie i/lub w przeszłości nowotworem złośliwym. Nie wiadomo, czy alemtuzumab zwiększa ryzyko wystąpienia nowotworów złośliwych tarczycy, wiadomo jednak, że autoimmunologiczna choroba tarczycy może być czynnikiem ryzyka nowotworów złośliwych tarczycy.

Postępująca wieloogniskowa leukoencefalopatia (PML)
U pacjentów ze stwardnieniem rozsianym, po leczeniu alemtuzumabem, rzadko obserwowano przypadki PML. Pacjentów należy obserwować w celu wykrycia objawów wskazujących na PML (np. zaburzenia poznawcze, neurologiczne lub psychiczne). Istotnym czynnikiem ryzyka jest wcześniejsze leczenie immunosupresyjne, zwłaszcza inne terapie stosowane w leczeniu stwardnienia rozsianego, o których wiadomo, że wiążą się z ryzykiem wywoływania PML. Przed rozpoczęciem leczenia oraz przed kolejnym jego zastosowaniem, należy wykonać badanie MRI i ocenić pod kątem objawów związanych z PML. W razie potrzeby należy przeprowadzić dalsza diagnostykę, w tym badanie płynu mózgowo-rdzeniowego na obecność DNA wirusa JC i powtórne badanie neurologiczne. PML należy wziąć pod uwagę u każdego pacjenta ze stwardnieniem rozsianym leczonego alemtuzumabem, z objawami neurologicznymi i/lub nowymi zmianami w mózgu w badaniu MRI. W przypadku rozpoznania PML nie należy rozpoczynać ani wznawiać leczenia alemtuzumabem.

Ostre niekamicze zapalenie pęcherzyka żółciowego
Alemtuzumab może zwiększać ryzyko wystąpienia ostrego niekamiczego zapalenia pęcherzyka żółciowego. W razie jego rozpoznania należy niezwłocznie podjąć leczenie.

Leki przeciwnowotworowe i immunosupresyjne
Nie stosowano alemtuzumabu jednocześnie z lekami przeciwnowotworowymi i immunosupresyjnymi, ani po podaniu tych leków. Jednoczesne stosowanie tych leków może zwiększać ryzyko immunosupresji.

Szczepienia
Zaleca się, aby pacjenci spełniali lokalne wymagania dotyczące szczepień na przynajmniej 6 tyg. przed rozpoczęciem leczenia. Nie badano skuteczności szczepionek stosowanych podczas leczenia alemtuzumabem i po jego zakończeniu. Ze względu na brak badań nie należy podawać szczepionek zawierających żywe wirusy pacjentom ze stwardnieniem rozsianym, którzy niedawno zakończyli cykl leczenia alemtuzumabem.

Osoby bez stwardnienia rozsianego
U pacjentów, którzy nie chorowali na stwardnienie rozsiane i otrzymywali alemtuzumab częściej i w większych dawkach niż w leczeniu stwardnienia rozsianego, występowały ciężkie i niekiedy zakończone zgonem reakcje związane z podaniem wlewu, w tym skurcz oskrzeli, hipoksja, utrata przytomności, nacieki płucne, zespół ostrej niewydolności oddechowej, zatrzymanie oddechu, zawał serca, zaburzenia rytmu serca, ostra niewydolność serca i nagłe zatrzymanie krążenia. Zgłaszano również ciężkie reakcje anafilaktyczne i inne reakcje nadwrażliwości, w tym wstrząs anafilaktyczny i obrzęk naczynioruchowy. Stwierdzono również ciężkie i czasem zakończone zgonem zdarzenia autoimmunologiczne, w tym niedokrwistość hemolityczną, małopłytkowość, niedokrwistość aplastyczną, zespół Guillaina i Barrégo oraz przewlekłą zapalną poliradikuloneuropatię demielinizacyjną. U pacjenta z nowotworem zgłoszono dodatni odczyn Coombsa, a w innym przypadku pacjent z nowotworem zmarł w wyniku choroby przeszczep przeciw gospodarzowi związanej z przetoczeniem krwi. Występowały także ciężkie i czasem zakończone zgonem zakażenia wirusowe, bakteryjne, pierwotniakowe i grzybicze, w tym wynikające z reaktywacji utajonych zakażeń; zgłaszano przypadki ciężkich krwawień. U pacjentów leczonych alemtuzumabem, którzy nie chorowali na stwardnienie rozsiane, i którzy otrzymywali wcześniej leki o potencjalnym działaniu kardiotoksycznym, zgłaszano występowanie zastoinowej niewydolności serca, kardiomiopatii oraz zmniejszenie frakcji wyrzutowej. W badaniach klinicznych obserwowano zaburzenia limfoproliferacyjne związane z zakażeniem wirusem Epsteina i Barr.

Dzieci i młodzież
Nie określono bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania alemtuzumabu u dzieci i młodzieży do 18. rż. chorujących na stwardnienie rozsiane. Nie powinno się stosować alemtuzumabu u dzieci do 10. rż. w leczeniu stwardnienia rozsianego.

Interakcje - Alemtuzumab

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji alemtuzumabu z innymi lekami.

Interferon beta i octan glatirameru
W kontrolowanych badaniach klinicznych u chorych na stwardnienie rozsiane leczonych interferonem beta i octanem glatirameru wymagane było przerwanie dotychczasowego leczenia 28 dni przed rozpoczęciem stosowania alemtuzumabu.

Leki przeciwnowotworowe i immunosupresyjne
Nie stosowano alemtuzumabu jednocześnie z lekami przeciwnowotworowymi i immunosupresyjnymi, ani po podaniu tych leków. Jednoczesne stosowanie tych leków może zwiększać ryzyko immunosupresji.

Szczepienia
Zaleca się, aby pacjenci spełniali lokalne wymagania dotyczące szczepień na przynajmniej 6 tyg. przed rozpoczęciem leczenia. Nie badano skuteczności szczepionek stosowanych podczas leczenia alemtuzumabem i po jego zakończeniu. Ze względu na brak badań nie należy podawać szczepionek zawierających żywe wirusy pacjentom ze stwardnieniem rozsianym, którzy niedawno zakończyli cykl leczenia alemtuzumabem.

Niezgodności
Ze względu na możliwe niezgodności nie należy mieszać roztworu alemtuzumabu z innymi lekami.

Działania niepożądane - Alemtuzumab

Bardzo często: zakażenia górnych dróg oddechowych, zakażenia układu moczowego, zakażenie wirusem opryszczki, limfopenia, leukopenia (w tym neutropenia), choroba Gravesa i Basedowa, nadczynność lub niedoczynność tarczycy, reakcje związane z podaniem wlewu (ból głowy, tachykardia, zaczerwienienie, nudności, świąd, pokrzywka, wysypka, dreszcze, gorączka, zmęczenie).

Często: zakażenie wirusem półpaśca, zakażenia dolnych dróg oddechowych, zapalenie żołądka i jelit, kandydoza jamy ustnej, kandydoza sromu i pochwy, grypa, zapalenie ucha, zapalenie płuc, zakażenia pochwy, zakażenia w obrębie zębów, brodawczak skóry, limfadenopatia, immunologiczna plamica małopłytkowa, małopłytkowość, leukocytoza, niedokrwistość, zmniejszony hematokryt, autoimmunologiczne zapalenie tarczycy (w tym podostre zapalenie tarczycy), wole, dodatni wynik badania na obecność przeciwciał przeciwtarczycowych, lęk, depresja, nawrót stwardnienia rozsianego, drżenie, niedoczulica, parestezje, zapalenie spojówek, orbitopatia tarczycowa, niewyraźne widzenie, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, kaszel, krwawienie z nosa, czkawka, ból jamy ustnej i gardła, astma, ból brzucha, wymioty, biegunka, zapalenie jamy ustnej, zwiększenie aktywności AST i ALT, wybroczyny, łysienie, nadmierna potliwość, trądzik, zmiany skórne, zapalenie skóry, ból i osłabienie mięśni, bóle stawów, pleców, kończyn, skurcze mięśni, ból szyi, ból mięśniowo-szkieletowy, białkomocz, krwiomocz, obfite i/lub nieregularne krwawienia miesiączkowe, obrzęk obwodowy, astenia, objawy grypopodobne, złe samopoczucie, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, limfocytoza, stłuczenia, reakcje związane z podaniem wlewu (zespół uwalniania cytokin, reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne, bezsenność, zawroty głowy, zaburzenia smaku, migrena, bradykardia, kołatanie serca, niedociśnienie, nadciśnienie, duszność, niestrawność, dyskomfort w klatce piersiowej, rumień, ból, ból w miejscu podania).

Niezbyt często: grzybica paznokci, zapalenie dziąseł, grzybicze zakażenia skóry, zapalenie migdałków, ostre zapalenie zatok, zapalenie tkanki łącznej, zapalenie płuc, gruźlica, zakażenie wirusem cytomegalii, pancytopenia, niedokrwistość hemolityczna, nabyta hemofilia A, zmniejszenie łaknienia, zaburzenia czucia, przeczulica, napięciowy ból głowy, podwójne widzenie, ból ucha, podrażnienie gardła, zaparcie, refluks żołądkowo-przełykowy, krwawienie z dziąseł, uczucie suchości w ustach, dysfagia, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, hematochezja, zapalenie pęcherzyka żółciowego (w tym niekamicze zapalenie pęcherzyka żółciowego), pęcherze, obrzęk twarzy, egzema, pocenie się w nocy, sztywność mięśniowo-szkieletowa, dyskomfort w obrębie kończyn, kamica nerkowa, ketonuria, nefropatie (w tym płucno-nerkowa manifestacja choroby związanej z przeciwciałami przeciwko błonie podstawnej – d. zespół Goodpasture’a), dysplazja szyjki macicy, brak miesiączki, zmniejszenie lub zwiększenie masy ciała, zmniejszenie liczby erytrocytów, dodatni wynik testów bakteryjnych, zwiększenie stężenia glukozy we krwi, zwiększenie MCV, reakcje związane z podaniem wlewu (migotanie przedsionków, ucisk w gardle).

Rzadko: limfohistiocytoza hemofagocytarna (HLH).

Z nieznaną częstością: listerioza, reaktywacja wirusa Epsteina i Barr, autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Ponadto po dopuszczeniu do obrotu zgłaszano działania niepożądane, które w większości przypadków występowały 1–3 dni po podaniu wlewu, takie jak udar krwotoczny, rozwarstwienie tętnicy szyjnej i/lub kręgowej, niedokrwienie mięśnia sercowego, zawał serca i krwawienie do światła pęcherzyków płucnych.

Przedawkowanie
W badaniach klinicznych podanie 60 mg alemtuzumabu w pojedynczym wlewie i.v. (dawka całkowita dla 1. cyklu leczenia) spowodowało ból głowy, wysypkę oraz niedociśnienie tętnicze lub częstoskurcz zatokowy. Stosowanie dawek większych niż zalecane może zwiększać natężenie i/lub wydłużać czas utrzymywania się działań niepożądanych związanych z podaniem wlewu oraz wpływ na układ immunologiczny. Brak swoistego antidotum; leczenie objawowe i podtrzymujące.

Ciąża i laktacja - Alemtuzumab

Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania w czasie ciąży; lek może być podawany jedynie w sytuacji, gdy korzyści z leczenia przewyższają potencjalne zagrożenie dla płodu. Ludzkie przeciwciała klasy IgG przenikają przez barierę łożyska; alemtuzumab również może przenikać przez łożysko i stwarzać zagrożenie dla płodu. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję; nie wiadomo czy lek wpływa na płodność kobiet oraz czy może powodować uszkodzenia płodu. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne środki antykoncepcyjne w czasie leczenia i przez 4 mies. po jego zakończeniu.

Alemtuzumab przenika do mleka zwierząt; nie wiadomo, czy przenika do mleka kobiecego. Z tego powodu należy przerwać karmienie piersią w trakcie leczenia, nie należy też karmić piersią przez 4 mies. po zakończeniu każdego cyklu leczenia.

Dawkowanie - Alemtuzumab

I.v. we wlewie trwającym ok. 4 h.

Dawkowanie
W 1. cyklu leczenia 12 mg/d przez 5 dni, następnie po 12 mies. 12 mg/d przez 3 dni (2. cykl). W razie potrzeby u pacjentów, u których na podstawie objawów klinicznych lub diagnostyki obrazowej stwierdzono aktywną postać stwardnienia rozsianego można rozważyć 2 dodatkowe cykle leczenia w dawce 12 mg/d przez 3 dni, podawane najwcześniej po 12 mies. od poprzedniego cyklu.

Leczenie skojarzone
Przez pierwsze 3 dni każdego cyklu leczenia należy stosować premedykację kortykosteroidami oraz rozważyć podanie leków przeciwhistaminowych i/lub przeciwgorączkowych. W 1. dniu każdego cyklu należy wprowadzić doustną profilaktykę zakażenia wirusem Herpes i kontynuować ją co najmniej przez 1 mies. po zakończeniu leczenia.

Monitorowanie po zakończeniu leczenia
Chorzy powinni być monitorowani co najmniej przez 48 mies. od ostatniego podania leku.

Osoby w podeszłym wieku, zaburzenia czynności nerek i/lub wątroby
Badania kliniczne obejmowały chorych do 61. rż. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub wątroby.

Uwagi dla Alemtuzumab

Alemtuzumab w niewielkim stopniu wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych, jednak ze względu na możliwe działania niepożądane związane z podaniem leku (np. zawroty głowy) należy zachować odpowiednią ostrożność aż do ich ustąpienia.

Warunki przechowywania
Przechowywać w temp. 2–8°C, nie zamrażać. Chronić przed światłem.

Przygotowanie roztworu
Należy podać bezpośrednio po rozcieńczeniu 0,9% roztw. NaCl lub 5% roztw. glukozy.

Lek powinien być stosowany pod nadzorem neurologa z odpowiednim doświadczeniem w leczeniu pacjentów ze stwardnieniem rozsianym.

Preparaty na rynku polskim zawierające alemtuzumab

Lemtrada (koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji)
Doradca Medyczny
  • Czy mój problem wymaga pilnej interwencji lekarskiej?
  • Czy i kiedy powinienem zgłosić się do lekarza?
  • Dokąd mam się udać?
+48

w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł

Zaprenumeruj newsletter

Na podany adres wysłaliśmy wiadomość z linkiem aktywacyjnym.

Dziękujemy.

Ten adres email jest juz zapisany w naszej bazie, prosimy podać inny adres email.

Na ten adres email wysłaliśmy już wiadomość z linkiem aktywacyjnym, dziękujemy.

Wystąpił błąd, przepraszamy. Prosimy wypełnić formularz ponownie. W razie problemów prosimy o kontakt.

Jeżeli chcesz otrzymywać lokalne informacje zdrowotne podaj kod pocztowy

Nie, dziękuję.
Poradnik świadomego pacjenta