Diprophos - zawiesina do wstrzykiwań

Substancją czynną preparatu jest betametazon. Wykazuje on silne działanie przeciwzapalne, imunosupresyjne i przeciwuczuleniowe. Właściwości te związane są z następującymi mechanizmami: ograniczenie ilości aktywnych komórek odpornościowych w obrębie ogniska zapalnego, zmniejszenie rozszerzenia naczyń krwionośnych, stabilizacja błon lizosomów, hamowanie fagocytozy, a także tworzenia prostaglandyn i substancji pokrewnych. Leki z tej grupy stymulują rozkład białek, ich działanie może prowadzić również do wzrostu stężenia glukozy we krwi. Ponadto stymulują rozkład tłuszczów. Powodują powstawanie tkanki tłuszczowej, w obrębie tułowia, szyi i głowy. Betametazon jest metabolizowany w wątrobie. Łączy się głównie z albuminami. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby jego rozkład przebiega wolniej lub z opóźnieniem.

Preparat jest wskazany do stosowania w leczeniu ogólnym i miejscowym stanów ostrych lub przewlekłych reagujących na leczenie kortykosteroidami, takich jak:
· choroby układu mięśniowo-szkieletowego i tkanek miękkich (RZS, zapalenie kości i stawów, zapalenie kaletki, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, zapalenie nadkłykcia, zapalenie korzeni nerwowych, ból kości guzicznej, lumbago, kręcz szyi, torbiel galaretowata torebki ścięgna, wyrośle kostne, zapalenie rozcięgna)
· choroby alergiczne (przewlekła astma oskrzelowa – wspomagająco w stanach astmatycznych, katar sienny, obrzęk naczynioruchowy, alergiczne zapalenie oskrzeli, sezonowy lub alergiczny nieżyt nosa, reakcje polekowe, odczyn posurowiczy, ukąszenia owadów)
· choroby skóry (AZS, tłuszczowe obumieranie skóry, kontaktowe zapalenie skóry, ciężkie zapalenie skóry po nasłonecznieniu, pokrzywka, liszaj płaski przerostowy, liszaj prosty ograniczony, łysienie plackowate, toczeń rumieniowaty krążkowy, łuszczyca, bliznowce, pęcherzyca, trądzik torbielowaty), kolagenozy (toczeń rumieniowaty układowy, twardzina skóry, zapalenie skórno-mięśniowe, guzkowe zapalenie tętnic)
· zespół nadnerczowo-płciowy
· wrzodziejące zapalenie jelita grubego
· choroba Leśniowskiego i Crohna
· psyloza, choroby stóp (zapalenie kaletki pod odciskiem nad stawem, sztywny paluch, szpotawość 5. palca)
· stany wymagające wstrzyknięć podspojówkowych
· zaburzenia obrazu krwi dające się leczyć kortykosteroidami
· zapalenie nerek
· zespół nerczycowy.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu lub inne kortykosteroidy.
Przeciwwskazaniem do stosowania preparatu są również: grzybica uogólniona, gruźlica, osteoporoza, labilność psychiczna, choroba wrzodowa, pierwotna jaskra, wczesne zespolenie żył, cukrzyca, zespół Cushinga, niewydolność nerek, zakażenia bakteryjne, grzybicze lub wirusowe, ciąża (szczególnie I trymestr).
Nie należy stosować kortykosteroidów do leczenia zespołu błon szklistych po urodzeniu. W profilaktycznym leczeniu zespołu błon szklistych u wcześniaków, kortykosteroidów nie należy podawać ciężarnym w stanie przedrzucawkowym i w okresie rzucawki lub przy uszkodzeniu łożyska.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.
Preparatu nie należy stosować do wstrzyknięć dożylnych i podskórnych.
W leczeniu danego schorzenia należy stosować najniższą skuteczną dawkę kortykosteroidu; dawkę należy zmniejszać stopniowo, pod kontrolą lekarza.
W przypadku zbyt gwałtownego odstawienia kortykosteroidu może wystąpić wtórna niedomoga kory nadnerczy, którą można zminimalizować przez stopniowe zmniejszanie dawki kortykosteroidu.
Względna niedomoga kory nadnerczy może utrzymywać się przez kilka miesięcy po przerwaniu leczenia; dlatego jeśli pacjent jest w tym okresie narażony na stres, leczenie kortykosteroidami należy wznowić. Jeśli pacjent już otrzymuje kortykosteroidy, dawkę tych leków można zwiększyć. Ze względu na możliwe zaburzenia wydzielania mineralokortykoidów, należy jednocześnie podawać sól i\lub mineralokortykosteroid.
Należy zachować ostrożność:
· podczas podawania leku we wstrzyknięciu domięśniowym osobom z idiopatyczną plamicą małopłytkową
· ponieważ po miejscowym podaniu leku mogą wystąpić jego ogólnoustrojowe działania niepożądane
· u osób z uczuleniem na leki w wywiadzie, ponieważ donoszono o rzadkich przypadkach reakcji rzekomoanafilaktycznych u pacjentów otrzymujących kortykosteroidy drogą pozajelitową
· u osób z zakażeniem oka wirusem opryszczki, z uwagi na możliwą perforację rogówki
· w nieswoistym wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, jeśli istnieje ryzyko zagrażającej perforacji jelita, ropnia lub innego zakażenia z wydzielaniem ropy
· w świeżych zespoleniach jelitowo-jelitowych, w zapaleniu uchyłka
· w czynnym lub utajonym wrzodzie trawiennym
· u osób z niewydolnością nerek
· u osób z nadciśnieniem
· u osób z osteoporozą
· u osób z miastenią.
Przed każdym podaniem leku do stawu powinno zostać wykonane badanie płynu stawowego, aby wykluczyć obecność zakażenia. Należy unikać miejscowego podania leku do stawów, w których wcześniej rozpoznano zakażenie. Znaczne nasilenie bólu i miejscowego obrzęku, dalsze ograniczenie możliwości poruszania stawem, gorączka i złe samopoczucie wskazują na septyczne zapalenie stawu. Takim wypadku lekarz prawdopodobnie zaleci odpowiedni antybiotyk.
Aby uniknąć miejscowego zaniku tkanki należy podawać preparat w głębokim wstrzyknięciu do dużych mas mięśniowych.
Kortykosteroidów nie należy podawać we wstrzyknięciach do niestabilnych stawów, miejsc zakażonych oraz przestrzeni międzykręgowych. Wielokrotne wstrzyknięcia do stawów u pacjentów z zapaleniem kości i stawów może pogłębić destrukcję stawów. Należy unikać wstrzykiwania kortykosteroidów bezpośrednio w samo ścięgno, ponieważ takie postępowanie może przyczynić się do zerwania ścięgna.
Po zakończeniu leczenia kortykosteroidami podawanymi dostawowo pacjent powinien oszczędzać leczony staw, w którym nastąpiło złagodzenie objawów chorobowych.
W przypadku długotrwałego leczenia kortykosteroidami, lekarz rozważy zmianę preparatu na stosowany doustnie.
Po zakończeniu długotrwałego leczenia kortykosteroidami lub leczenia z zastosowaniem dużych dawek tych leków pacjent powinien być przez lekarza monitorowany nawet do 12 miesięcy.
Kortykosteroidy mogą maskować objawy zakażeń, może również dojść do rozwoju nowych zakażeń w czasie stosowania kortykosteroidów. W tym okresie mogą wystąpić trudności w zwalczeniu infekcji, a także możliwe jest zmniejszenie odporności pacjentów na zakażenia.
Długotrwałe podawanie kortykosteroidów może wiązać się z występowaniem zaćmy podtorebkowej tylnej (zwłaszcza u dzieci), jaskry z możliwym uszkodzeniem nerwów wzrokowych oraz z nasileniem zakażeń oczu wywołanych grzybami lub wirusami.
Średnie oraz duże dawki kortykosteroidów mogą spowodować wzrost ciśnienia krwi, zatrzymywanie soli i wody oraz wzmożone wydzielanie potasu. Działania te są mniej prawdopodobne, gdy pacjent otrzymuje syntetyczne pochodne kortykosteroidów, z wyjątkiem leczenia dużymi dawkami tych leków. Lekarz rozważy konieczność ograniczenia soli w diecie pacjenta oraz suplementacji potasu.
Wszystkie kortykosteroidy zwiększają wydzielanie wapnia.
W czasie leczenia kortykosteroidami pacjenci nie powinni być szczepieni na ospę. Nie należy również wykonywać innych szczepień ochronnych, zwłaszcza podczas stosowania dużych dawek kortykosteroidów, ze względu na ryzyko powikłań neurologicznych i brak odpowiedzi immunologicznej. Szczepienia mogą być wykonywane, u pacjentów otrzymujących kortykosteroidy w leczeniu substytucyjnym, np. w chorobie Addisona.
Pacjenci przyjmujący immunosupresyjne dawki kortykosteroidów powinni unikać kontaktu z osobami chorymi na ospę wietrzną i odrę, a w razie kontaktu z tymi chorobami powinni zasięgnąć porady lekarza. Jest to szczególnie ważne w przypadku dzieci.
Leczenie kortykosteroidami pacjentów z czynną gruźlicą powinno być ograniczone do przypadków gruźlicy piorunującej lub rozsianej, w której kortykosteroidy podaje się z odpowiednimi środkami przeciwgruźliczymi.
Jeśli zastosowanie kortykosteroidów jest wskazane u pacjentów z gruźlicą utajoną lub z dodatnim odczynem tuberkulinowym konieczna jest ścisła obserwacja pacjentów, ponieważ w tych przypadkach możliwy jest nawrót choroby. Podczas długotrwałej terapii kortykosteroidami pacjenci powinni profilaktycznie otrzymywać chemioterapeutyki. W przypadku profilaktycznego stosowania ryfampicyny, należy wziąć pod uwagę nasilenie klirensu wątrobowego kortykosteroidów; może być konieczna modyfikacja dawkowania kortykosteroidu.
Działanie kortykosteroidów nasila się u osób z niedoczynnością tarczycy lub z marskością wątroby.
U osób leczonych kortykosteroidami mogą wystąpić zaburzenia psychiczne. Kortykosteroidy mogą nasilać już istniejącą chwiejność emocjonalną lub tendencję do stanów psychotycznych.
Powikłania leczenia kortykosteroidami zależą od dawki leku i czasu trwania leczenia, dlatego w każdym przypadku należy ocenić korzyści względem ryzyka dla pacjenta.
Kortykosteroidy mogą wywoływać zaburzenia wzrostu oraz zahamowanie wytwarzania endogennych kortykosteroidów u niemowląt i dzieci, dlatego też należy kontrolować wzrost i rozwój pacjentów z tej grupy wiekowej poddanych długotrwałemu leczeniu kortykosteroidami.
U niektórych osób kortykosteroidy mogą wpływać na ruchliwość oraz liczbę plemników.

Preparat ma postać roztworu do wstrzykiwań. Przeznaczony jest do stosowania poozajelitowego. Nie przekraczaj zaleconych dawek ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu skonsultuj się z lekarzem.
Na początku leczenia należy ustalić najmniejszą skuteczną dawkę; po uzyskaniu poprawy stopniowo zmniejszać dawkę początkową, aż do uzyskania najmniejszej skutecznej dawki podtrzymującej.
Dawkę indywidualnie dla każdej osoby dobiera lekarz, w zależności od nasilenia objawów chorobowych i reakcji pacjenta na lek.
Leczenie ogólne: początkowo 1–2 ml, głęboko domięśniowo w mięsień pośladkowy, w razie konieczności dawkę powtórzyć.
Dokaletkowo: 1–2 ml w stanach ostrych, w stanach przewlekłych – mniejsze dawki.
Dostawowo: stawy duże 1–2 ml, stawy średnie 0,5–1 ml, stawy małe 0,25–0,5 ml.
Miejscowo, śródskórnie: 0,2 ml/cm² powierzchni ciała, dawka maksymalna: 1 ml/tydzień.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!
Bardzo ważne jest aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży (a także w okresie karmienia piersią) skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.
W ciąży kortykosteroidy stosuje się jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności, gdy w ocenie lekarza korzyści dla matki przeważają nad ryzykiem dla płodu.
Nie należy stosować preparatu w okresie karmienia piersią. Noworodki matek, które dostawały duże dawki kortykosteroidów w okresie ciąży, powinny być obserwowane pod kątem wystąpienia niewydolności kory nadnerczy lub zaćmy wrodzonej.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.
Należy zachować ostrożność, stosując równolegle:
· estrogeny, ponieważ wzmacniają one działanie terapeutyczne preparatu
· fenytoinę, fenobarbital, ryfampicynę, efedrynę, ponieważ nasilając metabolizm preparatu, osłabiają jego działanie terapeutyczne
· diuretyki i amfoterycynę B; możliwe jest nasilenie hipokaliemii
· insulinę, doustne leki hipoglikemizujące, leki przeciwzakrzepowe; betametazon osłabia ich działanie i konieczna może być modyfikacja dawkowania przez lekarza
· salicylany; kortykosteroidy mogą zmniejszać ich stężenie we krwi
· niesteroidowe leki przeciwzapalne lub alkohol; może zwiększać się ryzyko wystąpienia lub nasilenia objawów owrzodzenia przewodu pokarmowego
· somatrotorpinę, gdyż odpowiedź na jej zastosowanie może zostać osłabiona
· glikozydy naparstnicy; zwiększa się ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca lub toksycznego działania glikozydów nasercowych, związanego z występowaniem hipokaliemii.

Jak każdy lek, również Diprophos może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.
Mogą wystąpić: zatrzymanie sodu, utrata potasu, alkaloza hipokaliemiczna, zatrzymanie płynów, zastoinowa niewydolność serca u podatnych osób, nadciśnienie, osłabienie mięśni, miopatia, utrata masy mięśniowej, zaostrzenie objawów myasthenia gravis, osteoporoza, kompresyjne złamania kręgów, martwica aseptyczna głowy kości udowej i ramiennej, patologiczne złamania kości długich, zerwanie ścięgna, niestabilność stawów po wielokrotnym podaniu dostawowym, czkawka, wrzód trawienny, zapalenie trzustki, rozdęcie brzucha, wrzodziejące zapalenie przełyku, utrudnione gojenie się ran, atrofia skóry, ścieńczenie skóry, wybroczyny i krwawe wylewy podskórne, zaczerwienienie skóry twarzy, wzmożone pocenie się, stłumione reakcje na testy skórne, alergiczne zapalenie skóry, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, drgawki, zwiększenie ciśnienia wewnątrzczaszkowego z obrzękiem tarczy nerwu wzrokowego, zaburzenia równowagi, bóle głowy, nieregularne miesiączkowanie, zespół cushingoidalny, zahamowanie wzrostu wewnątrzmacicznego płodu, wtórny brak reakcji kory nadnerczy i przysadki w sytuacjach stresu, zmniejszona tolerancja na węglowodany, objawy utajonej cukrzycy, zaćma podtorebkowa tylna, zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego, jaskra, wytrzeszcz, ujemny bilans azotowy związany z katabolizmem białek, euforia, zmiany nastroju, ciężka depresja, zmiany osobowości, bezsenność, reakcje rzekomoanafilaktyczne, reakcje nadwrażliwości, w rzadkich przypadkach utrata wzroku po podaniu do zmiany umiejscowionej na twarzy lub głowie, nasilona lub zmniejszona pigmentacja skóry, atrofia skóry i tkanki podskórnej, ropień jałowy, zaczerwienienie skóry po wstrzyknięciu dostawowym, choroby stawów przypominające artropatię Charcota.