Lisiprol HCT - tabletki

Jest to preparat złożony zawierający 2 substancje czynne, lizynopryl i hydrochlorotiazyd. Lizynopryl jest inhibitorem konwertazy angiotensyny. Wspólny mechanizm działania leków z tej grupy polega na hamowaniu aktywności enzymu odpowiedzialnego za powstawanie angiotensyny II (enzym ten to konwertaza angiotensyny, często oznaczana skrótem ACE, który pochodzi od angielskiej nazwy Angiotensin Converting Enzyme). Zahamowanie aktywności tego enzymu powoduje ograniczenie przekształcania (konwersji) nieaktywnej angiotensyny I do aktywnej angiotensyny II. Angiotensyna II odgrywa istotną rolę w patofizjologii nadciśnienia tętniczego. Efektem działania angiotensyny II jest skurcz naczyń krwionośnych oraz nasilenie uwalniania aldosteronu, co prowadzi do zwiększenia ciśnienia tętniczego. Działanie leków z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny prowadzi do zmniejszenia stężenia angiotensyny II, a przez to do obniżenia ciśnienia tętniczego. Ponadto, inhibitory ACE nasilają efekty zależne od bradykininy (substancja działająca rozkurczowo na naczynia krwionośne), wywierają ochronny wpływ na naczynia i wykazują działanie przeciwmiażdżycowe. Stosowane są jako leki obniżające ciśnienie tętnicze oraz w leczeniu i profilaktyce chorób układu sercowo–naczyniowego, a także w leczeniu chorób nerek (nefropatii cukrzycowej i niecukrzycowej). Drugą substancją czynną preparatu jest hydrochlorotiazyd, lek moczopędny o budowie sulfonamidowej z grupy diuretyków tiazydowych. Działanie leków moczopędnych polega na zwiększeniu objętości wydalanego moczu. Hydrochlorotiazyd powoduje zahamowanie zwrotnego transportu jonów sodu w kanalikach nerkowych, co skutkuje nasileniem wydalania sodu z moczem i zwiększeniem objętości wydalanej wody. Zwiększonemu wydalaniu sodu towarzyszy zwiększone wydalanie potasu, magnezu i chloru, natomiast zmniejsza się wydalanie wapnia. Utrata potasu z moczem jest mniej nasilona w obecności lizynoprylu. Działanie hydrochlorotiazydu prowadzi także do rozszerzenia naczyń krwionośnych i zmniejszenia oporu naczyniowego.
Działanie przeciwnadciśnieniowe preparatu złożonego jest silniejsze niż działanie każdej z substancji czynnych stosowanych niezależnie (w monoterapii).

Preparat jest wskazany w leczeniu łagodnego do umiarkowanego nadciśnienia tętniczego u chorych, u których leczenie poszczególnymi substancjami czynnymi (w oddzielnych preparatach) w takich samych dawkach jak w preparacie złożonym, pozwoliło na uzyskanie kontroli ciśnienia tętniczego.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu lub na inne leki z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE), na tiazydowe leki moczopędne lub na inne sulfonamidy. Nie możesz także stosować preparatu jeżeli:
· kiedykolwiek wystąpił u Ciebie obrzęk naczynioruchowy lub występuje wrodzony (dziedziczny) obrzęk naczynioruchowy
· występują ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min)
· bezmocz
· występują ciężkie zaburzenia czynności wątroby (stan przedśpiączkowy/śpiączka wątrobowa).
Nie stosować równoległe z aliskirenem u chorych na cukrzycę lub z zaburzeniem czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego GFR mniejszy niż 60 ml/min/1,73 m2).
Preparat jest przeciwwskazany w II i III trymestrze ciąży oraz w okresie karmienia piersią. Nie należy stosować preparatu w I trymestrze ciąży.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.
Należy zachować szczególną ostrożność, ponieważ preparat może powodować nagłe i znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego, zwłaszcza po przyjęciu pierwszej dawki. Zwiększone ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego po przyjęciu preparatu dotyczy szczególnie osób:
· ze zmniejszoną objętością krwi krążącej, odwodnionych lub z niedoborem elektrolitów (np. przyjmujących leki moczopędne, stosujących dietę o małej zawartości soli, z niedoborem sodu, poddawanych dializom, po biegunce lub wymiotach, obficie pocących się, przyjmujących za mało płynów)
· ze wzmożoną aktywacją układu renina–angiotensyna–aldosteron (RAA), którą można podejrzewać w przypadku ciężkiego nadciśnienia tętniczego, zastoinowej niewydolności serca, hemodynamicznie istotnego upośledzenia odpływu krwi z lewej komory serca, zwężenia tętnic nerkowych lub zwężenia tętnicy jedynej czynnej nerki, osób z marskością wątroby i/lub wodobrzuszem, osób poddawanych zabiegom lub znieczulanych
· z ciężką zastoinową niewydolnością serca (możliwe także wystąpienie skąpomoczu, postępującej azotemii oraz rzadko ostrej niewydolności nerek, zakończonej niekiedy zgonem).
W powyższych przypadkach leczenie może być rozpoczynane tylko pod ścisłym nadzorem lekarskim. Ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego wymagany jest specjalny nadzór medyczny i dokładna obserwacja, zwłaszcza na początku leczenia i każdorazowo podczas zwiększania dawki. Przed rozpoczęciem leczenia należy wyrównać niedobory elektrolitów i zapewnić odpowiednie nawodnienie organizmu.
Podobna ostrożność jest wymagana u osób z ze zwiększonym ryzykiem niedokrwienia mięśnia sercowego lub mózgu w przypadku ciężkiego niedociśnienia (np. osoby z chorobą niedokrwienną serca lub zwężeniem naczyń mózgowych, u których niedociśnienie mogłoby spowodować zawał serca, udar mózgu).
W przypadku wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego chorego należy położyć na plecach i wezwać pomoc medyczną. Wystąpienie niedociśnienia tętniczego po przyjęciu pierwszej dawki preparatu nie stanowi przeciwwskazania do dalszego stosowania preparatu, jednakże konieczne jest uzyskanie stabilizacji ciśnienia tętniczego i objętości płynów.
Konieczne jest zachowanie ostrożności u chorych z upośledzeniem odpływu krwi z lewej komory serca (np. występujące zwężenie zastawki aortalnej lub mitralnej [dwudzielnej], kardiomiopatia przerostowa) ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego.
Nie zaleca się skojarzonego stosowania różnych leków działających na układ renina-angiotensyna-aldosteron. Dlatego nie zaleca się równoległego stosowania preparatu i antagonistów receptora angiotensyny lub aliskirenu, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, w tym niedociśnienia tętniczego, zaburzeń czynności nerek, hiperkaliemii, omdlenia i udaru. Jeżeli lekarz zaleci takie leczenie skojarzone, należy kontrolować ciśnienie tętnicze, czynność nerek i stężenia elektrolitów.
U chorych z zaburzeniami czynności nerek należy zachować ostrożność ponieważ działanie preparatu może ulec nasileniu. Lekarz zaleci zmniejszenie dawki początkowej i dostosuje dalsze dawkowanie w zależności od stopnia zaburzeń czynności nerek. W przypadku ciężkich zaburzeń czynności nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min) stosowanie preparatu jest przeciwwskazane.
Przed zaleceniem stosowania preparatu złożonego u chorych z zaburzeniami czynności nerek lekarz stopniowo dostosuje dawkowanie poszczególnych substancji czynnych (tj. lizynoprylu i hydrochlorotiazydu), aż do uzyskania pożądanej kontroli ciśnienia tętniczego. Jeżeli ustalone dawki substancji czynnych będą takie same jak w preparacie złożonym, lekarz może zalecić jego stosowanie.
Po zastosowaniu inhibitorów ACE u chorych ze zmniejszonym przepływem nerkowym, w tym u osób z niewydolnością serca, mogą wystąpić zaburzenia czynności nerek. W tej grupie chorych zwiększa się ryzyko wystąpienia niewydolności nerek, w tym ostrej niewydolności nerek. Jeżeli wystąpi niewydolność nerek lekarz może zalecić przerwanie stosowania preparatu.
Po zastosowaniu preparatu u chorych z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki może wystąpić zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi, szczególnie u osób z zaburzeniami czynności nerek. U tych chorych leczenie może być rozpoczynane wyłącznie od małych dawek, pod ścisłą kontrolą lekarską i konieczne jest monitorowanie czynności nerek.
Po zastosowaniu preparatu u chorych z nadciśnieniem tętniczym bez wcześniejszych zaburzeń czynności nerek może wystąpić zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi (zazwyczaj niewielkie i przejściowe), szczególnie jeśli lizynopryl jest stosowany równolegle z lekiem moczopędnym. O ile to konieczne lekarz zaleci zmniejszenie dawki lub zaprzestanie stosowania preparatu. Ryzyko wystąpienia tych zaburzeń jest dodatkowo zwiększone u chorych z zaburzeniami czynności nerek.
Ze względu na brak doświadczenia klinicznego preparat nie powinien być stosowany przez osoby po niedawnym przeszczepieniu nerki.
Procedury krążenia pozaustrojowego (hemodializa, hemofiltracja, afereza lipoprotein o małej gęstości LDL), w czasie których krew narażona jest na kontakt z elektrycznie ujemnie naładowanymi powierzchniami mogą spowodować wystąpienie ciężkich reakcji rzekomoanafilaktycznych, objawiających się obrzękiem twarzy, niedociśnieniem tętniczym, dusznością, nagłym uczuciem gorąca, stanowiących niekiedy bezpośrednie zagrożenie życia. Przed tego typu zabiegiem konieczna jest konsultacja z lekarzem, który może zalecić inne leki przeciwnadciśnieniowe lub stosowanie innego rodzaju błon dializacyjnych.
Preparat może powodować wystąpienie obrzęku naczynioruchowego (obrzęk twarzy, ust, języka, gardła, krtani mogący utrudniać oddychanie i mogący stanowić zagrożenie życia). W razie wystąpienia pierwszych objawów obrzęku należy zaprzestać stosowania preparatu i natychmiast szukać pomocy medycznej. Konieczna jest hospitalizacja, monitorowanie chorego a niekiedy podjęcie odpowiedniego leczenia. Po wystąpieniu obrzęku naczynioruchowego nie wolno ponownie stosować preparatu ani innych inhibitorów konwertazy angiotensyny. Ryzyko obrzęku naczynioruchowego jest zwiększone u osób, u których w przeszłości wystąpił obrzęk naczynioruchowy oraz u osób rasy czarnej. Obrzęk naczynioruchowy może także dotyczyć jelit (objawami są bóle brzucha z lub bez nudności i wymiotów), co należy brać pod uwagę w przypadku wystąpienia bólów brzucha.
Reakcje nadwrażliwości mogą wystąpić u osób, u których w przeszłości nie występowały reakcje alergiczne ani astma oskrzelowa.
Hydrochlorotiazyd może wywołać wystąpienie tocznia rumieniowatego układowego lub nasilać jego objawy.
Stosowanie inhibitorów ACE wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia reakcji anafilaktycznej na jad owadów i inne alergeny, także podczas odczulania (w przypadku planowanego odczulania należy skonsultować się z lekarzem, który o ile to możliwe, zaleci czasowe zaprzestanie stosowania preparatu).
Stosowanie preparatu rzadko może być związane z wystąpieniem zaburzeń czynności wątroby. Może wystąpić żółtaczka cholestatyczna, która może prowadzić do piorunującej martwicy wątroby, zakończonej niekiedy zgonem. Jeżeli wystąpi żółtaczka cholestatyczna lub zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem ponieważ konieczne może być zaprzestanie stosowania preparatu i wdrożenie odpowiedniego leczenia.
U chorych z zaburzeniami czynności wątroby leczenie należy rozpocząć od małej dawki z zachowaniem ostrożności. Stosowanie tiazydowych leków moczopędnych może sprzyjać zaburzeniom równowagi wodno-elektrolitowej, które mogą prowadzić do encefalopatii i śpiączki wątrobowej. Chorzy z tej grupy powinni pozostawać pod szczególnym nadzorem lekarskim i regularnie wykonywać zalecone badania.
Leki z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny mogą powodować zaburzenia hematologiczne (zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych [neutropenię], zmniejszenie liczby wszystkich granulocytów [agranulocytozę], zahamowanie czynności szpiku kostnego). Lekarz zaleci regularną kontrolę morfologii krwi, szczególnie na początku leczenia oraz u osób z zaburzeniami czynności nerek, osób ze współistniejącą chorobą tkanki łącznej (np. toczniem rumieniowatym lub twardziną skóry) oraz osób stosujących inne leki mogące powodować zmiany w morfologii krwi (allopurynol, leki immunosupresyjne, kortykosteroidy, prokainamid, cytostatyki). W razie wystąpienie jakichkolwiek objawów zakażenia (np. gorączka, powiększenie węzłów chłonnych, ból gardła) należy koniecznie skonsultować się z lekarzem i upewnić się, że nie nastąpiło obniżenie odporności organizmu.
Poinformuj lekarza o stosowaniu preparatu jeżeli planujesz zabieg operacyjny lub inny zabieg wymagający znieczulenia. Stosowanie preparatu równolegle z lekami stosowanymi do znieczulenia może prowadzić do wystąpienia znacznego niedociśnienia tętniczego.
Chorym na cukrzycę lekarz zaleci uważne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi, zwłaszcza w początkowym okresie stosowania preparatu. Istnieje ryzyko zaburzeń kontroli stężenia glukozy we krwi, może wystąpić hipo- i hiperglikemia. Preparat może wpływać na skuteczność działania doustnych leków przeciwcukrzycowych oraz insuliny i może być konieczne dostosowanie ich dawkowania przez lekarza. W okresie stosowania preparatu może ujawnić się utajona cukrzyca.
Hydrochlorotiazyd może powodować zwiększenie stężenia lipidów we krwi (cholesterolu i trójglicerydów).
Tiazydowe leki moczopędne mogą powodować zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi (hiperurykemię) i w rzadkich przypadkach powodować wystąpienie napadów dny moczanowej.
Ze względu na zawartość hydrochlorotiazydu, preparat może zaburzać równowagę wodno-elektrolitową i powodować niedobory sodu, potasu, magnezu, chloru. W okresie stosowania preparatu lekarz zaleci regularną kontrolę stężenia tych jonów. Preparat zmniejsza wydalanie wapnia w moczu i może powodować nieznaczne zwiększenie stężenia wapnia we krwi (hiperkalcemię). Znaczna hiperkalcemia może być skutkiem nierozpoznanej nadczynności przytarczyc. W przypadku znacznej hiperkalcemii należy wykonać badania oceniające czynność przytarczyc. Przed wykonaniem badań czynnościowych przytarczyc należy przerwać stosowanie preparatu (tylko po konsultacji z lekarzem i na jego zalecenie).
Jeżeli wystąpią objawy takie jak: suchość w ustach, wzmożone pragnienie, osłabienie, letarg, senność, niepokój ruchowy, drgawki, dezorientacja, bóle i skurcze mięśni, nużliwość mięśni, niedociśnienie, skąpomocz, zwiększenie częstotliwości rytmu serca (tachykardia), nudności lub wymioty, należy skonsultować się z lekarzem, ponieważ objawy te mogą świadczyć o wystąpieniu zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej.
Lekarz zaleci regularną kontrolę stężenia potasu we krwi. Ze względu na zawartość tiazydowego leku moczopędnego preparat może powodować hipokaliemię (zmniejszenie stężenia potasu we krwi). Jednakże lizynopryl zawarty w preparacie przeciwdziała hipokaliemii spowodowanej przez diuretyk tiazydowy. Ryzyko hipokaliemii jest większe u chorych z marskością wątroby, z nasiloną diurezą, przyjmujących niedostateczne ilości elektrolitów, a także u chorych przyjmujących kortykosteroidy lub ACTH. Hipokaliemia nasila toksyczne działania stosowanych równolegle glikozydów naparstnicy.
Zawarty w preparacie lizynopryl może powodować hiperkaliemię (zwiększenie stężenia potasu we krwi), zwłaszcza u osób z niewydolnością nerek, niewydolnością serca oraz u chorych na cukrzycę. Należy unikać stosowania leków mogących zwiększać stężenie potasu we krwi, takich jak np. suplementy potasu, zamienniki soli kuchennej zawierające potas, leki moczopędne oszczędzające potas lub heparyna. Zwykle, jeżeli lekarz uzna stosowanie tych leków za konieczne, zaleci zachowanie ostrożności i monitorowanie stężenia potasu we krwi.
Inhibitory ACE mogą także powodować uporczywy kaszel (skutek nasilenia działania bradykininy), bez odkrztuszania, który ustępuje po zaprzestaniu stosowania preparatu.
U osób rasy czarnej preparat może być mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia tętniczego.
Nie zaleca się równoległego stosowania litu i preparatu.
Hydrochlorotiazyd może powodować wystąpienie dodatniego wyniku testu antydopingowego.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?
Preparat może wywierać wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń i maszyn. Należy wziąć pod uwagę, że preparat może niekiedy powodować zawroty głowy, zmęczenie, senność lub inne objawy, które mogą upośledzać sprawność psychofizyczną i zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń i maszyn. Działanie to występuje szczególnie na początku leczenia, podczas zmiany dawki oraz gdy równolegle spożywany jest alkohol.

Preparat ma postać tabletek do stosowania doustnego. Preparat należy przyjmować 1 raz na dobę, codziennie o tej samej porze. Można przyjmować niezależnie od posiłku. Tabletkę należy połknąć popijając wodą. Nie należy żuć ani rozkruszać tabletek. Nie przekraczaj zaleconych dawek ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu skonsultuj się z lekarzem.
Dorośli:
Preparat złożony jest przeznaczony do stosowania u osób leczonych wcześniej lizynoprylem i hydrochlorotiazydem w oddzielnych preparatach, w dawkach odpowiadających dawkom zawartym w preparacie złożonym, jeżeli dawki te pozwoliły uzyskać wystarczającą kontrolę ciśnienia tętniczego.
Zwykle zalecana dawka wynosi 1 tabletkę 1 raz na dobę. Jeżeli w ciągu 2.–4. tygodni nie uzyska się pożądanego efektu klinicznego, lekarz może zalecić zwiększenie dawki.
Nie wolno stosować preparatu złożonego w leczeniu początkowym chorych z zaburzeniami czynności nerek. Przed zaleceniem stosowania preparatu złożonego u chorych z zaburzeniami czynności nerek lekarz stopniowo dostosuje dawkowanie poszczególnych substancji czynnych (tj. lizynoprylu i hydrochlorotiazydu), aż do uzyskania pożądanej kontroli ciśnienia tętniczego. Jeżeli ustalone dawki substancji czynnych będą takie same jak w preparacie złożonym, lekarz może zalecić jego stosowanie.
U chorych z zaburzeniami czynności nerek należy zachować ostrożność. Lekarz dostosuje dawkowanie w zależności od stopnia zaburzeń czynności nerek. W przypadku ciężkich zaburzeń czynności nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min) stosowanie preparatu jest przeciwwskazane.
U chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby stosowanie preparatu jest przeciwwskazane. U chorych z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby nie ma konieczności dostosowania dawkowania.
U osób w podeszłym wieku nie wykazano konieczności dostosowania dawkowania (skuteczność i tolerancja leku były podobne jak u pacjentów młodszych).
Dzieci:
Nie należy stosować preparatu u dzieci i młodzieży do 18. roku życia, ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu w tej grupie wiekowej.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!
Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.
Leki z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny oraz hydrochlorotiazyd mogą mieć szkodliwy wpływ na przebieg ciąży, rozwój płodu i noworodka. Stosowanie preparatu w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane. Nie należy stosować preparatu w I trymestrze ciąży.
Nie należy rozpoczynać stosowania preparatu w okresie ciąży. Jeżeli kobieta planuje ciążę powinna skonsultować się z lekarzem, ponieważ zalecana jest zmiana sposobu leczenia przeciwnadciśnieniowego. W przypadku podejrzenia lub potwierdzenia zajścia w ciążę w okresie przyjmowania preparatu należy jak najszybciej skonsultować się z lekarzem ponieważ wymagane jest natychmiastowe zaprzestanie stosowania preparatu. Lekarz może zalecić stosowanie innych leków przeciwnadciśnieniowych.
Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w okresie karmienia piersią.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.
Nie zaleca się skojarzonego stosowania różnych leków działających na układ renina-angiotensyna-aldosteron. Dlatego nie zaleca się równoległego stosowania preparatu i antagonistów receptora angiotensyny lub aliskirenu, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, w tym niedociśnienia tętniczego, zaburzeń czynności nerek, hiperkaliemii, omdlenia i udaru. Jeżeli lekarz zaleci takie leczenie skojarzone, należy kontrolować ciśnienie tętnicze, czynność nerek i stężenia elektrolitów.
Stosowanie preparatu równoległe z aliskirenem u chorych na cukrzycę lub z zaburzeniem czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego GFR mniejszy niż 60 ml/min/1,73 m2) jest przeciwwskazane.
Preparat może nasilać działanie stosowanych równolegle innych leków przeciwnadciśnieniowych, leków rozszerzających naczynia krwionośne lub innych leków mogących obniżać ciśnienie tętnicze (np. niektóre leki przeciwdepresyjne, przeciwpsychotyczne, znieczulające, nasenne, uspokajające, barbiturany, opioidy, azotany). Może wystąpić nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego i niedociśnienie tętnicze.
Preparat może powodować zwiększenie stężenia litu we krwi oraz nasilać jego toksyczne działania. Nie zaleca się równoległego stosowania litu, a w razie konieczności takiego leczenia skojarzonego należy zachować ostrożność i często kontrolować stężenie litu we krwi.
Nie zaleca się równoległego stosowania preparatu i leków zwiększających stężenie potasu we krwi (sole potasu, niektóre leki moczopędne i przeciwnadciśnieniowe np. spironolakton, triamteren, amiloryd, eplerenon, suplementy potasu, trimetoprym, takrolimus, cyklosporyna, heparyna) oraz zawierających potas zamienników soli kuchennej. Może to prowadzić do wystąpienia hiperkaliemii (zwiększenie stężenia potasu we krwi). Jeżeli konieczne jest stosowanie ww. preparatów lekarz zaleci regularną kontrolę stężenia potasu we krwi.
Równoległe stosowanie preparatu z lekami powodującymi utratę potasu (np. kortykosteroidami, tetrakozaktydem, amfoterycyną B, karbenoksolonem, ACTH, penicyliną G, kwasem salicylowym i jego pochodnymi, lekami przeczyszczającymi, niektórymi lekami moczopędnymi) może zwiększać ryzyko hipokaliemii (zmniejszenia stężenia potasu we krwi) i nasilać ją. Należy monitorować stężenie potasu we krwi.
Preparat może powodować hipokaliemię, która nasila toksyczność glikozydów nasercowych (np. digoksyna) i zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca związanych ze stosowaniem digoksyny.
Hipokaliemia zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes. Należy zachować ostrożność jeżeli preparat jest stosowany równolegle z niżej wymienionymi lekami, które mogą spowodować torsade de pointes (zalecana jest regularna kontrola stężenia potasu we krwi oraz EKG):
· leki przeciwarytmiczne klasy Ia i III (jak np. chinidyna, hydrochinidyna, dizopiramid, amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid)
· niektóre leki przeciwpsychotyczne: pochodne fenotiazyny (chlorpromazyna, cyjamemazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna), benzamidy (amisulpiryd, sulpiryd, sultopryd, tiapryd), pochodne butyrofenonu (droperydol, haloperydol)
· inne leki: beprydyl, cisapryd, difemanil, erytromycyna, halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, terfenadyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna, winkamina.
Niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. kwas acetylosalicylowy, ibuprofen, ketoprofen, indometacyna, selektywne inhibitory COX-2) mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie preparatu oraz powodować zaburzenia czynności nerek i zwiększenie stężenia potasu we krwi. Należy zapewnić odpowiednie nawodnienie i regularnie kontrolować czynność nerek. Należy zachować ostrożność, zwłaszcza u chorych w podeszłym wieku.
Rzadko u osób stosujących preparaty złota (np. aurotiojabłczan sodu) i lizynopryl mogą wystąpić objawy jak po podaniu azotanów (w tym nagłe zaczerwienienie twarzy, nudności, wymioty, niedociśnienie tętnicze).
Leki zwiększające ciśnienie tętnicze (np. sympatykomimetyki) mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie preparatu. Należy regularnie kontrolować ciśnienie tętnicze.
Działanie leków zwiększających ciśnienie tętnicze może ulec osłabieniu.
Preparat może wpływać na skuteczność działania doustnych leków przeciwcukrzycowych oraz insuliny i zwiększać ryzyko zaburzeń kontroli stężenia glukozy we krwi. Należy kontrolować stężenie glukozy we krwi (szczególnie uważnie w okresie pierwszych tygodni leczenia). Może być konieczne aby lekarz dostosował dawkowanie doustnych leków przeciwcukrzycowych oraz insuliny.
Tiazydowe leki moczopędne mogą powodować zwiększenie stężenia wapnia w surowicy. Równoległe stosowanie suplementów wapnia lub witaminy D może dodatkowo nasilać hiperkalcemię; należy kontrolować stężenie wapnia w surowicy krwi oraz dostosować dawkowanie wapnia.
Leki wiążące kwasy żółciowe (cholestyramina, kolestypol) mogą znacząco zmniejszać wchłanianie hydrochlorotiazydu z przewodu pokarmowego. Tiazydy należy przyjmować co najmniej 1 godzinę przed lub 4–6 godzin po przyjęciu tych preparatów.
Preparat może nasilać działanie leków zwiotczających mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryny).
Stosowane równolegle: allopurynol, leki immunosupresyjne, kortykosteroidy, prokainamid, cytostatyki mogą powodować zmniejszenie liczby krwinek białych (leukocytów, w tym neutrofilów) we krwi. Należy unikać równoległego stosowania lizynoprylu z lekami immunosupresyjnymi i innymi lekami, które mogą powodować leukopenię.
Hydrochlorotiazyd może nasilać toksyczne działanie leków cytostatycznych (np. cyklofosfamid, metotreksat, fluorouracyl) na szpik kostny.
Konieczne może być dostosowanie dawkowania leków stosowanych w leczeniu dny moczanowej (np. allopurynol, benzobromaron).
Leki zobojętniające sok żołądkowy (np. wodorotlenek glinu lub magnezu) mogą wpływać na wchłanianie lizynoprylu i powinny być przyjmowane z zachowaniem co najmniej 2 godzinnego odstępu czasowego.
Równolegle stosowanie cyklosporyny może zwiększać ryzyko niewydolności nerek i hiperkaliemii.
Równolegle stosowanie lowastatyny może zwiększać ryzyko hiperkaliemii.
Preparat może wpływać na wyniki niektórych badań diagnostycznych; należy poinformować lekarza kierującego na badania o stosowaniu preparatu.

Jak każdy lek, również Lisiprol HCT, może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.
Działania niepożądane preparatu obejmują działania niepożądane związane ze stosowaniem obu substancji czynnych zawartych w preparacie.
Do częstych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem lizynoprylu należą: bóle i zawroty głowy, niedociśnienie tętnicze w tym ortostatyczne, kaszel, biegunka, nudności, wymioty, zaburzenia czynności nerek; niezbyt często: zmiany nastroju, objawy depresyjne, zaburzenia czuciowe - uczucie mrowienia i drętwienia (parestezje), zaburzenia snu, zaburzenia smaku, zaburzenia widzenia, szumy uszne, zawał serca lub udar niedokrwienny mózgu (wtórny do nadmiernego niedociśnienia) u chorych z grupy wysokiego ryzyka, przejściowy napad niedokrwienny mózgu, zespół Raynaud’a, zwiększenie częstotliwości rytmu serca (tachykardia), uczucie kołatania serca, zaburzenia rytmu serca, dławica piersiowa, nieżyt błony śluzowej nosa, ból brzucha, niestrawność, uczucie zmęczenia, osłabienie, impotencja, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia bilirubiny, zwiększenie stężenia kreatyniny i mocznika we krwi; rzadko: zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie wartości hematokrytu, zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego, stany splątania, zaburzenia węchu, suchość błony śluzowej jamy ustnej, obrzęk naczynioruchowy (obrzęk twarzy, ust, języka, gardła, krtani w sporadycznych przypadkach mogący powodować zwężenie dróg oddechowych, utrudniać oddychanie i zagrażać życiu), wysypka, pokrzywka, łysienie, świąd, łuszczyca, mocznica, ostra niewydolność nerek, ginekomastia, zmniejszenie stężenia sodu we krwi (hiponatremia); bardzo rzadko: zaburzenia hematologiczne (zmniejszenie liczby granulocytów [neutropenia/agranulocytoza], małopłytkowość, niedokrwistość, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna), uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, choroby autoimmunologiczne, zmniejszenie stężenia glukozy we krwi, skurcz oskrzeli, zapalenie zatok, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych, eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie trzustki, obrzęk naczynioruchowy jelit, żółtaczka miąższowa lub cholestatyczna, niewydolność wątroby, obfite pocenie się, ciężkie reakcje skórne (zespół Stevensa i Johnsona, martwica toksyczna rozpływna naskórka, rumień wielopostaciowy, pęcherzyca), skąpomocz/bezmocz; częstość występowania nieznana: nagłe zaczerwienienie twarzy, omamy, zespół podobny do tocznia (objawy mogą obejmować: gorączkę, zapalenie naczyń, bóle mięśni i stawów, zapalenie stawów, zwiększone OB, zwiększenie miana przeciwciał przeciwjądrowych, eozynofilię, wysypkę, nadwrażliwość na światło).
Do działań niepożądanych związanych ze stosowaniem hydrochlorotiazydu należą: zaburzenia hematologiczne (zmniejszenie liczby granulocytów [neutropenia/agranulocytoza], zmniejszenie liczby krwinek białych [leukopenia], małopłytkowość, niedokrwistość, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, zahamowanie czynności szpiku kostnego), utrata apetytu, zwiększenie stężenia glukozy we krwi, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi (hiperurykemia) i dna moczanowa, zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej (w tym hipokaliemia, hiponatremia, hipomagnezemia, hiperkalcemia, zasadowica hipochloremiczna), zwiększenie stężenia lipidów we krwi, niepokój, depresja, zaburzenia snu, stany splatania, parestezje, bóle głowy, zawroty głowy, zaburzenia widzenia, widzenie w żółtym kolorze, jaskra z zamykającym się kątem przesączania, niedociśnienie ortostatyczne, martwicze zapalenie naczyń, zespół zaburzeń oddechowych (w tym zapalenie płuc, obrzęk płuc), biegunka, zaparcia, uczucie dyskomfortu w przewodzie pokarmowym, zapalenie ślinianek, zapalenie trzustki, cholestaza wewnątrzwątrobowa (żółtaczka), wydalanie glukozy z moczem, śródmiąższowe zapalenie nerek z następczą ostrą niewydolnością nerek, zaburzenia czynności nerek, kurcze mięśni, osłabienie mięśni, rzadko reakcje anafilaktyczne, gorączka, reakcje nadwrażliwości (pokrzywka, wysypka), nadwrażliwość na światło, martwica toksyczna rozpływna naskórka, reakcje skórne podobne do tocznia, uaktywnienie skórnej postaci tocznia rumieniowatego, gorączka, osłabienie.