W polskim prawodawstwie kwarantannę definiuje Ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu chorób zakaźnych u ludzi: „odosobnienie osoby zdrowej, która była narażona na zakażenie, w celu zapobieżenia szerzeniu się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych”.
Fot. pixabay.com
Kwarantanna trwa nie dłużej niż 21 dni od ostatniej styczności z osobami zakażonymi lub podejrzanymi o zakażenie koronawirusem albo od dnia powrotu z rejonu ryzyka (od 15 marca jest obowiązkowa dla wszystkich wracających z zagranicy).
Kwarantanna polega na niewychodzeniu z domu.
Oznacza to, że osoby objęte kwarantanną:
- nie mogą ani wychodzić do sklepu (nawet najbliższego), ani wyprowadzać psa,
- nie mogą też przyjmować gości.
Kwarantannę można odbywać w ośrodku wskazanym przez służby podczas przekraczania granicy (należy zgłosić, że nie ma się możliwości odbycia kwarantanny w domu).
Podlegać kwarantannie można więcej niż raz.
Te obostrzenia podyktowane są troską o innych – nosiciele koronawirusa mogą zarażać innych, choć sami nie mają objawów choroby.
Kwarantannę nadzoruje Państwowa Inspekcja Sanitarna. Pogorszenie stanu zdrowia należy zgłosić do najbliższej stacji sanitarno-epidemiologicznej. Pracownik objęty kwarantanną ma poinformować o tym – telefonicznie – pracodawcę.
Ministerstwo Zdrowia informuje, że za nieprzestrzeganie kwarantanny grozi mandat karny w wysokości 5 tys. zł.
Kwarantannę wymyślono podczas jednej z największych epidemii w dziejach ludzkości, epidemii dżumy, która wybuchła w XIV wieku w Azji Środkowej. Wenecja, żeby ochronić mieszkańców wprowadziła zasadę wpuszczania do portu tylko tych statków, które odczekały 40 dni, quaranta giorni.
Ryc. 1. Schemat postępowania podczas kwarantanny domowej.
Tłumaczenie i oprawa graficzna: Eryk Wacka
Nadzór merytoryczny: lek. Szymon Michniewicz, Katedra Anestezjologii, Intensywnej Terapii i Medycyny Ratunkowej Collegium Medicum Uniwersytetu Zielonogórskiego
