Skłonność do odkładania spraw na później ma związek z większą objętością ciała migdałowatego w mózgu i jego słabszą łącznością z przednim zakrętem obręczy – twierdzą naukowcy z Uniwersytetu Ruhry w Bochum (Niemcy).
Fot. pixabay.com
Niektórzy ludzie załatwiają sprawy od ręki, inni mają z kolei tendencję do odwlekania ich w nieskończoność. Od czego to zależy? Zdaniem niemieckich badaczy skłonność do prokrastynacji, czyli odwlekania spraw, jest związana ze strukturą i funkcjonowaniem obszarów mózgu odpowiedzialnych za egzekutywną (wykonawczą) kontrolę działań.
Na podstawie badań MRI (obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego) specjaliści doszli do wniosku, że osoby, które cechują się słabszą kontrolą działań i zostawiają wszystko na ostatnią chwilę, charakteryzują się większą objętością ciała migdałowatego w mózgu.
Ze względu na to, że ciało migdałowate umożliwia ocenę sytuacji pod kątem ewentualnych rezultatów, jak również ostrzega nas przed negatywnymi konsekwencjami podejmowanych działań, osoby z powiększonym ciałem migdałowatym mogą na co dzień bardziej koncentrować się na negatywnych aspektach sytuacji i odczuwać wzmożony lęk przed działaniem.
Naukowcy wykazali ponadto, iż u osób ze skłonnością do prokrastynacji występują słabsze połączenia pomiędzy ciałem migdałowatym a grzbietową częścią przedniego zakrętu obręczy.
Przedni zakręt obręczy (ACC) to miejsce, które bierze udział w analizowaniu informacji pochodzących z ciała migdałowatego i podejmowaniu na tej podstawie decyzji odnośnie wprowadzenia myśli w czyn. Ten obszar mózgu zajmuje się również hamowaniem alternatywnych akcji i emocji, by wybrane działanie mogło zostać doprowadzone do końca.
Słabsza łączność między ciałem migdałowatym a grzbietową częścią przedniego zakrętu obręczy może skutkować większym natężeniem negatywnych emocji i gorszą regulacją działań.
„Jednostki z większą objętością ciała migdałowatego mogą bardziej obawiać się negatywnych konsekwencji określonych działań, dlatego mają skłonność do wahania się i odkładania rzeczy na później. W przypadku niskiej łączności funkcjonalnej ciała migdałowatego z grzbietową częścią ACC efekt ten staje się jeszcze bardziej nasilony” – komentuje dr Erhan Genç, jeden z autorów badania.
Więcej na ten temat możemy przeczytać na łamach czasopisma „Psychological Science” (http://journals.sagepub.com/doi/10.1177/0956797618779380).
