Hydroksymocznik (opis profesjonalny)

Działanie - Hydroksymocznik

Mechanizm działania
Hydroksymocznik jest antymetabolitem, cytostatykiem fazowo swoistym, działającym wybiórczo na fazę S cyklu komórkowego. Lek powoduje zatrzymanie wzrostu komórek w interfazie G1-S, co jest korzystne dla prowadzonej równocześnie radioterapii, gdyż wrażliwość komórek nowotworowych w fazie G1 na napromienianie jest zwiększona. Lek hamuje aktywność reduktazy rybonukleotydowej – enzymu katalizującego przekształcenie rybonukleotydów do deoksyrybonukleotydów, a w konsekwencji hamuje syntezę DNA, bez zahamowania syntezy RNA i białek. Ponadto lek jest inhibitorem odbudowy DNA. Odporność komórkowa jest zazwyczaj powodowana przez zwiększenie stężenia reduktazy rybonukleotydowej w wyniku amplifikacji genu.
Jednoczesne zastosowanie hydroksymocznika i arabinozydu cytozyny u pacjentów z chłoniakami złośliwymi, dotąd opornymi na leczenie, powoduje poprawę kliniczną u 43% pacjentów tej grupy.
Dokładny mechanizm działania hydroksymocznika w leczeniu niedokrwistości sierpowatokrwinkowej nie jest w pełni znany. Jednym z potencjalnych mechanizmów działania jest zwiększenie u tych chorych stężenia hemoglobiny płodowej (HbF), która zaburza polimeryzację nieprawidłowej hemoglobiny (HbS), a tym samym hamuje wytwarzanie krwinki czerwonej sierpowatej. We wszystkich badaniach klinicznych, po zastosowaniu leku stwierdzano znaczne zwiększenie stężenia HbF w porównaniu ze stężeniem początkowym. Inne badania sugerują, że lek ma wpływ na wytwarzanie tlenku azotu, który pobudza wytwarzanie cGMP, w wyniku czego następuje aktywacja kinazy białkowej i zwiększenie wytwarzania HbF. Inne znane działania farmakologiczne hydroksymocznika w niedokrwistości sierpowatokrwinkowej, obejmują: zmniejszanie liczby neutrofili, zwiększanie zawartości wody w erytrocytach, zwiększanie podatności krwinek sierpowatych na odkształcanie oraz modyfikację przylegania krwinek czerwonych do śródbłonka. Ponadto lek powoduje natychmiastowe hamowanie syntezy DNA poprzez hamowanie reduktazy rybonukleotydowej, bez zaburzania syntezy kwasu rybonukleinowego lub białek. Pomimo niestałej korelacji między zmniejszaniem częstości przełomów a zwiększeniem stężenia HbF, działanie cytoredukcyjne hydroksymocznika, szczególnie zmniejszanie liczby neutrofili, było czynnikiem najsilniej skorelowanym ze zmniejszeniem częstości przełomów.

Farmakokinetyka
Dobrze się wchłania z przewodu pokarmowego, dostępność biologiczna wynosi niemal 100%. tmax – ok. 0,5–2 h. Przenika przez barierę krew-mózg. Nie określono w pełni szlaków biotransformacji ani metabolitów. Lek jest częściowo metabolizowany w wątrobie i nerkach do mocznika. t1/2 w osoczu krwi we wskazaniach innych niż niedokrwistość sierpowatokrwinkowa, wynosi 3–4 h; w ciągu 12 h wydalany jest w 80% z moczem, w tym w 50% w postaci niezmienionej oraz w niewielkiej ilości w postaci powstałego w wątrobie mocznika. Udział drogi wydalania przez nerki w całkowitym procesie eliminacji nie jest do końca jasny, ponieważ frakcje podanej dawki odzyskiwane w moczu różniły się od 9 do 95%. U dorosłych z niedokrwistością sierpowatokrwinkową średnie sumaryczne wydalanie hydroksymocznika w moczu wynosiło 62% podanej dawki po 8 h i było większe niż u pacjentów z nowotworem (35–40%); t1/2 w tej populacji chorych wynosiło ok. 6–7 h. U dzieci z niedokrwistością sierpowatokrwinkową tmax, odsetek dawki wydalanej z moczem, t1/2 oraz całkowity klirens w odniesieniu do masy ciała były większe niż u dorosłych.
Lek ulega eliminacji podczas dializy. Hemodializa zmniejsza ekspozycję na hydroksymocznik o 33%.
Hydroksymocznik nie jest substratem P-gp. Nie należy spodziewać się interakcji w przypadku jednoczesnego podawania z substancjami będącymi substratami cytochromu P-450 lub glikoproteiny P.

Wskazania do stosowania - Hydroksymocznik

Przewlekłe zespoły mieloproliferacyjne
Przewlekłe zespoły mieloproliferacyjne, takie jak: przewlekła białaczka szpikowa (CML), czerwienica prawdziwa z dużym ryzykiem powikłań zakrzepowo-zatorowych, nadpłytkowość samoistna, zwłóknienie szpiku (osteomielofibroza).

Niedokrwistość sierpowatokrwinkowa
Zapobieganie nawrotom kryz bólowych w przebiegu zamknięcia naczyń, w tym ostremu zespołowi płucnemu, u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku powyżej 2 lat o masie ciała ≥33 kg z objawową niedokrwistością sierpowatokrwinkową.



Przeciwwskazania stosowania - Hydroksymocznik

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, ciężkie zahamowanie czynności szpiku kostnego, leukopenia (<2,5 × 109/l), małopłytkowość (<100 x 109/l) lub ciężka niedokrwistość, ciężkie zaburzenia czynności wątroby (klasa C w skali Childa i Pugha), ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min), ciąża i okres karmienia piersią.

Kontrola przebiegu leczenia
Przed rozpoczęciem leczenia oraz w jego trakcie należy regularnie kontrolować: parametry krwi obwodowej (morfologia, w tym m.in. liczba krwinek białych, liczba płytek krwi, stężenie hemoglobiny), parametry czynności nerek (stężenie kreatyniny, azotu mocznikowego, diureza), stężenie kwasu moczowego we krwi, parametry czynności wątroby. Stężenie hemoglobiny, całkowitą liczbę leukocytów i płytek krwi należy oznaczać przynajmniej 1 ×/tydz. Jeżeli liczba krwinek białych zmniejszy się <2,5 × 109/l lub liczba płytek krwi <100 × 109/l, leczenie należy przerwać do czasu, kiedy nastąpi zwiększenie ich liczby do wartości bliskich prawidłowym. W przypadku ciężkiej niedokrwistości przed rozpoczęciem lub w trakcie leczenia należy wyrównać ją, przetaczając pełną krew lub czerwone krwinki.
Samoistnie ustępująca erytropoeza megaloblastyczna jest często obserwowana na początku leczenia hydroksymocznikiem. Zmiany morfologiczne przypominają zmiany w niedokrwistości złośliwej, ale nie są zależne od niedoboru witaminy B12 ani kwasu foliowego. Zgłaszano przypadki niedokrwistości hemolitycznej u pacjentów leczonych hydroksymocznikiem z powodu chorób mieloproliferacyjnych. U pacjentów, u których wystąpi ciężka niedokrwistość, należy wykonać badania laboratoryjne wykrywające hemolizę. Jeśli zostanie ustalone rozpoznanie niedokrwistości hemolitycznej, hydroksymocznik należy odstawić.

Stężenie kwasu moczowego
Podczas leczenia, stężenia kwasu moczowego we krwi mogą się zwiększać; zaleca się podawanie allopurynolu, nawadnianie, ewentualnie alkalizację moczu.
W białaczkach i chłoniakach na początku leczenia obserwuje się szybkie narastanie stężenia kwasu moczowego; należy kontrolować stężenie kwasu moczowego i intensywnie nawadniać pacjenta.

Zaburzenia czynności nerek i wątroby
Doświadczenia w stosowaniu hydroksymocznika u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby są ograniczone, dlatego należy zachować szczególną ostrożność u tych pacjentów, szczególnie na początku leczenia. U osób z klirensem kreatyniny <60 ml/min należy dostosować dawkowanie.

Wtórna białaczka
U chorych leczonych przewlekle z powodu samoistnej nadpłytkowości lub czerwienicy prawdziwej może dojść do rozwoju wtórnej białaczki.

Rak płaskonabłonkowy skóry
U pacjentów długotrwale przyjmujących hydroksymocznik obserwowano występowanie raka skóry. Należy doradzać pacjentom, aby chronili skórę przed działaniem promieni słonecznych, ponadto podczas leczenia i po jego zakończeniu chorzy powinni samodzielnie kontrolować skórę, a podczas rutynowych wizyt kontrolnych należy poddawać pacjentów badaniom przesiewowym w celu wykrycia wtórnych nowotworów złośliwych.

Owrzodzenia podudzi, rumień
Lek może prowadzić do powstania bolesnych, trudno gojących się owrzodzeń podudzi; w takim przypadku należy przerwać leczenie, co zwykle prowadzi do wyleczenia owrzodzeń w ciągu kilku tygodni. Podczas leczenia może wystąpić również zaostrzenie rumienia spowodowanego wcześniejszym lub jednoczesnym napromienianiem.U pacjentów z zaburzeniami mieloproliferacyjnymi w trakcie leczenia hydroksymocznikiem występowała toksyczność związana z zapaleniem naczyń skóry, w tym owrzodzenia i zgorzel w wyniku zapalenia naczyń. Ryzyko to jest większe u osób leczonych obecnie lub w przeszłości interferonem. Hydroksymocznik należy odstawić w przypadku wystąpienia owrzodzeń wywołanych zapaleniem naczyń skóry i rozpocząć leczenie innymi lekami cytoredukcyjnymi.

Osoby zakażone HIV leczone didanozyną i/lub stawudyną
W skojarzeniu z nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy (NRTI) hydroksymocznik może zwiększać ryzyko działań niepożądanych NRTI. Przeciwwskazane jest równoległe stosowanie hydroksymocznika z lekami przeciwretrowirusowymi (didanozyna, stawudyna) u pacjentów z zakażeniem HIV, gdyż może być przyczyną niepowodzenia leczenia i zwiększać działania toksyczne, takie jak: ostre zapalenie trzustki, uszkodzenie lub niewydolność wątroby, prowadzące niekiedy do zgonu oraz obwodowa neuropatia.

Choroby śródmiąższowe płuc
U pacjentów leczonych na mieloproliferacyjne nowotwory złośliwe obserwowano przypadki chorób śródmiąższowych płuc, w tym włóknienia płuc, nacieku płuc, zapalenia płuc, zapalenia pęcherzyków płucnych i alergicznego zapalenia pęcherzyków płucnych, mogące prowadzić do zgonu. W przypadku wystąpienia gorączki, kaszlu, duszności lub innych objawów ze strony układu oddechowego, należy chorego ściśle monitorować, wykonać odpowiednie badania i wdrożyć odpowiednie leczenie. Niezwłoczne odstawienie hydroksymocznika i zastosowanie kortykosteroidów wydaje się sprzyjać ustąpieniu objawów ze strony płuc.

Działanie genotoksyczne
Hydroksymocznik może wykazywać działanie genotoksyczne, dlatego zaleca się stosowanie środków antykoncepcyjnych podczas leczenia oraz co najmniej przez 3 mies. po jego zakończeniu. Chorych należy poinformować o możliwości zabezpieczenia nasienia lub komórek jajowych przed rozpoczęciem terapii.

Niedokrwistość sierpowatokrwinkowa
Leczenie niedokrwistości sierpowatokrwinkowej hydroksymocznikiem wymaga ścisłej kontroli klinicznej. Przed rozpoczęciem leczenia i wielokrotnie w trakcie leczenia należy badać wszystkie parametry hematologiczne, a także czynność nerek i wątroby, należy wykonywać pełną morfologię krwi co 2 tyg. przez pierwsze 2 mies. leczenia oraz w przypadku stosowania maksymalnej dawki hydroksymocznika 35 mg/kg mc./d, natomiast u pozostałych chorych w stanie stabilnym – co 2 mies. Leczenie należy przerwać, jeśli nastąpi znaczące zahamowanie czynności szpiku kostnego (najczęściej neutropenia i małopłytkowość, zwykle szybko ustępujące po odstawieniu leku; wówczas można wznowić leczenie mniejszą dawką hydroksymocznika).
Zachować ostrożność u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Nie ma dostępnych danych dotyczących stosowania hydroksymocznika u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby, dlatego lek należy stosować ostrożnie w tej populacji chorych.
U pacjentów z owrzodzeniami kończyn dolnych lek należy stosować z zachowaniem ostrożności. Takie owrzodzenia są częstym powikłaniem niedokrwistości sierpowatokrwinkowej, ale obserwowano je również u pacjentów leczonych hydroksymocznikiem.
U pacjentów z zaburzeniami mieloproliferacyjnymi w trakcie leczenia hydroksymocznikiem występowała toksyczność związana z zapaleniem naczyń skóry, w tym owrzodzenia i zgorzel w wyniku zapalenia naczyń, najczęściej u pacjentów leczonych obecnie lub w przeszłości interferonem. W takim przypadku hydroksymocznik należy odstawić lub zmniejszyć jego dawkę. Rzadko owrzodzenia mogą być wywołane przez leukocytoklastyczne zapalenie naczyń.
Zaleca się ciągłą obserwację wzrostu dzieci i młodzieży, poddawanych leczeniu.
Hydroksymocznik powoduje makrocytozę, która może maskować przypadkowe powstanie niedoboru kwasu foliowego i witaminy B12. Zaleca się profilaktyczną suplementację kwasu foliowego.

Interakcje - Hydroksymocznik

Leki zwiększające wydalanie kwasu moczowego
Nie zaleca się podawania hydroksymocznika z lekami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego, ze względu na ryzyko rozwoju nefropatii moczanowej; jeżeli konieczne jest skojarzone stosowanie tych leków z hydroksymocznikiem, zaleca się podawanie allopurynolu.

Leki przeciwretrowirusowe
Hydroksymocznik hamuje syntezę HIV DNA i replikację HIV poprzez zmniejszanie liczby deoksynukleotydów wewnątrzkomórkowych i może zwiększać antyretrowirusową aktywność inhibitorów odwrotnej transkryptazy nukleotydowej, takich jak didanozyna i stawudyna, może również nasilać potencjalne działania niepożądane inhibitorów odwrotnej transkryptazy nukleotydowej, takie jak hepatotoksyczność, zapalenie trzustki i neuropatia obwodowa, dlatego nie należy go stosować równolegle z lekami przeciwretrowirusowymi u pacjentów z zakażeniem HIV.
Podczas leczenia hydroksymocznikiem i didanozyną (w połączeniu ze stawudyną lub bez niej) u osób zakażonych wirusem HIV zdarzały się przypadki ostrego zapalenia trzustki, niekiedy zakończone zgonem.
Po wprowadzeniu leku na rynek, u pacjentów z HIV leczonych hydroksymocznikiem i lekami przeciwretrowirusowymi zgłaszano przypadki uszkodzenia i niewydolności wątroby, w tym, głównie u pacjentów leczonych jednocześnie hydroksymocznikiem, didanozyną i stawudyną, zagrażające życiu.
U chorych zakażonych wirusem HIV, otrzymujących hydroksymocznik i leki przeciwretrowirusowe, w tym didanozynę, także w połączeniu ze stawudyną, stwierdzano również przypadki neuropatii obwodowej, niekiedy ciężkiej.
U pacjentów leczonych hydroksymocznikiem równocześnie z didanozyną, stawudyną i indynawirem stwierdzano zmniejszenie liczby komórek CD4 (mediana ok. 100/mm3).

Inne leki wywołujące supresję szpiku
Działanie supresyjne hydroksymocznika na szpik kostny nasila się podczas jednoczesnego podawania innych leków hamujących czynność szpiku. Należy zachować ostrożność podczas stosowania hydroksymocznika u osób przyjmujących jednocześnie lub uprzednio inne leki przeciwnowotworowe lub poddawanych napromienianiu, gdyż u takich pacjentów reakcje niepożądane mogą występować częściej i mieć cięższy przebieg, niż w przypadku stosowania samego hydroksymocznika, innych leków przeciwnowotworowych lub napromieniania. W takich przypadkach działaniami niepożądanymi są głównie: zahamowanie czynności szpiku, podrażnienie żołądka i zapalenie błon śluzowych. Może też dojść do zaostrzenia rumienia spowodowanego wcześniejszym lub jednoczesnym napromienianiem.

Cytozyna, fluoropirymidyny
In vitro hydroksymocznik nasila działanie arabinozydu cytozyny i fluoropirymidyn.

Szczepionki zawierające żywe drobnoustroje
Hydroksymocznik wykazuje działanie immunosupresyjne. W związku z tym, w przypadku jednoczesnego stosowania ze szczepionkami zawierającą żywe drobnoustroje, może wystąpić zmniejszenie wytwarzania przeciwciał, nasilenie działań niepożądanych szczepionki oraz nasilenie replikacji drobnoustrojów zawartych w szczepionce, mogące prowadzić do ciężkich, zagrażających życiu zakażeń. Szczepienie z użyciem preparatów zawierających żywe, atenuowane drobnoustroje można przeprowadzić wyłącznie wtedy, gdy korzyści wyraźnie przewyższają potencjalne ryzyko.

Działania niepożądane - Hydroksymocznik

Bardzo często: zahamowanie czynności szpiku kostnego, w tym neutropenia (<2,0 × 109/l), retikulocytopenia (<80 × 109/l), makrocytoza (niezależna od witaminy B12 lub kwasu foliowego), oligospermia, azoospermia (na ogół odwracalne)

Często: leukopenia, zwiększona liczba megaloblastów, małopłytkowość (<80 × 109/l), niedokrwistość (hemoglobina <4,5 g/dl), biegunka, zaparcia

Niezbyt często: megaloblastoza niepoddająca się leczeniu kwasem foliowym ani witaminą B12, anoreksja, nudności, wymioty, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny, wysypka grudkowo-plamkowa, rumień twarzy, rumień dłoni i stóp, przemijające zaburzenie czynności kanalików nerkowych, któremu towarzyszy zwiększenie stężenia kwasu moczowego, mocznika i kreatyniny w surowicy, zapalenie jamy ustnej, gorączka polekowa, dreszcze, złe samopoczucie

Rzadko: bóle głowy, zawroty głowy, stany dezorientacji, omamy, ostre reakcje ze strony płuc w postaci rozlanych nacieków płucnych, duszności, alergicznego zapalenia pęcherzyków płucnych, wypadanie włosów, utrudnione i bolesne oddawanie moczu, reakcje nadwrażliwości

Bardzo rzadko: zmiany skórne przypominające zapalenie skórno-mięśniowe, przebarwienia lub zmiany zanikowe skóry i paznokci, owrzodzenia skórne (szczególnie owrzodzenia kończyn dolnych), świąd, rogowacenie, rak skóry (płaskokomórkowy, podstawnokomórkowy), sinoczerwone grudki, łuszczenie się skóry, toczeń rumieniowaty układowy i skórny, zaburzenia czynności nerek

Częstość nieznana: zakażenie parwowirusem B19, niedokrwistość hemolityczna, zaburzenia układu nerwowego (takie jak bóle głowy, zawroty głowy, dezorientacja, omamy i drgawki), krwawienie, choroby śródmiąższowe płuc, owrzodzenie przewodu pokarmowego, suchość skóry, brak miesiączki, ciężka hipomagnezemia, zwiększenie masy ciała (może być skutkiem poprawy ogólnego stanu pacjenta)

U pacjentów poddawanych długotrwałemu leczeniu hydroksymocznikiem z powodu zaburzeń mieloproliferacyjnych, takich jak czerwienica prawdziwa lub nadpłytkowość, może dojść do rozwoju wtórnej białaczki. W chwili obecnej nie wiadomo, w jakim stopniu ma to związek z chorobą zasadniczą lub z leczeniem hydroksymocznikiem.

Hydroksymocznik może zmniejszać klirens żelaza w osoczu i wykorzystanie żelaza przez erytrocyty, jednak prawdopodobnie nie wpływa na czas przeżycia krwinek czerwonych.

Duże dawki leku mogą wywoływać umiarkowaną senność.

Hydroksymocznik może zaostrzać stan zapalny błon śluzowych, będący efektem wtórnym napromieniania. Może spowodować nawrót rumienia i przebarwień we wcześniej napromienianych tkankach. W odosobnionych przypadkach, po wieloletniej codziennej terapii podtrzymującej hydroksymocznikiem zaobserwowano występowanie rumienia, zmian zanikowych skóry i paznokci, łuszczenie się skóry, sinoczerwone grudki, łysienie, zmiany skórne przypominające zapalenie skórno-mięśniowe, rogowacenie, raka skóry (płaskokomórkowego, podstawnokomórkowego), owrzodzenia skórne (szczególnie owrzodzenia kończyn dolnych), świąd i przebarwienia skóry i paznokci.

Przedawkowanie
U osób przyjmujących dawki hydroksymocznika kilkakrotnie większe od zalecanych zaobserwowano ostre objawy śluzówkowo-skórne: bolesność, sinoczerwony rumień, obrzęk dłoni i podeszew stóp, po którym następuje łuszczenie się skóry rąk i stóp, nasilone uogólnione przebarwienia skóry oraz zapalenie jamy ustnej.
U pacjentów z niedokrwistością sierpowatokrwinkową zgłaszano neutropenię w odosobnionych przypadkach przedawkowania hydroksykarbamidu (1,43 razy i 8,57 razy powyżej maksymalnej zalecanej dawki 35 mg/kg mc./d). Z uwagi na możliwość opóźnienia normalizacji stanu, zaleca się kontrolowanie parametrów krwi przez kilka tygodni po przedawkowaniu.

Leczenie doraźne polega na płukaniu żołądka, a następnie wdrożeniu leczenia podtrzymującego i kontrolowaniu czynności układu krwiotwórczego.

Ciąża i laktacja - Hydroksymocznik

Ciąża
Lek jest przeciwwskazany w ciąży.
Hydroksymocznik, jako środek wpływający na syntezę DNA, jest środkiem potencjalnie mutagennym. W badaniach na różnych gatunkach zwierząt wykazywał działanie teratogenne. Pacjentów leczonych hydroksymocznikiem należy poinformować o teoretycznym ryzyku dla płodu. Z danych otrzymanych z ograniczonej liczby zastosowań hydroksymocznika w czasie ciąży nie wynika szkodliwe działanie leku na przebieg ciąży lub stan zdrowia płodu/noworodka.
Zarówno kobietom w wieku rozrodczym, jak i mężczyznom należy zalecić stosowanie skutecznej antykoncepcji przed leczeniem hydroksymocznikiem, w jego trakcie oraz co najmniej 3 mies. po jego zakończeniu. Kobietom w wieku rozrodczym należy również zalecić, aby niezwłocznie skontaktowały się z lekarzem prowadzącym w przypadku zajścia w ciążę. Pacjenci (mężczyźni i kobiety) planujący ciążę powinni przerwać leczenie na 3–6 mies. przed możliwym poczęciem; ocenę stosunku ryzyka do korzyści należy przeprowadzić indywidualnie, rozważając ryzyko związane z leczeniem hydroksymocznikiem względem przestawienia pacjenta na program transfuzji krwi.
Na podstawie ograniczonych dostępnych informacji, w przypadku narażenia na lek pacjentek w ciąży lub w przypadku ciąży u partnerek pacjentów narażonych na lek, należy rozważyć ścisłą obserwację z przeprowadzeniem odpowiednich badań klinicznych, genetycznych i ultrasonograficznych.

Karmienie piersią
Hydroksymocznik przenika pokarmu kobiecego, dlatego podczas leczenia nie należy karmić piersią.

Płodność
Hydroksymocznik może wykazywać działanie genotoksyczne. Jeśli pacjentka planuje ciążę po zakończeniu leczenia, należy ją skierować na badania genetyczne. Mężczyźni powinni stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia i 3 mies. po jego zakończeniu. Pacjenci powinni zostać poinformowani o możliwości przechowania spermy pobranej przed rozpoczęciem leczenia. Leczenie może mieć wpływ na płodność u mężczyzn. Bardzo często obserwowano odwracalną oligospermię i azoospermię.

Dawkowanie - Hydroksymocznik

P.o., kapsułki połykać w całości, nie dopuszczając do ich rozpuszczenia w jamie ustnej.

Przewlekła białaczka szpikowa. Dorośli. Początkowo 40 mg/kg mc./d, w zależności od liczby leukocytów. Dawkę zmniejsza się do 20 mg/kg mc./d gdy liczba leukocytów zmniejszy się <20 × 109/l. Dawkę należy wówczas dostosować indywidualnie, tak aby liczba białych krwinek utrzymywała się w zakresie 5–10 × 109/l, zwiększając dawkę, gdy liczba leukocytów zwiększy się powyżej 10 × 109/l lub zmniejszając dawkę, gdy liczba leukocytów zmniejszy się poniżej 5 × 109/l. Jeśli liczba leukocytów wynosi <2,5 × 109/l albo liczba płytek krwi wynosi <100 × 109/l leczenie należy przerwać aż do powrotu do wartości bliskich prawidłowym. Jeśli po 6 tyg. stosowania leku wystąpi znaczny postęp choroby, leczenie należy przerwać. Jeśli występuje pozytywna reakcja kliniczna, leczenie można kontynuować przez czas nieokreślony.

Nadpłytkowość samoistna. Dorośli. Początkowo zwykle 15 mg/kg mc./d; następnie dawkę dostosować tak, aby liczba płytek krwi utrzymywała się <600 × 109/l, a liczba leukocytów >4 × 109/l.

Czerwienica prawdziwa. Dorośli. Początkowo 15–20 mg/kg mc./d, następnie dawkę dostosować indywidualnie, tak aby utrzymywać hematokryt <45%, a liczbę płytek krwi <400 × 109/l (zwykle 500–1000 mg/d). Jeżeli hematokryt i liczbę płytek krwi można dostatecznie kontrolować, leczenie można kontynuować przez czas nieokreślony.

Osteomielofibroza. Dorośli. Początkowo 5–20 mg/kg mc./d; w leczeniu podtrzymującym 10 mg/kg mc./d. Zaleca się przerwanie leczenia hydroksymocznikiem, jeżeli liczba białych krwinek będzie mniejsza niż 2,5 x 109/l lub liczba płytek krwi będzie mniejsza niż 100 x 109/l.

Niedokrwistość sierpowatokrwinkowa. Dorośli, młodzież i dzieci po 2. rż. Początkowo 15 mg/kg mc./d. Dawkę należy pozostawić bez zmian dopóty, dopóki u pacjenta występuje odpowiedź na leczenie klinicznie lub hematologicznie. W przypadku braku odpowiedzi (ponowne wystąpienie przełomów lub niezmniejszenie się częstości ich występowania), dawkę można stopniowo zwiększać o 2–2,5 mg/kg mc./d do 30 mg/kg mc./d, w wyjątkowych przypadkach do 35 mg/kg mc./d pod warunkiem ścisłej kontroli hematologicznej. Jeżeli w ciągu 3–6 mies. brak jest odpowiedzi na leczenie maksymalną dawką leku, należy rozważyć trwałe jego odstawienie. Jeśli liczba krwinek znajduje się w zakresie toksyczności (liczba neutrofili <2000/mm3; liczba płytek krwi <80 000/mm3; stężenie hemoglobiny <4,5 g/dl; retikulocyty <80 000/mm3, jeśli stężenie hemoglobiny <9 g/dl), lek należy odstawić do czasu powrotu liczby krwinek do normy (zwykle 2 tyg.), a następnie wznowić leczenie mniejszą dawką; dawkę można później zwiększać pod warunkiem ścisłej kontroli hematologicznej. Nie należy podejmować próby stosowania dawki wywołującej toksyczność hematologiczną więcej niż dwukrotnie.

Niewydolność wątroby lub nerek
U osób z klirensem kreatyniny ≤60 ml/min początkową dawkę leku należy zmniejszyć o 50% i ściśle kontrolować parametry krwi. U osób z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby należy ściśle monitorować parametry krwi. Leku nie stosować w przypadku ciężkiej niewydolności wątroby lub nerek.

Uwagi dla Hydroksymocznik

Hydroksymocznik może upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych w ruchu.

Przeczytaj też artykuły

Preparaty na rynku polskim zawierające hydroksymocznik

Hydroxycarbamid Teva (kapsułki) Hydroxyurea-Medac (kapsułki twarde)
Doradca Medyczny
  • Czy mój problem wymaga pilnej interwencji lekarskiej?
  • Czy i kiedy powinienem zgłosić się do lekarza?
  • Dokąd mam się udać?
+48

w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł

Zaprenumeruj newsletter

Na podany adres wysłaliśmy wiadomość z linkiem aktywacyjnym.

Dziękujemy.

Ten adres email jest juz zapisany w naszej bazie, prosimy podać inny adres email.

Na ten adres email wysłaliśmy już wiadomość z linkiem aktywacyjnym, dziękujemy.

Wystąpił błąd, przepraszamy. Prosimy wypełnić formularz ponownie. W razie problemów prosimy o kontakt.

Jeżeli chcesz otrzymywać lokalne informacje zdrowotne podaj kod pocztowy

Nie, dziękuję.
Poradnik świadomego pacjenta