Lemtrada - koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji

Substancją czynną preparatu jest alemtuzumab, przeciwciało monoklonalne uzyskane z zastosowaniem technik inżynierii genetycznej w linii komórkowej jajnika chomika chińskiego. Alemtuzumab wiąże się antygenem CD52 obecnym w dużych ilościach na powierzchni błony komórkowej limfocytów T (subpopulacji CD3+) oraz limfocytów B (subpopulacji CD19+), a także w mniejszych ilościach na powierzchni innych komórek układu immunologicznego (komórek NK, monocytów i makrofagów). Po związaniu alemtuzumabu z antygenem CD52 limfocytów T i B następuje proces lizy komórkowej. Prowadzi to do zmian liczebności i odsetka niektórych subpopulacji limfocytów w krwioobiegu. Najmniejsza liczebność limfocytów T i B występuje po miesiącu od zakończenia cyklu leczenia. W miarę upływu czasu liczebność wzrasta i ulega odtworzeniu zwykle po upływie około 6 miesięcy w przypadku subpopulacji limfocytów B i około 12 miesięcy w przypadku subpopulacji limfocytów T.

Preparat jest wskazany do stosowania w monoterapii w celu modyfikacji przebiegu choroby, wysoko aktywnej, rzutowo-ustępującej postaci stwardnienia rozsianego:

• u dorosłych z wysoce aktywną chorobą, pomimo pełnego i odpowiedniego cyklu leczenia za pomocą co najmniej jednego leku modyfikującego przebieg choroby

• u dorosłych z szybko rozwijającą się ciężką, rzutowo-ustępującą postacią stwardnienia rozsianego, definiowaną jako 2 lub więcej rzuty powodujące niesprawność w ciągu jednego roku oraz 1 lub więcej zmian ulegających wzmocnieniu po podaniu gadolinu w badaniu rezonansem magnetycznym mózgu lub znaczący wzrost liczby zmian w T2-zależnych obrazach w porównaniu z poprzednim niedawno wykonanym badaniem rezonansem magnetycznym.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.

Przeciwwskazaniem do stosowania preparatu jest:

• zakażenie ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV)

• ciężkie, czynne zakażenie (przeciwwskazanie czasowe, do momentu całkowitego ustąpienia zakażenia)

• niekontrolowane nadciśnienie tętnicze

• przebyte rozwarstwienie tętnicy szyjnej i/lub kręgowej

• przebyty udar mózgu

• przebyta dławica piersiowa lub zawał serca

• rozpoznana koagulopatia podczas leczenia przeciwpłytkowego lub przeciwzakrzepowego

• współistniejące choroby autoimmunologiczne (inne niż stwardnienie rozsiane).

Nie stosować w ciąży ani w okresie karmienia piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzenie określonych badań kontrolnych.

Preparat nie jest polecany do stosowania u chorych z nieaktywną postacią choroby ani u chorych stabilnych w trakcie aktualnego leczenia.

Konieczne jest, aby chorzy byli monitorowani od momentu rozpoczęcia leczenia, aż do upływu co najmniej 48 miesięcy po ostatnim wlewie.

Stosowanie preparatu może być związane z wytworzeniem autoprzeciwciał i zwiększeniem ryzyka wystąpienia choroby autoimmunologicznej, która może mieć ciężki przebieg i może stanowić zagrożenie życia. Choroby autoimmunologiczne mogą obejmować: choroby tarczycy, immunologiczną plamicę małopłytkową, nefropatie, zapalenie wątroby, nabytą hemofilię A, zakrzepową plamicę małopłytkową, sarkoidozę oraz zapalenie mózgu.

Nabyta hemofilia A (autoprzeciwciała przeciwko czynnikowi VIII) może objawiać się samoistnymi krwiakami podskórnymi, rozległymi siniakami, a także krwiomoczem, krwawieniem z nosa, z przewodu pokarmowego i innymi krwawieniami. W razie zaobserwowania ww. objawów, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Zakrzepowa plamica małopłytkowa może rozwinąć się dopiero kilka miesięcy po ostatnim wlewie. Choroba może prowadzić do śmierci i wymaga natychmiastowego leczenia. Objawy mogą obejmować: małopłytkowość, niedokrwistość hemolityczną, zaburzenia neurologiczne, gorączkę i zaburzenia czynności nerek.

Autoimmunologiczne zapalenie mózgu może obejmować szeroki zakres objawów psychicznych (zmieniony stan psychiczny, zaburzenia psychiczne) z towarzyszącymi postępującymi zaburzeniami pamięci i objawami neurologicznymi, takimi jak objawy ogniskowe i napady padaczkowe.

Immunologiczna plamica małopłytkowa może prowadzić do zgonu. Zwykle ujawnia się w okresie 4 lat od rozpoczęcia leczenia, ale może też rozwinąć się po latach (maksymalnie 12 lat). Do jej objawów mogą należeć: łatwe powstawanie siniaków, wybroczyny, samoistne krwawienie z błon śluzowych (np. krwawienie z nosa, krwioplucie), nieregularne lub nasilone krwawienia miesiączkowe. W przypadku podejrzenia wystąpienia objawów należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Wczesne rozpoznanie immunologicznej plamicy małopłytkowej i rozpoczęcie specjalistycznego leczenia zwiększa szanse jego skuteczności. Konieczna jest comiesięczna kontrola morfologii krwi z rozmazem w okresie leczenia i przez co najmniej 48 miesięcy po ostatnim wlewie.

Nefropatie (w tym z obecnością przeciwciał przeciwko błonie podstawnej kłębuszków nerkowych) mogą mieć ciężki przebieg i może prowadzić do niewydolności nerek i konieczności przeszczepu. Objawy mogą obejmować zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, krwiomocz i/lub białkomocz, a także krwioplucie. Wczesne rozpoznanie i leczenie nefropatii pozwala zmniejszyć ryzyko niepomyślnych następstw. Konieczna jest comiesięczna kontrola stężenia kreatyniny oraz mikroskopowe badanie osadu moczu w okresie leczenia i przez co najmniej 48 miesięcy po ostatnim wlewie.

Autoimmunologiczne choroby tarczycy (nadczynność lub niedoczynność) występowały w ciągu kilku lat po rozpoczęciu leczenia, w tym częściej w przypadku występowania chorób tarczycy w wywiadzie. W większości przypadków miały nasilenie łagodne lub umiarkowane. W niektórych przypadkach konieczna była interwencja chirurgiczna. Choroby tarczycy stanowią szczególne zagrożenie w przypadku kobiet w ciąży. Konieczna jest kontrola TSH co 3 miesiące przez 48 miesięcy od ostatniego wlewu.

Możliwe jest wystąpienie autoimmunologicznej neutropenii, niedokrwistości hemolitycznej lub pancytopenii rozpoznawanych w badaniach morfologii krwi. W razie ich wystąpienia konieczna jest konsultacja specjalisty.

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby może prowadzić do zgonu i może wymagać przeszczepienia wątroby. Konieczna jest comiesięczna kontrola czynności wątroby w okresie leczenia i przez co najmniej 48 miesięcy po ostatnim wlewie. Wszelkie objawy mogące świadczyć o zaburzeniach czynności wątroby należy niezwłocznie konsultować z lekarzem.

Leczenie może być związane z wystąpieniem limfohistiocytozy hemofagocytarnej (HLH), zespołu aktywacji immunologicznej, który jest stanem zagrażającym życiu. Charakteryzuje się objawami skrajnie ciężkiego ogólnego procesu zapalnego, w tym gorączka, powiększenie wątroby i zaburzenia hematologiczne (cytopenie). Choroba może wystąpić w ciągu kilku miesięcy do 4 lat po rozpoczęciu leczenia i wiąże się z wysokim ryzykiem zgonu, jeśli nie zostanie wcześnie rozpoznana i leczona.

Podczas wlewu i w ciągu 24 godzin po jego zakończeniu mogą wystąpić reakcje związane z wlewem, w większości przypadków o nasileniu łagodnym lub umiarkowanym. Mogą obejmować: bóle głowy, wysypkę, gorączkę, nudności, pokrzywkę, świąd, bezsenność, dreszcze, zaczerwienienie, zmęczenie, duszność, dyskomfort w klatce piersiowej, zaburzenia rytmu serca, niestrawność i zawroty głowy. Rzadko reakcje związane z wlewem mogą mieć ciężki przebieg. Może wystąpić migotanie przedsionków, obniżenie ciśnienia tętniczego i niedociśnienie tętnicze. Aby zmniejszyć ryzyko powikłań, wskazana jest premedykacja. Chory powinien być obserwowany pod kątem reakcji związanych z wlewem w czasie podawania preparatu i co najmniej przez 2 godziny po podaniu (niekiedy konieczna jest dłuższa obserwacja). W przypadku wystąpienia ciężkich reakcji, wlew zostanie przerwany i zostanie zastosowane odpowiednie leczenie.

Rzadko mogą także wystąpić reakcje anafilaktyczne, w tym stanowiący bezpośrednie zagrożenie życia wstrząs anafilaktyczny.

Leczenie rzadko może być związane z wystąpieniem choroby Stilla, stanu zapalnego z objawami takimi jak: gorączka, zapalenie stawów, wysypka, leukocytoza, nowotwory złośliwe, inne choroby reumatyczne. Choroba Stilla wymaga pilnego leczenia. Konieczne może być przerwanie lub zaprzestanie stosowania preparatu.

Rzadko, z wlewem mogą być związane inne ciężkie, niekiedy zakończone zgonem działania niepożądane. W większości występują one w ciągu 1–3 dni po podaniu leku, niekiedy mogą być opóźnione. W razie ich wystąpienia konieczna jest szybka pomoc medyczna.

Działania niepożądane mogą obejmować udar krwotoczny, w tym u osób do 50. roku życia bez czynników ryzyka. U niektórych chorych przed wystąpieniem krwotoku wystąpił wzrost ciśnienia tętniczego.

Mogą wystąpić działania niepożądane ze strony układu sercowo naczyniowego, w tym niedokrwienie mięśnia sercowego i zawał serca. Mogą one wystąpić u chorych w wieku poniżej 40 lat i bez czynników ryzyka. U niektórych z tych chorych w trakcie wlewu wystąpiło czasowo nieprawidłowe tętno i ciśnienie tętnicze.

W ciągu pierwszych dni po wlewie (niekiedy w ciągu miesiąca) może wystąpić rozwarstwienie tętnicy szyjnej lub kręgowej.

Możliwe jest wystąpienie krwawienia do światła pęcherzyków płucnych.

W ciągu pierwszych dni po wlewie może wystąpić małopłytkowość, zwykle łagodna i samoograniczająca się.

Zarówno w ramach ostrej jak i opóźnionej reakcji związanej z podaniem leku może wystąpić zapalenie osierdzia i wysięk osierdziowy.

W ciągu miesiąca po podaniu leku może dojść do rozwoju zapalenia płuc. Należy skonsultować z lekarzem wystąpienie objawów ze strony układu oddechowego, takich jak skrócenie oddechu, duszność, kaszel, świszczący oddech, ból lub ucisk w klatce piersiowej lub krwioplucie.

Przed rozpoczęciem wlewu, w celu zmniejszenia ryzyka ciężkich reakcji, konieczne jest wykonanie odpowiednich badań, w tym: EKG, ciśnienie tętnicze, tętno, pełna morfologia krwi z rozmazem, aktywność enzymów wątrobowych, stężenie kreatyniny we krwi, TSH i hormony tarczycy oraz badanie moczu z oceną mikroskopową. W trakcie trwania wlewu chory będzie dokładnie monitorowany, a w razie wystąpienia ciężkich objawów i zdarzeń niepożądanych wlew zostanie przerwany. Po zakończeniu wlewu chory będzie uważnie obserwowany przez co najmniej 2 godziny, a w razie wystąpienia zdarzeń niepożądanych do momentu całkowitego ustąpienia objawów. Należy pamiętać, że reakcje związane z wlewem mogą także wystąpić z opóźnieniem, a w razie ich wystąpienia należy niezwłocznie konsultować się z lekarzem.

Natychmiast po wlewie w dniach 3. i 5. należy oznaczyć liczbę płytek krwi, a w przypadku małopłytkowości pozostawać pod kontrolą do czasu jej ustąpienia.

Ze stosowaniem preparatu może być związane zwiększone ryzyko zakażeń obejmujących zapalenie nosogardzieli, zakażenia układu moczowego, górnych dróg oddechowych, zapalenie zatok, opryszczkowe zapalenie jamy ustnej, grypę i zapalenie oskrzeli, powierzchowne zakażenia grzybicze (kandydoza jamy ustnej i pochwy). Mogą wystąpić zakażenia o ciężkim przebiegu, w tym zapalenie wyrostka robaczkowego, zapalenie żołądka i jelit, zapalenie płuc, półpasiec, zakażenia zębów i ich okolic. U 2% pacjentek wystąpiło zakażenia wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV) w obrębie szyjki macicy (w tym dysplazja szyjki macicy i kłykciny kończyste); u kobiet zalecane jest przeprowadzanie raz w roku badania przesiewowego pod kątem zakażenia wirusem HPV. Może wystąpić zakażenie wirusem cytomegalii (CMV) lub wirusem Epsteina i Barr (EBV), a także reaktywacja zakażeń; zapalenie wątroby wywołane przez EBV może prowadzić do zgonu. Możliwe zakażenie gruźlicą; przed rozpoczęciem stosowania preparatu zalecane jest badanie pod kątem obecności aktywnego lub utajonego zakażenia gruźliczego. Może także wystąpić zapalenie opon mózgowych wywołane przez bakterie z rodzaju Listeria (listerioza), zwykle w ciągu miesiąca po wlewie. Aby zmniejszyć ryzyko listeriozy należy unikać spożywania surowych lub niedopieczonych mięs, serów pleśniowych i niepasteryzowanych produktów mlecznych przez 2 tygodnie przed wlewem, w trakcie wlewu oraz co najmniej przez miesiąc po wlewie.

Nie ma danych dotyczący reaktywacji wirusowego zapalenie wątroby (WZW) typu B lub C, ponieważ chorzy z czynnym lub przewlekłym WZW nie brali udziału w badaniach klinicznych. U nosicieli wirusa WZW B lub C należy zachować ostrożność, ponieważ stosowanie preparatu może być związane z reaktywacja wirusa i ryzykiem nieodwracalnego uszkodzenia wątroby.

Wystąpienie jakichkolwiek objawów zakażeń należy zawsze skonsultować z lekarzem.

Od pierwszego dnia leczenia lekarz zaleci profilaktyczne stosowanie leków przeciwko wirusowi Herpes; profilaktykę kontynuuje się co najmniej przez 1 miesiąc po zakończeniu każdego cyklu leczenia.

Nie ma danych dotyczących stosowania preparatu równolegle z innymi lekami immunosupresyjnymi lub lekami przeciwnowotworowymi. Równoległe stosowanie innych leków immunomodulujących może zwiększać ryzyko nadmiernej immunosupresji.

Leczenie alemtuzumabem może być związane z wystąpieniem postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (PML), w tym zakończonej zgonem. Czynnikiem ryzyka jest wcześniejsze leczenie immunosupresyjne, zwłaszcza takie, o którym wiadomo, że wiąże się z ryzykiem PML. Chorzy powinni być monitorowani pod kątem występowania objawów PML (zaburzenia poznawcze, neurologiczne i psychiczne). Należy poinformować bliskich o stosowanym leczeniu i zagrożeniu, ponieważ mogą oni zauważyć objawy, których chory nie jest świadomy. Zmiany widoczne w badaniu obrazowym MRI mogą poprzedzać wystąpienie objawów klinicznych. Po rozpoznaniu PML nie należy rozpoczynać ani wznawiać stosowania preparatu.

Alemtuzumab może zwiększyć ryzyko wystąpienia ostrego niekamiczego zapalenia pęcherzyka żółciowego, którego objawy mogą wystąpić po kilku godzinach do 2 miesięcy po wlewie. Objawy obejmują: ból brzucha, tkliwość, gorączkę nudności i wymioty. Konieczne jest wdrożenie odpowiedniej antybiotykoterapii, niekiedy leczenie chirurgiczne.

Alemtuzumab jest lekiem immunosupresyjnym; konieczne jest zachowanie ostrożności u chorych z nowotworem złośliwym.

Kobiety w wieku rozrodczym nie powinny zachodzić w ciążę podczas leczenia; należy skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie leczenia i przez co najmniej 4 miesiące po jego zakończeniu.

Nie wiadomo czy po zastosowaniu preparatu możliwe jest uzyskanie odpowiedzi immunologicznej na jakąkolwiek szczepionkę. Nie należy stosować szczepionek zawierających żywe wirusy u chorych, którzy niedawno przeszli cykl leczenia alemtuzumabem.

Przed rozpoczęciem stosowania alemtuzumabu należy określić, czy chory posiada przeciwciała przeciwko wirusowi ospy wietrznej i półpaśca (VZV). U chorych, u których nie wykryto tych przeciwciał, wskazane może być szczepienie przeciwko VZV przed rozpoczęciem leczenia z zastosowaniem preparatu (co najmniej 6 tygodni wcześniej).

Przez co najmniej 48 miesięcy po ostatnim cyklu leczenia konieczne jest częste i regularne wykonywanie zalecanych badań laboratoryjnych w celu rozpoznania wczesnych objawów chorób autoimmunologicznych (pełna morfologia krwi z rozmazem, aktywność enzymów wątrobowych, stężenie kreatyniny w surowicy, badanie moczu z mikroskopową oceną osadu, badanie czynności tarczycy).

U chorych na choroby onkologiczne, u których stosowano alemtuzumab w większych dawkach, niż w leczeniu stwardnienia rozsianego, obserwowano ciężkie, niekiedy śmiertelne zdarzenia autoimmunologiczne, reakcje związane z wlewem (w tym m. in. skurcz oskrzeli i utrata przytomności, zespół ostrej niewydolności oddechowej, zawał serca i nagłe zatrzymanie krążenia), obrzęk naczynioruchowy i wstrząs anafilaktyczny, ciężkie krwawienia, kardiomiopatię, niewydolność serca, zaburzenia limfoproliferacyjne, śmiertelne zakażenia i reaktywację istniejących zakażeń prowadzącą do zgonu.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Preparat wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn/urządzeń. U większości chorych występują reakcje związane z wlewem (podczas podawania leku lub w ciągu 24 godzin po podaniu), w tym np. zawroty głowy, które mogą przejściowo upośledzać zdolność szybkiego reagowania i koncentrację. Nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać urządzeń/maszyn do czasu ustąpienia ww. i im podobnych objawów.

Preparat ma postać koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji. Po odpowiednim rozcieńczeniu preparat może być podawany wyłącznie we wlewie dożylnym. Preparat może być podawany tylko przez kwalifikowany personel medyczny. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Leczenie może być rozpoczynane i prowadzone wyłącznie pod nadzorem neurologa doświadczonego w leczeniu chorych na stwardnienie rozsiane, w warunkach szpitalnych. Przed rozpoczęciem leczenia pacjenci muszą otrzymać „Kartę ostrzegawczą” oraz „Poradnik dla pacjenta”.

Dorośli

W 1. cyklu leczenia 12 mg na dobę przez 5 dni; następnie po 12 miesiącach w 2. cyklu leczenia 12 mg na dobę przez 3 dni. W razie potrzeby, mogą zostać podane 2 dodatkowe cykle leczenia w dawce 12 mg na dobę przez 3 dni, podawane najwcześniej po 12 miesiącach od poprzedniego cyklu.

Chorzy powinni być monitorowani przez 48 miesięcy od ostatniego podania leku.

Przez pierwsze 3 dni każdego cyklu leczenia stosowana jest premedykacja kortykosteroidami oraz ewentualnie leki przeciwhistaminowe i/lub przeciwgorączkowe. Dodatkowo, od 1. dnia każdego cyklu stosowana jest doustna profilaktyka zakażenia wirusem Herpes, kontynuowana co najmniej przez 1 miesiąc po zakończeniu leczenia.

Szczególne grupy chorych:

Badania kliniczne obejmowały chorych do ukończenia 61. roku życia. Nie ma danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u chorych z zaburzeniami czynności nerek i/lub wątroby ani u chorych po ukończeniu 61. roku życia.

Nie ma danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u dzieci i młodzieży do ukończenia 18. roku życia.

Sposób podawania:

Po odpowiednim rozcieńczeniu preparat jest podawany we wlewie dożylnym (należy zapewnić dostęp do zestawu ratującego życie) trwającym 4 godziny.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Nie stosować w okresie ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym nie powinny zachodzić w ciążę podczas leczenia; należy skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie leczenia i przez co najmniej 4 miesiące po jego zakończeniu.

Nie stosować w okresie karmienia piersią. Nie wolno karmić piersią w okresie leczenia i przez co najmniej 4 miesiące po jego zakończeniu.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji alemtuzumabu z innymi lekami.

U chorych na stwardnienie rozsiane leczonych interferonem beta i octanem glatirameru, podczas badań klinicznych wymagane było przerwanie leczenia 28 dni przed rozpoczęciem stosowania preparatu.

Jak każdy lek, również Lemtrada może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Bardzo często: zakażenia górnych dróg oddechowych, zakażenia układu moczowego, zakażenia wirusem opryszczki Herpes, neutropenia (zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych [neutrofilów]), leukopenia (zmniejszenie liczby krwinek białych [leukocytów]), limfopenia, choroba Gravesa-Basedowa, nadczynność tarczycy, niedoczynność tarczycy, reakcje związane z wlewem (ból głowy, tachykardia, zaczerwienienie, nudności, pokrzywka, wysypka, świąd, gorączka, zmęczenie, dreszcze).

Często: zakażenie wirusem półpaśca, zakażenia dolnych dróg oddechowych, zapalenie żołądka i jelit, kandydozy błon śluzowych, zapalenie ucha, inne zakażenia, brodawczak skóry, limfadenopatia, immunologiczna plamica małopłytkowa, małopłytkowość, niedokrwistość, zmniejszony hematokryt, leukocytoza, reakcje związane z wlewem (zawroty głowy, migrena, kołatanie serca, zmniejszenie częstotliwości rytmu serca, niedociśnienie lub nadciśnienie tętnicze, duszność, niestrawność, dyskomfort w klatce piersiowej, rumień, zespół uwolnienia cytokin, reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne), autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, wole, bezsenność, lęk, depresja, nawrót stwardnienia rozsianego, niedoczulica, drżenia, parestezje, zapalenie spojówek, niewyraźne widzenie, orbitopatia tarczycowa, zawroty głowy, kaszel, krwawienie z nosa, czkawka, ból gardła, zapalenie jamy ustnej, astma, ból brzucha, wymioty, biegunka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, wybroczyny, łysienie, nadmierna potliwość, trądzik, zapalenie skóry, bóle stawów i mięśni, osłabienie mięśni, skurcze mięśni, białkomocz, krwiomocz, obfite i/lub nieregularne krwawienia miesiączkowe, obrzęki obwodowe, złe samopoczucie, astenia, ból w miejscu wlewu, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi.

Niezbyt często: grzybica paznokci, grzybicze zakażenia skóry, zapalenie dziąseł, zapalenie migdałków, zapalenie zatok, zapalenie tkanki łącznej, gruźlica, zakażenie wirusem cytomegalii CMV, pancytopenia, niedokrwistość hemolityczna, nabyta hemofilia typu A, sarkoidoza, zmniejszone łaknienie, przeczulica, zaburzenia czucia, napięciowy ból głowy, autoimmunologiczne zapalenie mózgu, podwójne widzenie, ból ucha, reakcje związane z wlewem (migotanie przedsionków, ucisk w gardle), zapalenie płuc, zaparcia, refluks żołądkowo-przełykowy, krwawienie z dziąseł, suchość błony śluzowej jamy ustnej, dysfagia, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, krew w kale, zapalenie pęcherzyka żółciowego (w tym niekamicze), nocne poty, obrzęk twarzy, egzema, bielactwo nabyte, łysienie plackowate, sztywność mięśniowo-szkieletowa, dyskomfort dotyczący kończyn, kamica nerkowa, ketonuria, nefropatie, brak miesiączki, dysplazja szyjki macicy, zmniejszenie lub zwiększenie masy ciała, zmniejszona liczba krwinek czerwonych, zwiększenie stężenia glukozy we krwi.

Rzadko: limfohistiocytoza hemofagocytarna (HLH), zakrzepowa plamica małopłytkowa.

Z nieznaną częstością: listerioza, zapalenie opon mózgowych wywołane przez bakterie z rodzaju Listeria, zakażenie wirusem EBV (Epsteina i Barr), reaktywacja zakażenia wirusem EBV, krwotoczny udar mózgu, rozwarstwienie tętnicy szyjnej i/lub kręgowej, niedokrwienie mięśnia sercowego, zawał serca, krwawienie do światła pęcherzyków płucnych, autoimmunologiczne zapalenie wątroby, zapalenie wątroby związane z zakażeniem EBV, choroba Stilla.