Pytanie nadesłane do redakcji
Dzień dobry, jestem osobą obciążoną genetycznie wszystkimi chorobami rodziców, m.in. problemami depresyjnymi (matka całe życie cierpiała i nikt jej nie pomógł mimo wieloletniego tzw. leczenia). Ja leczyłam się wielokrotnie z przerwami u wielu lekarzy psychiatrów i psychologów, przyjmowałam chyba większość leków psychotropowych i nic! Jedynie działania uboczne. Diagnozy były różne: praktycznie wszystkie odmiany depresji + anhedonia, dystymia, a jeden z psychiatrów, wiele lat temu, po kilku wizytach powiedział, że nie muszę mieć pomocy psychiatry. Przez całe życie wegetuję psychicznie, a nie żyję. Nie mam siły, bo to żadne życie, bez chęci na cokolwiek, ciągłe zmęczenie, płacz, potworne problemy z jedzeniem i kompletny brak radości. Czekam codziennie na wieczór, bo wtedy zasypiam i koszmar się kończy, ale rano, kiedy się budzę pytam się, po co ja żyję? Co mam zrobić? Czy można w takich sytuacjach zastosować elektrowstrząsy? Kiedy pytałam o to ostatniego z psychiatrów, to tylko głupio się uśmiechnął. Skorzystałam też z pomocy lekarza homeopaty, który okazał się człowiekiem uczciwym i powiedział, że niestety nie umie mi pomóc. Zaznaczam, że jestem osobą, która ma pod kontrolą całość swojego zdrowia i różne operacje za sobą i gdybym mogła tylko "zoperować" tę paskudną niepozwalającą normalnie żyć "przypadłość", to natychmiast bym to zrobiła. Moje "życie" polega tylko na zmuszaniu się do wszystkiego i kompletnym braku przyjemności i radości. Czy jest jakaś szansa dla mnie? Wiem, że zostało mi niewiele lat życia, ale gdybym mogła je przeżyć normalnie, to nawet jeśliby by to był krótki okres, to przynajmniej wiedziałabym, co to znaczy żyć "normalnie", mając różne odczucia, nie tylko kompletny niezrozumiały dół. Pozdrawiam, Dorota
Odpowiedziała
dr n. med. Joanna Borowiecka-Kluza
specjalista psychiatra
Centrum Dobrej Terapii MindArt
www.centrumdobrejterapii.pl
Jednym ze wskazań do elektrowstrząsów jest depresja lekooporna o głębokim nasileniu, często z towarzyszącymi objawami dodatkowymi. Niemniej jednak nie każda depresja niereagująca na leczenie spełnia kryteria depresji lekoopornej i jest wskazaniem do elektrowstrząsów. Należy ocenić szereg aspektów jej występowania u konkretnej osoby oraz poczucia jej trwania bez poprawy stanu zdrowia psychicznego.
Między innymi należy zwrócić uwagę na możliwe przyczyny zarówno biologiczne, jak i psychologiczne, społeczne, środowiskowe takiego stanu. Trzeba tu określić rodzaj depresji, aktualne nasilenie objawów, objawy jej towarzyszące, jej początek, czas trwania, przebieg, nawrotowość, zależność od wpływu osobowości, czy aktualnej lub przeszłej sytuacji życiowej. Także ważny jest dokładniejszy wywiad w kierunku chorób i zaburzeń psychicznych w rodzinie, między innymi ważna jest ocena przebiegu choroby Pani matki z porównaniem obrazu choroby u Pani.
Do dalszej oceny niezbędna jest także informacja na temat wieku, aktualnej sytuacji rodzinnej, zawodowej, wydarzeń życiowych, możliwości radzenia sobie z trudnymi sytuacjami, możliwości wsparcia przez najbliższych, czy wsparcia instytucjonalnego. Często przy poczuciu stale utrzymującego się cierpienia wskazane jest, poza leczeniem farmakologicznym, intensywne systematyczne leczenie psychoterapeutyczne odpowiednie dla danej osoby, zajęcia terapeutyczne w ramach hospitalizacji na oddziale dziennym, czy stacjonarnym rehabilitacji psychiatrycznej, czy też terapia wsparcia.
Niezmiernie istotne są także informacje na temat ewentualnych aktualnych chorób somatycznych oraz ich systematyczna diagnostyka i leczenie u lekarza rodzinnego, czy zaleconych przez niego lekarzy innych specjalności. Część chorych doświadczających rzeczywiście lekoopornej depresji można faktycznie poddać leczeniu elektrowstrząsowemu, i należy tu podkreślić, że choć metoda ta jest obciążona wieloma mitami (związanymi głównie z jej początkami, kiedy to była stosowana bez znieczulenia ogólnego), całościowo jest stosunkowo bezpieczna i efektywna.
