Interakcja pomiędzy matką a dzieckiem to nie tylko więź biologiczna, ale i psychologiczna. Początków tej więzi należy szukać w okresie życia wewnątrzmacicznego. O ile w pierwszej połowie ciąży dziecko jest odbierane przez matkę jako „integralna część” jej samej, o tyle w drugiej połowie pojawia się akceptacja dziecka jako oddzielnej indywidualności.
Następnym etapem tej interakcji jest poród. W celu zacieśnienia więzi bardzo istotny jest wzajemny, wczesny kontakt. Na prawidłowe relacje między matką a dzieckiem wpływają: układ nerwowy, hormonalny, indywidualne doświadczenie kobiety oraz etap rozwoju postawy wobec macierzyństwa. Istotną rolę odgrywają także wzajemne relacje między małżonkami oraz identyfikacja kobiety z własną matką. Interakcja pomiędzy matką a dzieckiem jest procesem zwrotnym. Dziecko, wysyłając sygnał w stronę matki, otrzymuje jej odpowiedź, zmieniając swoje reakcje zależnie od tej odpowiedzi. Podobnie matka „słucha” wszystkich odgłosów ze strony dziecka i przystosowuje własne reakcje do reakcji dziecka. W czasie ciąży obserwuje się pewną dynamikę interakcji.
W I trymestrze jest to interakcja przebiegająca na drodze biochemicznej i neuroendokrynnej.
W II trymestrze to rozmowa w myślach i odczuwanie realności dziecka podczas jego ruchów.
W III trymestrze to już intensywna rozmowa z dzieckiem, wyczuwanie jego nastroju, rozpoznawanie części ciała, głaskanie, często także i śpiew.
Interakcja z dzieckiem podejmowana jest najchętniej w trakcie wypoczynku lub w chwili samotności. Najlepszą porą dla kontaktu z dzieckiem jest wieczór, przed udaniem się na spoczynek. Zapoczątkowana w okresie prenatalnym więź z dzieckiem trwa przez całe życie obojga.